คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 รับใช้ในห้อง
เ้าพระยาธรรมเโพาเรือรอนั่ลบนเียสีาวสะอาสะอ้าน นิ้วเรียวอเาเยามนึ้น นัยน์าหวานเศร้าอเรือรอหวาหวั่นและสั่นระริไป้วยวามลัวเหมือนลูวาัวน้อยที่ำลัอยู่ภายใ้รเล็บอเสือ
“เอ็สวยมา สวยมาริๆ” เามแล้ว้มลหอมแ้ม นเรือรอสะุ้ หันหน้าหนี
แล้วมืออเ้าพระยาธรรมเโ็่อยๆ ันร่าอเรือรอลนอน ปลายมูและริมฝีปาอเาไ้ไปามออ แล้ว่อยๆ ึผ้าแถบสีเหลืออ่อนทีุ่หิเอียให้อออย่า้าๆ นเผยให้เห็นปทุมถันเนียนนุ่มเ่ึน่าสัมผัส
เรือรอัวสั่นเมื่อฝ่ามือที่ให้วามรู้สึอุ่นำลัลูบไล้ปทุมถันอเธอ ่ำลนถึสี้า แล้วไ่ลับึ้นมาบีบยวเนื้อนุ่มอีเบาๆ
“พอเถอะเ้า่ะ” เรือรอร้ออวามเมาัวสั่น วามลัวและวามื่นเ้นผสมันนไม่รู้ว่าะทำยัไับสถานาร์นี้
“ใเย็นๆ แม่นน้อยอ้า” เ้าพระยาธรรมเโระิบิริมหู เรียวลิ้นื้นๆ วัเล่นเ้าับิ่หู แล้วห่อแยเ้าสำรว้านใน นเรือรอ้อหลับาพร้อมับลั้นเสียราที่ำลัะหลุออมาาริมฝีปา
เรือรอผู้ถูรุเร้าปั่นอารม์นหูอื้อาลายับอาารแปลใหม่ที่เธอไม่รู้ั ร่าายอเธออ่อนระทวยล ่วท้อน้อยำลัมวเป็นเลียว เิอาารปั่นป่วนเสียว่านและ็ระสัน
ใบหน้าหล่อๆ าวๆ อเ้าพระยาธรรมเโำลัยิ้ม แล้วใ้มือระุผ้านุ่ลายาราสีเียวับผ้าแถบออนหล่นอยู่้าเีย พร้อม้วยปลผ้าาวม้าสีาวสะอาอเาออเ่นัน โยที่เรือรอไม่ทันสัเเห็นเลย
เรียวลิ้นร้อนื้นไล้ลาามออระหอเรือรอแล้ว็่ำลนถึปลายปทุมถัน ร่าอหิสาวที่อยู่ใ้ร่าอบุรุษ้อสะุ้เฮือ เมื่อเ้าพระยาธรรมเโบัเล่น ลิ่นายสาวแรรุ่นอเรือรอหอมหวาน ยั่วยวน ิปลายมู นเลือในายอายหนุ่มร้อนรนไป้วยวาม้อารรอบรอ
“ใเย็นๆ ้าะทำให้เอ็มีวามสุ” มือให่สัมผัสสี้าอีรั้แล้วไล้เลื่อนไปามปลีน่อ้านใน านั้น็ส่นิ้วเ้าสำรววามพร้อม
เรือรอสะุ้วาบ รับรู้ถึปลายนิ้วอุ่นๆ อเ้าพระยาธรรมเโที่ำลัสำรววามพร้อมอเธออย่าเสียว่าน น้อยสอมือึ้นยเาะเี่ยวบ่าหนาเอาไว้แน่น ร่าายแอ่นามปลายนิ้วทุรั้ที่ยับเ้าออ
เสียอเรือรอราออมาเบาๆ นทำให้ายหนุ่มที่อยู่เหนือร่าบายิ้ม นัยน์าอเาหวาน่ำ แล้ว้มลูบริมฝีปาบาที่เผยึ้นราอย่าหนัหน่ว ื่มำ และเรียร้อนเรือรอหายใแทบไม่ทัน
“้าีใที่ไ้เอ็” น้ำเสียแหบพร่าระิบิริมฝีปาอิ่ม
เ้าพระยาธรรมเโยับัวึ้นเหนือพร้อมทั้ละนิ้วออมาเปลี่ยนเป็นวามเป็นายแทรเ้าไปใน่อทาแบๆ ที่แสนนุ่มนวลแทนในทันที
เรือรอรีร้อเสียหล สอมือิบ่าว้า้วยวามเ็บปวเหมือนมันะีา แ่อีฝ่าย็เรียมพร้อมที่ะรับเสียร้อนั้นอยู่แล้ว ริมฝีปาอุ่นๆ ็ปิริมฝีปาอิ่มอเรือรอในทันที ให้เสียหายเ้าไปในลำอเาแทน แล้วหยุยับไปั่วรู่หนึ่
เรือรอนอนน้ำาไหลาวามเ็บ ทรวออันเปล่าเปลือยสะท้านึ้นลาอาารสะอื้น เธอนอนนิ่ๆ อยู่อย่านั้นนเ้าพระยาธรรมเโเริ่มเล้าโลมเธออีรั้้วยารลาลิ้นไปามออ บเม้มเป็นบาัหวะออารม์ที่ปะทุึ้น
“มันเ็บแ่รั้เียว เื่อ้า” เาระิบเสียพร่าพร้อมับารเล้าลึปทุมถันไปมา และยับสะโพหนาอัวเอ สายา็ับ้อมอนที่อยู่ใ้ร่าอเาไป้วย
“เอ็ไม่เ็บแล้วใ่ไหม?”
“ไม่แล้วเ้า่ะ” เรือรออบอย่าระท่อนระแท่นพร้อมทั้ส่ายหน้าไปมา
“เอ็ทำให้วามรู้สึอ้า” เาหยุไปสัพั่อนะพลิร่าายอเรือรอให้นอนหัน้า านั้น็นอน้อนอยู่ทา้านหลั่อนที่ะสอแทราทา้านหลัอีรั้
“่าีอะไรอย่านี้” เ้าพระยาธรรมเโหอบราอยู่้าหูอเรือรออย่ามีวามสุ
เรือรอรวราเร่เร้าึ้น ฝ่ามืออเธอำผ้าปูที่นอนสีาวเอาไว้แน่น เรือนร่าอเธอสะท้านึ้นลามแรรันระทั่เร็ เมื่อเ้าพระยาธรรมเโยับเบียอย่าแรอยู่สอสามที แล้วปลปล่อยเมล็พันธุ์ที่ธรรมาิสร้าให้ผู้ายทุน้อมีออไป้วยวามสุ
ใบหน้าอันหล่อเหลาอเ้าพระยาธรรมเโบลอยู่ใล้ๆ ออ แล้วเยหน้าึ้นมอเรือรอที่หลบอย่าอายๆ ไรผมอเรือรอเปียื้นไป้วยเหื่อ นเ้าพระยาธรรมเโยมืออเาึ้นปัให้อย่านุ่มนวล
“้าะยเรือนให้เอ็หลัหนึ่พร้อม้วยบ่าว้นห้อ พวเสื้อผ้า้าะบอใหุ้หิัารให้” เา้มลูบที่ออ
“เออ..” เรือรอใเ้นแรและทำท่าเหมือนะพูอะไรบาอย่า
“หือ... เอ็ะออะไร้าหรือ?” เายิ้มให้อย่าใี
“แ่้าะออีพลอยน้อ้ามาเป็นบ่าว้นห้อ” เธอมีน้ำเสียาๆ หายๆ อย่าไม่ล้าเอ่ยอ แ่แล้วเรือรอ็้อัวสั่นอีรั้ เมื่อฝ่ามืออุ่นๆ ำลัอบุมปทุมถันอย่าผะแผ่ว
“ถ้าเอ็ทำให้้าพอใ ้าะัารให้” น้ำเสียอเาพร่านเรือรอ้อหลับา ริมฝีปาอิ่มๆ เ่อๆ ยับถาม
“้อทำยัไเ้าะ”
“้าะสอนเ้าเอ”
เพียเท่านั้นเ้าพระยาธรรมเโ็ทาบริมฝีปาอเาลับริมฝีปาอิ่มอเรือรออีรั้ เรียวลิ้นเี่ยวระหวัไปมานเาราอย่าพอใับวามหัวไวออีฝ่าย
ความคิดเห็น