ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Memory

    ลำดับตอนที่ #1 : memory # 1

    • อัปเดตล่าสุด 7 ม.ค. 55


    ..ถ้าไม่มีฉัน นายจะอยู่ได้มั้ย..

    ..ถ้าไม่เคยรู้จักฉัน นายจะเป็นอย่างไร..

    เคล้ง!

    "อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก"

    ปัง!

    "ไม่มมมม"

    เปรี้ยง!

    "ปิศาจ พระเจ้าช่วยลูกด้วยยยยยยยยยยยยยยย"

     เสียงดนตรีแสนไพเราะที่เกิดจากการสอดประสานกันอย่างลงตัวระหว่างเสียงอาวุธที่ฟาดฟันกับเสียงร้องด้วยความพลั่นพลึงถึงนาทีสุดท้ายของชีวิตก้องไปทั่วคฤหาส์ ช่วยปลอบประโลมความร้อนภายในใจของปิศาจชุดดำที่กำลังเต้นรำอยู่ท่ามกลางฝนเลือดที่ชโลมไปทั่วร่าง

    .
    .
    .
    ในสายตาฉันเป็นแค่ไอ้สวะสำหรับนายเท่านั้นใช่มั้ย

    ฉันเคยมีค่ากับนายบ้างมั้ย
    .
    .
    .

    "แก ไอ้พวกวอลิเออร์ อ้ากกกกก"

    เสียงกรีดร้องดังในพริบตาที่ยมทูตดึงวิญญาณของหัวหน้าแก็งค์เล็กๆแห่งหนึ่งราวกับเป็นโซปราโนส่งท้ายบทเพลงอันเสียงไพเราะ ก่อนที่ความเงียบอันน่าหวาดหวั่นแสนเหน็บหนาวจะเข้ามาทดแทนจนเหลือเพียงเสียงลมหายใจกับเสียงหัวใจที่เต้นดังสลับเป็นจังหวะที่เข้ามาประสานทดแทน

    .
    .
    .

    ถึงไม่มีฉันอยู่ นายก็คงไม่ใส่ใจสินะ

    แซนซัส
    .
    .
    .

    กร๊อกๆ ... เมื่อกลับถึงปราสาท สคอลโล่พาร่างอาบเลือดแดงกล้ำขึ้นไปหาผู้เป็นทั้งหัวหน้าและนายเหนือชีวิต

    "ฉันกลับมาแล้ว บอส"

    "........."

    "งานเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ มีงานอื่นมั้ย"

    "........."

    "เฮ้ย!!!!!!!! เมื่อไรแกจะเลิกไม่พูดกับฉันสักทีว่ะ" เมื่อไร้ปฎิกิริยาตอบกลับจากเจ้าของห้อง ผู้มาเยือนเริ่มทนไม่ไหว สคอลโล่พับมารายาทที่เคยมีเมื่อครู่โยนทิ้งไปนอกหน้าต่างพร้อมมือขาวเรียวที่ยืนไปคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายอย่างรุนแรง แรงโกรธที่พุ่งพล่านทำให้อดีตผู้พิทักษ์แห่งพิรุณไม่ได้สนใจว่าใบหน้าของตัวเองกับเจ้าของชีวิตห่างกันไม่ถึงคืบ

    .
    .
    .

    เปลวไฟสีแดงที่โชกช่วงไม่ได้แสดงอาการหว่นไหว สายตาที่ส่งมายังลูกน้องและรองหัวหน้ากลุ่มวาเรียยังคงมั่นคงแต่ไร้ความหมายเฉกเช่นมองก้อนหินที่กลิ้งอยู่ริมทาง เป็นสายตาเดียวกับที่ร่างบางได้รับมาตลอดช่วงที่ผ่านมา ดูเหมือนความใกล้ชิดหรือเสียงตวาดของสคอลโล่จะไม่ได้ส่งผลกับแซนซัสราวกับไม่มีตัวตนของร่างบางยืนอยู่ตรงหน้าแต่อย่างใด

    กำแพงความเงียบกลับมาเพียงชั่วขณะก่อนที่ร่างสูงจะผลักสคอลโล่ออกห่าง พลางแกะมือของอีกฝ่ายออกจากปกคอเสื้อ

    "ฉันไม่มีอะไรต้องพูดกับสวะขี้แพ้อย่างแก" คำพูดที่ร้ายกาจกับภาพร่างสูงที่เดินออกไปนอกห้องอย่างไม่สนใจ มีพิษทำลายจิตใจของคนฟังให้แตกสลายจนแทบไม่มีชิ้นดี

    .
    .
    .
    TBC

    สายันต์สวัสดีค่ะ 

    เจ้าเก่า หน้าเดิม ขอมาฝากฟิคอีกเรื่องไว้ที่นี้ด้วย ฟิคนี้ไม่ดาร์ก แต่ก็ไม่หวาน มี 20 ตอนจบ (เขียนจบแล้วไม่มีอู้ค่ะ มีแต่จะอัพหรือเปล่าเท่านั้น) เคยลงที่บอร์ดดำแล้วเมื่อ 2 ปีก่อน แต่เนื่องจากตอนนี้ดูเหมือนบอร์ดปิดตายถาวรไปแล้ว เลยขอฝากฟิคเก่า (มาเล่าใหม) ที่นี้ด้วยนะค่ะ แต่ขอลงแบบมีเงื่อนไขนะค่ะ คือ อัตราการอัพ ขึ้นอยู่กับคอมเมนต์ค่ะ 

    ปล. enough  กลับมาแต่งแล้วนะค่ะ หลังจากหยุดไปนาน รับรองความดาร์กเหมือนเดิม

    ปล.ล. ฝากบล็อค exteen ค่ะ http://mod1234-takoyaki.exteen.com/
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×