ตอนที่ 10 : ตอนที่ 9 คิดรวบหัวรวบหาง
องค์อินทร์หันไปมองดอกรักที่เดินนำลูกสาวไปที่ประตูบ้าน จากนั้นก็หยิบรองเท้ามาใส่ให้เดินแทนที่จะอุ้ม เสียงพูดของดอกรักดังอย่างเจื้อยแจ้วมีชีวิตชีวาขณะหยิบลูกโป่งสีแดงใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงขาสั้นแล้วเป่าจนลูกโป่งมีขนาดใหญ่ขึ้นมา
“นี่ลูกโป่ง.. เดี๋ยวเป่าให้”
“เย่..”
“มันอยู่ในขนมโก๋ แถมมา อ้าว.. จะไปไหน”
“นม..”
“อ้อๆ เดี๋ยวน้าไปหยิบมาให้”
พลับพลึงที่รอคำตอบจากองค์อินทร์อยู่ยิ่งมีสีหน้าบูดบึ้ง เพราะองค์อินทร์กำลังมองอยู่ที่ดอกรัก และมองดอกรักที่เดินเข้ามาหยิบขวดนมให้กับหนูน้อย
“พี่อินทร์จ้างฉันแทนเถอะ ฉันว่าง”
องค์อินทร์ดึงสายตากลับมาที่พลับพลึง และตอบอย่างไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยว่า จะจ้างพลับพลึงมาเลี้ยงลูกสาวแทนดอกรัก
“ตกลงกับรักไปแล้ว จะกลับคำพูดได้ยังไง”
“พี่อินทร์จ้างวันละเท่าไหร่?” พลับพลึงยังไม่ยอมแพ้ ถ้าอีกฝ่ายบอกจำนวนเงินมา ตนจะบอกให้ถูกลง เพื่อให้อีกฝ่ายเลือกตน
“วันละสองร้อย”
“ฉันเอาร้อยห้าสิบ!”
ดอกรักยังได้ยินบทสนทนาอยู่ เพราะยังยืนอยู่ที่บริเวณหน้าบ้าน เธอคิดอยู่ในใจว่าพลับพลึงนี่ใจกล้าและหน้าด้านมากที่พูดตัดราคาออกมาตรงๆ อย่างไม่เกรงใจกัน แต่คำตอบขององค์อินทร์ก็คือปฏิเสธอีกเช่นเคย
“จ้างรักดีกว่า ลูกแพร์ติดรัก”
ดอกรักได้คำตอบแล้วลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็เดินนำหนูน้อยออกไปด้วยความรื่นเริง หนึ่งโต หนึ่งเล็ก ต่างวิ่งแข่งกันไปข้างหน้าพร้อมเสียงหัวเราะสดใส
“มาเร็ว ใครวิ่งเร็วกว่า..”
“หนู.. หนู..”
“น้าต่างหาก..”
“คิก.. คิก..”
“ตีลูกโป่งไปโน่นแล้ว”
“กรี๊ด..”
“เวลาปวดฉี่ต้องบอกน้านะ!” ดอกรักไม่ได้ใส่ผ้าอ้อมให้ลูกแพร์ เพราะหลังจากที่ได้พูดกับองค์อินทร์ออกไป ก็ตัดสินใจถอดออกให้เลย ขณะที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่บนถนนกันอยู่นั้น พลันมีเสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้น ซึ่งคนที่ขี่รถมอเตอร์ไซค์มาก็คือลูกชายของผู้ใหญ่เทอญที่ชื่อชาญ เขาแก่กว่าดอกรักสองปีและเพิ่งเรียนจบประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงปีนี้เอง ชาญจอดรถมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างๆ แล้วถามขึ้น
“รัก.. พี่สากับพี่ขจรหนีตามกันไปหรือ”
“เปล่า!”
“อ้าว.. พี่ได้ยินว่าพี่อินทร์กลับมาเมื่อวาน”
“ใช่.. พี่อินทร์กลับมาเมื่อวาน พี่อินทร์กับพี่สาเลิกกันด้วยดี แล้วพี่สาก็ไปอยู่กับพี่ขจรที่อื่น” ดอกรักพูดแล้วหันไปอุ้มลูกแพร์เอาไว้ไม่ให้วิ่งหนีไปไหนจนเกิดอันตรายขึ้นมา
ชาญต้องตาต้องใจดอกรักนานแล้ว ลูกชายผู้ใหญ่เทอญคนนี้หน้าตาดูได้ และคิดเรื่องแต่งงานอยู่ แต่ยังไม่กล้าเอ่ยปากกับดอกรัก เนื่องจากฝ่ายสาวดูยังไม่มีใจให้
“พี่สาไม่ได้เอาลูกไปด้วย..” ชาญมองไปที่ลูกแพร์ราวกับจะถาม.. การแยกทางในครั้งนี้ ลูกแพร์อยู่กับพ่อ
“ไม่ได้เอาไป พี่อินทร์จะเลี้ยงเอง..” ดอกรักพูดแล้วหันไปมองหน้าหนูน้อยด้วยความสงสารที่ครอบครัวต้องมาแตกแยกด้วยน้ำมือพี่ชายของเธอ
“พี่ขจรทำแบบนั้น พี่อินทร์ไม่โกรธรักไปด้วยหรือ” ชาญสงสัยขึ้นมา
“ไม่โกรธ จ้างเลี้ยงลูกแพร์ด้วย”
“อืม..”
องค์อินทร์ที่ตามหลังออกมาหาทั้งสอง ส่วนพลับพลึงนั้นก็แยกกลับไปพร้อมกับความผิดหวัง เขากำลังมองดอกรักที่อุ้มลูกสาวคุยผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งคร่อมเบาะรถมอเตอร์ไซค์อยู่กลางถนน พอเห็นหน้าอย่างชัดเจนว่าเป็นใคร นั่นคือลูกชายของผู้ใหญ่เทอญ ความรู้สึกไม่ยินยอมที่จะถูกแย่งดอกรักไปปรากฏอยู่ในอก และเสียงในใจของเขาร้องเตือนขึ้นมาว่า.. ต้องหาทางรวบหัวรวบหางดอกรักแล้ว
-------
ไปลงอีบุ๊กที่เมพแล้วค่ะ ถ้าถูกใจเนื้อหา ก็ฝากโหลดหน่อยนะคะ
โปรโมชั่น 7 วัน 99 บาทค่ะ (ราคาปกติ 129 บาท) ประหยัดไป 30 บาทเชียวนาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
