คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 Time out
เอาเพลไปฟัน่ะ๊าบบบบบบบ
บทที่ 1 Time out
6 ปีผ่านไป
ุนฮพาร์ท
“ุนฮ ฮิมานมาหรือยั?” พี่ออบะโนถามผมที่นอนอยู่บนโ๊ะหน้าบ้านอย่าสบายใ พอพี่ออบเปิประูออมาผม็รีบลุึ้นนั่ทันที ไม่อยาโนุนิร้าบบบ= =”
“เโล่อา ลมาาโ๊ะเลยน่ะ” น้านนนน ไม่ทันไ้ิเลยรับ โนไปแล้วหนึ่อ แล้วอยารู้ไหมรับทำไมพี่ออบฮยอถึเรียผมว่าเโล่ แน่นอนว่าฮยอสุที่รัอผม....เอ่อ เป็นนั้ให้เอรับ แหะๆ^(++++++)^ อย่าไปบอใรน่ะ ว่า”ผมแอบอบ”พี่เ้ามานานมาแล้ว
“อะไรฮยอ ผมยัไม่ไ้ทำอะไรเลยยยย” โหัๆเลยยยย
“็เห็นๆอยู่ว่านายนั่บนโ๊ะอะ ลมาเลยน่ะเโล่” พี่ออบทำหน้าบึ่ใส่ผม่า น่ารัิบหายเบยยย
“โอเร้าบ ผมนั่พื้น็ไ้” อแหลหน่อยโลเบิบานรับ5555 พูเสร็ผมำลัทำท่าทาเหมือนะนั่พื้น แ่สุท้ายลายเป็นเสียท่าล้มลพื้นสะเอ
“นี่ นายะบ้าหรอุนฮ นั่พื้นไ้ไ ลุึ้นมาเลย” พี่ออบ่อยๆพยุผมให้นั่เ้าอี้ แ่พี่ออบลับมาสะุาผมนล้มมาทับัวผมไปเ็มๆ
วามริแล้วพี่ออบัวเล็แถมัวเบาว่าที่ผมิอีน่ะ เป็นรั้แรเลยนะเนี๊ยที่ผมไ้อพี่ออบแบบเ็มัว อ่า....หอมั
ผมเริ่มอแน่นึ้นนพี่ออบแอบบ่นอยู่เบาๆ
“นิๆ เโล่อา ปล่อยฮยอไ้แล้ว” พี่ออบเริ่มิ้นเบาๆ ผมเลย่อยๆลายอ้อมอออ้าๆ แล้วเปลี่ยนเป็นอรอบเอวแทน ผมเยหน้ามอใบหน้าหวานสวยอพี่ออบ แอบเห็นรแ้มึ้นสีแอ่อนๆ น่ารัเป็นบ้าเลย ำลัเินอยู่แน่ๆ
“เโล่ อย่าทำแบบนี้หน้าบ้านสิ อายเ้า เี๋ยวพวฮิมานมาเห็นเอาน่ะ” พี่ออบเริ่มหน้าึ้นสีแว่าเิม พี่รู้ัวไหมว่าพี่โรน่ารัเลยยยย สมเป็นภรรยา(ในอนา)อผมริๆ
“พี่..”
“ะอายทำไมละร๊าบบบ มุน ออบบบบบบบบ าวบ้านเ้าเห็นันไปถึแ่ไหนแ่ไรแล้ววววววว” ฮิมานฮยอเ้ามาััหวะผมริๆเบ๊ยยยยยยย
ผมเอาแ่เียบ เียบไว้่อน่าที่หลั หุ หุ หุ หุ หุ
“ ฮิมานพูบ้าๆนา” พี่ออบรีบออาอ้อมออผมไปัวาโ๊ะแทนแ้เิน
“ฮิมานฮยอูิ พี่ออบอผมเินหมแล้วเนี่ย” ผมแอบมอไปทาออบฮยอที่ำลั้มหน้า้มาัโ๊ะแ้เินไปเรื่อยๆ เหมือนะแอบสะอึเล็น้อยที่ผมพูแว
“โอ๊ยยยย ันไม่ยุ่ับออบอแหรอไอ้เ็แสบ”
“หรารับ?”
“็รินะสิ ัน็มียุอันอยู่แล้ว เอะ”
“แล้วบั ยุสุหล่อนนั้นอยู่ไหนละ ฮิมานนี่” ู่ๆุแม่อผม็เปิประูเินมาทัทายพวเราโยที่ม๊ายยยมีรายรู้ัว(?)
“ไปื้ออน่ะรับ เ็ีอผม55555”
“ม๊า พี่ฮิมานแล้ผมอ่า” ผมรีบวิ่ผ่านแม่อไปอออบฮยอแทน โยที่แม่ผมหน้าเหวอไปนิๆ
“ไอ้เ็แสบ55” พี่ออบแอบำออมานิๆับารที่ผมล้าแล้แม้ระทั้แม่อัวเอ แล้ว็ปล่อยรอยยิ้มเอาไว้อยู่บนใบหน้าสวยนั้น
“นิ แม่ไม่เห็นว่าฮิมานะแล้เรารไหนเลย แล้วเี๋ยวนี้าออ้อนแม่ลายเป็นออ้อนออบแทนหรอเนี่ย” สุท้ายแล้วแผนารลอบ่าพี่ฮิมานที่เ้ามาััหวะ็ไม่เป็นอันเสร็สิ้นแถมยัล้มเหลวอี่าหา
“สมน้ำหน้าไอ้เ็แสบ55555555” พี่ฮิมานหัวเราะออมาร๊า เห็นเิเลย(?)
“็ผมอบพี่ออบอยาอพี่ออบ มันผิหรอรับแม่?” ผมบ่นอู้อี้พร้อมับเอาหน้ามุๆหลัออบฮยอเล่นในแบบที่ผมอบทำอยู่บ่อยๆ
“แหลรั ออบละสิเ็แสบ” พี่ลูหานเอ่ยึ้นท่ามลาบทสนทนาอพวเราทั้สี่ ผมเยหน้าึ้นมาาหลัพี่ออบและมอไปยั้นเสีย เห็นพี่ลูหานับพี่เฮุนเินุมือมา้วยันโยมีเฮุนฮยอเินนำหน้า
แม่อผมหันไปทาลูายนโทั้สอ็ะส่ยิ้มที่สื่อถึวามหมายไปให้ แ่ผมไม่รู้วามหมายมันหรอ= =”
ู่ๆแม่็เินมาหยุอยู่ที่ผมับพี่ออบที่โนผมอไว้แน่นเหมือนเ็หวอ
“ลูไม่้อหวหรอ ถ้าวามรัอพวเรามันยิ่ให่ แม้แ่พ่อแม่็ไม่สามารถะีั้นไ้หรอ ูพี่เ้าเป็นัวอย่าน่ะลู” แม่ผมพูประโยประโยหนึ่ที่ทำให้ผมไ้ั้ำถามในหัวใอผมึ้นมา “ผมสามารถรัพี่ออบไ้ใ่ไหม?”
เหมือนแม่ะูออว่าผมมีำถามอะไรอยู่ในใ แม่ผมพยัหน้าให้เบาๆ่อนะเินลับเ้าไปในบ้าน
“ูแลออบีๆล่ะน้อาย” พี่เฮุน่อยๆยิ้มออมาบาๆ แล้วูนิ้วโป่เป็นำลัใให้ ผมพยัหน้ายิ้มอบลับไปเบาๆ ่อนที่พี่เฮุนะุมือพี่ลูหานเินามแม่เ้าไปในบ้าน
ผมหันมามอพี่ออบที่เอาแ่ยืนนิ่้มหน้า้มาอยู่ลอเวลา ผมเลยอให้แน่นึ้นพอที่มืออผมะทาบลบนอ้าน้ายอพี่ออบ และอนนี้ผมรู้แล้วล่ะว่าวรทำยัไ่อไป....
“ลูไม่้อหวหรอ ถ้าวามรัอพวเรามันยิ่ให่ แม้แ่พ่อแม่็ไม่สามารถะีั้นไ้หรอ ูพี่เ้าเป็นัวอย่าน่ะลู”
“ผมสามารถรัพี่ออบไ้ใ่ไหม?”
ความคิดเห็น