somewhere someone (1827)

ลำดับตอนที่ #4 : จำพราก

สึนะลืมตารับแสงแดดของวันใหม่ที่สาดส่องเข้ามา ร่างเล็กบิดกายอย่างเดียวดายบนเตียงนอน

 บนเตียง? 

 เขาจำได้ว่าเมื่อวานตัวเองนอนหลับบนพื้นหินไม่ใช้หรือ ทำไมจึงตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงละ สึนะกระพริบตาอย่างงุนงง สมองยังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่จะมองเห็นเสื้อคลุมสีดำที่คลุมตัวเขาอยู่อีกชั้นเหนือผ้าห่มบาง 

 เสื้อคลุมของคุณฮิบาริ 

 คุณฮิบาริอุ้มเขาขึ้นมาหรือ? สึนะระลึกได้แค่ว่าเมื่อคืนก่อนนอนเขาเป็นไข้ หนาวไปทั้งตัว แต่หลังจากนั้นเหมือนจะมีใครบางคนมาโอบรอบตัวเขาจนความหนาวเหน็บหายไป 

 แค่คิดว่าเมื่อคืนถูกฮิบาริโอบกอดไว้ข้างกาย สึนะก็หน้าแดง หัวใจเต้นแรงอย่างเปี่ยมสุข 

 ว่าแต่ว่าคนที่อยู่ในห้วงคำนึงอยุ่ที่ไหนละ? ตั้งแต่ตื่นขึ้นมายังไม่ได้พบหน้าเลย 

 ร่างยังเมื่อยขบจากการต้องพิษไข้ แต่สึนะยันกายขึ้นจากเตียง ลุกขึ้นตามหาคนที่อยากเห็นหน้าไปทั่วบริเวณ 

 ไม่อยู่หรือ คุณฮิบาริหายไปไหน?

 ความกังวลใจเริ่มถามหา ก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลจะเห็นกระดาษที่เขียนวางอยู่บนหัวเตียง 

 ลายมือเรียบๆ บนกระดาษเขียนข้อความว่า

 "เย็นนี้ฉันจะไปส่งแกคืนที่หมู่บ้านตามสัญญา"

 ความสุขที่เปี่ยมล้นในใจสึนะเมื่อยามตื่น หายไปทันทีหลังอ่านข้อความ
 
 จริงสินะ วันนี้เขาจะต้องกลับไปหารีบอนด์ ไปหาแม่แล้วสิ 
 ควรดีใจสิ แต่ทำไมใจถึงได้โหว่งไปอย่างนี้
 
 ร่างบางสะบัดหัวแรงจนผมสีน้ำตาลกระจาย ขับไล่ความสับสนที่เกิดขึ้นในใจทั้งหมด
 ไม่อยากรับรู้อนาคตที่จะมาถึง รู้แค่ว่าตอนนี้เขาต้องการเจอคุณฮิบาริเท่านั้น

 สึนะผยุงร่างที่พึ่งหายไข้ออกไปนอกถ้ำ ตะโกนตามหาคุณฮิบาริกลางป่าใหญ่
 
.......................................................................................

 ส่วนคนที่ชิงลุกขึ้นจากเตียง หายหน้าไปก่อนสึนะตื่นนั้น กำลังยืนสงบอยู่หน้าไม้ปักรูปกางเขนเก่าคล่ำคลา เหนือเนินดิน 2 เนินที่ก่อติดกัน 

 "แม่ครับผมขอคืนให้ ผมคิดว่าชาตินี้ผมคงไม่มีโอกาสจะมอบมันให้ใครแล้วละครับ" ร่างสูงถอดสายสร้อยเงินที่มีล็อคเกตประดับ ไปคล้องบนกางเขนของเนินดินด้านขวา

 สายลมพัดเบาต้องร่างใหญ่ เหมือนจะถามเหตุผลในการกระทำครั้งนี้ 

 "ผมคงไม่กล้าเสี่ยงรั่งตัวเขาไว้ใกล้ตัวอันตรายอย่างผมเหมือนพ่อหรอกครับ" สายตาเบือนไปมองเนินดินด้านซ้ายที่บ่งบอกว่ามีอายุที่ยาวนานกว่า ก่อนที่จะให้เหตุผมตอบกลับสายลม

........................................................................................

 สึนะเดินตามหาสึนะไปทั่วบริเวณป่าใกล้ๆ เสียงตะโกนเรียกชื่อฮิบาริดังสะท้อนไปทั่ว จนลำคอบางของคนตะโกนเริ่มแซบ
 
 คุณอยู่ไหน
 คุณอยู่ไหน
 .
 .
 ทำไมคุณไม่ออกมา ผมเรียกคุณอยู่นะ
 ผมขอโทษ อย่าโกรธที่ผมถามเมื่อคืนเลย
 .
 .
 คุณอยู่ไหน
 คุณอยู่ไหน
 .
 .
 ฮิบาริ คุณอยู่ไหน ผมอยากเจอคุณ

 แม้ร่างจะหนักอึ้งจากพิษไข้ที่เริ่มกลับมา แต่สมองของสึนะยังสั่งให้ตามหาคนที่อยากเจอต่อไป จนพาตัวเองลัดเลาะไปจนถึงลานเล็กๆ ที่มีเนินดิน 2 เนิน ใบไม้ด้านบนร่วงลงใบหน้าหวานหลังมีแรงเข้าไปปะทะอย่างจัง

 สึนะก้าวเข้าไปสำรวจที่เนินดิน 

 หลุมศพใคร? 

 ทำไมมาอยู่กลางป่าลึก?

 สายตามองสำรวจจนไปเจอสายสร้อยเงินที่คล้องอยู่กับกางเขน
 สายสร้อยของคุณฮิบาริ

 สึนะหมดแรงผยุงตัวต่อไป ร่างบางทรุดเข่าลงร้องไห้สะอึกสะอื้นหน้าหลุมศพ
 
...........................................................................

 สูงขึ้นไปบนแถวกิ่งไม้ที่ขัดสลับกันไปมา ฮิบาริทำได้แค่มองลงมายังร่างบางที่กำลังร้องไห้ อยากเข้าไปกอด ปลอบ จูบซับน้ำตา แต่กลัวความเจ็บปวดจากความผูกผันที่ต้องรับยามพลัดพลาก กลัวจะเผลอทำร้ายคนสำคัญอีก 

 มีหรือที่คนหูดีเกินมนุษย์อย่างเขา ทำไมจะไม่ได้ยืนเสียงสึนะ ตะโกนหา แค่เจตนาหลบหน้า ไม่อยากเห็นใบหน้าหวาน ไม่อยากได้ยินเสียงใสอีกต่อไป ฮิบาริกลั้นอารมณ์ตัวเองกระโดดหนีลึกเข้าไปอีกในป่ากว้างเบื้องหลัง

..........................................................................

 ทำไมคุณฮิบาริหนีหน้าเขา ...
 ยังโกรธเขาที่ถามอย่างนั้นออกไปอยู่อีกหรือ ....
 ผมรู้ว่าคุณต้องได้ยินเสียงผมสิ ....
 ผมขอโทษ ออกมาเถิด ผมอยากเห็นหน้าคุณ ...

 เสียงหัวใจที่ดังก้องสะท้อนอยู่ในตัว เตือนสึนะให้รู้ตัวแล้วว่า ต่อจากนี้ไปจนถึงในอนาคตเขาจากฮิบาริไปไม่ได้แล้ว แค่อีกฝ่ายหลบหน้าก็จะเป็นจะตาย แล้วถ้าต้องจากกันไปชั่วชีวิตคงทนไม่ได้แน่นอน  

 ตอนแรกแค่หลงใหล
 พัฒนาไปเป็นความสงสาร
 ก่อนกลายเป็นความเข้าใจ
 ในที่สุดก็ขาดไม่ได้

 แม้สึนะจะเข้าใจตัวเองแล้ว แต่ ..... กลัว กลัวคุณฮิบาริจะไม่ให้อยู่เคียงข้าง กลัวจะเข้าไปไม่ถึงหัวใจ กลัวประโยคปฎิเสธที่จะได้รับ แค่ตอนนี้อีกฝ่ายยังไม่ยอมออกมาพบเขาเลย
 
 เสียงสะอึกสะอื้นด้วยความสับสน ไม่รู้จะทำอย่างไงดีของร่างเล็กยังคงดังก้อง สายลมที่พัดเย็นดึงให้สึนะเงยหน้าขึ้นมา 

 แสงแดดที่ส่องลอดพุ่มไม้ตกกระทบหน้าหลุมศพ สะท้อนเงาฝุ่นที่ปะปนอยู่ในอากาศ ปรากฎเป็นร่างหญิงสาวผมดำ แม้เงาจะไม่ชัดเจนแต่ก็แสนสวยจนลืมหายใจ ชั่ววินาทีนั้นร่างเงาส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้สึนะก่อนร่างจางจะหายไป

  ตาฝาดหรือ นี้เขาร้องไห้หนักไปจนตาฝาดแล้วหรือ สึนะขยี้ตามองไปยังจุดเดิม ไม่มีร่างเงาอีกต่อไป

 ทันใดนั้นลมแรงวูบเข้ามา พัดฝุ่นละอองให้กระจายให้อากาศ สายสร้อยเงินที่คล้องไว้บนกางเขนไม้ ถูกแรงลมหอบให้ตกลงมาอยู่หน้าสึนะ ก่อนที่ร่างบางจะได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาจากสายลม

 "ฝากเคียวยะ ด้วยนะจ้ะ"  

 สึนะเอื้อมมือไปหยิบสายสร้อยที่กองอยู่ใส่กระเป๋าเสื้อ รวบรวมสติ ยืนยันขึ้น ก่อนจะรับปากคืนสายลม

 "ครับ"

 สึนะเดินจากออกมาจากลานเล็ก พลางตะโกนหาฮิบาริต่อไปในป่ากว้าง  

................................................................................................ TBC 

ขอแจ้งสักนิด เนื่องจากเรื่องนี้เหลืออีกเพียง 2 ตอนเท่านั้น ดังนั้นเราจะตัดลงสั้นลงนะเจ้าค่ะ เนื่องจากไม่อยากให้มันจบเร็วเกอนไปสักนิด คิคิ ส่วนจะอัพตอนต่อไปนั้น อัตราการอัพแปรสัมพันธ์กับอัตราจำนวนเม็นต์นะจ้ะ