คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ค่ำคืนใต้แสงจันทร์
เสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของเสธนาธิการฝ่ายซ้ายดังเล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำ เจ้าชายก้าวออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนและนั่งลงบนเตียง
ปีนี้ปีสุดท้ายแล้วสินะ
ปีสุดท้ายที่ต้องทนทุกข์ทรมานกับการคุมเจ้าพวกลิงทโมนพวกนี้
ปีสุดท้ายที่ต้องทนทุกข์ทรมานกับการไม่ได้เจอหน้า...เธอ...
ปีสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่ๆเป็นเสมือนบ้าน...เอดินเบิร์ก...
ก็ดี ชีวิตจะได้สงบเสียบ้าง...
ก๊อกๆ
‘ใครกัน มาดึกป่านนี้’ โรเวนคิด เขากำลังจะนอนอยู่เชียว ‘สงสัยมีเรื่อง คงเป็นไธนอส
กระมัง’
มือใหญ่เปิดประตูออก หญิงสาวในชุดนักเรียนเอดินเบิร์กยืนตระหง่านอยู่หน้าประตู
“โซมาเนีย”โรเวนเลิกคิ้วอย่างฉงน “มีอะไร”
“มีคนรอพบเธออยู่ที่สวนน่ะโรเวน รีบๆไปด้วยล่ะ”เพื่อนสาวตอบ แม้ดวงหน้าหวานจะเรียบเฉย แต่โรเวนสังเกตว่าดวงตาของเธอมีประกายระริก
“ใครกัน มาดึกๆดื่นๆ”
“อย่างน้อยเค้าก็รู้กฎ ว่าห้ามเยี่ยมป้อมหลังสองทุ่ม”เธอตอบยิ้มๆ “ตอนนี้หนึ่งทุ่มห้าสิบนาที”
เจ้าชายแห่งเจมิไนหัวเราะในลำคอเบาๆ และเดินตามโซมาเนียออกมาจากห้อง
“เอ้า ไปสิ เค้ารอนายอยู่แถวๆนั้นแหละ”เสียงหวานคะยั้นคะยอ ขณะผลักชายหนุ่มเบาๆ
“อะไรของเธอ โซมาเนีย ทำไมต้องรีบขนาดนั้น”ลมจากทิศประจิมพัดเรือนผมของทั้งคู่ปลิวไสว ดวงตาสีน้ำเงินสอดส่ายมองหาผู้ที่มาพบ
“อ๊ะ เขาอยู่ตรงนั้นไง ฉันไปล่ะนะ”โซมาเนียเอ่ย และเมื่อเมจิคปรินซ์หันมาอีกที สาวผู้คุมกฎก็หายตัวไปเสียแล้ว
“ผ่ามิติ”
ต้องเรียกมาเผื่อไว้ก่อน
โซมาเนียนี่ก็...เฮ้อ
เจ้าชายคนเก่งถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะสาวเท้าไปยังที่ๆเพื่อนสาวชี้ไว้ให้
แล้วบุคคลที่มาพบ ก็ทำให้เจ้าชายต้องตกตะลึง!
...ร่างบอบบางที่คุ้นตานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เรือนผมสีทองยาวจรดเอว มือเล็กๆถือดาบเล่มยาว ดวงตาสีมรกตจ้องมองดวงจันทร์อย่างมีความสุข...
ตุบ!!
เสียงดาบของเจ้าชายโรเวนร่วงลงบนพื้นหญ้านุ่มๆ ทำให้ผู้ที่นั่งรอสะดุ้งเล็กน้อย และหันมายังต้นเสียง
“เจ้าพี่”ริมฝีปากบางเปรยขึ้น ขณะที่ร่างบางลุกขึ้นช้าๆ
“วิเวียน”
“เจ้าพี่”ร่างบางวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มที่อ้าแขนรับ มือแกร่งโอบกอดร่างเล็กๆนั้นไว้แนบอก
“วิเวียน มาทำอะไรที่นี่”โรเวนเอ่ยถามและลูบเรือนผมสีทองอย่างเบามือ
“หญิงมาหาเจ้าพี่ ตั้งแต่ได้รับจดหมายนั่น หญิงก็คอย...คอยเจ้าพี่มาตลอด”เจ้าหญิงองค์น้อยซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกกว้าง “หญิงไม่เห็นเจ้าพี่มารับ เลยมาหาเจ้าพี่แทน”
“เรื่องนั้น...”โรเวนคลายอ้อมกอดเล็กน้อยและยิ้มให้เจ้าหญิงคนสำคัญ “...คงต้องรอให้พี่เรียนจบก่อน และต้องให้เจ้าชายชาเบรียนขึ้นครองเวนอลแทนหญิงด้วย”
“หญิงรอได้ค่ะ”วิเวียนเงยหน้าขึ้น เมื่อดวงตาสีมรกตสบกับนัยน์ตาสีน้ำเงิน โรเวนก็เข้าใจความหมาย...
“วิเวียน...”บุรุษคนสำคัญแห่งเจมิไนโน้มดวงหน้าลงมา ริมฝีปากอุ่นๆประกบลงบนริมฝีปากนุ่ม และเรียกความหวานละมุนจากคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน เรียวปากนุ่มของเจ้าหญิงองค์น้อยที่เขาเฝ้ารอคอยทำให้เจ้าชายเริ่มอดใจไม่อยู่ แต่จำต้องห้ามใจตนเองไว้ แล้วทำเพียงแค่จุมพิตที่ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น
เจ้าหญิงใช้มือเล็กๆโอบรอบลำตัวของโรเวนไว้ และเอ่ยเบาๆ
“หญิงรักเจ้าพี่โรเวนค่ะ”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข แต่แล้วเขาก็คลายอ้อมกอดออกราวกับนึกอะไรบางอย่างออก
เจ้าชายโรเวนแบมือเรียกไข่มุกแสงจันทร์มา แต่มันไม่ได้มีเพียงหนึ่งเท่านั้น...
“ทะ...ทำไม...ไข่มุกนี่...”
“ทำขึ้นมาพิเศษ”โรเวนเอ่ย และสวมสร้อยไข่มุกแสงจันทร์ให้ที่คอระหงของเจ้าหญิง “ใช้ไข่มุกแสงจันทร์เล็กๆถึงห้าสิบลูกทำขึ้น คงเป็นของหมั้นให้เธอได้”
น้ำตาแห่งความปลื้มปิติเอ่อล้นในดวงตาของจักรพรรดินีองค์ปัจจุบันแห่งเวนอล เธออดไม่ได้ที่จะประทับเรียวปากนุ่มเข้ากับริมฝีปากคนตรงหน้า โรเวนผงะเล็กน้อย ก่อนจะตอบสนองอย่างนุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆเลื่อนเรียวปากลงมายังใบหน้าและลำคออย่างอดใจไม่อยู่...
“โรเวน”สัมผัสหนักที่บ่าเป็นเชิงเตือนทำให้เจ้าชายหนุ่มหยุดลง และหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นปี นักบวชและซาตาน
“ดูเหมือนฉันจะมาห้ามนายทัน”ลอเรนซ์พูดเรียบๆ เจ้าหญิงหน้าขึ้นสีเรื่อและก้มหน้าลง
“ใช่”คำตอบสั้นๆและรอยยิ้มจากบุรุษแห่งเจมิไน
“นายทำสำเร็จแล้วซะด้วยแฮะ”เสียงกวนๆจากซาตานแห่งป้อมดังขึ้นบ้าง ดวงตาสีดำจ้องมองไปที่ลำคอของสาวน้อยที่มีไข่มุกแสงจันทร์ห้อยอยู่
เจ้าชายโรเวนหัวเราะในลำคอก่อนจะหันไปทางน้องหญิงที่กลายเป็น ‘คู่หมั้น’
“วิเวียน กลับไปก่อนเถอะนะ พี่เรียนจบแล้วจะไปรับมาเจมิไน”
เจ้าหญิงพยักหน้าก่อนจะวิ่งเข้ามากอดเจ้าพี่ของเธอเป็นครั้งสุดท้าย และผิวปากเรียกมังกรคู่ใจ
“รีบมานะคะเจ้าพี่”
เสียงหวานที่เอ่ยทั้งท้าย ก่อนร่างบางจะขึ้นขี่มังกรและบินหายลับไป
“สวีทกันเหลือเกินนะ เราทำบ้างดีมั้ยลอรี่”
เฟี้ยว........ฉึก
มีดสีเงินปักลงบนต้นไม้ด้านหลังซาตานจอมกวนจนมิดด้าม
โรเวนมองทั้งสองอย่างเหนื่อยใจ และหยิบดาบคู่กายที่ทำหล่นไว้ขึ้นมา
“รีบๆไปเถอะ ฉันง่วงแล้ว”
++++++++++
โหย กว่าจะแต่งบทนี้ได้ นึกจนหัวแทบระเบิด (เวอร์) คนมันไม่เคยแต่งนี่หน่า แต่พอมาอ่านๆดูก็รู้สึกว่าโอเคแล้วล่ะค่ะ เจอกันบทหน้าเจ้าค่ะ หุๆ ต่อไปจะเป็นเรื่องของโรรี่จังและมาทิลด้าจังเจ้าค่ะ (รังสีหื่นครอบคลุม) : GP.
ความคิดเห็น