พี่เลี้ยงสาวสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

ขอโทษนะค่ะที่หายไปนานมากกกกกเลย    แต่เอามาลงให้ใหม่ที่ปรับปรุงจากของเดิมที่เมนนี่คิดว่ามันไม่ลื่นเลยนะค่ะ  
____________________________________________________________________

พี่เลี้ยงสาวสุดแสบ  ...เมธิดา…

แสงสีทองของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาในยามเช้าของวันใหม่ทะลุผ่านผนังกระจกสีชาด้านหนึ่งของห้องสี่เหลี่ยมบนคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง ซึ่งตอนนี้มีหญิงสาวผิวสีนำผึ้งนอนหลับอย่างสบายอารมณ์


      "ก๊อก!!!!...แก็ก!...!...!"  เสียงบางอย่างจากภายนอกดังเข้ามากระทบประสาทหูของหญิงสาว ปลุกให้หล่อนตื่นจากการหลับไหลอย่างงัวเงีย


      'ใครมันมาทำอะไรเสียงดังแต่เช้าว่ะ'


หญิงสาวลืมตาเผยให้เห็นนัยน์ตากลมโต ขนตาดำเป็นแพรไหวไปตามแรงลมของเครื่องปรับอากาศภายในห้องที่เย็นฉ่ำ จนคนบนเตียงต้องบิดขี้เกียจตัวเป็นเกลียว เพราะไม่อยากลุกจากที่นอนแสนนุ่มนี้

       
       'เอ๊ะ! จะมีใครมาทำอะไรในห้องนี้ได้ ก็เราอยู่คนเดียวนี่หว่า ต้องเป็นขโมยแน่'


เร็วเท่าความคิดหญิงสาวดีดตัวเองขึ้นจากที่นอนอย่างเงียบกริบ คว้าเสื้อคลุมตัวโปรดมาสวมทับชุดนอนลายการ์ตูนอย่างรวดเร็ว  ดวงตากลมกวาดสายตามองหาบางสิ่งบางอย่าง จนมาหยุดที่มุมห้อง ริมฝีปากบางฉีกยิ้มหวานอย่างน่ากลัว เพราะตรงนั้นมีไม้เบสบอลวางอยู่  และจากสภาพของมันคงผ่านการใช้มาอย่างโชกโชน


        'น่าขอบใจยัยเมที่ทิ้งอุปกรณ์ป้องกันภัยชั้นดีไว้ให้...เสร็จชั้นแน่ขโมยเอ๊ย มันรู้จักภาวิกาคนนี้น้อยไปซะแล้ว'


หล่อนคว้าไม้เบสบอลอันเก่าจนแก่ มาจับให้กระฉับมือมากที่สุด แล้วย่องอย่างแผ่วเบาตรงไปที่ประตูห้องนอน  จับลูกบิดประตูค่อยๆบิดอย่างไร้เสียง บานประตูที่เปิดออกพร้อมกับศีรษะของคนในห้อง  หล่อนกวาดสายตาหา'เจ้าหัวขโมย' จนพบกับร่างหนึ่งที่ก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เย็น


       'หนอย! คิดอยากกินฟรีในบ้านคนอื่นเหรอ..แกเตรียมตัวตายได้เลย'

ภาวิกาฝาดไม้ลงบนร่างของเจ้าหัวขโมยอย่างรวดเร็วและแรง  จนร่างนั้นลงไปกองกับพื้นพรมสีเทาอ่อน

“โอ๊ย!!  แกบ้าไปแล้วรึไงยัยภาวิกา  มาตีฉันซะแรงเชียว”เสียงใสดังตวาดออกมาจากร่างของ ‘หัวขโมย’ ที่ภาวิกากล่าวหา

“เฮ้ย!!  แกเป็นใครเนี่ย  มารู้จักชื่อฉันได้ไง”ภาวิกาถามออกมาอย่างตกใจ  และภาวนาขออย่างเป็นอย่างที่เธอคิด

“แกติ๊งต๊องหรือไงว่ะ  นี่ฉันเป็นเพื่อนแกมาตั้งแต่ประถม  ไม่รู้จักแกฉันก็ความจำเสื่อมแล้ว”

“เฮ้ย  อย่าบอกนะว่าเธอคือ...”เสียงของภาวิกาขาดหายไปเพราะมันทับออกมาด้วยเสียงที่ตนภาวนาไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น

“ใช่  ฉันเอง เมธิดา  หรือยัยเมเพื่อนเลิฟของแกไง  ยัยบ๊อง”เสียงของเมพูดพร้อมเอานิ้วเรีวมาจิ้มหัวทุ้ยที่ชอบคิดมากจนเธอต้องเจ็บตัวบ่อยๆ  รวมถึงควาวนี้ด้วย

หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งพยุงคนเจ็บมานั่งที่โซฟาสีส้มสดของมุมรับแขก  แล้วเดินไปหยิบยามาทาให้คนเจ็บ ที่ตอนนี้นอนบ่นกระปอดกระแปดอย่างหัวเสีย กับความมือหนักของเพื่อนสาวและความงี่เง่าไม่ดูตาม้าตาเรือ


    "โอ๊ย!! เจ็บโว้ย...ทาเบาหน่อยสิ... มือหนักชะมัด"


   "สมน้ำหน้า...ดันเข้ามาไม่บอกไม่กล่าว"ภาวิกาพูดแล้วยิ้มเยาะ  ทำให้คนเจ็บหน้ามุ่ยอย่างเห็นได้ชัด


   "จำเป็นเหรอ?...เธอนั่นแหละไม่ยอมมองให้ดี  แถมยังปากจัดอีกด้วย"เมธิดาเถียงข้างๆคูๆ


   "นี่หุบปากสักที่เถอะ  ฉันรำคาญ!!"


   "แต่....." เมธิดายังพูดไม่ทันจบ ภาวิกาก็แทรกขึ้นด้วยเสียงเอาจริง "ถ้าไม่หุบเดี๋ยวฉันจะเอาหลอดยาอุดปากให้"


คำพูดของภาวิกาทำให้เมธิดาหยุดคำพูดที่เตรียมจะออกมาป็นชุดอย่างรวดเร็ว  แต่ยังไม่วายบ่นออกมาพึมพำอยู่คนเดียว

‘โหดชะมัดยากเลย’