ตอนที่ 23 : 6.3
เมื่อเด็กหนุ่มเห็นเฟิงเหวินซานหยิบแตงกวาไปสี่ลูก การแสดงออกของเขาก็แย่ลงเรื่อย ๆ เขาจ้องมองแตงกวาในมืออย่างสงสัยเป็นเวลานาน จากนั้นก็มองไปที่ใบหน้าที่เกินจริงของเฟิงเหวินซาน ทันใดนั้นความคิดที่กระตือรือร้นก็เกิดขึ้นในใจของเขา
- ยังไงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรอยู่แล้ว เราแค่กัดคำเดียวน่าา แค่ชิมแล้วคายออกมาถ้ามันแย่จริงๆ ...
ด้วยความคิดนี้เด็กหนุ่มจึงหลับตา ยื่นแตงกวาเข้าปากเบา ๆ และใช้ฟันครูดเบาๆกลายเป็นรอยเล็ก ๆ ดูเหมือนเมล็ดข้าวฟ่างซึ่งทำให้เฟิงเหวินซานโกรธมาก เขายืนขึ้นจับคอของเด็กหนุ่มไว้และส่งแตงกวาไปที่ปากของอีกฝ่ายโดยตรง “นายเป็นผู้ชายรึเปล่าห้ะ กัดคำใหญ่ๆเซ่!”
ฟันของเด็กหนุ่มกัดลงไปคำใหญ่ เขาเคี้ยวสองสามครั้งและลืมว่าต้องหาขยะ ลืมว่าถังอยู่ที่ไหน หลังจากวินาทีถัดไปเขาก็นิ่งอยู่กับที่ เอาแต่จ้องมองแตงกวาในมือด้วยความสับสน
เฟิงเหวินซานฮัมเพลงสองครั้งต่อหน้าเขา: "อร่อยมั้ยล่ะ ฮึ"
เด็กหนุ่มดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาและตะโกนในที่สุด "บ้าชิป** นี่มันแตงกวาจริงๆเหรอ? ทำไมไม่เหมือนที่ฉันเคยกินเลยห้ะ? โ-ค-ต-ร-อ-ร่-อ-ย!”
ทุกคน:“ ???”
อารมณ์ของทุกคนไม่ต่างจากเด็กหนุ่มในตอนแรกมากนัก แม้ว่าเฟิงเหวินซานจะแสดงออกว่าสนใจแตงกวาเอามากๆ แต่ก็ไม่มีใครอยากเริ่ม พวกเขาต่างลังเลที่จะลอง
..จนถึงขณะนี้ที่พวกเขาได้เห็นใบหน้ามีความสุขจริงๆ
สายตาที่น่าสงสัยตกลงไปที่แตงกวาที่วางสุมไว้ข้างหนึ่ง ทุกคนมองไปที่กันและกัน ในดวงตาของพวกเขามีความอยากรู้อยากเห็น ความเย้ายวน ความพัวพัน และความกระตือรือร้น
"เธออยากจะลองไหม? ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็แค่โยนมันไป"
"ลองสิ ลองดู"
"เฮ้ยยยยย"
"แม่เจ้าาา"
"ไอ้xxx นี่มันแตงกวาจริงๆเหรอ??"
"อื้มม อร่อยจัง! มันสดชื่นฉ่ำน้ำ ฉันยังอยากกินอีกอยู่เลยเนี่ย!"
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? หญ้าโรงเรียนมีเวทมนตร์รึไง? พระเจ้าประทานแตงกวาให้เขารึไง? ดีเกินไปแล้ววว!"
"... "
แต่ละคนส่งเสียงพูดคุยเซ็งแซ่ในห้องเรียนและอวี้สือก็อดยิ้มไม่ได้ เขามีสิ่งหนึ่งที่จะพูด มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่เห็นว่าทุกคนชอบแตงกวาของเขามาก ขณะที่เขากำลังคิดอยู่ จู่ๆอวี่กวงเค่อก็ดึงแขนเสื้อเขา เมื่อเขาหันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าในมือของอีกฝ่ายกำลังถือก้านแตงกวาบนโต๊ะ ภายในดวงตาของเขาส่องสว่างราวกับหลอดไฟ “อวี้เอ๋อร์ ยังมีอีกไหม?”
.
.
"หมายความว่ายังไงกันเนี่ย? แตงกวาของหญ้าโรงเรียนนี่- .. แตงกวากล่องนี้อวี้สือเป็นคนให้ฉัน พวกนายหมายความว่ายังไงที่เอามันไปหมด!" ซีจิงหยานตะลึง เธอถือกล่องเปล่าที่เหลือเพียงอากาศอยู่ข้างใน "พวกนายกินมากเกินไปไหม ฉันเพิ่งกินไปลูกเดียวเองนะ! "
อวี้สือละสายตาและยิ้ม: "ยังมีอีกเยอะ เมื่อวานนี้คนอื่น ๆ ในมหาลัยจองไว้เยอะ แต่ฉันเอามาทั้งหมดไม่ได้"
.
.
" หญ้าโรงเรียนมีอีกมั้ย? ฉันยังยากจะกิน! ไม่สำคัญว่านายจะขาย ที่สำคัญคือฉันจะได้กินมันอีก! "
"ใช่ๆ ฉันด้วย!"
" เพิ่มฉัน เพิ่มฉัน ฉันยังอยากลองเอาไปทำอาหารดูว่าจะออกมาเป็นรสชาติยังไง มันคงจะอร่อยสุดๆไปเลยไม่ใช่เหรอ?”
อวี้สือหรี่ตาลงและยิ้ม “ฉันจะกลับไปดู ถ้าฉันมีมากกว่านี้ ฉันจะส่งข้อความถึงเธอ”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แตงกวาหรือนาเสพติดวะเนี้น5555