คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 :: การกลับมาของคนรัก?[100%]
1 สัปดาห์ก่อนวันคริสมาสต์...
ณ โรงเรียนไฮสคูลแห่งหนึ่งในย่านปักกิ่ง ประเทศจีน
"เราเลิกกันเถอะ!"
เจ้าของประโยคสุดเจ็บใจยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวแสนสวยคนนึง เธอคนนั้นยืนนิ่งด้วยความช็อค ...ใช่ ! เธอได้ยินไม่ผิดหรอก เขาพูดคำนั้นออกมาจริงๆ
ผู้ชายคนนั้นมีชื่อว่า 'อู๋อี้ฟาน' หนุ่มผู้ที่แสนจะหล่อเหลาประดุจดั่งเจ้าชายในฝันของผู้หญิงหลายๆคน หนุ่มฮอตห้อง 2 ที่ใครๆก็รู้จัก! แต่เสียนิสัยอย่างเดียว เขาเปลี่ยนผู้หญิงหรือผู้ชาย(?)อย่างกับเปลี่ยนเสื้อผ้า... และผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอี้ฟานคนนี้ก็เป็นหนึ่งใน 'เสื้อผ้า' หลายๆชิ้นของเขาด้วย
ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้และตบสั่งสอนอี้ฟานไป 1 ครั้ง แต่ดูจากสีหน้าที่เฉยชาของเขา ดูเหมือนการกระทำของเธอจะไม่มีผลอะไรกับนายคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว...
ณ โรงอาหารใหญ่
"นายบอกเลิกผู้หญิงอีกแล้วเหรอ?" ร่างเล็กกล่าวขึ้นมาขณะที่อาหารยังเต็มปาก
"ก็ผมคิดว่าเขาไม่ใช่นี่นา ว่าแต่เก้อรู้เรื่องนี้ได้ยังไงอะ?" เสียงทุ้มตอบ
"นายฮอตจะตาย โรงเรียนเราก็ไม่ใช่ว่าคนเยอะ ไม่กี่หูก็ถึงฉันแล้วน่า"
สรรพนาม 'เก้อ' หรือพี่ชายที่อี้ฟานเรียกคือ 'ลู่หาน' รุ่นพี่รหัสของอี้ฟาน ลู่หานเป็นคนที่ซื่อตรงสุดๆ มีอะไรพูดออกมาตรงๆทุกครั้ง บางครั้งคำพูดมันกระแทกใจอี้ฟานจนเขาร้องไห้กันเลยทีเดียว! เพราะฉะนั้นการพูดกระแทกใจคนอื่นเป็นสิ่งที่ลู่หานถนัดที่สุด . . .
"นายนี่บ้าเนอะ คบแม้กระทั่งผู้ชายยังไม่ถูกใจ"ลู่หานวางตะเกียบลงบนถ้วย
"ไม่รู้ดิเก้อ แต่มันรำคาญอะ"ร่างสูงพูดพลางคีบลูกชิ้นใส่ปาก
"ทำไมไม่กลับไปหา...!"ลู่หานพูดอยู่ดีๆก็อึกอัก
"ใคร? อะไร?"
"ปะ...เปล๊าาา"ร่างเล็กขึ้นเสียงสูงปรี๊ด(โกหกอย่างเนียน)
ต่อให้ซื่อแค่ไหน ก็ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ให้ได้ เป็นเรื่องแรกและเรื่องเดียวที่ลู่หานต้องเก็บ นั่นก็คือเรื่องคนรักของอี้ฟาน เรื่องมันตั้งแต่วันคริสมาสต์ปีที่แล้ว อี้ฟานทำเป็นลืมเรื่องนี้และไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังว่าเขารักคนๆนึงที่จากเขาไปในวันคริสมาสต์ มันเหมือนมากจริงๆนะ เขาทำเป็นจำคนๆนี้ไม่ได้แม้แต่หน้าตาและชื่อ! ลู่หานก็เลยพยายามไม่พูดมันออกมาเพราะไม่งั้นเขาต้องโดนยำเละแน่ๆ! และลู่หานก็คิดว่านี่อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่อี้ฟานเปลี่ยนแฟนบ่อยมากก็ได้(ตรงแต่ไม่ใส?)
แต่ตอนนี้ก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น!!!
"นี่! เด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนของโรงเรียนเรากลับมาแล้ว!!"
"หา! เขากลับมาแล้วเหรอ?"
"พวกเรา ปรบมือ!"
"=[]="
เสียงปรบมือและเสียงตะโกนลั่นทั่วโรงอาหาร แต่ก็มีผู้ชาย 2 คนที่ตอนนี้เป็นเหมือนแกะดำ...คนนึงอ้าปากค้างด้วยความช็อค อีกคนคีบบะหมี่หยกแสนอร่อยเข้าปากอย่างไม่สนใจอะไร
.
.
.
บรรยากาศมันเหมือนท้องฟ้าสดใสที่มีรูโหว่สีดำอยู่ตรงกลางเลยแฮะ =-=
หนุ่มน้อยค่อยๆก้าวเดินเข้ามาในโรงอาหาร แอบตกใจเล็กน้อยที่ทุกคนให้ความสนใจไปที่เขา เขาคือ 'จางอี้ชิง' หนุ่มน้อยน่ารักที่มีรอยยิ้มอันแสนสดใสบาดใจหลายๆคน เป็นเด็กนักเรียนคนแรกในโรงเรียนนี้ที่สามารถสอบชิงทุนไปเรียนชั่วคราวที่ประเทศเกาหลี 1 ปี เหตุการณ์นี้ทำให้เขามีผู้คนชื่นชมและแอบปลื้ม(?)เขามากมาย
"อะ...อี้ฟาน ?!?" คนตัวเล็กพูดตะกุกตะกัก พร้อมกับมองอี้ชิงที่กำลังมุ่งหน้ามายังโต๊ะของเขา
"..." คนตัวสูงเงียบ ไม่สนใจ กินต่อ
ลู่หานไม่คิดว่าเขาจะมาตอนนี้! ลู่หานติดต่อกับอี้ชิงไว้แล้วว่าจะมาตอนเย็น แต่ทำไมเป็นแบบนี้? ลู่หานเลยเป็นฝ่ายลุกไปจับข้อมือของอี้ชิงแล้วลากไปที่อื่นทันที สร้างความงุนงงให้กับคนอื่นๆที่อยู่ภายในโรงอาหารอย่างมาก
"ฮยอง?! ฮยองจะพาผมไปไหน??"อี้ชิงพูดด้วยความตกใจ
"ไหนนายบอกว่านายจะกลับมาตอนเย็น!?"
"เผอิญผมจำไฟต์บินผิดน่ะครับ ฮยองผมขอโทษน้า~"
ลืมบอก...อี้ชิงก็มีข้อเสียนะ ! เขาขี้ลืม =__=
"ห๊าาา!? แล้วนายขึ้นเครื่องบินมาได้ไง!!"คนตัวเล็กโวยวาย
"ก็เกือบตกแล้วล่ะครับ แหะแหะ"
"นายบ้าเปล่าเนี่ยยย นายมันบ้า ขี้ลืม ! ไปต่างประเทศได้ไงเนี่ย นี่สัยยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย อยู่ไปได้ไง" ลู่หานบ่นๆๆพลางกุมขมับ
"ผะ...ผม ฮืออออออออ" จู่ๆอี้ชิงก็หลั่งน้ำตาออกมา?
"ห๊าาาาา !! ร้องไห้อีกละะะ ??"
.
.
.
ต่อให้ดูบอบบางแค่ไหน ก็คือผู้ชาย
แล้วผู้ชายอะไร เขาร้องไห้กันง่ายขนาดนี้ !!!!!!!
"อะ เดี๋ยวก่อนเซ่ นายใจเย็นก่อนได้ไหม?" คนตัวเล็กที่ปลอบใจไม่เป็นทำได้แค่นี้
"ฮืออออออออออออออออ" คนตัวเล็กอีกคนยิ่งปล่อยโฮออกมา
"ทำยังไงถึงจะแก้นิสัยขี้แยของนายได้เนี่ย"
"ไม่รู้~ ฮือออออออออออออ"
"เอ้า !" คนตัวเล็กตกใจที่เขาตอบออกมาได้ ในใจพลางคิด 'เอาวะ...ยังมีสติอยู่ พอจะคุยได้'
"นาย..."ลู่หานพยายามนึกบทสนทนา
"ผมทำอะไรผิดอะ ฮือออออออออ"
"เอ่อ คือว่า ฉัน..."
"ฮยองงงอ้าาาาาาาาาาาาาาา"
นี่คือยังมีสติอยู่ใช่มั้ย - -ll
"นี่ อี้ชิง ฟังฉันนะ ฉันขอโทษ นายหยุดร้องไห้ได้แล้ว เรื่องนี้ช่างมัน" ลู่หานลองทำให้อี้ชิงหยุดร้องไห้
"ฮึก ฮึก ฮึก"คนตัวเล็กเริ่มพยายามหยุดร้องไห้
"ปะ พี่พาไปล้างหน้า"ลู่หานกอดคออี้ชิงแล้วพาไปห้องน้ำ
ณ ห้องน้ำ (?)
ร่างเล็กผู้เป็นพี่ใช้มือขวาเปิดประตูห้องน้ำ แต่ก็ต้องเจองานลำบาก !!!!
"นาย!!!"
ลู่หานร้องเสียงดังเมื่อพบร่างสูงยืนอยู่หลังประตู ! อุตส่าห์หนีเขามาแล้วนะ ยังจะบังเอิญเจอกันอีกเหรอ?
"ฮะ ฮยอง สวัสดีฮะ" ร่างเล็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรปาดน้ำตาจนหมด
"..."
ร่างสูงไม่มีกริยาโต้ตอบได้ๆ เขาเพียงยืนกอดอก ทำหน้าเฉยชา ในขณะเดียวกันคนตัวเล็กที่เป็นบุคคลที่ 3 ก็ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากเพราะช็อค = [ ] =
"ฮยองผมคิดถึงฮยองมากเลยฮะ" มือเรียวเล็กเอื้อมไปข้างหน้าหมายจะคว้าแขนของร่างสูงตรงหน้า
.
.
.
เพี๊ยะ!
แต่เขาถูกร่างสูงปัดมือเสียก่อน...
"นายเป็นใคร?" ร่างสูงพูดด้วยความเฉยชา
"ห๊ะ?" ร่างเล็กตกใจ
"นายคือใคร ทำไมเรียกฉันว่าฮยอง? ฉั น ไ ม่ รู้ จั ก น า ย!" ร่างสูงเน้นคำพูดที่ทำให้ร่างเล็กใจเสีย
"ฮะๆ ฮยองล้อเล่นป้ะเนี่ย" น้ำตาร่างเล็กเริ่มรื้นขึ้นอีกแล้ว
ร้องไห้อีกแล้วแฮะ - _ - l l
"นายมัน...อุ๊บ!"
บุคคลที่สามเกิดอาการอดทนไม่ไหว เลยเอามือเล็กปิดปากร่างสูงแล้วลากเข้าห้องส้วม
"อี้ฟาน!!! นายบ้าป้ะเนี่ย ?" ลู่หานพูดด้วยเสียงเบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กอีกคนข้างนอกได้ยิน พลางเขย่าคอเสื้อของร่างสูง
"ก็ผมไม่รู้จักเค้านี่นา" ร่างสูงตอบเฉยๆ
"อึ๋ยยยย..."
"ทำไมอะ พี่หงุดหงิดอะไร ฮะ?" ร่างสูงทำท่าเย็นชา
"@!$#%^*(&^!!!!!" ร่างเล็กทึ้งหัวตัวเอง
" - - ? " ร่างสูงหรี่ตา
"นายทุเรศอะ พูดตรงๆเลย ทำร้ายน้ำใจคนอื่น!"
คนตัวเล็กอัพเดซิเบลเสียงของเขาให้ดังขึ้นนิดหน่อยและใช้คำพูดจิกกัดมากกว่าเดิม
"พูดอย่างนี้อย่างกะตัวเองไม่เคยทำร้ายน้ำใจคนอื่นงั้นละ!" เสียงเข้มตะโกนออกมาดังลั่น ทำให้คนตัวเล็กที่เกือบจะน้ำตาไหลอีกรอบสะดุ้งด้วยความตกใจเล็กๆ
--ก๊อกๆ--
"ฮยองอี้ฟาน ฮยองลู่หาน มีอะไรเหรอฮะ?" ร่างเล็กเคาะประตูด้วยความขี้สงสัย พลางเกาท้ายทอยเบาๆ
"หนอยยย ไอ้บ้าเอ้ย อยู่นิ่งๆละกัน เดี๋ยวเคลียร์แน่!" คนตัวเล็กที่อยู่ในส้วมกระซิบเสียงเบาๆแล้วรีบเอามือขวาปิดปากของร่างสูงเอาไว้ มือขวาแง้มประตูห้องน้ำมาพอเห็นหน้านิดเดียวเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กที่อยู่ด้านนอกเห็นเหตุการณ์
"แหะแหะ ไม่มีอะไรหรอก คือว่า...คือ..." ร่างเล็กหาเหตุผล
"ฮะ?" อี้ชิงมองด้วยความสงสัย
"อะ...อี้ฟานแค่อารมณ์เสียนิดหน่อยนะ มะ ไม่มีอะไรมากหรอก จริงๆนะ !" ลู่หานถึงกับเหงื่อตก
"คะ...ครับ ไม่มีอะไรแน่นะฮยอง" ร่างเล็กอีกคนก็ยังไม่หยุดสงสัย
"มะ...ไม่มี๊~" คนที่โกหกไม่เก่งขึ้นเสียงสูงปรี๊ด
"ก็ได้ฮะ - -" คนตัวเล็กยอมอย่างง่ายดาย
"นะ...นายไปรอฉันที่ร้านไข่กวนแตงกวาได้มั้ยอ้ะ?" คนเป็นพี่อดคิดถึงข้าวเที่ยงไม่ได้ - -;;
"ฮะ แล้วเจอกันนะฮะ ^^"
--แอ้ดด--
ลู่หานถอนหายใจพลางปิดประตูแล้วจัดการกับร่างสูงตรงหน้าต่อ . . .
"นายจะไปแกล้งไม่รู้จักเขาทำไม?"รุ่นพี่ลู่หานเอามือออกจากปากรุ่นน้องอี้ฟาน
"ผมไม่รู้จักจริงๆ!"
"เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ! ลืมทุกอย่างไปแล้วเริ่มใหม่ซะ"
"..." ร่างสูงถอนหายใจเงียบๆ
"คนรักนายกลับมาแล้วนะ!" ลู่หานตะโกนใส่หูเขา
--หมับ!--
คำพูดนี้ทำให้อารมณ์ของร่างสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ! เข้าถึงขั้นกล้าคว้าคอเสื้อเล็กๆของร่างเล็กเลยทีเดียว !
"นี่เก้อ! ผมไม่มานั่งย้อนกลับหรอกนะ ผมน่ะเริ่มใหม่ไปตั้งนานแล้ว!" เสียงทุ้มพยายามอั้นความโกรธที่กำลังจะเดือด
"เริ่มใหม่บ้านพ่อนายสิ !!!!! บ้านฉันเรียกว่าหนีปัญหาเว้ย! ไอ้ป๊อด!!!!!" ดูเหมือนร่างเล็กก็โกรธไม่แพ้กัน
"ปล่อย!"
คนตัวเล็กขัดขืนคนตัวสูงที่จับคอเสื้อเขาไม่ยอมปล่อย ในส้วมยิ่งไม่มีอากาศหายใจอยู่แล้ว ยิ่งถูกกระชากคอเสื้ออย่างนี้ยิ่งหายใจไม่ออก
"ผมไม่ปล่อยหรอกพี่..." เสียใจที่อี้ฟานปฏิเสธ
"นี่ ! ฉันหายใจไม่ออก น้องบ้า !"
"แล้วคิดว่าที่พี่ทำผมก่อนหน้านี้น่ะ มันไม่อึดอัดรึไง?"
"ว้ากกก !!" ลู่หานใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเขาออก ทำให้หัวเขาไปโขกกับกำแพง
"พี่ผมเจ็บ!"
"ฮึ่ย -*-"
"พี่...!"
"ไม่รู้ล่ะ นายเลิกจำอี้ชิงไม่ได้ได้แล้ว อี้ชิงยิ่งขี้แยอยู่"
"แล้วมันเกี่ยวไรกะผมละ!? ไม่ได้หนักหัวผมหน่อย พี่ก็ไม่ใช่เนอะ"
"เฮ้ย ! แกเป็นคนปล่าววะ"
"ก็เออสิวะ! พี่เห็นผมเป็นอะไรละ?"
"หาเรื่องเหรอวะ !!!"
"พี่แหละหาเรื่องผมก่อน!!!"
ร่างสูงถีบประตูห้องน้ำออกมา(เปิดดีๆก็ไม่ได้= =) สถาณการณ์ตอนนี้ดูเหมือนพวกเขาทั้งสองคนจะเดือดพอๆกัน อาจจะดูไร้เหตุผลมากก็เถอะ...แต่ถ้าคุณเคยเจอเรื่องแบบนี้ คุณอาจจะเขาใจความรู้สึกของพวกเขา
"ไอ้อี้ฟาน บ้าเปล่าวะ ไร้เหตุผลชะมัด ฉันไม่ได้ยั่วโมโหนาย! ฉันก็แค่พูดตรงๆเพราะฉันหวังดี!!!!" ร่างเล็กพยายามหยุดเรื่อง แต่ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
"เนี่ยเหรอหวังดี ถ้าหวังดีก็ช่วยเคารพความคิดของผมด้วย!" ร่างสุงตะโกนสุดเสียงแล้วเอื้อมมือยาวไปคว้าคอเสื้อร่างเล็กอีก
"ฉันทำไม่ได้หรอกเพราะความคิดนี้มันผิดมหันต์ มีแต่คนโง่ๆเท่านั้นแหละ!!" ร่างเล็กโมโหจนควบคุมตัวเองและคนตัวสูงตรงหน้าไม่ได้แล้ว
"ฮึ่ย!"
--ปั๊ก!!--
คนตัวสูงเริ่มออกหมัดก่อน แต่คนตัวเล็กจับข้อมือของเขาไว้ทัน
"เฮอะ ! อ่อนจริงๆเลย ฉันเตี้ยกว่านายตั้งสิบกว่าเซนติเมตร ยังสู้ฉันไม่ได้เลย" ร่างเล็กกวนประสาทร่างสูง
"เก้อพูดเองนะ!!!!"
--ผลัก!!!--
เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาจากปากของร่างเล็ก ร่างสูงต่อยเข้าไปที่ท้องเล็กๆของลู่หานอย่างแรง เขาไม่หลบหรือป้องกันตัวเอง เขาคิดอะไรอยู่?
"..." ร่างสูงหอบเล็กๆ
"อั่ก!" ร่างเล็กกระอักเลือดใส่เสื้อของร่างสูง ทำให้ร่างสูงวางมือลง
.
.
.
"นี่..."
"..."
"แลกกันนะ"
ลู่หานยิ้มทั้งๆที่เลือดกบปาก แล้วซัดร่างสูงเข้าที่ท้องเช่นเดียวกัน ทำให้ร่างสูงคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวด
"แต่ในฐานะที่ฉันเป็นพี่ นายทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้ งั้นขอลงโทษอีกทีนึง!!!!!"
.
.
.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ่าาาา จบแล้ว > [ ] < (?) ไรท์เตอร์เขียนแรงไปไหมอ่า? ต่อยกันตั้งแต่ตอนแรกเลย ฮาฮา~จางบุ้งขอตัวครับ :) บ๊ายบาย แล้วจะรีพมาอัพต่อนะ ถ้าไรท์เตอร์เขียนน้อยไปก็บอกได้นะ บอกได้หมด แอดเฟรนด์มาด้วยยิ่งดี ฮ่าๆ >v</
V
V
V
เม้นด้วย แบร่! :P (?)
Duck-
Fly
ความคิดเห็น