คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จากลา
ฮิบาริผู้หนีความจริง นั่งมองลานกลางป่า สายตาจ้องมองออกไปที่ความว่างเปล่าข้างหน้าอย่างเลือนลอย ระลึกถึงวันคืนในอดีต วันคืนที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต
คืนนั้นเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ปกติจะเป็นคืนพิเศษที่พ่อจะหลบออกไปจากบ้านแสนสุขของเรา เด็กน้อยเคยถามเหตุผลมารดาหลายครั้ง แต่ไม่เคยได้คำตอบกลับมาสักครั้ง
แต่วันนั้น เขาเอง ฮิบาริ เด็กชายวัย 9 ขวบผู้ยังไม่รู้ประสีประสา แอบหลบแม่ออกนอกถ้ำ เพื่อตามหาบิดาที่หายไป หวังอวดเรือไม้ลำเล็กที่พึ่งประดิษฐ์เสร็จ หญิงสาวผมดำเห็นหลังเด็กน้อยไวๆ วิ่งตาม แต่ด้วยแรงของมนุษย์ปกติมีหรือที่จะจับลูกครึ่งมนุษย์หมาป่าได้
เด็กน้อยใช้แรงของมนุษยหมาป่าตัวจ๋อย กระโดดขึ้นต้นไม้ ต้นแล้วต้นเล่า ในที่สุดก็พบคนที่อยากเจอ พ่อของเขายืนอยู่กลางลานกว้างในป่าไม่ห่างบ้านมากนัก
"พ่อคร้าบ ผมแกะเรือไม้เสร็จแล้ว" เด็กน้อยกระโดดลงมาจากต้นไม้ เกาะคอบิดาของบิดาจากด้านหลัง พลางชูผลงานสุดแสนภูมิใจ
ไม่มีเสียงตอบกลับจากพ่อที่แสนใจดี มีเพียงเสียงครางจากการกัดฟัน ราวกับสกัดกั้นอารมณ์อะไรสักอย่างดังขึ้นมาจากลำคอร่างตรงหน้า
ทำไมพ่อไม่ชมเขาละ? หรือว่าเรือไม้เขามันไม่สวย? แต่ก่อนที่ฮิบาริจะได้คิดหาเหตุผลที่พ่อแสนใจดีของเขาเปลี่ยนไป แรงเหวี่ยงจากร่างของผู้ใหญ่ทำให้ร่างเบาของเด็กกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปอย่างแรง ร่างบางจุกจนขยับไม่ได้
เป็นครั้งแรกของวันที่เด็กชายวัย 9 ขวบได้เห็นร่างพ่อของเขาเต็มตา
ร่างที่ควรจะเป็นพ่อที่แสนใจดี เปลี่ยนไป
ดวงตาสีทองสุกใส กลายเป็นตาสีแดงกระหายเลือด
เล็บมือที่เคยราบเรียบ ยาวยื่น สะท้อนความคมกับแสงจันทร์
ร่างนั้นย่างสาวขุมเข้ามาหาอย่างเลือดเย็น ก่อนยกมือขึ้นเตรียมจ้วงใส่เหยื่อข้างหน้าอย่างไม่ยั่ง
เด็กน้อยแม้กำลังจุกแต่สัญญาติญาณบวกความโชคดี ทำให้กระโดดหลบเล็บคมที่พุ่งเข้าใส่ได้หวุดหวิด แต่ยังไม่เร็วพอ เลือดซึมออกจากใบหน้าเป็นทางยาว
"แปะ" เสียงหยดน้ำหยดแรกจากสวรรค์ ร่วงลงมากระทบใบไม้แห้งกลางลานดังก้อง เมฆที่ตั้งเค้าตั้งแต่เย็น ส่งสายฝนลงมาในที่สุด
"พ่อครับ นี้ผมเอง ลูกพ่อไงครับ" เด็กน้อยตะโกนฝ่าสายฝนที่โหมกระหน่ำ ไม่เข้าใจทำไมพ่อที่แสนดีจึงต้องทำร้ายเขา
เแต่ดูเหมือนเสียงเล็กจะฝ่าเสียงคำลามของพิรุไปไม่ถึงสมองของบิดา ร่างผู้ใหญ่หนายังคงบุกโจมตีเหยื่อตรงหน้าอย่างไม่หยุด เด็กน้อยตอนนี้ทำได้แค่กระโดดหนีไปรอบๆลานกว้าง ร่างเด็กหรือจะสู้แรงผู้ใหญ่ การกระโดดหนีไปรอบๆบวกความกลัวที่จับใจ ทำให้ฮิบาริหมดแรง จนเหยียบกิ้งไม่พลาดจนขาพลิก ไม่สามารถหนีได้อีกต่อไป
เมื่อเห็นเหยื่อตรงหน้าหยุดหนีแล้ว มนุษย์หมาป่าก็ถึงเวลาต้องจัดการ
"พ่อครับ นี้ผมเอง ฮิบาริไงคับ" เด็กน้อยผู้ตัวสั่น วิงวอนด้วยน้ำเสียงทั้งหมดที่เหลืออยู่ แต่ไม่อาจหยุดความกระหายเลือดของผู้เป็นพ่อได้ แต่ก่อนที่ความตายจะมาเยือน อ้อมกอดอุ่นของใครบ้างคนมาดึงเขาออกไปจากวงของกรงเล็บที่ถาโถมเข้ามา
"แม่!!!" แรงดึงจากมารดา ทำให็ฮิบาริหลีกอาการบาดเจ็บได้ แต่ผู้เป็นแม่กลับไม่พ้น เลือดไหลเป็นทางออกมาจากต้นแขนที่โอบกอดเขาอยู่
"คุณค่ะ อย่ายอมแพ้สิค่ะ นี้พวกเราเองนะค่ะ" มารดาไม่ได้สนใจกับเลือดที่ไหลอาบต้นแขน เสียงหวานพยายามเรียก เพื่อดึงสติสามีตัวเองกลับมา
มนุษย์หมาป่าผมทอง ผู้เป็นทั้งพ่อและสามี ยังคงก้าวย่างเข้ามา ไม่ฟังเสียงร้องเรียกของภรรยาและลูก อ้อมกอดของมารดาโอบกระชับร่างเด็กน้อยอีกครั้ง ราวกับเป็นครั้งสุดท้าย
กรงเล็บจากคนที่เดินเข้ามาตรงหน้าชูขึ้นเตรียมตะหวัดใส่เหยื่อ
"ฉันรักคุณค่ะ" เสียงหวานเบาบางที่กระซิบบอกลา หยุดกรงเล็บที่เตรียมจะทำร้ายให้ชูค้าง ดวงตากระหายเลือดอ่อนความกระหายเลือดลง
"ไม่..." คำพูดคำแรกและคำเดียวของผู้กระหายเลือดดังก้องป่า ก่อนวิธีกรงเล็บจะเปลี่ยนจากเหยื่อตรงหน้าเป็นกลางอกของเจ้าของมัน
ฟ้าฝนคุ้มคลั่งปกคลุมท้องฟ้าบดบังความสว่างสดใส ชายหนุ่มผมทองเนื้อตัวเปื้อนเลือดที่ริ้นไหลออกมาจากหน้าอก ทรุดกายลงบนพื้นหน้าเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวผมดำที่เนื้อตัวสั่นไหว น้ำตานองหน้ากลางสายฝน ....
.
.
หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ฮิบาริร้องไห้คร่ำครวญโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ทำให้พ่อต้องตายอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ที่เฝ้าอธิบายว่าไม่ใช้ความผิดของเขา แต่เหตุที่ทำให้พ่อคุ้มคลั่งเป็นเพราะสัญญาติญาณกระหายเลือดของมนุษย์หมาป่าที่จะปะทุขึ้นทุกคืนวันเพ็ญ ฮิบาริไม่เคยเชื่อคำมารดาจนกระทั้งคืนวันเพ็ญหลังอายุครบ 10 ปี!!!
ภาพเด็กน้อยฮิบาริที่ร้องไห้คร่ำครวญต่อชะตากรรม สะท้อนอยู่บนแก้วตาของฮิบาริคนปัจจุบัน
น่าสมเพศเป็นที่สุด
.
.
แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงลูกครึ่ง แต่พละกำลังกับสัญญาติญาณกระหายเลือดกลับครบถ้วยสมบูรณ์ ทุกครั้งพอถึงคืนวันเพ็ญ ฮิบาริจะพาร่างตัวเองออกไปให้ไกลที่สุด เข้าป่าให้ลึกที่สุด จะได้ไม่ต้องพบต้องเจอใคร จะได้ไม่ไปเผลอฆ่าใครเข้า
.
.
หลังกอดร่างบางตลอดคืนที่ผ่านมา ฮิบาริตระหนักแล้วว่าสิ่งที่เขามีต่อสึนะไม่ใช่แค่ราคะ ความต้องการ แต่มันมากกว่านั้น ร่างสูงเริ่มหวาดกลัว
กลัวตัวเอง
กลัวหามสัญชาติญาณนักฆ่าไม่ได้
กลัวเผลอทำร้ายคนที่สำคัญที่สุดโดยไม่ได้ตั้งใจ
กลัวจะเหมือนพ่อ
จึงจำใจต้องปล่อย
จำใจต้องจาก
จำใจต้องหลบหน้า ไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็นอีกต่อไป กลัวเหลือเกินว่าพอถึงคืนวันจันทร์เต็มดวงมาถึงจะเผลอทำร้ายสึนะ
คืนวันเพ็ญ?
แย่แล้ว!! คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง ร่างสูงกระโดดลุกตัวขึ้นยืนสำรวจท้องฟ้าที่กลายสีไปแล้ว อาทิตย์ลาลับแตะมือกับพระจันทร์ที่กำลังจะโผล่ขึ้นมาเหนือพื้นดิน ต้องรีบเข้าไปในป่าในลึกที่สุด ก่อนพระจันทร์จะขึ้นจนเขาขาดสติ ร่างสูงขยับตัวกระโดดขึ้นไปตามยอดไม้ แต่ยังไม่ทันจะไปได้ไกลแสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบร่าง ก็ดึงสติออกไปจากร่างเหลือไว้เพียงแต่สัญชาติญาณนักฆ่าเท่านั้น
กรงเล็บแหลมเริ่มงอกงายจากนิ้วมือ ดวงตาสีดำสนิทกลายเป็นสีแดง ราวกับมีทับทิมลุกวาวอยู่ข้างใน
ฮิบาริที่กลายเป็นมนุษย์หมาป่าเต็มตัว กระโดดเยือกเย็นลงมาข้างล่างก่อนเดินกลับไปที่ลานกว้างอีกครั้ง รอยยิ้มพึงพอใจปรากฎ เมื่อสายตาสอดส่องเห็นแสงไฟริบๆ จากคบเพลิงในหมุ่บ้านที่สว่างลอดพุ้มไม้หนาใหญ่ จมูกสูดได้กลิ่นมนุษย์ไม่ไกล สันชาติญาณบอกให้รู้ว่าที่หมู่บ้านมีเหยื่อให้ฆ่าจำนวนมาก
ก่อนที่ร่างสูงจะทันได้กระโดดเพื่อล่าเข้าไปตามใจนึก จมูกพลันได้กลิ่นเหยื่อรายใหม่ที่อยู่ใกล้กว่า กลิ่นกายมนุษย์ที่หอมหวานและกำลังเดินเข้ามาทางนี้ นักฆ่ายืนนิ่งกลางแสงจันทร์ รอ .... รอเวลาที่เหยื่อรายแรกของวันจะปรากฎกายออกมา
.
.
.
หลังจากที่พยายามตามหาฮิบาริมาเรื่อย ในที่สุดสึนะก็จับพลัดจับพรูเดินออกจากป่าใหญ่มาถึงลานกว้างริมชายป่าได้โดยที่ยังไม่รู้ตัว
ร่างบางไม่รู้เลยว่าตัวเองคล่ำทางมาจนหมู่บ้านอยู่ไม่ไกลแล้ว เพราะสมองทั้งหมดยังสั่งให้เร่งตามหาคนที่อยากเจอหน้าเป็นที่สุด
.
.
เออ! คนที่ยืนอยู่กลางลาน สายตาพลันจับจ้องไปที่ร่างเด่นที่ยืนอาบแสงจันทร์อยู่เดียวดาย
"คุณฮิบาริ นั้นคุณฮิบาริใช่มั้ยครับ" เท้าที่ปวดแสบปวดร้อนจากการเดินทางในป่า กลับมามีแรงอีกครั้ง สึนะเร่งจังหวะก้าวเข้าไปหา ก่อนที่ร่างสูงจะหนีหน้าเขาหายไปอีก
สึนะโผล่พ้นเขตป่ากว้าง ก้าวเข้ามาในลาน พอดีกลับที่ฮิบาริหันตัวกลับมามองเหยื่อที่พึ่งเข้ามาพอดี
รอยยิ้มจริงใจ กระจ่างไปทั่วหน้าของสึนะ ในที่สุดเขาก็หาคุณฮิบาริเจอแล้ว ร่างบางวิ่งเข้าหาหวังจะกอดคนที่หนีหน้าเขาโดยไม่บอกกล่าว
แต่ก่อนจะวิ่งเข้าไปถึงอ้อมอกอุ่น อะไรบางอย่างทำให้สึนะหยุดการกระทำที่หวังไว้ เปลี่ยนเป็นก้าวถอยหลังออกห่างแทน
สันชาติญาณบอกให้สึนะรู้ว่าคนๆนี้มีอะไรผิดปกติไป
ชุดคลุมสีดำตลอดร่างนั้น คุณฮิบาริ
ผม ใบหู และหางยาวเป็นพวงสีนิลนั้น คุณฮิบาริ
เค้าโครงหน้านั้น คุณฮิบาริ
ดวงตาสีแดงเป็นประกายนั้น ไม่ใช่คุณฮิบาริ!!!!
มนุษย์หมาป่ารู้สึกแล้ววว่า เหยื่อตรงหน้ารู้ตัวแล้วและกำลังจะหลบหนี ทอนฝ่าที่ติดลำแขนถูกยกขึ้น เหวี่ยงเข้ามาตรงหน้าสึนะ หวังสกัดกั้นการหนี ร่างบางอาศัยความเร็วที่มีจากการฝึกกับรีบอนด์หลบหลีกความรุนแรงที่โหมเข้าใส่
คุณฮิบาริเป็นอะไรไป
เกิดอะไรขึ้น
ทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้
แม้ว่าสึนะจะสามารถหลบหลีกไปได้ แต่ด้วยความอ่อนแอและไม่ชำนาญทำให้ในทีสุดก็ไม่พ้นวงทำร้ายของทอนฟา
"กร๊อบ" เสียงหักดังขึ้น เมื่ออาวุธของร่างสูงฟาดใส่ลงบนท่อนแขนที่หลีกไม่พ้นของสึนะ
"โอ้ย!!" ร่างบางร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนล้มลงกลับพื้นดิน หมดแรงขยับกายหนีอีกต่อไป
ฮิบาริที่คลุ้มคลั่งด้วยความกระหายเลือด ก้าวย่างช้าๆเข้ามาหาร่างบาง เรียวเล็บคมชูขึ้นแทนทอนฟาที่ถูกพับเก็บไว้ใต้ผ้าคลุมใหญ่
"คุณฮิบาริ ... " ร่างบางวิงวอน ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างไม่คาดฝัน
ลำคอบางถูกคนไร้สติบีบจนหายใจแทบไม่ออก ก่อนร่างใหญ่จะจับร่างบางยกขึ้นจนเท้าลอยจากพื้นดิน อากาศเริ่มออกไปจากปอดของสึนะทุกทีทุกที กรงเล็บยาวใหญ่ถูกชูขึ้น เตรียมจ้วงลงกลางอกของเหยื่อที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้ว
"คุณฮิบาริ .... ผมรักคุณนะครับ" ร่างบางเว้าวอนด้วยเสียงทั้งหมดที่เหลืออยู่ สึนะตัดสินใจพูดสิ่งที่ต้องการสื่อออกไปเป็นคำพูดสุดท้ายที่จะฝากไว้บนโลก
.
.
.
"สึนะ" เป็นครั้งแรกที่ฮิบาริเรียกชื่อสึนะ คำบอกรักหวานๆดึงเขากลับออกมาจากห้วงไร้สติ มือแกร่งปล่อยร่างบางให้ร่วงลงมากองกับพื้นดิน
สติกลับขึ้นมาแต่ร่างกายยังไม่ยอมฟังคำสั่ง กรงเล็บคมอีกข้างถูกชูขึ้นฟ้าหวังประหัตประหารเหยื่อตรงหน้า แต่กลับเหมือนมีเชือกที่มองไม่เห็นดึงค้างกรงเล็บไว้กลางอากาศ
สมองของฮิบาริสั่งให้ร่างกายต้านทานการกระทำของสันชาติญาณกระหายเลือดอย่างหนัก จนร่างสูงใหญ่สั่นสะท้านไปทั้งตัว
.
.
"คุณฮิบาริ" สึนะงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ร่างบางยังคงคุกเขาอยู่หน้าร่างสูงไม่ลุกหนีไปไหน
.
.
"หลบออกมาสึนะ" เสียงตะโกนคุ้นหูดังขึ้นจากชายลานกว้างด้านหลังของฮิบาริ ดีโน่วิ่งเข้ามากับฟาเลียติพร้อมชาวบ้านกลุ่มใหญ่ ที่พึ่งได้ข่าวจากคนตัดฟืนที่บังเอิญเห็นฮิบาริมานั่งอยู่ในลานเมื่อตอนเย็นพอดี
ทันทีที่เห็นมนุษย์หมาป่า ฟาเลียติก็เหวี้ยงประทับปืนขึ้นบนบ่า เตรียมส่งกระสุนสังหารปิศาลแห่งวองโกเล่
ฮิบาริเห็นการกระทำทั้งหมดที่กำลังจะเกิดขึ้น ร่างกายสั่งให้กระโดดหลบลูกปืนที่กำลังจะวิ่งเข้าใส่ แต่สมองกลับเลือกที่จะยืนเป็นโล่ให้ร่างบางตรงหน้าเขา (ผู้แต่ง : สำหรับใครที่จิ้นภาพตามไม่ออกนะค่ะ ฮิบาริกับสึนะหันหน้าเข้าหากัน โดยสึนะกองอยู่ข้างหน้าฮิบาริ ส่วนฟาเลียติอยู่ด้านหลังของฮิบาริพอดี (หันหน้าเข้าหาสึนะ) ฉะนั้นถ้าฮิบาริกระโดดหลบ กระสุนทั้งหมดที่ออกมาจะเจาะร่างของสึนะแทนอย่างแน่นอน)
"ปัง!"
"ปัง"
เสียงกระสุน 2 นัด ดังก้องท่ามกลางความมืด
กระสุนหนึ่งในสองนัด เจาะทะลุกลางอกของปิศาลร้ายแห่งวองโกเล่พอดีพอดี เลือดทะลักออกจากอกด้านซ้ายอย่างน่ากลัว ฮิบาริค่อยๆทรุดกายลงตรงหน้าสึนะก่อนที่จะหมดลมหายใจไปในที่สุด
กระสุนที่สั่งตายได้ขนาดนี้ไม่ใช้ฝีมือของฟาเลียติ ปากกระบอกปืนของหัวหน้าหมุ่บ้านถูกดีโน่ตวัดแส้บังคับให้ชูขึ้นฟ้าทันก่อนที่จะส่งกระสุนออกมาได้ก่อน วิธี้กระสุนจึงยิงขึ้นนภาแทนพุ่งตรงใส่ร่างเป้าหมาย
แต่กลับกลายเป็นกระสุนจากปืนของรีบอนด์ที่อยู่ๆก็ปรากฎกายข้างสึนะพร้อมชักปืนยิงคนตรงหน้าแบบไม่พูดให้เสียเวลา
"ภารกิจเรียบร้อย" ร่างเล็กของทารกอัลโกบาเลโน่ขยับหมวกสุดหรูปิดหน้า ก่อนหันหลังก้าวถอยออกมาจากศพที่กองอยุ่
.
.
"ไม่มมมมมมมมมมมมมม"
เสียงกรีดร้องของสึนะที่ดังลั่นทุ่งกว้าง เป็นสัญญาณปิดม่านตำนานมนุษย์หมาป่าแห่งเมืองวองโกเล่
.
.
.
..................................................................................................................................................................... ตอนหน้าจบจ้า
ความคิดเห็น