ตอนที่ 7 : 2.3
อวี้สือขมวดคิ้ว ชัดเจนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ใช่ความฝัน เขาปลูกแตงกวาในสถานที่แปลกๆจริงๆ
ผลจากความเหน็ดเหนื่อยที่ได้รับ ทำให้อวี้สือลงจากเตียงด้วยความยากลำบาก เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและดูเวลา ตอนนี้มันเที่ยงครึ่งแล้ว
เมื่อคืนเขารีบทำการบ้านจนถึงตีสอง มันจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะนอนจนถึงเที่ยงครึ่งของวันต่อมา
คาบเรียนช่วงบ่ายจะเริ่มตอนบ่ายสอง อวี้สือไม่กล้าที่จะล่าช้าอีกต่อไป
เขาจัดการเก็บภาพวาดและเครื่องมือที่จำเป็นสำหรับคาบเรียนช่วงบ่าย แล้วจึงลากขาที่เหนื่อยล้าไปเรียนอย่างช้าๆ มีถนนขายขนมที่มีชื่อเสียงโดยเฉพาะนอกมหาวิทยาลัย Imperial Capital มีร้านค้ามากมายและราคาไม่แพง เป็นที่นิยมในหมู่นักศึกษา
อวี้สือสั่งก๋วยเตี๋ยวเนื้อหนึ่งชามและพึ่งกินหมดไป แต่เพียงไม่นานหญิงสาวโต๊ะข้างๆก็เห็นเขาสั่งก๋วยเตี๋ยวเนื้อพิเศษเพิ่มอีกสองชาม เธอจึงมองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก
เจ้าของก๋วยเตี๋ยวเนื้อร้านนี้ใจดีจริงๆ ปกติก็มีเนื้อวัวชิ้นหนาวางอยู่ด้านบนอยู่แล้ว การที่ชายหนุ่มคนนี้สั่งพิเศษเนื้อวัวเพิ่มอีกสองชามจึงเป็นอะไรที่มากเกินไปจริงๆ
หญิงสาวจ้องมองและลังเลอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเธอก็ปล่อยความคิดที่จะขอ WeChat ID ของชายหนุ่ม
คาดไม่ถึงเลยว่าเด็กผู้ชายที่ตัวก็ไม่ได้ใหญ่มากจะกินจุขนาดนี้
หลังอาหารกลางวันอวี้สือนั่งอยู่ในป่าเล็กๆหลังโรงเรียน สักพัก จากนั้นค่อยๆไปที่ห้องเรียนอย่างช้าๆเมื่อถึงเวลา
อวี้สือก้าวเข้าห้องเรียนตรงเวลาพอดี ทันทีที่เขามองไปรอบๆก็เห็นใครบางคนโบกมือให้ เขาเดินไปพร้อมกับอุปกรณ์ต่างๆ นั่งลงข้างๆชายหนุ่มและถอนหายใจเฮือกใหญ่ น้ำเสียงที่อ่อนแอและทำอะไรไม่ถูกทำให้คนรอบข้างถามอย่างสงสัย
“ อวี้เอ๋อนายเป็นอะไรไป? โดนปล้นเหรอทำไมดูเหม่อลอยจัง?”
เดิมผิวของอวี้สือเป็นสีขาวและมีเลือดฝาดเล็กน้อย แต่ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีด เปลือกตาของเขาหย่อนลงและเขาดูง่วงนอนมากๆ
อวี้สือไม่สามารถบอกความจริงได้ เขาทำได้แค่แก้ตัว: “ กว่าจะทำการบ้านเสร็จเมื่อคืน ฉันก็แทบไม่มีแรงแล้ว”
“ เดี๋ยวน้ำตาลในเลือดก็ต่ำพอดี ยื่นมือมาสิ ฉันจะให้ขนมนาย” อวี๋กวงเค่อหยิบลูกอมรสสตรอเบอร์รี่ออกมาจากกระเป๋า ลูกอมรสผลไม้ถูกยัดใส่มือของเขา
ภายใต้การจ้องมองที่น่าสงสัยของอวี้สือ อวี๋กวงเค่ออธิบายว่า: "สาวน้อยคนหนึ่งให้ฉันมาน่ะ"
อวี๋กวงเค่อและอวี้สือเป็นที่รู้จักในฐานะหนุ่มหล่อคู่แฝดของคณะศิลป์ ดังนั้นจึงมีหญิงสาวที่เพิ่งพบหน้ากันแจกเบอร์โทรให้ไม่น้อย นับประสาอะไรกับขนม
แต่ ...
"ฉันจำได้ว่านายไม่เคยรับของของพวกเขามาก่อนนิ?"
อวี๋กวงเค่อโบกมือ: "เธอน่ารักน่ะ"
“โอ้” อวี้สือเปล่งเสียงออกมาและเขาก็ย่นจมูกเล็กน้อย - เหมือนจะได้กลิ่นเปรี้ยวๆแปลกๆ เหม็นคนมีความรักว่ะ
ไม่แน่ในไม่ช้ากลิ่นเปรี้ยวนี้จะไล่ตามเขาไป
...
มือของอวี้สือที่ถือพู่กันสั่นเล็กน้อยและในที่สุดเขาก็วางพู่กันลง เขาถือมันอย่างไร้ประโยชน์มาเป็นเวลานานแล้ว เขาบีบข้อมือ หันศีรษะและมองไปด้านข้าง อวี๋กวงเค่อกำลังลดหัวลงพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าสงสัยบนปากของเขา อวี้สือคิดว่ากลิ่นเปรี้ยวนี้อาจมาเร็วกว่าที่คิด
เขายื่นนิ้วออกไปเพื่อสะกิดแขนของอวี๋กวงเค่อและพบกับสายตาสงสัยของฝ่ายตรงข้าม อวี้สือถามว่า: "นายชอบกินแตงกวามั้ย?"
อวี๋กวงเค่อ: "หือ?"
อวี้สือ: "ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นแตงกวาอันเดียวกับที่อยู่ในจานอาหารทั่วไปใหม่ มันเล็กกว่า แต่รสชาติน่าจะเหมือนกัน นายชอบกินมั้ย? แล้วก็นายว่าฉันจะขายแตงกวาได้มั้ย? ฉันว่าจะเริ่มธุรกิจใหม่น่ะ"
อวี๋กวงเค่อ: " ... "
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น้องจะรวย