MR.MURDERER : คุณฆาตกรครับ?

ลำดับตอนที่ #2 : INCIPIENT

           ร่างสูงใหญ่ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด หากแต่ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาที่ประดับติดตัวหม่นหมองไป รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจ แววตาเย็นชาที่มีเสน่ห์เหลือร้าย 

            ไม่รู้ว่าเขารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนวูบหนึ่ง เพียงวูบเดียวเท่านั้น ริมฝีปากเปียกชุ่มไปด้วยเลือดยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นดวงตาสั่นไหวระริก ความรู้สึกที่เกี่ยวพันกันเสียยิ่งกว่าเชือกกำลังดึงดูดทั้งสองให้เข้าหาแนบชิดกัน

            ฝ่ามือที่ถูกย้อมเป็นสีแดงเกือบทั้งหมดสัมผัสลงบนใบหน้าหวาน ริมฝีปากหยาบแห้งจรดลงบนปากบางสีแดงระเรื่อ รสขมปร่าของแอลกอฮอล์ รสคาวเลือด กลิ่นยาเสพถูกป้อนเข้ามาในปากเล็ก ลิ้นสากๆเกี่ยวกระหวัดไปทั่วอย่างละลาบละล้วง หลังจากนั้น โลกทั้งใบกลับกลายเป็นสีดำมืด ดวงตาพร่าแสง ก่อนสติทั้งหมดจะถูกกลืนหายไป

๐

            เพราะความฝันนั้นทำให้ยูซอนโฮ นักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายตื่นขึ้นด้วยความตกใจ ท่ามกลางความมืดมิด นาฬิกาเรือนเก่าตีบอกเวลาเที่ยงคืน พร้อมๆกับที่มือบางสัมผัสลงบนริมฝีปากอย่างชั่งใจ 

            ตึก--! ตึก--! ตึก--!

            เสียงฝีเท้าที่ดูเหมือนจงใจกระแทกส้นเสียเต็มแรงทำให้เขาหวาดกลัว ซอนโฮหลับตาปี๋ เสียงหัวใจเต้นโครมครามประสานกับเสียงฝ่าเท้า จนเมื่อเสียงนั้นหายไป พร้อมกับสติน้อยๆที่จมสู่ภวังค์แห่งนิทรา

๐

            เช้าวันต่อมาในช่วงปิดเทอม หลังจากที่ซอนโฮอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ทันทีที่ร่างเล็กเห็นรถหรูสีดำคุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้าน เขารีบเดินไปเดินไปขึ้นรถ ก่อนที่จะโดนคนบนรถกล่าวว่าเสีย 

            หลังจากที่ประตูรถด้านข้างคนขับถูกปิดลง เสียงทุ้มของใครอีกคนกลับพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ

            "ทำไมขึ้นรถช้านักวะ รอพ่องตัดริบบิ้นรึไง"

            "เปล่า รอแม่มึงมาตัดให้" คนตัวเล็กตอบกลับไปโดยไม่คิดอะไร

            "กวนตีน" แถมด้วยนิ้วเรียวของคนตัวสูงที่เอื้อมมาดีดหน้าผากเขา

            "โอ้ยไอ้สัส! เจ็บนะโว้ย!" ร่างสูงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งคนตัวเล็กแต่เช้า

            "หัวเราะหาพ่องอ่อ? ก็ใครใช้ให้มึงรีบมาตั้งแต่เช้าล่ะวะ ข้าวเช้ายังไม่ได้แดกเลยห่า" ปากบางบ่นขมุบขมิบ ร่างสูงส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

            "แล้ว-- งานมึงไปถึงไหนละอ่ะ" คนตัวสูงอดไม่ได้ที่จะถาม

            "โห่ ไลควานลิน งานไม่ได้ง่ายๆนะเว่ย มึงก็รู้ว่าฝ่ายนั้นเก็บกวาดโคตรละเอียด แค่นี้กูก็หาข้อมูลจนตาแฉะหมดแล้วสัส!" ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะเหวี่ยงใส่คนตัวสูง ด้วยความหงุดหงิดที่ตามดมกลิ่นมาเป็นอาทิตย์ แต่เสือก ไม่ ได้ อะ ไร กลับ มา เลย!

            ส่วน ไลควานลิน นั่นก็คือชื่อของคนตัวสูงที่กำลังขับรถอยู่ ทั้งส่วนสูงเกินหกฟุต ใบหน้าหล่อเหลา คารมดีเป็นที่หนึ่ง แววตาสีดำสนิทดูออกได้ยาก และความเฉลียวฉลาดไม่เป็นรองใคร ช่างน่าอิจฉา ทำไมพระเจ้าถึงสร้างคนๆนี้มาด้วยความสมบูรณ์แบบที่หาใครเทียบได้ยากขนาดนี้? ยูซอนโฮยู่หน้าลง

            "แล้ววันนี้นัดกูมาทำไม?" คนตัวเล็กอดถามไม่ได้

            "เดาเอาเองสิคร้าบ คุณนักสืบ" 

            ใช่ นักสืบ คืออาชีพของเราสองคน งานที่ใช้สมอง สติปัญญา และความสามารถทางกายภาพนิดหน่อย โดยไม่จำกัดอายุหรือเพศ 

            เบาะหลังที่มีทั้งกล่องของขวัญเล็กๆ และช่อดอกไม้ การแต่งตัวของควานลินที่ใส่สูทสะอาดใหม่เอี่ยม แถมยังบังคับให้ซอนโฮใส่สูทมาด้วย ทั้งรถที่ใช้วันนี้มีที่นั่งด้านหลัง ไม่ใช่รถที่นั่งได้แค่สองคนอย่างที่ควานลินชื่นชอบนักหนา เดาได้ไม่ยากว่า 'เรา'กำลังจะไปรับ'ใครบางคน'

            "--ใคร" ซอนโฮเอ่ยถาม แต่กลับไม่มีเสียงคำตอยอย่างที่หวังจะได้ยิน มีเพียงรอยยิ้มประดับใบหน้าหล่อเหลานั่นไว้

๐

            รถคันหรูจอดอยู่ข้างคฤหาสถ์ใหญ่เป็นเวลานานสองนาน นาฬิกาดิจิตอลบอกเวลาหกโมงสามสิบแปดนาที ซอนโฮกำลังงีบหลับอยู่บนรถ คงเพราะร่างสูงบึ่งไปหาตั้งแต่ตีห้า เลยทำให้ง่วง

            ไลควานลินเมื่อเห็นว่าถึงเวลานัด จึงออกจากรถ เปิดประตูหลังเพื่อหยิบของที่ระลึกเล็กน้อยพร้อมกุหลาบสีเหลืองส้มช่อใหญ่ แล้วเดินไปถึงหน้าประตู

            "คุณไล ควานลินใช่ไหมครับ?" ชายวัยกลางคนท่าทางมีมารยาทเดินมาเปิดประตูให้ร่างสูงเข้าไป ภายในบ้านถูกตกแต่งอย่างหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์มูลค่ามหาศาล ควานลินเดินตามชายคนนั้นไป

            "คุณชายเล็กรออยู่ที่ห้องนี้ครับ--" ชายผู้นั้นกล่าวพร้อมผายมือไปทางห้องๆหนึ่งที่เปิดประตูทิ้งไว้แล้ว ราวกับรอคอยให้เขาเข้ามา

            ขายาวก้าวเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ ก็พบคนร่างเล็กนั่งรออยู่บนเก้าอี้หนัง เจ้าของชื่อแบคฮยอนปรายตามองร่างสูงเข้ากันได้ดีกับใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร

๐

            30%     21/10/17      1.41 pm

            50%     21/10/17      4.49 pm

LT
B