คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 - ระยะทางของความคิดถึง
Chapter 14 - ระยะทาอวามิถึ
ผมเพิ่ลับมาาสนามบินอินอน เมื่อสอวัน่อน เอยส่้อวามมาหาผม บอว่าเธอ้อลับเมือไทยแล้ว เพราะั๋วเรื่อบินอเธอำลัะหมอายุแล้วอนที่ผมไ้รับเมสเ ผมอบลับไปบอเธอลับทันทีว่า
“No!!!” ไม่มีสัาอะไรอบลับาเอยอีเลย
วัน่อมา ผมรีบลับไปหาเอยที่บ้าน ทันทีที่มีเวลาว่า าาราานและารา้อมที่แน่นเอี๊ยอผม เอยเ็บอลระเป๋าแ่ทันทีที่ผมเห็นมัน ผมลับโยนมันทิ้ลับพื้น บอามร ผมไม่พร้อมะให้เอยไปาผมอนนี้เลย แถมยัไปไม่บอล่วหน้าแบบนี้อี
“ทำไมทำอย่านี้” เอยถามผมเสียั ผมเพิ่เห็นเอยโรธ็ราวนี้
“ไม่ให้ไป” ผมบอ พร้อมับว้าเล่มพาสปอร์ที่เสียบั๋วเรื่อบินเรียมไว้ที่วาอยู่บนโ๊ะ แล้วเินออมาาห้ออเธอ เอยวิ่ามหลัมาิๆ พยายามที่ึพาสปอร์อเธอืนมาให้ไ้ แ่เพราะส่วนสูอเรา่าันเยอะ แ่ผมยึ้นสุมือ เธอ็ไม่สามารถระโว้ามันไ้แล้ว
ผมรวบัวเอยมาอไว้แน่น เธอพยายามิ้นให้หลุาอ้อมออผม เธอโมโหมา ผม็โรธไม่น้อยไปว่าัน ทำไมเธอ้อลับเมือไทยอนนี้้วย อนนี้ผม้อารำลัใาเธอมาที่สุ ผม้อมเหนื่อย และหนัมา ารมีเอยอยู่้าๆ ผมแบบนี้ ทำให้ผมมีำลัใที่ทำทุอย่าที่ว่านั่น่อไป นอเหนือาวามพยายามอย่าสุัวอผมแล้ว
“เป็นเพราะผมทิ้ให้เอยอยู่นเียวใ่ไหม” ผมถามเอย ยัไม่ยอมลายอ้อมแนอัวเอออ เอยหยุิ้นรนแล้ว ผมฝัมูัวเอลบนเส้นผมอเธอ เอยใ้ยาสระผมลิ่นเียวับผม เราเป็นนเียวันแล้ว ทำไมู่ๆ เอยถึิะทิ้ไปผมอนนี้้วยนะ
“็บอแล้ว ว่าั๋วมันะหมอายุ ้อบินลับแล้ว” เอยบอผม เสียอู้อี้
“ทิ้ั๋วไปะ เี๋ยวผม่ายเินแทนให้” ผมบอเอย วิธีแ้ปัหามันไม่ยา
“ไม่ .. อย่าอแไม่เ้าเรื่อนะ ยัไ็้อลับ”
“เอยลับไปแล้วผมะอยู่ยัไ” ผมถามเอย พร้อมับลายอ้อมแนล แ่ยัไม่ยอมให้เธอหลุาวแนอผมไป
“็้อลับไป าน็ยัไม่ไ้ทำ หนีมาเที่ยวั้เป็นเือน เิน็หมแล้ว ้อลับไปทำานแล้ว แม่็ยัิว่าลูมาเที่ยวเล่นไม่ลับัที ันทิ้อะไรหลายๆ อย่าไว้ที่เมือไทยั้มามาย อนแร็ำหนไว้แ่ สี่สิบห้าวัน ถึเวลา็้อลับิ” เอยพยายามอธิบาย แ่ผมไม่อยายอมรับ
“ไม่ลับไม่ไ้เหรอ ทำเรื่อ่อวี่าที่นี่ไปเลย เรื่อเิน ผมัารให้็ไ้”
“ไม่ !!” เอยสวนทันวัน ที่ผ่านมา นอาเรื่อที่พัแล้ว เอยไม่เยเรียร้อเอาอะไรับผม บัรเริที่ผมทิ้ไว้ให้เธอ เอย็ไม่ไ้เอาไปใ้อย่าอื่นเลย นอาไปื้ออใ้ พร้อมับผมเท่านั้น เอยีเส้นัเนมา ในเรื่อเิน ระหว่าเธอับผม เอยบอว่า ไม่ว่าใระพูถึเธอยัไ เรื่อที่เธออยู่้าๆ ผมแบบนี้ แ่สิ่หนึ่ที่เธอรับไม่ไ้ และไม่อยาให้นพูถึเรื่อนี้เลย ือ “เิน” เอยไม่อยาให้ใริว่า เธออยู่ับผม เพราะหวัในเินอผม
“ยัไ็้อลับ ันเป็นลูมีพ่อมีแม่ ถ้าะอยู่ที่นี่่อ ็้อลับไปบอท่านให้รู้เรื่อ่อน”
“ั้นลับอนเ้าสิบวันไ้ไหม” ผม่อรอ นไทยสามารถอยู่ในเาหลีิ่อันไ้ถึเ้าสิบวันเอยน่าะใ้โว้าอมันให้รบนะ
“อีสี่สิบห้าวันุะมีอนเสิร์ ะให้ลับอนนั้นเหรอ” เอยพูถู ผมำลัะมีอนเสิร์เปิอัลบัมโโล่อัวเออีเือนว่าๆ หลัาที่ออรายารเพลประำสัปาห์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว พร้อมาราทัวร์อีที่ยาวลอปี ึ่มีแ่เอยและนในทีมานอผมเท่านั้นที่รู้เรื่อนี้
ผมยอมำนนับเหุผลอเอย ถึแม้ะไม่อยายอมรับมัน็าม แ่ะทำยัไให้เอยอยู่ับผมไ้ลอไปนะ สมออผมรุ่นิถึมันอยู่ลอเวลา ผมินับารมีเอยอยู่้าๆ ลอเวลา แ่ผมลืมาื่น เธอ็เ้ามาอยู่ในหัวผมแล้ว อย่านี้ ะให้ผมทำใให้เธอไปไ้ยัไ แ่ิ หัวใผม็โหวเหวอย่าบอไม่ถูแล้ว เหมือนมีฟออาาศ้อนให่อัแน่นอยู่ในออย่านั้นแหละ
ผม่วยเอยเ็บระเป๋าที่ผมับเททิ้เมื่อรู่ ในระเป๋าที่เอยใส่อลับ มีแ่อฝาำนวนมา พวเสื้อผ้าหรืออใ้ ็มีแ่อส่วนัวเท่านั้นเอ นั่นทำให้ผมใื้นและมั่นใึ้นมาอีนิ ว่าเอยไม่ไ้ิะลับเมือไทยแบบถาวร
ผมวนเอยออมานั่ื่มไวน์ูหนัันที่โฟา แ้ัวที่ทำัวอแับเธอเมื่อี้นี้ เอยยัไม่ยอมหายโรธผม่ายๆ เธอนั่ห่าออาผมิมุมโฟาอันให่อเรา นผม้อไปับัวเธออุ้มมานั่้าผม ับาเธอพาัผมเอาไว้ ล๊อไว้แน่นไม่ให้ยับไปไหน
เราเล่นสรามสายาใส่ัน เอยทำาแ็ ุ ร้าวใส่ผม แ่ผมทำสายาที่แฟนลับผมบอว่า เห็นแล้วละลายแอทแทใส่เธอแทน และสุท้าย เอย็แพ้สายาอผมิน่า เอยเลยทำแ้มป่อใส่เบะปาใส่ผมอย่าไม่ยอมแพ้แ่โยี ผมเลยุ๊บปาเบะๆ อเธอเบาๆ เอยเม้มปาอเธอแน่นสนิท ทำท่าะลุหนี แ่เรื่ออะไรผมะปล่อยเธอไป่ายๆ
มันไม่ยาที่แนแ็แรอผมะล๊อเอวเธอให้ิับผมไว้ เอยทำหน้าเหมือนะเอาเรื่อ ที่สู้ผมไม่ไ้ ผมหัวเราะัลั่นเพราะวามน่ารันั่น เอยเอามือมาปิปาผมไว้ไม่ให้หัวเราะ ผมพยายามปัมือเธอออแล้วับเธอนอนหายไปบนโฟา่อนที่ผมะโถมัวทับเธอไว้ าเล็ๆ อเอย ถูผมทับไว้แ็แรระิแทบไม่ไ้ ใบหน้าผมับเอยห่าันไม่ถึืบ ลิ่นรีมอ่อนๆ บนใบหน้าเธอ วนึูให้ผม้มลไปมมัน แ้มอเอยยันิ่ม เหมือนทุรั้ที่ผมไ้หอมมัน ่อนออไปทำาน วามรู้สึอผมล้ำลึึ้นเรื่อยๆ ผมูบเธออย่าหนัหน่ว วามิถึที่ผมไม่ไ้เอเอยำลัปล่อยผ่านมันออมา เอยอผมแน่น แนเล็ๆ อเธอทำให้ร่าอผมสั่นสะท้าน และ่อนที่ผมะถลำมันไปมาว่านี้ เสียโทรศัพท์อผม็ัลั่นึ้นมาััหวะ ผมถอนหายใัลั่น ่อนะฝัหน้าลไปับผมที่สยายเ็มโฟาอเอยอย่านึล เอยเอ็หัวเราะไม่หยุเหมือนัน และ่อนที่ะโทรศัพท์ะัสาย ผม็ัใเินไปรับสายมัน อย่ารู้สึเสียายนิๆ
เอยมาหอมแ้มผม่อนะระิบบอรารีสวัสิ์ อนที่ผมำลัุยานับพี่ฮยอนนอยู่ เธอหลบาผมไ้เนียนมา
ผมุยโทรศัพท์เรื่อานอยู่ับพี่ฮยอนนเือบรึ่ั่วโมว่าะวาสาย ห้อเอยปิไฟแล้ว ผมเาะประูเบาๆ ่อนะเปิเ้าไป เห็นเอยหลับนิ่อยู่บนเียอเธอ ้าวอที่วาไว้เมื่อี้ถูัเ็บเรียบร้อย พร้อมะเินทาวันพรุ่นี้แล้ว
ผมสอัวเ้าไปใ้ผ้าห่มเียวับเอย เธอยับัวอย่าใ ่อนะยับัวให้ผมนอน้วย้าๆ ผมสอแนให้เธอหนุนแทนหมอน ผมหอมแ้มเอยเบาๆ ่อนะระิบบอฝันีับเธอ
ถ้าืนนี้เป็นืนสุท้ายที่เราะอยู่้วยัน ผม็อเ็บเี่ยววามสุแบบนี้ไว้ับัว่อน
ผมับรถออไปส่เอยที่สนามบินแ่เ้า เธอให้วามมั่นใพร้อมำสัาับผมว่า เธอะลับมาูอนเสิร์อผม อีสี่สิบห้าวันะถึวันอนเสิร์อผม .. วันนั้นเอยะลับมา
ผมลับมานั่ที่โฟาัวเิมอีรั้ โฟาที่ผมับเอยนัู่หนั้วยิน ุยัน เล่นัน บ้านูเียบว่าเิม ทั้ๆ ที่่อนหน้านี้ ไม่มีเอย บ้านนี้็ือบ้าน ผมอยู่นเียวมาไ้ั้นาน .. นถึอนนี้
ผมเ็บเสื้อผ้าและอใ้บาส่วนใส่ระเป๋า ผม้อห่าาบ้านนี้ัพั นว่าเอยะลับมา ไม่ั้น ผมทนิถึเธอไม่ไหว น้อบินไปามที่เมือไทยแน่ๆ ผมภาวนาว่า เอยะไม่ทำให้ผมเป็นอย่านั้นนะ
เย็นย่ำ เอยส่้อวามมาบอผมว่า เธอถึบ้านเรียบร้อยแล้ว และอนนี้ำลัไปออไปินอาหารเย็นับรอบรัว พร้อมับส่รูปมาให้ผมู้วย ผมยิ้มับโทรศัพท์ ่อนะรวบรวมสมาธิลับมา้อม่อ วันพรุ่นี้ผมมีานโว์เสเล็ๆ ในรายารทีวีประำสัปาห์ และอีสอรายารในวันหยุสุสัปาห์นี้ าราานอผมยาวเหยีย แ่มันไม่ไ้่วยให้ผมหายิถึเอยไ้เลย
ผมไ้ราวัลนะเลิศในทุรายารเพลลอสัปาห์นี้ มัน่วยให้ผมหายเหนื่อยาาร้อมอันหนัหน่วอผมไ้ แผลที่ท้อผมีึ้นมา แ่็ยัมีอาารเ็บอยู่นิๆ และนั่นเป็นเรื่อที่เอยบ่นผมอยู่ลอเวลา ถึเอยะเ้าใานอผมมาแ่ไหน แ่เธอ็ไม่อบอยู่ี หามันทำให้ผม้อเ็บป่วย
เอยส่ภาพิรรม่าๆ อเธอมาให้ผมูวันละหลายๆ รอบ เอยูมีวามสุเมื่อไ้อยู่ในที่ที่เธอุ้นเย เอยมีเพื่อนเยอะมา เธอบอว่าไ้ไป่วยเพื่อนทำาน ามที่ไ้เรียนมาแล้ว เป็นรั้แรที่ไ้ออหน้าานอริ แบบที่ไม่มีอาารย์มาให้ะแนน ผมิว่าเอยรัานที่เธอเรียนมามา
ในะที่ผมไ้ทำานามวามฝันอผม เอย็ไ้เริ่มสัมผัสานามวามฝันอเธอ ผมเห็นเอยยิ้มว้าเวลาินอาหาร หน้ามุ่ยเวลาบ่นว่าแร้อนอนอยู่หน้าาน เป็นมุมมอที่ผมไม่เยไ้เห็นมัน อนที่เธออยู่ที่นี่ับผมเท่าไหร่
เวลาผ่านไปาวันเป็นสัปาห์ าสัปาห์ลายเป็นเือน ที่ผมไม่ไ้เอเอย วามิถึอผมไม่ไ้ลล มีแ่ะเพิ่มมาึ้น ถึเราะไุ้ยันบ้าในบาวัน แ่มัน็ไม่ทำให้วามิถึอผมลลเลย
ใล้ถึวันอนเสิร์อผมเ็มที ทุอย่าเรียมพร้อมไว้หมแล้ว ทั้ทีมานสเ ที่เราใ้ทีมานาอเมริา ล้อ เรน แส สี ทีมแนเอร์ เสื้อผ้า อนนี้ผมพร้อมสำหรับึ้นอนเสิร์นั่นแล้ว แ่เอยยัไม่ำหนวันลับมาหาผมเลย
่อนถึวันอนเสิร์ ผมมีเวลาว่าอยู่สอวัน ่อนะถึวันแสอนเสิร์ริ ผมบอพี่ฮยอนนไว้ว่า ะปิโทรศัพท์เพื่อะไปที่สบ ทำสมาธิ่อนะที่ึ้นอนเสิร์โโล่ให่รั้แรอผม แ่แท้ริแล้ว ผมมีแผนบาอย่าไว้ในใแล้ว
แ่่อนที่ผมะื้อั๋วเรื่อบินเพื่อไปรับเอยลับมา เอย็มายืนอยู่รหน้าผมแล้ว เธอูล้ำและผอมลไปมา ผมไม่รอแม้แ่วินาทีเียวที่ะึเธอเ้ามาอ แ่อเท่าไหร่็ไม่หายิถึ
“ัวะาอยู่แล้ว” เอยบอผม ่อนะผละออ เอยเปลี่ยนทรผมใหม่ เธอัผมหน้าม้า ทำให้เธอูเปลี่ยนไปเล็น้อย น่าเสียายที่ผมไม่มีเวลาุยับเธอมา โีริๆ ที่ผมมาหยิบอที่บ้านวันนี้ เลยทำให้เอเอย อนำลัลาระเป๋าเ้าบ้านพอี
ผมลัเลที่ะทิ้เอยไว้นเียวอีรั้ ทั้ๆ ที่เธอเพิ่ะลับมาหาผม ผมอยาพูุยับเอย ถึ่วเวลาที่เราห่าัน อยาอเธอไว้อยู่ลอเวลา ให้สมับวามิถึ ที่มันมามาย นไม่รู้ะบรรยายออมาเป็นำพูไ้อย่าไร แ่ผม้อลับไปเรียมัวสำหรับอนเสิร์ที่ะเิึ้นในวันพรุ่นี้แล้ว
เอยบอว่า เธอมาพร้อมับเพื่อนสนิทอเธอ ึ่เป็นแฟนลับัวยอผม เธอั้ใะมาูอนเสิร์รั้นี้อผมอยู่แล้ว เลยถือโอาสเินทามาพร้อมับเอยเลย
“เี๋ยวผมให้พี่ฮยอนนหาบัรให้นะ” ผมบอเอย เรามีโว้าสำหรับศิลปินอยู่แล้ว
“ไม่้อเลย ระับนี้แล้ว มีรบทั้สอวันแล้ว้า” เอยยิ้มว้า นั่นทำให้ผมภูมิใมาึ้นอี
“แ่อนเสิร์มีสามวันนะ” ผม้านเสียแ็
“อีวันยัหาไม่ไ้เลย ะว่าะไปหาเอาหน้าาน น่าะมีใรมาายบ้า” เอยบอ ถึะไม่ใ่หนทาที่ี แ่็ีว่าไม่ไู้
“ั้นเอาบัรวันที่สามับผมนะ นะ นะ” ผมอร้อ อนเสิร์วันสุท้ายผมมีอะไรเอร์ไพร์สให้เอยู้วย ถ้าปล่อยให้เธอไปหาบัรเอ อาะไม่ไ้บัรมาว่า
และ่อนที่ผมะลับไป้อมอีรั้ เอย็มาอผมอย่าเย ออเอยเิมพลัให้ผมเสมอ ไม่ว่าวันนั้นผมะเหนื่อยมาแ่ไหน็าม อ้อมออเอย เหมือนแสแในวันที่หนาวั สายฝนในวันที่ร้อนแสนร้อน มันทำให้ผมมีพลัที่ะทำสิ่ที่ทำอยู่่อไป
“ิถึั” ำพูสั้นๆ าเอย ทำให้ผมื้นันอย่าบอไม่ถู ไม่ใ่แ่ผมนเียว ที่ิถึเอยนแทบะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“อย่าไปไหนนานๆ แบบนี้อีนะ” ผมบอเอย สุที่รัอผม ~
สามารถพูุยับไรท์เอร์ไ้ที่
ผลานเรื่ออื่นๆ
ความคิดเห็น