คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 สิ้นใจ
เพียไม่นาน อีสม็ประอถายามาให้เรือรอที่เรือน
“อีพลอย ้าเอายามาให้” อีสมะโนบอพลอยันทร์ทันทีที่เห็นพลอยันทร์นั่พับผ้าอยู่หน้าานเรือน
“ยาออีเรือหรือ..” พลอยันทร์ไ้ยิน็รีบลุึ้นยืน
“เออ.. เพิ่้มเสร็เลยนะเนี่ย” อีสมยื่นถาไปให้ านั้น็ถามออมาอีอย่าเป็นห่วามประสานรู้ััน “แล้วแม่หิเรือเป็นยัไบ้า ีึ้นหรือยั”
“ยัไม่ีึ้นเลย ้าว่าไ้ยานี้ บาทีอีเรือมันอาะีึ้น็ไ้” พลอยันทร์ยิ้ม
“อืม ั้น้าไป่อนนะ”
“้ะ อบใมา”
พออีสมเินออไปแล้ว พลอยันทร์็ยถายาเ้าไปหาเรือรอถึห้อนอนทันที
“อีเรือยาอเอ็มาแล้ว”
เรือรอลืมาึ้นมอ พลอยันทร์็เินเ้ามานั่้าๆ พี่สาวแล้ว
“เอ้า...ยาอเอ็ ะไ้หายป่วยสัที”
“มันะมหรือเปล่า” เรือรอถามพลายับัวึ้นนั่ โยมีพลอยันทร์ใ้แนอหนึ่่วยประอ้านหลั
“ถึมันะม เอ็็้อิน ไม่ั้นเอ็ะหายหรือ” พลอยันทร์บ่นพี่สาวอย่ายิ้มๆ
อีอบยืนลับๆ ล่อๆ อยู่ในวามมืรมะลิอให่้านหน้าเรือน สายาออีอบับ้อมอเ้าไปในประูห้ออเรือรอ เพื่อ้อารวามแน่ใว่าเรือรอไ้ื่มยาริๆ หรือเปล่า และทันทีที่เห็นเรือรอยถ้วยยาื่มนหม มุมปาออีอบ็ระุยิ้มออมาทันทีแล้วหันหลัลับเินรไปยัเรือนให่
ยาม่ำืนที่มืมิและเียบสั เสียิ้หรีเรไรร้อระมลั่นไปทั่วในวามมื แ่็ยัมีเสียร้อราอันแผ่วเบาอใรนหนึ่ผสมึ้นมาให้ไ้ยิน
“โอ๊ย.. ปวเหลือเิน” เรือรอร้ออย่าทรมาน สอมือุมท้ออัวเอ ใบหน้าที่เยนวลใสับีเ็มไป้วยเหื่อ
“อีพลอย่วย้า้วย” เรือรอพยายามร้อและร้อเรียน้อสาว นพลอยันทร์สะุ้ื่นึ้นมาในวามมื
“อีเรือ นั่นเอ็เรีย้าหรือเปล่า”
“อีพลอย...” เสียอันเบาหวิวและแหบโหยัึ้นมาเียบๆ ผสมับเสียร้อโอโอย นพลอยันทร์แน่ใว่าเป็นเรือรอเรียแน่ ึยับัวลุึ้นุะเียอย่ารีบร้อน
ร่าเล็ๆ อพลอยันทร์ออมาาห้ออัวเออย่ารวเร็วพร้อมับะเียไฟที่อยู่ในมือ รเ้าไปเปิประูห้ออเรือรอทันที และทันทีที่เห็นพี่สาวผ่านแสไฟอันน้อยนิ พลอยันทร์็ะโนออมาอย่าใ
“อีเรือ! เอ็เป็นอะไร!?” ร่าเล็ๆ ถลาเ้าไปนั่้าๆ เียอพี่สาวทันที ปา็ถามเรือรอว่าเป็นอะไรอย่าร้อนรน
ใบหน้าอเรือรออนนี้ำลัีเียว ริมฝีปาแห้รั เม็เหื่อผุึ้นเ็มหน้าผา สอมือุมท้อัวเอไว้แน่น นอนบิไปมาอย่าทุรนทุรายอย่าน่าสสาร
“อีพลอย ้าปวท้อ โอ๊ย.. ่วย้า้วย” น้ำเสียอเรือรอแหบโหยไร้เรี่ยวแร พลอยันทร์ไ้แ่มอโยไม่รู้ะทำอย่าไรี รั้นเห็นเลือที่ออมาามผ้านุ่อเรือรอ สีหน้าอพลอยันทร์็ีเผือลทันทีอย่าใ
“อีเรือ เลือ เอ็เลือออ” นเป็นน้อร้อออมาเสียัแล้ว็้อสะุ้สุัวเมื่อเรือรอับ้อมือเล็ๆ อเธอเอาไว้ แล้วบีบอย่าแรเพื่อบรรเทาวามเ็บปวอน ปา็ร้อโอรวอย่าน่าสสาร
“โอ๊ย.. อีพลอย้าปวท้อเหลือเิน ่วย้า้วย”
“้าะไปามป้าหนูมา เอ็รอ่อนนะ” พลอยันทร์ละล่ำละลับอ พลาแะมืออเรือรออย่ารีบร้อน แล้วลุึ้นวิ่ออไป
ร่าเล็ๆ อพลอยันทร์วิ่ฝ่าวามมืรไปยัเรือนบ่าวไพร่อย่าไม่ิีวิ ในใอพลอยันทร์ภาวนาอยู่ลอเวลาว่า 'อีเรือเอ็อย่าเป็นอะไรไปนะ'
พลอยันทร์วิ่ไปและวิ่ไปในวามมื ถึแม้ะสะุราไม้ล้มลไปนอนและเ็บปว้อเท้าปานใ พลอยันทร์็ยัยับัวลุึ้นวิ่่อไป เพื่อให้ถึุหมายปลายทา
“ป้าหนู! ป้าหนู!” เสียใสๆ ที่ปนหอบอพลอยันทร์เรียแม่รัวประำเรือนัึ้น่อนที่ัวเอะมาถึหน้าประูเสียอี
“ป้าหนู ป้าหนู” เสียอพลอยันทร์ยัเรีย่อไปเมื่อเียบไร้ารอบรับใๆ นระทั่ไ้ยินเสียแหบๆ อบลับมา
“ใรวะ มีอะไร?”
“้าเอ.. ่วย้า้วย อีเรือปวท้ออย่ามา มีเลือไหลออมา้วย” พลอยันทร์รายานเสียสั่นพลายมือึ้นปาน้ำา ทำให้ยายหนูที่นอนอยู่ลุึ้นพรว รีบ้าวออมาาระท่อมนระทั่มายืนอยู่รหน้าพลอยันทร์
“มีเลือไหลออมาาไหน?” อีหนูถามอย่าใะับยับผ้าลุมไหล่เ่าๆ ให้พาไปับลำอ
“ทาา ผ้านุ่เปรอะไปหมเลย” พลอยันทร์รายานทั้น้ำา
“ไป! ไปัน”
ทั้พลอยันทร์และยายหนูวิ่ไปามทาในยาม่ำืนที่แสนเียบสั มีเพียันทร์เ็มวเท่านั้นายส่อให้เห็นทาราๆ นระทั่นู่วิ่มาถึหน้าเรือนมะลิอเรือรอ
“อีพลอย.. อีพลอย..” เสียอเรือรอร้อเรียน้อสาวอย่าน่าเวทนาัึ้นเป็นระยะๆ นระทั่เฮือถึสุท้ายที่เรือรอมีอยู่ “อีพลอย..”
พลอยันทร์รีบวิ่ึ้นเรือนเมื่อไ้ยินเสียพี่สาวเรียเธอ และทันทีที่ำลัะ้าวเ้าห้ออเรือรอ พลอยันทร์็้อหยุะั ใบหน้าีเียว ัวสั่น พร้อมับะโนออมาอย่าใ
“อีเรือ..” ร่าเล็ๆ อพลอยันทร์ล้มลไปทันทีที่เห็นภาพอพี่สาวที่นอนาใาย เลือไหลออมาาผ้านุ่ไม่หยุ แนอพื้นไปทั่ว ส่วนอีหนูที่ามมาิๆ ็้อยมือึ้นปิปาลั้นเสียร้อ เมื่อเห็นภาพอันน่าสยสยอนั้น
ความคิดเห็น