คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 แวะหาเรืองรอง
หลายวันถัมา เรือรอนั่หวีผมที่เริ่มยาวึ้นมานิอเธออยู่หน้าระทอเหลือ เ้าพระยาธรรมเโเปิประูเ้ามา เรือรอ็หันไปยิ้มให้แล้วหันลับมามอใบหน้าอัวเอที่ระทอเหลือ่อ เ้าพระยาธรรมเโปิประูแล้วเินเ้าไปหยุอยู่้าหลัอเรือรอ เาย่อัวลนั่ ฝ่ามือเริ่มลูบไล้ไปามลำอระหอย่า้าๆ นเรือรอนลุ
เรือรอสะุ้น้อยๆ เมื่อรับรู้ว่ามีอะไรเย็นๆ แะเ้าที่รอบลำอ นยมือึ้นแะู็พบับสร้อยอทอำเส้นเล็ แล้วะโหน้ามอูลำออัวเอับระทอเหลือ
“ทอหรือเ้าะ” เรือรอหันไปถามทันทีอย่าีใ เ้าพระยาธรรมเโพยัหน้าแล้ว็ยิ้มให้
“เอ็อบไหม” เาเลื่อนใบหน้าเ้าไปใลุ้ไ้ามลำอที่มีลิ่นมะลิหอมอ่อนๆ ที่เรือรอและพลอยันทร์่วยันิและทำึ้นมา โยารบอมะลิผสมับินสอพอแล้วนำมาทาผิวัน
“อบเ้า่ะ” เรือรออบเสียสั่น ร่าายเริ่มสั่นสะท้าน เ้าพระยาธรรมเโ็ผละออมามอนัยน์าเป็นประายวาวหวาน
“อบพระุเ้า่ะ” เรือรอบอพร้อมับ้มลราบที่อ และพอเยหน้ามอเ้าพระยาธรรมเโอีรั้ เา็รั้ร่าให้ยืนึ้น ระุผ้านุ่สีออ่อนที่พันอยู่รอบอออ นหล่นไปออยู่แทบเท้าอทั้สอ อวโว์ร่าายเปลือยเปล่าอิ่มเอิบึ้นว่าแ่่อน แล้ว้มหน้าลไ้ออ สอมือบีบสะโพผายอย่ามันมือ นเรือรอรารว แอ่นสะโพเบียเ้าหาส่วนล่าออีฝ่ายอย่าเ็มใ
มือหนาเริ่มันเรือรอให้นอนลบนเีย แล้วเริ่มปลผ้าาวม้าที่ทำาผ้าแพรอเาออ ทาบทับร่าายเ้าหาอย่าไม่รั้รอ เ็มไป้วยวามระสันและ้อารเหลือล้น
สอมือลูบไล้เ้นลึปทุมถันไปมา พร้อมๆ ับไล้ลิ้นไปามลำอระห้าๆ และ็่ำลนถึปลายปทุมถัน บั วัไล้เล่น นร่าที่อยู่ภายใ้ร่าอเาบิไปมาเป็นเลียวอย่าเสียว่าน และทันทีที่เรียวลิ้นอุ่นๆ อเ้าพระยาธรรมเโลา่ำลเรื่อยๆ เสียใสๆ ็ร้อ้านออมา แ่สอมือับอยู่ที่ศีรษะอายหนุ่ม
“อย่าเ้า่ะ มันสปร”
เ้าพระยาธรรมเโเยหน้ามอ นัยน์าเป็นประายวาบหวาม แล้วยิ้มให้
“้าว่ามันไม่สปรอเอ็ มันะทำให้เอ็มีวามสุมาว่า” น้ำเสียแหบพร่าระิบเหนืออานวล แล้วไล้ปลายมูถูไถไปมา าม้วยเรียวลิ้นที่วัเล่นไปามอา หยอเล่นับปุ่มยอเสร เรือรอราเสียเล็แหลม ้นาเร็ยะเยือ รู้สึเสียวระสันทุรั้ที่เรียวลิ้นร้อนื้นสาระายออีฝ่ายวัผ่านไปมา และทันทีที่เ้าพระยาธรรมเโระรัวลิ้นเร็วึ้น หน้าท้ออเรือรอเร็แ็อย่าทนไม่ไหว ยับสะโพึ้นนลอยาที่นอนอย่าไม่รู้ัว
เสียลมหายใอเรือรอระั้นิมาึ้น แล้วรีร้อออมาในที่สุ
เ้าพระยาธรรมเโยิ้ม เมื่อเารับรู้ถึน้ำหวานที่เอ่อล้นออมาอย่าอบใ ลิ่นายอเรือรอสร้าวาม้อารและเสียวระสัน นวามเป็นายอเาให่โ สอมือเริ่มับ้นาอเรือรอให้เปิออว้าออ แล้วยับัวแทรวามเป็นายเ้าไปแทนที่
เรือรอสะุ้ เผยอริมฝีปาราออมา เมื่อรับรู้ถึวามอุ่นนุ่มแ่แ็ึำลัสอแทรเ้ามาอย่า้าๆ
“อ๊ะ ีริๆ” เสีย่ำๆ แหบพร่าอเ้าพระยาธรรมเโสบถอย่าอบใ พลายับัวึ้นับาเรียวทั้สอ้าึ้นพาบ่า แล้วส่ัวเ้าอออย่าเร็วและแรนร่าบาสั่นสะท้านามแรรัที่เาถาโถมใส่
เรือรอราเสียแหลม สะบัหน้าไปมา้วยวามเสียว่านทุรั้ที่มันวิ่ผ่านเ้ามา สอมืออเธอเร็เาะเี่ยว้นแนอเ้าพระยาธรรมเโแน่น แล้วมือออีฝ่าย็ับเรือรอพลิายให้นอนว่ำอี นัยน์าอเาวาว่ำ้วยวามมันเี้ยวที่เห็นสะโพผายลมๆ ลอยเ่นอยู่รหน้าเา ฝ่ามืออเา็ีเ้าไปที่้นอเรือรอนเิเสียัสนั่น
เผียะ!
เสียีที่ัสนั่นนั้นทำให้พลอยันทร์ที่นอนอยู่ในห้อ้าๆ ้อสะุ้ัวสั่นไป้วยวามลัว สอมือน้อยๆ ปิหูอัวเออย่าที่ไม่อยาะไ้ยินเสียนั้น
สอมืออเ้าพระยาธรรมเโที่ร่อมอยู่เหนือเรือนร่าอันเปล่าเปลือยอเรือรอับเ้าที่เอว แล้วยับสอแทรเ้าหาอีรั้
เรือรอราไม่ไ้ศัพท์เสียัอยู่ลอเวลา ใบหน้าสะบัไปมาอย่าเสียว่าน รับรู้ถึารเปลี่ยนแปลอร่าาย เมื่อเ้าใล้ะถึฝั่ฝัน เสียลมหายใอเธอ็หอบมาึ้นามลำับผสมับเสียลมหายใระเส่าแรอเ้าพระยาธรรมเโเ่นัน
และเมื่อใล้ที่ะถึปลายทา เ้าพระยาธรรมเโึเร่เรื่อึ้นแบบสุๆ ทำให้เียอเรือรอัระทบ้าฝาผนั ปึ! ปึ!
“อ๊า..” เสียแหบๆ ราพร่าอย่ามีวามสุ พร้อมารปล่อยสายน้ำอุ่นๆ เ้าไปร่าายอเรือรออย่าไม่รั้รอ
พลอยันทร์นอนัวสั่นท่ามลาเสียอารร่วมรัอเ้าพระยาธรรมเโับเรือรอ ห้อที่นอนอยู่มีเพียแ่ฝาั้นอยู่เท่านั้น
ลัว...ลัวน้อยมือึ้นปิหู
เสียอเียที่ระทบ้าฝาลั่นผสมับร้อรารวอนทั้สอที่ัอยู่ลอเวลาทำให้พลอยันทร์ลัว ิว่าเ้าพระยาธรรมเโำลัทำร้ายเรือรอน้อร้อออมาเสียัถึนานั้น
“ไม่ ้าะไม่มีวันเป็นเหมือนอีเรือเ็า” เ็สาวบอับัวเอแล้วพลิายหันไปอี้าน สอมือน้อยๆ ยัปิหูอยู่แน่น
ความคิดเห็น