สุดแต่ใจจะกำหนด

ลำดับตอนที่ #1 : ความเจ็บที่เจ็บกว่าความเจ็บปวด?

 

            ถึง...มูยันอิสตรีที่ซื่อสัตย์ต่อดวงใจข้า

            ข้าเดินทางมาในทะเลทรายที่แห้งแล้งในแคว้น ซิเรียมานานนับเดือนตอนนี้เราถึงปลายทางของทะเลทราย ทางหัวเมืองลุกซิสส์  เกิดเหตุการณ์มากมายที่นี่ ทหารติดตามของข้าเกือบตายหมด แล้วข้ายังถูกจับตัวไปเป็นข้าศึกของพวกลุกซิสส์ แล้วเหตุที่ข้าสะเทือนใจที่สุดนางสนมของ

ดยุคย์แห่งลุกซิสส์คือ ฝาแฝดของเจ้า นางบอกข้าว่าสายของดยุคย์ได้ตรงไปยังเจ้า...นางเตือนข่าวให้ข้ามากมาย ทั้งเรื่องที่กษัตริย์ลุกซิสส์แค้นที่เจ้าไม่รับรัก ป่านฉะนี้เจ้าคงไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์แล้ว กระนั้นข้าก็ยังคงเห็นเจ้าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง แล้วอีกอย่างถ้าจิตเจ้าอยู่ข้างกายข้า  เจ้าคงสงสัยว่า เหตุใดข้าจึงไม่สมรสกับเจ้า คำตอบคือ ข้า...ไม่ใช่ผู้ชายที่เจ้าตามหาเป็นแน่แท้ หรืออีกหนึ่งคือ ข้า..ไม่ใช่ผู้ชาย

      รักเจ้าเสมอ มีฮาล์

      กระดาษแผ่นบางถูกโยนยื่นเข้ากองไฟด้วยมือหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียเอกแห่งลุกซิสส์ผู้ซื่อสัตย์ ร่างบางหัวใจแทบสลายกองอยู่กับพื้น

      ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า กลุ่มข้าทาสศึกที่ถูกจับกุม ต่างเดินเรียงแถวกันกลางทะเลทรายมุ่งหน้าไปยังดินแดนในตัวเมือง มีฮาล์ในชุดนักรบสีดำทมิฬที่ขาดว่อนให้แลเห็นผิวนวลขาวบริเวณช่วงเอวของมีฮาล์ แม้จะโดนแดดเผากายเพียงใด แต่ผิวที่ดูสวยสดของมีฮาล์นั้นก็มิซีดเซียวหรือ คล้ำลงเลยแม้แต่น้อย

//ฮึๆ...นี่หน่ะหรือผลตอบแทนของการรักชาติ...นี่หน่ะหรือคือรางวัลที่เหล่ากษัตริย์ประทานแก่ข้า!เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ข้าแค่ต้องการกลับบ้าน หาลูกหาเมียข้า ผิดมากเลย กระนั้นหรือ ตอบข้าสิเหล่ากษัตริย์ ตอบข้าผู้น้อยนามว่า ปีอันจีผู้นี้ที ฮือ..//

      เรียงร่ำไห้โอดครวญเบาๆจากชายหนุ่มผิวคล้ำที่เมื่อครั้นก่อนเคยมีผิวกายขาวราวปุยเมฆ ดวงตาสีฟ้าที่อ่อนโยน วาจาไพเราะหวานหู บัดนี้เหลือเพียงแต่ความกระด้างกระเดื่องต่อเพื่อนร่วมทาง อดีตนายทหารคนสนิท และอดีตหัวหน้าแม่ทัพมีฮาล์

      หญิงสาวผิวขาวสะอาด ดวงตาสีเพลิงพิศ ผมดำยาวเลยเอว ประเข่า ปรายผมข้างหูถูกซอยเข้าหาใบหน้า ส่วนปรายที่เหลือก็ถูกดัดกันเป็นเกรียวได้รูป ในชุดเกราะบางที่ขาดวิ่นมอง ทั้งที่นางผมยาวและงามเหนือสตรีที่โลกใดก็ไม่เคยพบ ตายซักกี่ชาติก็มิอาจพบพานได้อีก แต่เมื่อนางปลอมตัวนั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นบุรุษที่อิสตรีใดก็หลงใหล ด้วยพร้อมทั้งหน้าตาที่หล่อเหลาและวาจาที่คมคาย ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดจึงรู้สึกเช่นนั้น เพียงแต่รู้ว่ามีของวิเศษบางอย่างอยู่ในตัวนาง มีฮาล์มองปีอันจีอย่างสลด ปรายสายตามองเพื่อนทหารที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา พากันสติกระเจิงไปทีละคนสองคนระหว่างทางไป เซมมีหลา เมืองท่าค้าทาส เพื่อไปหาผู้ครองแคว้นซึ่งแน่แล้วว่าลุกซิสส์เป็นฐานหลักในการปกครองด้วย

//ทหารทั้งหลายมิต้องกลัวแล้ว เมื่อถึงเซมมีหลา ข้าจะหาทางให้พวกท่านได้กลับบ้าน//

      เสียงกระซิบหวานหูของหญิงสาวดังก้องกังวานในโสตประสาทของทหารร่วมรบที่ยังสติดีอยู่ทุกคนในแถว เชือกที่พันธการมือของหญิงสาวเริ่มอ่อนและยุ่ยเมื่อถูกเล็บยาวงามของนางสีทุกวันไป  เหล่าทหารคุมเฉลยศึกหยุดพัก ณ ชายป่า ของเมืองหน้าของเซมมีหลา ทหารคุมเฉลยพวกนี้มิได้เคี่ยน หรือบังคับให้เร่งฝีเท้าในการเดินเลย เพราะรู้ว่า ทหารบางส่วนเดินทางมาแค่ส่งสารบางอย่าง  เหล่าทหารต่างให้เกียรติและนับถือมีฮาล์เป็นอันมาก เพราะกิตติศัพท์ แม่ทัพหญิงคนแรกแห่ง มหานครอาคเมนรานส์ ผู้มีความจงรักอย่างแท้จริงต่อองค์กษัตริย์ราชวงศ์จันทรา เหล่าทหารของลุกซิสส์ มีความเห็นใจอย่างเปี่ยมล้นต่อมีฮาล์ แต่มิอาจให้ม้าเพื่อเดินทางไปยังซามีได้เพราะมีสายของเจ้าครองนครในจำนวนนั้นซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใคร

//ท่านมีฮาล์อีกสองไมล์หลังป่าแห่งนี้จะมีแอ่งน้ำขนาดใหญ่ ผู้คนผลุกผล่าน หลังจากไปจากซามีแล้วขอให้ท่านไปทางทิศใต้ของแหล่งน้ำนั้นแล้วท่านจะพบกับบ้านของข้า อย่าลืมไปเยี่ยมลูกเมียข้าละ ถ้าตอนนั้นหัวข้ายังอยู่ที่บ่า//

      มีฮาล์เอ่ยเอื้อนพร้อมยิ้มพรายหวานให้กับชายชราที่ยืนข้างม้าที่อายุ คงจะเท่ากัน ภายในใจก็คิดว่าชายชราผู้นี้มาเป็นทหารคุมตั้งแต่เมื่อใด เพราะเป็นเวลาสองเดือนที่นางเดินทาง จะไม่มีทหารคุมคนใดที่อายุต่ำกว่า 40 เลย ทหารชราโบกมือไปมา ทำเอามีฮาล์ออกจากภวังค์ หญิงสาวพลางเหลือบไปเห็นมือข้างหนึ่งของนายทหารชรากุมไว้แน่นจนเกร็งไปหมด

//มีอะไรให้ข้าช่วยรึเปล่า...ท่าน..นามท่านว่ากระไร//

//นามของข้าไม่มีหรอก...คนแถวบ้านข้าเรียกข้าว่าปู่อายุยืน...บ้างก็ปู่น้ำเย็น

เรียกข้าปู่น้ำเย็นก็แล้วกัน//

      ปู่น้ำเย็นยื่นของในมือมาให้หญิงสาวก่อนเดินจูงม้าจากไปในมุมมืดของที่พัก

//เย็นชาเหมือนแม่ไม่มีผิด แถมยังเย็นชากว่าซะด้วย//

      มุมปากแย้มยิ้มของชายชราแย้มออกก่อนเสียงหัวเราะดังกึกก้องทั่วทั้งป่า แต่ไม่มีผู้ใดเลยได้ยิน ร่างชายชราลอยขึ้นสู่ฟากฟ้าที่เปิดสว่างวาบเพียงครู่

      มีฮาล์เหลือบมองชายหนุ่มในชุดเกราะไม้สีดำบางเบาที่ถูกเรียกว่าหัวหน้านับครั้งไม่ถ้วน ชายหนุ่มผู้ถูกลอบมอง เดินจากไปอย่างช้าๆด้วยท่าทีเศร้าสร้อย

      มีฮาล์ละสายตาจากชายหนุ่มชาวเอเชียมาดูสิ่งที่อยู่ในมือ สิ่งที่ชายชรามอบให้ มันเป็นเพียงสร้อยจี้ที่ทำจากเหล็กขนาดพอมือ จี้รูปตลับหัวใจเมื่อเปิดแล้วเกิดเสียงเพลงเบาๆไพเราะ และข้างในก็ยังเป็น**เข็มทิศใจปรารถนา เมื่อเพลงบรรเลงท่วงทำนองที่ฟังดูคุ้นหูเข้ามาในโสตประสาท เปลือกตาของหญิงสาวปรือลงเล็กน้อยก่อนปิดสนิทลง

 (**เข็มทิศใจปรารถนาเป็นเหมือนเข็มทิศของแจ็ค สแปโรว์ )

      มีฮาเลน เด็กแห่งพระเจ้า

      มีฮาเลน เด็กแห่งโลก

      มีฮาเลน เด็กแห่งมนุษย์

      มีฮาเลน ผู้หายไปจากท้องฟ้า

กำเนิดในกายมนุษย์ผู้ถือความคิด ความถูกต้อง และกษัตริย์ เป็นพระเจ้า ได้ออกเดินทางในตัวตนแห่งมนุษย์ เพื่อตักสายรั้งที่มนุษย์สร้างขึ้น

      จงตัดสายรั้งของคนที่ใช้พลังแห่งความรัก

      กับคนที่ไม่เห็นซึ่งความสำคัญของพลังนั้น

      จงตักสายรั้งระหว่างผู้สัญญากับผู้ให้สัญญา

      จงตัดความโง่เขลาในความแตกต่างทางความคิด

      ระหว่างคนที่ยึดทุกสิ่งทุกอย่าง ไว้ด้วยอำนาจ

      กับคนที่ปฎิเสธความยิ่งใหญ่ของตนเอง

//จงตัดสายรั้งแห่งหัวใจในชายหญิงที่ไม่รู้จักรักแท้...ข้าคือผู้แข็งแกร่งและเจ้าคือผู้เย็นชา จะไม่มีคำว่าอ่อนแอในตัวเจ้า เจ้าไม่ใช่สปา เจ้าไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำที่อ่อนแอ!//

      ใบหน้าเรียวยาวที่มีเหงื่อท่วมตัวบัดนี้ลืมตาตื่นด้วยความตกใจ กับคำเพรียกหาที่ได้ยิน ดังกึกก้องไปทั่วโสตประสาท คั่งค้างอยู่ในสมอง ตกลงไปใต้จิตสำนึกแห่งหัวใจ รอบๆข้างตัวได้กลิ่นคาวคลุ้งเลือดตามกายนางโดนมัดแขนมัดขา ถูกกำบังด้วยพุ่มไม้หนาถึบ ข้างๆกายมีชายหนุ่มในชุดเกราะสีขาวเปื้อนเลือดเป็นจ้ำตามตัว หน้าตาหล่อเหลาแต่ดูไม่คุ้นตา ในมือกุมดาบสีทองอร่ามที่เปื้อนคราบเลือดไว้ สายตาสีเพลิงทอดมองออกไปนอกพุ่มไม้ ที่พอมีร่องให้มองเห็นอยู่บ้าง มีฮาล์บิดข้อมือให้เชือกตรงกับดาบ

//ฮึๆท่านสิลา เจ้ากรมคุมทหารเชลย เหลือท่านคนเดียวแล้วจะเอาไงต่อดีละ ส่งตัวมีฮาล์มาพระสนมจะได้ไว้ชีวิตเจ้า//

      ชายปริศนาในชุดดำ โพกผ้าปิดหน้า เอ่ยด้วยวาจารุนแรงพร้อมชี้ที่หน้าของสิลา เจ้ากรมคุมเฉลย พร้อมชักดาบออกมาจากฝักดาบ ชายปริศนาร่างใหญ่อีกจำนวนหนึ่งปรากฏกายขึ้นพร้อมหัวของเชลยและเหล่าทหารทั้งหมด

//เสียใจด้วย...เจ้าเองก็เป็นแค่โจรป่ากระจอกๆ แม้มาแค่คนเยอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้สิ่งที่ต้องการเสมอไป  มีฮาล์เป็นข้าทาสคนสำคัญที่ข้าต้องส่งไปยังเซมมีหลา หัวเมืองใหญ่ของลุกซิสส์ ถ้าให้เจ้าไปเจ้าก็ได้กำไรคนเดียวน่ะสิ และไหนๆแล้ว...ก็เหลือข้าคนเดียว มีฮาล์เองก็จะได้หนีไปเสีย ก็ขอตายอยู่ที่นี่แล้วกัน!!!//

      ความกล้าหาญไหนเลยจะสู้คมดาบได้ ดาบยาวถูกปักลงที่ท้องของหัวหน้าทหาร ดวงตาเบิกลืมขึ้นด้วยความมีห่วง กู่ร้องตะโกนก้องป่าด้วยใจที่แสนภัคดีต่อชาติและสหายอันเป็นที่รัก มีฮาล์

//ข้าแพ้แล้ว...สหายมีฮาล์//

     ดวงเนตรสีดำปิดลงอย่างสงบ ใบหน้าหันมาทาง พุ่มไม้แย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนต่อสตรีที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้ แม้กายจะสูญสลายแต่ สิลาจะอยู่ในใจของมีฮาล์ตลอดไป...ชายชุดดำกระฟัดกระเฟียดจากไปอย่างรวดเร็วด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว ดวงเนตรสีเพลิงร้อนแรงและระอุขึ้นทันทีที่จะแผดเผาพุ่มไม้ตรงหน้าได้เลยทีเดียว น้ำอุ่นไหลออกมาจากดวงเนตรสีเพลิงที่บัดนี้พร้อมจะแผดเผาทุกสรรพสิ่ง พันธนาการเชือกหลุดออกแล้ว มีฮาล์วิ่งออกไปจากพุ่มไม้ มองดูร่างที่กำลังแน่จะหายไปจากโลกนี้

//ข้าชนะแล้ว..ว..ท่านสัญญาแล้วนี่ว่าจะมาเล่นหมากรุกด้วยกันอีก อย่าผิดสัญญาสิ ข้าจะไปตามหมอ//

      ชายเสื้อเกราะสีดำทมิฬโดนกระตุกเบาๆที่ชาย ผ้าขาด ร่างบางหยุดฉะงักก่อนนั่งลงให้ชายหนุ่มหนุนตักอีกครั้ง มือหน้ากุมมือของหญิงสาวไว้แน่น

//ไม่ต้องไป อยู่รอข้าจนกว่าลมหายใจข้าจะหมด แม้ข้าจะทำตามสัญญามิได้ แต่ข้าก็จะกลับมาหาเจ้าอีก//

      สิลาลูบผมบางเบาของหญิงสาวอย่างเบามืออีกครั้ง ก่อนลดมือลงแล้วมาหยุดตรงแก้มนวลอมชมพูอ่อน

//แล้ววันใดเล่าที่เจ้าจะกลับมาหาข้าอีกครั้ง//

      น้ำอุ่นๆไหลลงไปที่ใบหน้าของสิลา แย้มยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มมือพลางหยิบยื่นถุงขนาดเล็กออกจากอกเสื้อยื่นให้หญิงสาว

//เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นน้ำทิพย์ออกจากตาเจ้า //

      สิลาหอบและกระอักโลหิตสีแดงขุ่นๆ ออกมาจากปากกระจับสีเข้มอย่างแรง มีฮาล์ฟุบหน้าลงบนอกของชายหนุ่มเพื่อฟังเสียงหัวใจที่อ่อนเต็มที มือบางยังคงกุมมือของสิลาไว้   

// ถึงขึ้นสวรรค์เจ้าก็ต้องหนีบวงเทพทั้งหลายลงมา แม้นตกนรก เจ้าก็ต้องฝ่าภูตผีพรายชั่วร้ายออกมาไม่ว่าจะนานแค่ไหน จะทุกข์เพียงใด เจ้าก็ต้องมา หรือ ถ้ากระนั้น ตอนนี้ เพลานี้ โปรดบอกเถิด ว่าไม่รักข้าแล้ว เบื่อที่ข้าเย็นชา ข้าจะได้ชังท่านจนถึงวินาทีสุดท้าย ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบ ได้ออกรบโดยมิต้องคะนึงหาผู้ใดอีก จะได้มีชีวิตใหม่ ครอบครัวใหม่ แลคนรักใหม่ โปรดบอกเถิดว่าหมดรักข้าแล้ว//

//ข้าเบื่อ...เจ้า..สั..กวั..นหนึ่ง..//

//สักวันหนึ่งข้าอาจรักท่านหมดทั้งใจ และเวลานั้นมันช่างสั้นเหล่าเกิน ฮือ...ฮือ//

ไม่ว่าอีกภพอีกชาติหนึ่งท่านจะเกิดมาเป็นอะไรภูตผีพรายชั่วร้ายทั้งหลายข้าก็ยังเห็นท่านเป็นบุรุษที่รักข้าและข้ารัก แม้นว่าท่านอาจเห็นข้าเป็นแค่อดีตคนรักก็ตาม

 10 ปี ก่อน

//สิลา !ได้เป็นถึงหัวหน้าคุมเลยเชียว อันตรายหน่อยน่ะ//

      เสียงใสจากหญิงสาวผมยาวสรวย ผู้ที่เกาะม้าอยู่ทางด้านหลัง ชุดเกราะของแม่ทัพใหญ่ แห่งมหานครอาคเมนรานส์ ยิ้มแหยๆให้กับชายหนุ่ม

//อืม...ข้าคงจะไม่ได้เจอกับเจ้าพักใหญ่เลยล่ะ...ตอบสารข้าด้วยล่ะ//

      ชายหนุ่มร่างใหญ่ ในชุดหัวหน้าทหารมียศตามลำดับติดอยู่ที่บ่า  ลงจากม้าที่สูงเกินมาตรฐาน และกดคนที่เกาะอยู่ที่ก้นม้าลงมา มีฮาล์แตะบ่าชายหนุ่มดังบึกก่อนยิ้มแหยๆให้

//แน่นอน สหายรัก...ไปลุกซิสส์คราวนี้ระวังตัวด้วย//

      ทั้งสองจ้องตากันอยู่พักใหญ่ ก่อนเสียงจะเงียบหายไปกับสายลม ชายหนุ่มกระโดดขึ้นม้า ก่อนเอ่ยกับหญิงสาว

//อย่าหลอกตัวเองอีกเลย ข้าโดนขับไล่ออกจากเมือง ไม่มีสิทธิติดต่อหรือพบปะกันได้อีก ถ้าไม่ได้แม่ทัพใหญ่อย่างเจ้าแก้ต่างฐานกบฏให้กับข้า ป่านนี้ข้าคงไม่ได้ยืนธรณีเดียวกับเจ้าแล้ว พวกลุกซิสส์ก็โชคดีไป ได้หัวหน้าเชลยไปคนหนึ่ง//

      สิลาเบือนหน้าที่มีน้ำตาซึมออกมาจากเนตรสีดำทั้งสองดวง ม้าใหญ่ขยับเคลื่อนกายไปมาตามสัญชาติญาณของตัวมันเอง 

//จะให้ข้าทำใจอย่างไรเล่า เจ้าเป็นสหายข้า เป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับข้า เป็นชีวิตของข้า เป็นคนรักของข้า//

      ดวงหน้าที่เชยชา มองชายหนุ่มที่ผู้กุมบังเหงียน ม้ายักษ์ตัวใหญ่สีขาวบริสุทธิ์ มิมีแม้คราบไครไต่ตอม

      //มีฮาล์เอ๋ย...ซักวันเราก็ต้องจากกัน ดั่งเส้นตรงที่ขนานกันแต่ไม่มีวันบรรจบ เหมือนดังฟ้า และผืนน้ำ ฟ้าเป็นจุดเกิดทุกสรรพสิ่ง ส่วนน้ำก็ทำให้ทุกสรรพสิ่งเกิดและมีชีวิตอยู่ ข้าเหมือนดั่งลมที่ต้องเคลื่อนไหวตลอดเวลา ส่วนเจ้าเป็นดั่งหินผาที่งดงามคอยปกป้องทุกสิ่งอย่าง//

      มือบางที่จับดาบ ฆ่าคนมามากกว่าร้อยศพ แต่ก็ยังนิ่มนวลราวกับไม่ได้ใช้งานหนัก จับที่ข้อขาของชายหนุ่มด้วยความอ่อนโยน

//สิลา...เหตุใดจึงเปรียบเปรยเช่นนี้  แม้เส้นตรงที่คู่ขนานไม่มีวันบรรจบแต่ก็จะเคียงคู่กันตลอดไป เป็นฟ้าและผืนน้ำ เมื่อฝนตกก็จะเคียงคู่กันบนผืนน้ำ...เมื่อแดดจ้าก็จะเคียงคู่กันบนผืนฟ้า ถ้าท่านเป็นดั่งลม ข้าจะขอโดนลมกร่อนเศษหินล่องลอยไปกับท่าน ท่านต้องเอื้อนเอ่ยคำสาบานว่าจะเป็น.....ที่ดี..ตลอดไป//

//ข้าคือเส้นตรง//

      มีฮาล์บังคับให้สิลาเอ่ยบทในการสาบาน เพื่อเป็นการสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน และอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ทรยศกัน ไม่ว่าอีกคนจะอยู่ในสถานะอะไร หรืออีกคนจะรู้สึกอย่างไรกับตนในเวลาข้างหน้า

//เจ้าคือเส้นตรง!!!!!!!!//

      น้ำเสียงของสิลาสั่นเครือ...หัวใจร่วงหล่นลงกับพื้น น้ำใสๆร่วงออกมาเป็นสาย ในขณะมองหน้าหญิงสาวที่ใบหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาด บนกลอนสาบานยังดังระงมอยู่หน้าเมือง เหล่าทหารและนางสนมที่อยู่ข้างๆต่างมองดูด้วยความเสียใจ ดั่งเป็นคนรักของตัวเอง สิลาเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบายิ่งกว่าเบา ส่วนมีฮาล์ตะโกนก้องไปทั่ววังโดยไม่อายใครเพื่อกลบเสียงสะอื้นไห้

//เราคือเส้นตรง!!!!!!!!//

//ท่านคือผืนน้ำ!!!!!!!!//

//เจ้าคือผืนฟ้า//

//เคียงคู่กันไม่ว่ายามหลับ..หรือตื่น!!!!!!!!//

//บนผืนผ้าโชคชะตาแห่งโลกน้ำและฟ้า//

//ข้าเป็นลม//

//ข้าเป็นเศษหิน..เศษเกสร!!!!!!!!//

//ข้าจะนำทางเจ้า//

//ข้าจะติดตามท่าน!!!!!!!!//

//เคียงคู่กัน...ตลอดไป//

//ตลอดกาล...ชั่วนิจนิรัน!!!!!!!!//

      ร่างบางเม้นริมฝีปากที่เป็นกระจับสีชมพูอ่อนไว้แน่น มือชูขึ้นฟ้ามอบให้กับชายหนุ่มที่กุมบังเหงียนม้ายักษ์

//งั้นเรามาดูกันว่า เจ้ากับข้าใครจะรักมหานครอาคเมนรานส์ มากกว่ากัน..ดีมั้ย//

//ได้...ถ้าเจ้าชนะ ข้าจะกลับมา เล่นหมากรุกด้วยกันอีก//

      มือหนาตีมือของหญิงสาวเบาๆ เป็นการสร้างสัญญา ลมแรงกรรโชกมา

หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งในขณะที่ทอดมองข้อแขนที่มองเป็นรอยจ้ำๆ

พลันร่างของผู้ไร้ชีวิตหายไปหมดกับค่ำคืนที่ผ่าน เหลือเพียงคราบเลือดและกลิ่นคาวคลุ้งไปหมด...

//หาย...หายไปหมดเลย ทิ้งข้าไว้คนเดียว...เหมือนที่เคยทำทุกครั้ง ฮึๆ//

      มีฮาล์หัวเราะอย่างเยือกเย็นไว้ในลำคอ ใบหน้านวลกระสับกระส่ายมองหาร่างของสิลา ในมือยังคงกุมถุงผ้าเล็กที่สิลามอบให้ สายตาเย็นชาทอดมองร่างชายหนุ่มข้างกายที่สลบอยู่ พลางดึงแขนชายหนุ่มมาคล้องคอไว้เพื่อพยุงขึ้นไปยังแหล่งน้ำใหญ่  ภายในใจกำลังหมดความหวังอย่างรุนแรง ทั้งหัวใจ น้ำตา และความทรงจำ ก็หายไปพร้อมกับค่ำคืนที่โหดร้ายไปหมด ฤทัยที่วังเวงไม่เหลืออะไรให้คำนึงแม้แต่น้อย ความว่างเปล่า โกรธแค้น และเย็นชาครอบคลุมจิตใจ

//รางวัลของการตอบแทนแสนภัคดี...คือการสูญเสีย ทุเรศสิ้นดี ไม่มีแม้แต่การตามหา ไม่มีแม้แต่การห่วงหาอาวรณ์//

      คิ้วโค้งมนสีน้ำตาลอ่อน ขมวดมุ่นเป็นจุดเดียวกันด้วยความโกรธแค้นแสนขับใจ มือทั้งสองพลางกวักน้ำล้างแผลให้ชายหนุ่มที่กำลังงัวเงียตื่นขึ้น

//อรุณสวัสดิ์...แม่หญิง อะ...โอย//

//เช่นกัน...อยู่นิ่งๆแผลเจ้าลึกมาก..หลับตาแล้วนอนต่อไปซะ//

//หามิได้...ข้าเป็นเพียงองค์รักษ์ต่ำต้อย มิควรได้รับการช่วยเหลืออย่างมิสมควร//

      มีฮาล์ส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย...เลิกคิ้วบางขึ้นสูง พลางละมือจากการที่สาละวนอยู่กับการทำแผล ชายหนุ่มชัยศอกพยุงตัวขึ้นมา เพื่อมองหญิงสาวที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ที่ได้รับการนับถือจากคนทั่วแคว้น

//มองอะไร...//

      มีฮาล์ตะโกนถามในขณะที่ใบหน้าเรียวมน มัวแต่จดจ่อมือบางที่เปื้อนเลือด เล็บของหญิงสาวยามต้องน้ำใสทำให้ดูสะอาดยิ่งขึ้น ผมยาวเป็นประกายทอแสงกันเมื่อต้องแสงตะวัน ชายหนุ่มหลุดจากใต้มนตร์สะกดสะดุ้งเบาๆ

//เปล่า...ข้าแค่...อยากทราบนามของท่าน//

      ชายหนุ่มผิวสีแทน...ผยุงตัวขึ้นพิงต้นไม้ที่มีรอยการปะทะให้เห็นจะๆ เป็นร่องรอยลึกเข้าไปในต้นไม้ สีหน้าเจ็บปวดแกมสงสัยยังคงอยู่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มผู้ยืนกุมบาดแผลที่ท้องของตนเองไว้

//มีฮาล์ มีฮาเลน มีเรย์ คือนามของข้า...เจ้าช่างเขลานักมาช่วยข้าทั้งที่ไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร เจ้าเป็นคนของเซมมีหลา ได้อย่างไรกัน//

      มีฮาล์กดไหล่ชายหนุ่มในชุดขาวตรงหน้าลงไปนั่งเป็นตอไม้ต่อไป มือบางข้างหนึ่งรองศรีษะของชายหนุ่มไว้ ส่วนอีกข้างกดที่หน้าอกเบาๆเพื่อให้ชายหนุ่มนอนลง  ชายหนุ่มยิ้มแหยๆก่อนทำตามแรงดันอย่างว่าง่ายแม้จะรู้สึกอายนิดๆ

//...นามของข้าคือ ฮัลเจีย แห่งซามี องค์มันดริฟให้ข้าตามหา...สิ่งที่เรียกว่า ‘ดวงไฟแห่งสงคราม’ ที่เป็นสิ่งมีชีวิตที่งดงามคาดว่าน่าจะเป็นท่านกระมัง แล้วอีกประการข้าอยากให้ท่านไปกับข้าด้วย//

      มีฮาล์หัวเราะเบาๆอีกครั้ง เพื่อนึกถึงข้อเสนอที่จะได้รับว่าเป็นอะไร นึกแล้วน่าหัวร่อ มีฮาล์ยังคงหัวเราะอย่างร่าเริงต่อไปตรงหน้าฮัลเจีย ที่นอนลอบมองอยู่

//ซามี...เมืองแห่งความงมงาย เหตุใดต้องพูดให้ยืดยาว ก็บอกแค่มาตามหาข้าก็สิ้น ซามีขาดแคลนคนหรือไร...ปล่อยเจ้ามาตายเพียงคนเดียว//

      ฮัลเจียรีบส่ายหน้าทันที มีฮาล์ขยับไปนั่งข้างๆฮัลเจียที่นอนหน้าซีดเพราะอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่

//ไม่ต้องบอกก็รู้อีกเดี๋ยว ทัพเล็กของเจ้าก็จะมาถึง...ถูก?//

      ฮัลเจียพยักหน้ารับเบาๆก่อนปรือตาลง ทันที เพราะอ่อนแรง มีฮาล์เลิกตาขึ้นเหมือนลืมอะไรบางอย่างที่นึกไม่ออกพลางใช้มือความหาที่หน้าอก

//กล่องเพลงข้า...//

      มีฮาล์เดินกลับไปที่ๆมาพักและเกิดเหตุการณ์ในตอนแรก ใบหน้านวลก้มมองหาตามพื้นดินเพื่อจะเจอของสำคัญที่นางทำตกไว้

ในทะเลทรายที่แห้งแล้ง

ที่ไร้ขีดจำกัดดังแก้วใสบาง

เจ้านำพาหัวใจรักอันงดงาม

และความสดใสเข้ามา

ไม่มีผู้ใดต้านทานความน่ารักของเจ้าได้

และเจ้ายังคงงดงามแบบนี้เป็นร้อยๆปี