ตอนที่ 4 : 'อาเยวี่ยนของหม่าม๊า'
อี้ป๋อไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เขาพูดไปจะสร้างบาดแผลให้เซียวจ้าน คำพูดนั้นมันเกินจะรับไหวจนคนท้องผลักไสไล่ส่งเขาให้ออกจากบ้านเสียแต่ตอนนั้น แถมยังย้ำว่าไม่ต้องติดต่อหรือมาพบเจอกันอีก
‘เด็กคนนี้จะเป็นลูกใครก็ช่าง พ่อมันจะเป็นใครก็ไม่สำคัญหรอก จะไปไหนก็ไป!’
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เซียวจ้านพูดกับเขาก่อนจะถูกปิดประตูใส่หน้า อี้ป๋อเองก็ไม่พอใจนักที่อดีตรุ่นพี่ทำอารมณ์ร้อนใส่เขาแบบนี้ สามวันนี้เมื่อถูกไล่อย่างไม่ใยดีจึงไม่คิดจะกลับไปให้เห็นหน้าอีก แต่มันกลับติดอยู่ในใจทุกๆวัน มันค้างคาเหมือนบางอย่างกำลังบอกเขาว่าเขาลืมอะไรไป เรื่องนี้มันยังไม่จบแค่นี้
อี้ป๋อจอดบิ๊กไบค์หน้าบ้านหลังเก่าของคนที่อ้างว่าท้องกับเขา เดินวนไปวนมาอยู่สามสี่รอบจึงกลั้นใจเคาะประตูไปสามที ในคราแรกไม่มีใครตอบเขาจึงเคาะไปเรื่อยๆก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีใครมาเปิดประตู เขาได้ยินฝีเท้าใกล้เข้ามาจากด้านหลังจึงรีบหันไปเผื่อจะเป็นเซียวจ้านแล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อไม่ใช่
“ลื้อมาหาใคร บ้านนี้อีย้ายของไปหมดแล้ว ลือกันทั้งซอยว่าอีท้องไม่มีพ่อหน่ะ” อาแปะคนเดิมเดินมาพูดกับเขา และใช่อี้ป๋อไม่ได้ตอบอะไรเพราะเขากำลัง ช็อค..
“ไป ทั้งแม่ทั้งลูกเลยหรอ..”
“เออ อั้วบอกลื้อแล้วไงว่าไปหมดบ้าน อีก็ต้องเอาลูกอีไปด้วยสิ กำลังท้องกำลังไส้ยังต้องระเห็ดระเหินย้ายบ้านอีก อั้วหล่ะสงสารอีจริงๆ คงอายเพราะเป็นขี้ปากคนแถวนี้”
“ไปอยู่ที่ไหนครับ เขาไปไหน” อี้ป๋อไม่รู้สึกตัวเลยว่าใบหน้าของตนนั้นซีดเซียวแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
ไม่หน่าเขาแค่ตกใจ ไม่ได้เสียใจเลยสักนิด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเป็นพ่อของเด็กหรือเปล่า
“อั้วไม่รู้ ไปกันเงียบๆตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้น ลื้อกลับไปเหอะ ไม่มีใครอยู่เลี่ยว”
- ปัจจุบัน -
เซียวจ้านกลับมายังบ้านเกิด โลเคชั่นที่แสนคุ้นเคย งานรื่นเริงกับสีสันที่เสริมบรรกาศปีใหม่แต่ภายในใจกลับไม่เป็นสุขเลยสักนิด ทำไมต้องเทศกาลนี้ บรรยากาศแบบนี้
เทศกาลตรุษจีน
ค.ศ. 2019
ถนนนาธาน
ฮ่องกง
เซียวจ้านเดินมาถึงรั้วบ้านที่อยู่ตรงหัวมุมถนน มองเข้าไปด้านในก็เห็นไฟดวงสุดท้ายเพิ่งจะดับไปคงเป็นแม่เขาที่เตรียมตัวเข้านอน
แม่.. เซียวจ้านลูกแม่กลับมาแล้วนะ จะมีใครต้อนรับลูกคนนี้บ้างไหม เขาไม่กล้าแม้จะกดออดหน้าบ้าน ร่างสูงโปร่งยืนจนสายฝนร่วงโรยลงมา น่าขำจริงๆ อะไรจะซ้ำเติมกันได้ขนาดนี้ ขาที่เคยยืนหยัดเริ่มล้าจากการเดินทางมาไกลแถมยังพยุงน้ำหนักของลูกในท้องที่เพิ่มขึ้นในทุกๆวัน เขาแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“เซียวจ้าน นั่นลูกเหรอ”
“ม๊า จ้านเอง” ภาพสุดท้ายคือบหน้าของหญิงสูงวัยที่กำลังคุยกับเขาและสติก็พลันดับลง
ตั้งแต่วันนั้นเซียวจ้านก็ใช้ชีวิตอยู่ที่ฮ่องกงมาได้เกือบครึ่งปีแล้ว เขาไม่ได้ออกไปทำงานที่ไหน เพียงแต่รับงานฟรีแลนซ์ผ่านทางอินเตอร์เน็ต รับแปลนิทานหรือเอกสารง่ายๆ แล้วส่งงานต่อให้ บก. หรือใครก็ตามที่อยากจะจ้างเขา ความรู้ภาษาที่สามที่พอจะมีบ้างทำให้การหารายได้เสริมระหว่างไม่ได้ไปทำงานประจำนั้นมีเพิ่มขึ้นทีละเล็กละน้อย เก็บทุกอย่างไว้เป็นค่านมค่าหมอลูกที่กำลังจะเกิดเพราะบ้านเขาก็ไม่ได้มีฐานะมากนัก บากหน้ากลับมาเจอพ่อกับแม่ในตอนแรกก็ไม่มีใครรับได้หรอก ทุกคนประหลาดใจว่าเขาจะกลับมาทำไมในเมื่อกำลังไปได้สวยกับหน้าที่การงาน ความจริงมันกระจ่างในคราแรกเขาแทบจะเข้าหน้าพ่อแม่ไม่ติดเพราะลูกชายคนเดียวของบ้านที่ถูกตั้งความหวังไว้กลับมาหมดอนาคตเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง อุบัติเหตุที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นแถมยังไม่มีใครรับผิดชอบ ลูกชายคนเดียวของบ้านช่างน่าสงสารเหลือเกิน
“ม๊า จ้านเจ็บท้อง” และวันนี้ก็ต้องมาถึง วันที่พ่อแม่พยุงเขาขึ้นรถพยาบาล วันที่ทั้งบ้านต้องเสียน้ำตาเพราะเลือดมากมายที่เปรอะเสื้อผ้าของลูกชายจนน่าตกใจ เซียวจ้านร้องจนสุดเสียงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่หมอจะฉีดยาสลบให้เขา คุณแม่ไม่ได้รับรู้อะไรอีกหลังจากเข้าห้องผ่าตัด ทำไมเขาถึงต้องเผชิญสิ่งนี้เพียงคนเดียว
‘คุณสามีสามารถเข้ามาให้กำลังใจคุณแม่ได้คนเดียวนะคะ’ สามีหรอ เหอะ จะรับรู้ถึงที่ที่เขาต้องเจอบ้างไหม เขาเจ็บจนชาไปหมด
เซียวจ้านตื่นมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น ข้างๆเตียงมีเด็กคนหนึ่งนอนหลับอยู่ในผ้าอ้อม ตัวยังแดงๆอยู่ เซียวจ้านยิ้มกว้างครั้งแรกในรอบหลายเดือน ความสุขของคนเป็นแม่มันคือความรู้สึกแบบนี้นี่เอง
“เป็นเด็กชายนะคะ น้องแข็งแรงสมบูรณ์ดีค่ะ”
แล้ววันนี้เซียวจ้านก็ได้อุ้ม’อาเยวี่ยน’ เป็นครั้งแรกเสียที
( ต่อ ) - 21 August
“โอ๋ๆ หม่าม๊าอยู่นี่ ไม่ร้อง อาเยวี่ยนไม่ร้องๆ” เซียวจ้านช้อนเจ้าตัวเล็กขึ้นมาอุ้มแนบอก เขย่าเบาๆกล่อมลูกให้สงบลง เรากลับมาอยู่บ้านกันได้เดือนนึงแล้ว มีพ่อกับแม่เขาช่วยเลี้ยงอาเยวี่ยนในตอนที่เขาต้องพิมพ์งานส่งลูกค้าในช่วงกลางคืน ส่วนตอนกลางวันที่พ่อแม่ต้องออกไปขายของที่ตลาดเขาก็จะอยู่กับลูกเอง
คุณแม่มือใหม่ยังไม่คุ้นเคยกับการรับมือเวลาลูกร้องไห้นัก เซียวจ้านยังคงตกใจทุกครั้งที่อาเยวี่ยนร้องเสียงดัง ดูเหมือนเด็กคนนี้จะรับมือยาก ไม่เหมือนเขาตอนเด็กๆเลย คงได้พ่อมาเต็มเลยสินะอาเยวี่ยน
“อาเยวี่ยนยิ่งโต ก็ยิ่งไม่เหมือนเซียวจ้านของเราตอนเด็กเลยนะ ลื้อคิดเหมือนอั้วไหม อีคงได้พ่อมาเต็มจริงๆเด็กคนนี้ คงมีแค่รอยยิ้มที่เหมือนเซียวจ้านลูกเรา สงสารแต่เด็กมันกำพร้าพ่อเนี่ยแหละ” เซียวจ้านได้ยินแม่เขาคุยกับพ่อ ความรู้สึกลึกๆเขาไม่อยากให้ลูกได้อี้ป๋อมาขนาดนั้นเลย เขายอมรับจริงๆว่าอคติไปแล้ว ยิ่งมองเด็กในอ้อมแขนดีเอ็นเอมันก็ยืนยันได้ตั้งแต่ใบหน้าของลูกแล้ว นั่นก็ยิ่งทำให้เขานึกถึงพ่อเด็กเข้าไปใหญ่
“ม๊า จ้านฝากอาเยวี่ยนวันนึงได้ไหม วันนี้ต้องไปทำธุระในเมือง” เขาบอกลาแม่แล้วหอมแก้มเจ้าอ้วนเบาๆก่อนออกจากบ้าน ดีที่อาเยวี่ยนหลับสนิทไม่งอแงแล้ว
เซียวจ้านเดินอยู่บนถนนนาธาน ย่านธุรกิจชื่อดังของฮ่องกง ร้านรวงกับชาวต่างชาติที่เดินกันคับคั่งทำให้คุณแม่รู้สึกเวียนหัว เพราะตอนกลางคืนก็เลี้ยงลูกจนแทบไม่ได้นอน เขามายืนรอรถบัสเพื่อต่อไปยังโรงแรมชื่อดังของเกาะฮ่องกงที่ตนเพิ่งจะได้รับการเรียกสัมภาษณ์เมื่อวาน ถือว่าเป็นการเริ่มต้นใหม่ของการกลับไปทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนของเซียวจ้าน ก็ลูกเขาต้องกินต้องใช้นะค่านมค่าผ้าอ้อมไหนจะค่าเทอมในอนาคตอีกลำพังแค่รองานแปลมาเสริฟถึงมือมันก็คงไม่ไหว
เขามาถึงโรงแรมในช่วงสาย ที่นี่มีส่วนของคาสิโนขนาดใหญ่แถมทุกอย่างยังวางตำแหน่งตามหลักฮวงจุ้ยเป๊ะๆ เขาถูกเชิญให้ไปรอสัมภาษณ์รวมกับคนอื่นที่ฝ่ายบุคคล ในมือกำเอกสารแน่นรอแล้วรอเล่าก็ยังไม่ถึงคิวจนเขารู้สึกจะไม่ค่อยดีจึงลุกมาเข้าห้องน้ำเสียก่อน
“ได้ข่าวว่าวันนี้คุณเจียงลงมาสัมภาษณ์เองเลยนะ”
“โห คุณเจียงเฉิงรองผู้บริหาร เอสอาร์คอป หน่ะหรอ เคยเห็นแต่ในข่าวตัวจริงว่าเนี๊ยบมากเลยนะ รอบนี่คนคงตกรอบเยอะหน่ะสิ”
เซียวจ้านที่เดินอยู่ข้างหลังผู้หญิงทั้งสองคนก็ได้อานิสงค์รับฟังข่าวคราวที่เกี่ยวกับเขาโดยตรงยิ่งใจเสียเข้าไปใหญ่ จะกลับบ้านเลยดีไหม ไม่ได้ๆ โรงแรมแพงขนาดนี้สวัสดิการจะขนาดไหน สู้เพื่อลูกสิวะ ไอ้เจียงนั่นจะเป็นใครยังไงๆก็คนเหมือนกันแหละน่า
เซียวจ้านเดินเข้ามาในห้องน้ำพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ หรือกูกลับดีวะ ดูคู่แข่งแต่ละคนจบการโรงแรมมาทั้งนั้น เขายืนล้างมือพลางส่องกระจกเช็คสภาพตัวเอง
“มีสัมภาษณ์หรอคุณ” ผู้ชายที่ล้างมืออยู่ข้างๆชวนเขาคุย
“อ่อ ใช่ครับ ได้ยินว่าคนสัมภาษณ์เป็นบอสใหญ่ที่นี่ ผมเลยวิตกหน่อยๆ”
“บอสใหญ่แล้วยังไง ถ้ามั่นใจว่าทำดีที่สุดแล้ว คุณไม่ต้องกลัวไปหรอก”
“แล้วคุณมาสัมภาษณ์เหมือนกันหรอ ผมว่าคุณติดกระดุมสูทกับจัดไทด์หน่อยไหม เดี๋ยวจะโดนประเมินตกนะคุณ” เซียวจ้านหวังดี เตือนเพื่อนใหม่ แล้วผู้ชายคนนั้นก็ดันทำตามที่เขาบอกอีก
“ตรงนี้หรอ” เจียงเฉิงขยับออกไปเมื่ออีกคนจะเอามือมายุ่งย่ามบนตัวเขาแต่ก็ไม่ทันเซียวจ้านที่ไวกว่า
“ไม่ๆครับ ซ้ายหน่อย ใช้ได้แล้วหล่ะ” เซียวจ้านยิ้มเมื่อถือวิสาสะช่วยขยับไทดให้เพื่อนใหม่
“ผมเชื่อคุณนะ จะได้ได้คะแนนเยอะๆ ไว้เจอกัน” เจียงเฉิงนิ่งไปชั่วขณะเมื่อคนตรงหน้ายิ้มกว้างให้เขาจบบทสนทนาแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปก่อน
เซียวจ้านมองก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นลูกคนมีกะตัง ดูจากยี่ห้อเน็คไทด์และนาฬิกาที่โผล่พ้นข้อมือออกมา เห้อ อยากมีวาสนาแบบนั้นบ้างจัง เขาคิด จะมีรายการสู้เพื่อลูกชิงเงินล้านให้เขาไปออกบ้างไหมเนี่ย
“คุณเซียวจ้าน เชิญ” เซียวจ้านเข้ามานั่งในห้องรับรองซึ่งไม่มีใครสักคน รอไม่นานที่นั่งตรงกันข้ามก็ถูกจับจองด้วยผู้ชายคนเดิมที่เจอกันในห้องน้ำ
“ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเจียงเฉิง คนที่จะสัมภาษณ์คุณในวันนี้ เอ้อนี่ผมปลดกระดุมก่อนได้ไหมคงไม่ไม่มีใครมาหักคะแนนผมหรอกนะ” เซียวจ้านหัวเราะแห้ง เกือบรับมุขแทบไม่ทัน ผู้ชายที่เขาสั่งสอนในห้องน้ำกลับเป็นผู้บริหารของโรงแรม เขากลับเลยดีไหม เซียวจ้านนะเซียวจ้านเป็นคนดีไม่ถูกเวลาเล้ยย
โชคดีแค่ไหนที่ในที่สุดเซียวจ้านก็ได้รับบรรจุเข้าเป็นพนักงานประจำ ตั้งแต่เขาเริ่มทำงานเป็นแผนกต้อนรับที่นี่ เขาค่อยๆเก็บเงินก้อนได้ ยังไม่พอเท่าที่คิดไว้แต่ก็ทำให้เขากับลูกไม่ต้องลำบากเป็นภาระของพ่อแม่ที่บ้าน เจ้าอ้วนเป็นเด็กกินจุ เหงือกยังขึ้นไม่เท่าไหร่ก็ซ่าอยากจะเคี้ยวนู่นเคี้ยวนี่ หลายครั้งที่เขามักได้อาหารดีๆของโรงแรมติดมือกลับบ้านเกือบทุกวัน ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือว่าอะไร ดูเหมือนอาหารพรีเมี่ยมพวกนี้จะตกมาถึงมือเขาได้ทุกวัน
“ เซียวจ้านได้ขนมวันนี้กลับบ้านไหม ได้ข่าวว่าเป็นวัตถุดิบใหม่จากอิตาลี” เจียงเฉิงถามเลขาที่คอยเป็นธุระให้เขาตลอด
“ได้ครบเซ็ทเหมือนปกติครับ คุณเจียงจะไม่บอกเขาหน่อยหรอว่าอาหารทุกๆวันใครเป็นคนจัดให้”
“ไม่หล่ะ” เจียงเฉิงยิ้มบางๆ ไม่ต้องรู้หรอกมันยังไม่ถึงเวลา เขาอยากให้ก็เพราะอยากให้ ไม่ได้ลำบากอะไร
#หม่าม๊าป่าป๊าไปไหน
เชิญทุกท่านที่แท็กนี้นะคะ
พระเอกหายไปไหนวะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮืมม มีเงื่อนงำ นะท่านเจียงเฉิง
เจียงเฉิงได้แต่มไปแล้วนะ อ้ะ ไม่ใช่ๆ
นับแต้มได้มั้ยเนี่ย
พ่อเอ๊ย ถ้ายังไม่มาในเร็ว ๆ นี้ แม่เค้าจะหาพ่อใหม่ให้ลูกเอานะ
พระเอกออกแล้ววว 555555
ป๋อ เมียจะมีผู้ใหม่แล้ววว มาตามลูกเมียเร็วๆ ยิ่งเขาทามดีให้มากๆ เดวพี่จ้านก่รักเขาหรอก มาตามเร็วๆเรยนะ
คนพร้อมดูแลลล
ป๋า รวย มีหน้าที่การงานที่ดี
เซียวจ้านเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไปเลย รำคาญคนพ่อจริง