คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 พิธีสละราชบัลลังก์และพิธีราชาภิเษก (1)
“โร ทำแบบนี้มันจะดีหรือ”เสียงที่ไม่มั่นใจนักพูดขึ้น นัยน์ตาสีเขียวหันมามองอย่างเศร้าๆและตอบเสียงแผ่ว
“หรือจะมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ เจ้าตัวเค้าตกลงใจเองด้วย แล้วก็คงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้รุ่นพี่โรเวนเสียใจบ้าง”
“เจ้าชายโรเวนอาจจะไม่สนใจเรื่องนี้ก็ได้ เจ้าหญิงไม่ควรทำแบบนั้น”เสียงเรียบๆเอ่ย
“คาโล รุ่นพี่เค้าไม่ได้เย็นเหมือนนายนะ”เฟรินพูดอย่างหงุดหงิดพลางเดินออกจากห้องด้วยท่าทางทุลักทุเลเพราะใส่กระโปรงยาว “ไม่ต้องตามมา ฉันแค่จะไปหาคนบางคน”
เจ้าชายแห่งคาโนวาลลอบถอนหายใจเมื่อรู้ว่าแม่ตัวยุ่งของเขางอนอีกแล้ว
“บัดนี้ ขอเชิญเจ้าชายชาเบรียน โบแด็ง อดีตว่าที่ราชาแห่งเวนอล กล่าวถึงสาเหตุที่ตัดสินพระทัยสละราชบัลลังก์ให้ชาวเมืองเวนอลได้รับทราบโดยทั่วกันด้วยพะยะค่ะ”
สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังเจ้าชายที่ยืนสงบนิ่ง นัยน์ตาสีเขียวกวาดมองทุกคนในท้องพระโรง
“ที่ผมสละบัลลังก์ เพราะ...”
แล้วเสียงก็ถูกกลืนลงไปในลำคอเมื่อเจ้าของเสียงนึกถึงเรื่องนี้ได้...
นี่เขาจะบอกชาวเมืองของเขาว่า เขาละทิ้งหน้าที่เพราะความรักงั้นหรือ...
แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นคนสำคัญ คนที่ทำให้เขาสละบัลลังก์ สาเหตุแห่งการสละบัลลังก์ สาเหตุเดียวที่ทำให้เขาละทิ้งหน้าที่...
เจ้าหญิงแห่งอเมซอน มาทิลด้า...
“ที่ผมสละบัลลังก์ เพราะมีคนที่เหมาะสมกับบัลลังก์นี้กว่าผม แม้เขาจะไม่มีเชื้อสายเวนอล แต่เขาเป็นคนที่ผมคิดว่ามีฝีมือมากกว่าใครๆ ทั้งยังมีจิตใจที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว และสิ่งที่ทำให้ผมสละบัลลังก์ยังมีอีกอย่างคือ...”โรดีดนิ้ว แล้วเจ้าหญิงแห่งอเมซอนก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
“เล่นอะไรน่ะโร”มาทิลด้ากระซิบ ใบหน้าแดงระเรื่อ
“ไม่ได้เล่น แต่ทำสิ่งที่ควรทำมานานแล้วตั้งแต่ได้พบเธอ”
จากนั้น เจ้าชายแห่งเวนอลก็ประทับรอยจุมพิตไว้บนเรียวปากบางของเจ้าหญิงแห่งอเมซอนที่ตอบสนองอย่างนุ่มนวล ขณะที่ดีดนิ้วอีกครั้งให้ไข่มุกแสงจันทร์ปรากฏอยู่บนลำคอระหงของคนที่เขารักที่สุด...
มาทิลด้า ซิลเวอร์...
“ทำไมท่านใส่ชุดสีดำมา”เสียงเปรยอย่างสงสัยมาจากด้านหลัง เจ้าชายโรเวนหันไปมองอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่ก็โค้งให้เจ้าของเสียง
“ปรินเซสแห่งเอเธนส์ เป็นเกียรติที่ได้พบ”
ผู้ถูกถวายความเคารพยกยิ้มที่มุมปากและเอ่ยต่อ
“ท่านใส่ไว้ทุกข์ให้ใครรึ ท่านโรเวน”
“เพียงแค่ขี้เกียจหาชุดใส่ก็เท่านั้น หยิบตัวไหนได้ก็ใส่มา”
เจ้าชายตอบอย่างขอไปที แต่คนทักกลับรู้ทัน
“ท่านอย่าหลอกเราเลยโรเวน ไม่มีเจ้าชายที่ไหนต้องเตรียมอาภรณ์เองหรอก แล้วคงไม่มีนางกำนัลคนใดจัดเสื้อผ้าที่ผิดกาลเทศะให้ท่านด้วย จริงไหม”
สีหน้าของโรเวนเคร่งขึ้นมาทันที แต่ก่อนที่เส้นอารมณ์ที่บัดนี้บางเฉียบจะขาด เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
“เจ้าชายโรเวนพะยะค่ะ”
โรเวนหันไปมององครักษ์คนสนิทที่เรียกให้มาเป็นเพื่อนแล้วอนุญาตให้พูด
“มีผู้ประสงค์จะเข้าพบท่าน ท่าน...”
“ไม่ ฉันไม่ต้องการพบใคร”แต่เสียงเฉียบขาดจากเจ้าชายไม่ทำให้องครักษ์คนสนิทที่รู้ใจดีเงียบลงได้
“เจ้าชายโรเวน ผู้ที่ต้องการมาพบท่านบอกว่า ถ้าท่านไม่ยอมมา ให้นำสิ่งนี้มอบให้ท่าน”
โรเวนรับของที่ถูกห่อด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงมา และเปิดออกดู
ดาบปักษาจันทร์เปื้อนเลือด!!
“เธออยู่ที่ไหน”
“ด้านหลังวังพะยะค่ะ”
แล้วร่างสูงก็วิ่งจนลับสายตาไป องครักษ์หนุ่มหัวเราะหึๆในลำคอ
เจ้าชายหนอเจ้าชาย ทิ้งให้นางพญาแห่งเอเธนส์หน้างออย่างไม่สบอารมณ์เสียแล้ว
อยู่ไหน เธออยู่ที่ไหน...
ดวงตาสีน้ำเงินมองไปรอบๆขณะหอบอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วเงาของสิ่งๆหนึ่งก็ประจักษ์แก่สายตา เจ้าชายหนุ่มสาวเท้าไปยังสิ่งนั้นทันที
กระโจม...
โรเวนขมวดคิ้วอย่างงุนงง กระโจมอินเดียนแดง ทำไมมาอยู่ที่นี่...
จริงสิ ตอนนั้น...
“เจ้าพี่ๆ มาเล่นเป็นอินเดียนแดงกัน”
“ในเอเดนไม่มีอินเดียนแดงซักหน่อย น้องหญิงเล่นอะไรติงต๊อง ไปอามาจากไหนกัน”
“หญิงฟังนิทานไง ในนิทานมีอินเดียนแดง เรื่องที่เจ้าพี่ซื้อให้หญิง”
“โพคาฮอนทัส”คนเป็นพี่เลิกคิ้ว “จริงด้วย”
“หญิงจะเล่นเป็นโพคาฮอนทัส ส่วนเจ้าพี่เป็น จอน สมิธ นะ...”
โรเวนก้าวเร็วๆไปยังกระโจมทันที แล้วสิ่งที่เขาพบคือ...
น้องหญิงของเขานอนจมกองเลือด ดวงหน้างามซีดเผือด สองมือที่ไพล่หลังถูกมัดไว้กับเสาของกระโจม ชุดราตรีสีเขียวเปรอะเปื้อนโลหิตจนทั่ว!!
+++++++
ลุ้นต่อปาย เหอๆ
ความคิดเห็น