คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 อาการแปลกๆของเมจิคปรินซ์
“คาโล นายว่าเดี๋ยวนี้พี่โรเวนเค้าแปลกๆไปรึเปล่า”เสียงอดีตหัวขโมยถามขึ้นข้างตัว ทำให้เจ้าชายต้องหันไปมอง
“แปลกยังไง”นักฆ่าเพื่อนซี้ถามขึ้นแทน เฟรินพยักเพยิดไปทางอีกฟากของห้องอาหาร
ดราก้อน
“ลอรี่ๆ”
เฟี้ยว.......ฉึก
“ก็ปกติดี”คาโลพูดเรียบๆอย่างไม่ได้ใส่ใจ แต่เจ้าตัวยุ่งยังดึงแขนยิกๆ
“ให้ดูโรเวน ไม่ใช่คู่เกย์”
คิลหัวเราะเบาๆและจับตาดูเสธคนสำคัญ
“ลอเรนซ์ ลูคัส...เล่นแล้วอย่าลืมเก็บด้วยล่ะ”เจ้าชายแห่งเจมิไนที่เดินมาเห็นผู้คุมกฎทั้งสองในสภาพ ‘ปกติ’ เอ่ยขึ้น
“อย่าลืมเก็บ”นักบวชแห่งแอเรียสที่เพิ่งหยุดสร้างพายุมีดบินเลิกคิ้ว ส่วนซาตานหัวเราะหึๆ
“เค้าคงเตือนนายไม่ให้ลืมเก็บมีดมั้ง ลอรี่”
“ลูคัส ฉันเก็บแกแน่”ลอเรนซ์กัดฟันกรอดๆ และส่งพายุมีดบินเข้าอีกระลอก ซึ่งเป้ามีดก็ยังกระโดดหลบได้ตามเคย
“เห็นมะ แปลกจริงๆด้วย”
“แปลกยังไง ไม่เห็นแปลก”ในเมื่อเพื่อนทั้งสองยังไม่เข้าใจ ธิดาความมืดจำต้องอธิบาย
“พวกนายนี่น้า ปกติรุ่นพี่เค้าต้องพูดเสียงโหดๆว่า ‘ลอเรนซ์ ลูคัส ตอนนี้เรายังไม่มีเงินจ่ายค่าซ่อมป้อมเพราะบ่อจี๊ อย่าทำเรื่องยุ่งมากได้มั้ย’ หยั่งงี้”
คาโลส่ายหน้ากับความคิดแปลกๆของเจ้าหญิงคนสำคัญของเขา แล้วทันใด ใบหน้าก็เปลี่ยนไปราวกับกลั้นหัวเราะ คิลที่หัวเราะอยู่แล้ว กลับขำหนักเข้าไปอีก
“เดี๋ยวซี่ ฉันยังอธิบายไม่จบเลย ถ้าไม่พูดอย่างงั้นล่ะก็ ก็ต้องบอกว่า...”
“ลูคัส ลอเรนซ์ หยุดได้รึยัง”
“เออๆ นั่นแหละ ชักฉลาดแล้วนี่คิล...คิล...”เฟรินเริ่มงง เพราะเจ้านักฆ่ายังไม่หยุดหัวเราะ แล้วใครกันล่ะที่พูด...
“ฉันไม่นึกเลยว่าเธอสังเกตพวกฉันขนาดนั้น เฟริน”เสียงเย็นๆเปรยขึ้นข้างหลัง อดีตหัวขโมยหันหลังไปสบกับดวงตาสีน้ำเงินพอดี
“รุ่นพี่โรเวน คือ...”เจ้าตัวยุ่งยิ้มแหยๆ จะรอดมั้ยหนอคราวนี้
“ช่วงนี้ฉันอารมณ์ดี คราวนี้จะยกโทษให้ก็แล้วกัน”คำพูดที่ไม่น่าเป็นไปได้ดังมาจากคนเบื้องหน้า ทำเอาเฟรินอึ้งไปเล็กน้อย แต่ความกะล่อนก็ยังเอาชนะได้
“ครับๆ งั้นพวกผมขอตัว”แล้วหัวขโมยเก่าก็ใส่เกียร์สุนัข คว้าแขนเพื่อนสองคนหายวับไปทันที
ดวงตาสีมรกตยังคงเฝ้ามองจันทราที่ส่องสว่างอยู่บนฟากฟ้ายากวิกาล เสียงจักจั่นร้องดังมาจากสวนเบื้องล่าง ชวนให้ผู้ฟังระลึกบางอย่างได้
เสียงจักจั่น...
“เจ้าพี่ๆ เสียงอะไรหรือเพคะ”เสียงหวานเอ่ยถาม นัยน์ตาสีน้ำเงินเบือนมาสบ
“หญิงว่าเสียงอะไรล่ะ”
“อืม...เสียงนกหรือเพคะ”
“นก...ป่านนี้มันนอนกันหมดแล้ว”ผู้เป็นพี่ยิ้มขันๆ
“ถ้าเช่นนั้น...จิ้งหรีด หรือนกฮูก”
“เสียงจักจั่นต่างหากเล่า เจ้าหญิง”ชายหนุ่มหัวเราะ ส่วนเจ้าหญิงองค์น้อยยังคงสนใจเสียงแปลกประหลาดนั้นอยู่
“หญิงชอบเสียงจักจั่น เสียงที่ได้ยินเฉพาะยามวิกาล เจ้าพี่ชอบมั้ย”
“ก็ฟังดูไพเราะดี”คนเป็นพี่บอกปัดๆ น้องสาวจึงจ้องเขม็ง
“เจ้าพี่...เจ้าพี่ต้องมาฟังเสียงจักจั่นกับหญิงที่นี่อีกนะ”
เจ้าชายนิ่งคิด
“ที่เจมิไนนี่น่ะหรือ”
“ค่ะ หญิงจะมาหาเจ้าพี่อีก หญิงจะมาฟังเสียงจักจั่นกับเจ้าพี่”
“ตามใจหญิงก็แล้วกัน พี่จะรอนะ”
พี่จะรอ...
เจ้าพี่จะรอหญิงจริงๆใช่มั้ย...
จดหมายนั่น...
เจ้าพี่...ยังไม่ลืมหญิงจริงๆใช่มั้ย...
ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มนิดๆ เรือนผมสีทองที่สะท้อนแสงจันทร์ยามค่ำคืนแลดูงดงามนัก คงเป็นภาพที่จักรพรรดินีองค์น้อยอยากให้เจ้าพี่ของเธอมาเห็น...
“เฮ้อ”เสียงถอนหายใจจากคนที่ไม่ค่อยได้ถอนหายใจ ทำเอาเพื่อนร่วมห้องหันไปมองอย่างสงสัย
“โรเวน นายกลุ้มใจอะไร ถอนหายใจหลายรอบแล้วนะ”
“ฉัน...เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”เจ้าชายแห่งเจมิไนตอบเพื่อน แต่ไธนอสส่ายหัว
“นายก็รู้นายหลอกฉันไม่ได้ เดอะ เมจิคปรินซ์ จดหมายนั่น...ส่งมาเรื่องวิเวียนล่ะสิ”
“หึๆ มีอะไรที่ฉันรู้แล้วนายไม่รู้บ้าง ฉันก็แค่อารมณ์ดีเพราะจดหมายนั่นเท่านั้นเอง”
“งั้นหรือ”เสธนาธิการฝ่ายขวายกชาขึ้นจิบและอมยิ้มน้อยๆ
เจ้าชายโรเวนคนเก่งต้องสิ้นท่าเพราะน้องหญิงองค์น้อยหรือนี่
ขณะที่โรเวนหันกลับไปมองแสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา นัยน์ตาสีน้ำเงินดูมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
คิดถึง...
คิดถึงเหลือเกิน...
น้องหญิง...
รอพี่ก่อนนะ...
คำสัญญาที่พี่ให้ไว้นั้น...
พี่สามารถทำได้แล้วตอนนี้...
รอให้พี่เรียนจบก่อนเถอะนะ...วิเวียน...
“ถ้าหญิงสัญญาว่าเมื่อโตแล้วเป็นผู้หญิงที่ดีกว่าใครๆ พี่จะมารับไปเจมิไนก็ได้”
คำมั่นสัญญาในวัยเด็ก ที่บุรุษแห่งเจมิไนต้องทำ...
++++++++++
เหอๆ แต่งเองอ้วกเองจะโทษใครล่ะเนี่ย แหวะ... แบบว่า...ไม่เคยแต่งอะไรที่มันน้ำเน่าปานนี้ เหอๆ ไว้จะเสริมความโรแมนติกและความหื่น (เกิดจากอาการของผู้แต่ง) เข้าไปด้วยเยอะๆ เอาให้อ้วกกันไปข้างนึงเลยเจ้าค่ะ เจอกันบทหน้านะเจ้าคะ : GP.
ความคิดเห็น