(นิยายจีนลงไม่จบเรื่อง) I Shocked the World After Being Forced to Farm ฉันทำให้โลกตะลึง หลังจากถูกบังคับให้ทำฟาร์ม

ตอนที่ 12 : 3.4

อวี้สือคัดเลือกแตงกวาก่อนแล้วนำไปให้คนรู้จักที่อยู่บ้านใกล้เคียง อาจารย์รู้สึกประหลาดใจกับพฤติกรรมของอวี้สือ หลายคนขมวดคิ้วขณะที่จับแตงกวา แต่ก็ยังยิ้มและยอมรับในน้ำใจของอวี้สือ

　　ปัจจุบันผักในท้องตลาดไม่ค่อยมีรสชาติเท่าไหร่นัก แตงกวาก็มีรสขมฝาดและหลายคนก็ไม่ชอบ แต่น้ำใจจากนักเรียนยากที่จะปฏิเสธ

　　อวี้สือเข้าใจความคิดของอาจารย์หลายคนและไม่สนใจ เพียงแแค่ยิ้มและพูดว่า "มันรสชาติดีอยู่นะครับ อาจารย์ลองดูได้" 

　　หลังจากที่อวี้สือจากไป เหล่าอาจารย์ก็มองหน้ากันและกันไปมมา อาจารย์คนหนึ่งขยับแว่นและถามอย่างไม่แน่ใจ: "เจ้าเด็กอวี้สือคนนั้นพูดอย่างกับมั่นใจจริงๆ คืนนี้พวกคุณอยากกินแตงกวาไหม?" 

　　เมื่ออาจารย์คนอื่น ๆ ได้ยินพวกเขาก็เอาแตงกวาทั้งหมดไปให้อีกฝ่ายและเห็นตรงกันว่า: "ถ้าอย่างนั้น พอคุณทำเสร็จแล้วพวกเราจะมากินแตงกวากันคืนนี้"

　　...

　　อวี้สือเหลือบมองแตงกวาตะกร้าหนึ่งที่เหลืออยู่ในห้องนั่งเล่น เขาจับคางและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แตงกวาที่ไม่ได้รับการคัดเลือกในดินแดนรกร้างเป็นของที่เขาวางแผนจะนำไปมหาลัยและตะกร้านี้เขาเอาไว้ให้เพื่อนบ้าน ตอนนี้มีเพื่อนบ้านเพียงคนเดียวที่ยังไม่ได้รับแตงกวาของเขาและนั่นก็คือหนุ่มหล่อบ้านตรงข้าม

　　แต่ท่าทางเย็นชาของหนุ่มหล่อคนนั้นตราตรึงอยู่ในใจของอวี้สือ ทำให้อวี้สืออดไม่ได้ที่จะคิดว่า เมื่ออีกฝ่ายเห็นเขาเข็นรถเข็นอย่างยากลำบาก คนๆนั้นแค่ยิ้มเย้ยหยันและพูดอย่างไม่ใส่ใจ อวี้สือขมวดคิ้ว

　　ดูท่าจะเข้ากันได้ยาก

　　แต่แตงกวานี่ ...

　　อวี้สือเกาหัวของเขาและในที่สุดก็ถือแตงกวาไปเคาะประตูฝั่งตรงข้าม หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่มีลักษณะละเอียดอ่อน ชายคนนั้นมองเขาอย่างเย็นชาและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นเช่นนี้อวี้สือรีบยื่นแตงกวาไปให้ "ผมลองปลูกแตงกวา ผมเลยเอามาให้คุณ"

　　"ไม่เป็นไร"

　　"มันอร่อยมาก"

　　ชายคนนั้นพยักหน้าว่าเข้าใจ แต่เขากลับปิดประตูโดยตรง ปิดกั้นสายตาของอวี้สือ

　　อวี้สือ: "?"

　　เขาจ้องไปที่ประตูตรงหน้าด้วยความงุนงง อดไม่ได้ที่จะม้วนริมฝีปากอย่างหงุดหงิด เขาควรรู้ว่าไม่น่ามาที่นี่ อวี้สือกำลังจะหันกลับและจากไปพร้อมตะกร้าแตงกวา แต่ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง ชายคนนั้นอธิบายด้วยใบหน้านิ่งเฉย "ผมไม่รู้วิธีทำอาหารดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องรับมา อย่าคิดมาก"

　　อวี้สือปล่อยเสียง 'เอ่อ' เขาไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะเปิดประตูออกมาเพื่ออธิบาย 

อย่างไรก็ตาม ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำอธิบายนี้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เขายิ้มให้ชายคนนั้นและพูดอย่างไม่ทันคิดว่า: "คุณอยากจะมาที่บ้านของผมเพื่อทานอาหารเย็นมั้ย?"

　　"ตกลง" 

　　ชายคนนั้นตอบรับด้วยความรวดเร็ว และประตูก็ปิดลงอีกครั้ง

　　ในตอนนี้ อวี้สือรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

----

ผู้เขียนมีบางอย่างจะพูด:
อวี้สือ: สัปดาห์แรกที่พบกัน ฉันก็ปล่อยให้หมาป่าเข้ามาซะแล้ว！