(นิยายจีนลงไม่จบเรื่อง) I Shocked the World After Being Forced to Farm ฉันทำให้โลกตะลึง หลังจากถูกบังคับให้ทำฟาร์ม

ตอนที่ 9 : มากินข้าวที่บ้านผมมั้ยครับ?

บทที่ 3

　　003. 

　　หลังจากที่อวี้สือโยนขยะทิ้งไป เขาก็เหลือบมองไปที่ประตูบ้านฝั่งตรงข้ามโดยไม่รู้ตัว ประตูฝั่งตรงข้ามถูกปิดอย่างแน่นหนาไม่มีช่องว่างใดๆ อวี้สือหันหลังกลับและเข้าไปในห้อง ล้างมือและเปิดตู้เย็นดู มันว่างเปล่า มีโยเกิร์ตเพียงสองขวดที่เขายัดไว้เมื่อวาน

　　แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลยในช่วงบ่ายแต่อวี้สือก็ยังรู้สึกหิว ท้องของเขาว่างเปล่าและไม่นานมันก็ส่งเสียงบ่งบอกว่าหิวออกมา เขาหยิบโยเกิร์ตรสสตรอเบอร์รี่ขึ้นมาขวดหนึ่งแล้วคลายเกลียวออก ขึ้นไปนั่งบนโซฟาพร้อมคลุมขาด้วยผ้าห่มผืนเล็กแล้วจึงสั่งซื้อของจากซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้เคียง

　　ในขณะที่รอซูเปอร์มาร์เก็ตส่งวัตถุดิบมาให้ อวี้สือก็เปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นและค้นหาวิธีปลูกแตงกวา 

แม้ปกติเขาจะทำตัวสบายๆแต่เมื่อได้ทำอะไรแล้วเขาก็จะตั้งใจทำเป็นอย่างดี เช่นเดียวกับการปลูกแตงกวาครั้งนี้

　　แตงกวาแตกต่างจากผักและผลไม้อื่นๆ ต้นกล้าแตงกวาต้องใช้วัตถุภายนอกในการปีนในระหว่างการเจริญเติบโต กล่าวอีกนัยหนึ่งอวี้สือต้องเตรียมกิ่งไม้ไว้ล่วงหน้า ตามความตระหนี่ของฟู่เหนียนในดินแดนรกร้างมันเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะหาไม้ค้ำยันมาให้แตงกวาน้อยฟรีๆ 

ดังนั้นอวี้สือจึงไปเช็คดูร้านค้าใกล้ๆ Imperial Capital เพื่อดูว่าเขาสามารถซื้อไม้ค้ำยันจำนวนมากได้หรือไม่

　　โชคดีหน่อยที่นี่คือเมืองหลวงของจักรวรรดิที่มีร้านค้ามากมาย

　　เขากดสั่งซื้อและบอกให้อีกฝ่ายส่งสินค้าโดยเร็วที่สุด อีกฝ่ายรีบโทรกลับบอกอวี้สือว่าวันนี้สินค้าในร้านมีไม่มากนักและไม่สามารถส่งได้ครบจำนวนที่สั่ง อวี้สือต้องรอจนถึงวันพรุ่งนี้

　　ในช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้นอวี้สือก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดส่งสินค้า

　　เนื่องจากรถบรรทุกขนาดเล็กไม่สามารถเข้าไปในบริเวณวิลล่าได้ ดังนั้นจึงจอดไว้ด้านนอกเท่านั้น อวี้สือจึงต้องไปรับสินค้าด้วยตัวเอง เขาต้องเดินไปอีกด้านหนึ่งของพื้นที่วิลล่าเพื่อหาคนงานที่กำลังตกแต่งสวนของวิลล่า ยืมรถและค่อยๆเข็นรถไปจนสุดประตู คนขับกำลังขนของลงและเมื่อพวกเขาเห็นอวี้สือมาถึง พวกเขาก็ช่วยยกของใส่รถให้อวี้สือทันที

　　หลังจากส่งสินค้าเสร็จแล้ว คนขับก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่แขนของอวี้สืออย่างเงียบๆและถามอย่างไม่แน่ใจ: "คุณต้องการให้ผมช่วยเข็นมั้ยครับ?"

　　อวี้สือรู้สึกยินดีอยู่ครู่หนึ่งและโบกมืออย่างรวดเร็วเพื่อขอบคุณอีกฝ่ายสำหรับความเมตตาของเขา

　　ถึงเขาจะดูผอม แต่ร่างกายของเขาก็แข็งแรงดีอยู่

　　..ในไม่ช้าอวี้สือก็รู้สึกเหมือนโดนความจริงฟาดที่ใบหน้า

　　รถเข็นที่เต็มไปด้วยของหนักและรถเข็นที่ว่างเปล่านั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาดันไปข้างหน้าและพบกับเนินลาด รถเข็นของเขาก็ค่อยๆไหลกลับ อวี้สือรีบใช้ร่างกายของเขาดันรถ เขายืนนิ่งและถอนหายใจและยังคงก้าวไปอย่างช้าๆเหมือนเต่า

　　เมื่อบ้านอยู่ตรงหน้าเขาอวี้สือหายใจเข้าลึกๆและผลักไปข้างหน้าอย่างเต็มกำลัง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบว่าหนุ่มหล่อบ้านตรงข้ามยืนอยู่ที่ประตูและจ้องมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ อวี้สือยกมือขึ้นทักทายโดยไม่รู้ตัวและกล่าวสวัสดี รถเข็นเสียแรงผลักและไถลลงโดยไม่คาดคิด ทำให้อวี้สือหน้าซีดด้วยความตกใจและรีบถอยมือกลับอย่างรวดเร็ว

　　หนุ่มหล่อเดินผ่านเขาไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยและพยักหน้า: "โชคดี"

　　จากนั้นเขาก็หายไป

　　อวี้สือ: "... "

　　หลังจากผ่านพ้นความเหนื่อยยากมาได้ ของทั้งหมดก็เข้ามาในรั้วบ้านแล้ว อวี้สือทิ้งพวกมันไว้ข้างหน้าบางส่วนและโยนพวกมันไว้ในสวนหลังบ้านเพื่อซ่อนจากสายตาคนอื่น ส่วนที่เหลือก็นำไปไว้ในห้องนั่งเล่น 

เขานอนพักบนโซฟาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ก่อนจะปรุงวุ้นเส้นมะเขือเทศกิน 

หลังจากกินเสร็จแล้วเขาก็เข้าสู่พื้นที่รกร้างพร้อมกับไม้ค้ำยัน

　　เสียงดัง "ชดใช้" ทำให้ร่างกายของฟู่เหนียนสั่นสะท้าน แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น จากนั้นมันก็กระพือปีกขึ้นเพื่อความสะดวกในการวิ่งไปหาอวี้สือ 

"โอ้ ต้นกล้าแตงกวายอดเยี่ยมมาก"

　　เพราะว่าอวี้สือมาดูหลังจากนั้นเกือบหนึ่งสัปดาห์ ต้นกล้าแตงกวาจึงเติบโตขึ้นมากแล้วและมีใบเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย เมื่อมองแวบแรกเป็นที่น่าพอใจอย่างยิ่ง

　　อวี้สือกอดไม้ยึดต้นไว้ในอ้อมแขนของเขาและหันไปมองฟู่เหนียน “ เป็นไปได้ไหมที่จะใส่ไม้ยึดลำต้นตอนนี้?” 

　　เมื่อแตงกวาโตขึ้นระยะหนึ่ง มันจะต้องถูกมัดเข้ากับไม้ยึดและปล่อยให้เถาแตงกวาค่อยๆเกาะขึ้นไป