คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : c h o o s e - o n e
I CHOOSE YOU MY BABY BOY.
CHAPTER 1 : CHOOSE ONE.
SHIP : KRAY,CHANBAEK,HUNHAN,KAISOO.
“นี่มันอะไรกัน..!?”เสียงนี้เป็นเสียงที่ดังมาจากห้องของครูใหญ่จาง อี้หมินและผู้อำนวยการจาง อี้ผิง..ที่กำลังนั่งกุมขมับจากการกระทำของลูกสาวและลูกชายฝาแฝดที่สร้างเรื่องให้ปวดหัวไม่เว้นแต่ล่ะวัน
“ก็เพื่อนในกลุ่มของอี้ชิงอยากมาสนิทกับประธานนักเรียนอี้ฟานของเจสทำไมล่ะคะ”ประโยคที่ไม่สมควรที่จะพูดออกมาจากปากของผู้หญิง..แต่มันกลับเป็นคำพูดที่มาจากปากของลูกสาวครูใหญ่ของโรงเรียนที่รักษาเรื่องวัฒนธรรมเป็นที่สุด
“จอง ซูยอน!!”ผู้เป็นแม่เอ่ยตำหนิลูกสาวทางสายตา
“ก็อู๋ฟานเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแบคฮยอนนี่พี่ซูยอน”หนุ่มหน้าราวปานผู้หญิงเอ่ยแย้งออกมา..เขาก็มีปากนะไม่ใช่ไม่มี..
“แล้วไง..พวกนายเลยเอาสิทธิ์ที่แบคฮยอนเป็นลูกพี่ลูกน้องเข้าใกล้กลุ่มเขาล่ะสิ่!”
“พวกผมไม่ได้มีนิสัยแบบนั้นไม่เหมือนกลุ่มของพวกพี่หรอกวันๆไม่เรียนเอาแต่นั่นส่องไปที่ห้องของพวกคณะกรรมการนักเรียน”ใช่ว่าผู้ชายจะปากเก่งไม่ได้..ใช่ว่าผู้ชายจะไม่กล้าเถียงผู้หญิง..ใช่ว่าผู้ชายจะยอมโดนผู้หญิงด่าอยู่ฝ่ายเดียว..ใช่ว่าน้องจะเถียงพี่ไม่ได้..ใช่ว่าอี้ชิงจะยอมคนง่ายๆ..คนอย่างอี้ชิงนี่แหละดื้อที่สุด
“นี่แกว่าพวกฉันเอาแต่จับผู้ชายหรือไง!”เธอคนนี้ก็ร้ายใช่ย่อย..ถึงจะเป็นแฝดกันแต่ยังไงก็แฝดต่างไข่..นิสัยต่างกันโดยสิ้นเชิง..จาง อี้ชิงที่ติดหนึ่งในห้าอันดับนักเรียนเรียนดีของโรงเรียนผิดกับจอง ซูยอนนักเรียนที่เรียนได้อันดับท้ายๆตลอด..เพราะอย่างนี้พ่อกับแม่เลยต้องเป็นห่วงอยู่ตลอด..
“แล้วแต่พี่จะคิดดิ่..จับไม่จับก็น่าจะรู้ตัวเองผู้ชายเขาไม่สนก็ยุ่งกับเขาอยู่ได้ไม่คิดว่าเขารำคาญบ้างหรือไง ?”
“จาง อี้ชิง!!แกยังเป็นน้องฉันอยู่ใช่ไหม!!”
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยซูยอน อี้ชิง!!รู้ไหมมีลูกสงคนมีเรื่องกันจนต้องมาในห้องนี้ทุกวัน..ทำให้ป๊ากับม๊าปวดหัวเนี่ย!!ครั้งนี้ป๊าทนไม่ไหวแล้วนะ!!”เสียงที่ดังออกมาจากปากคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อและครูใหญ่ของโรงเรียนทำเอาพี่น้องฝาแฝดสะดุ้งไปตามๆกัน
“ซูยอนม๊าสอนให้ลูกรักษาวัฒนธรรมไม่ใช่หรอลูกแล้วทำไมทำตัวแบบนี้..อี้ชิงก็ด้วยทำไมพูดกับพี่เขาอย่างนั้นล่ะ..ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้!!”ดูก็รู้ครั้งนี้จอง ซูยองมีชัยเหนือกว่าแฝดผู้น้อง..คำพูดของมารดาทำเอาหนุ่มหน้าหวานหน้าเหวอทันที..แล้วมองหน้ามารดาอย่างไม่เข้าใจ
“แต่..”ยังไม่ทันที่จะได้โต้แย้งใดๆ
“ม๊าแกพูดถูกขอโทษพี่เขาซะ”ดวงตาคู่สวยมองไปที่ผู้เป็นพ่อและแม่อย่างไม่เข้าใจ..ทำไม..ทำไมกันในเมื่อเขาพูดความจริง..เขาผิดมากหรอที่พูดความจริง
“มีอันฮันนีดา”หนุ่มน้อยหน้าหวานเลือกที่จะขอโทษเป็นภาษาเกาหลีแทนที่มันจะเป็นภาษาจีนที่เขาถนัดมากกว่า
“หึหึ”สาวหน้าสวยหัวเราะออกมาอย่างผู้มีชัย
“เอากุญแจรถมาด้วยจาง อี้ชิง!!โทษฐานที่ไม่สุภาพกับพี่เขา!”ผู้เป็นแม่สั่งขึ้นมาอีกครั้ง..คราวนี่แววตาของหนุ่มหน้าหวานเต็มไปด้วยความน้อยใจที่พ่อและแม่เลือกที่จะรักพี่สาวมากกว่าตน
“ทำไม..”
“ไม่มีทำไมเอามาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นม๊าจะยึดไม่คืน!!”หนุ่มน้อยหน้าหวานเลือกไม่ได้จึงต้องหยิบกุญแจรถที่เขารักส่งให้มารดาแล้วกล่าวตัดพ้อ
“ม๊าก็รักแต่พี่ซูยอน..ป๊ากับม๊าไม่รักผม..ผมเกลียดป๊ากับม๊า..ฮึก..”หนุ่มหน้าหวานเอ่ยจบก็วิ่งออกจากห้องไปพร้อมน้ำตาที่เขาพยายามกลั้นเอาไว้
“เจสเย็นนี้รีบกลับบ้านป๊ากับม๊าอยากคุยด้วย”
“แต่เย็นนี้เจสจะไปเที่ยวกับเพื่อน”
“ถ้าไม่รีบกลับจะโดนแบบน้องตอนนี้ออกไปได้แล้วเสียเวลาเรียนมามากแล้ว”
“ค่ะ”พูดจบสาวน้อยคนสวยก็เดินออกไป
“อี้ชิงเป็นอะไร ? ครูใหญ่ว่าไงบ้าง”แบคฮยอนที่เห็นว่าอี้ชิงวิ่งร้องไห้ออกมาจึงถามขึ้น
“ป๊ากับม๊าไม่รักฉันป๊ากับม๊ารักแต่เจสฮึก..ฮือออ”
“นายอย่าไปคิดมากเลยนะอี้ชิง..ใครไม่รักนายไม่เป็นไรอย่างน้องยังมีพวกฉันที่รักนายนะ”คำพูดแสนหวานขากปากของนางฟ้าเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ขอบคุณที่พวกนายคอยอยู่ข้างฉันนะ..ฮือออ”
“ไปทานข้าวกันเถอะตอนนี้ครูก็คงปล่อยแล้วล่ะ”แม่ศรีเรือน(?)ของกลุ่มเอ่ยชวนเพื่อนไปที่โรงอาหารเพราะเขาเริ่มหิวแล้ว
“ไปๆคีย์ก็หิวจะตายอยู่แล้วววว”
“อื้มมม”แล้วอี้ชิงก็เดินกอดคอกับแบคฮยอนทั้งๆที่ยังร้องไห้..ลู่ฮาน คิบอมเดินกอดคอกับดีโอหน้าระรื่น..ถ้าใครเห็นคนคิดว่าพวกเขาเป็นแฟนกันแน่ๆ
“วันนี้จะกินอะไรกันล่ะ ?”อี้ชิงที่หยุดร้องไห้แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ยังสั่นอยู่
“ข้าวผัดกิมจิ!!”เพื่อนทั้งสี่ตะโกนตอบพร้อมกันทำเอาผู้คนที่อยู่บริเวณศูนย์อาหารหันมามองด้วยแววตาไม่พอใจ
“ตะโกนดังไปนะ..งั้นดีโอ คีย์แล้วก็ลู่ฮานไปซื้อรามยอนส่วนเรากับหมาน้อยจะไปซื้อน้ำกับขนมแล้วกัน”
“โอเคเลย”แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปเป็นคู่ๆ..
“เอาบลูเบอร์รี่โซดาฮะ / เอาบลูเบอร์รี่โซดาครับ”แบคฮยอนหันไปมองคนข้างๆที่กล้ามาสั่งพร้อมกับเขาแถมเหมือนเขาอีก
“นี่นายมาทีหลังก็ไปต่อแถวสิ่!!”แบคฮยอนหันไปแวดๆใส่คนข้างๆที่กำลังทำหน้าเหวอ
“เอ่อ..ขอโทษแต่ไอคริสมันรีบฉันเลยไม่ทันมอง”คริสหรอ ?? นั่นมันลูกพี่ลูกน้องเขานี่!!
“นาย..นายเป็นเพื่อนพี่คริสนี่”แบคฮยอนจำได้ว่าคริสชอบพาคนข้างๆเขาตอนนี้มาที่บ้านบ่อยๆ
“ครับผมเป็นเพื่อนไอคริส”คนตัวสูงพูดจบก็ยิ้มโชว์ฟันครบทั้งสามสิบสองซี่ให้กับคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าบูด!!
“อือฉันรู้แล้วว่าเป็นเพื่อนเฮีย..แต่ตอนนี้หลบได้ป่ะหิวน้ำ”เหวี่ยงอย่างนี้จะไม่ให้ปาร์ค ชานยอลรักได้ยังไงล่ะบยอน แบคฮยอน!
“ครับๆเชิญครับเชิญ”แล้วชานยอลก็หลีกทางให้คนตัวเล็กแล้วก็เดินไปต่อข้างหลัง
“เอาบลูเบอร์รี่โซดา ชานมไข่มุกรสเผือก ชามะนาว น้ำมะนาว แล้วก็เอาสตอร์เบอร์รี่ปั่นครับ”รู้ใช่ไหมอันไหนของแบคฮยอน ?
“ไปกันเถอะเลย์”แบคฮยอนหันไปบอกคนข้างๆที่เอาแต่ยืนมองเพื่อนตัวสูงของประธานนักเรียน..ทำให้อี้ชิงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะไปช่วยแบคฮยอนถือแก้วน้ำแล้วเดินไปที่โต๊ะที่คยองซูและลู่ฮานนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ขอโทษนะแต่มันไม่มีที่แล้วเลยต้องมานั่งใกล้ๆกับกลุ่มประธานนักเรียนอ่ะ”ทันทีที่ฟังลู่ฮานพูดจบเลย์แทบจะเดินออกจากที่ตรงนั้นทั้งทีเพราะเขาก็ไม่อยากมีเรื่องกับเจสสิกาเท่าไหร่หรอก
“เอ่อ..ฉันไม่กินแล้วได้ไหม ?”
“ไม่ได้ก็แค่กลุ่มประธานมีฉันอยู่กลัวอะไรล่ะ”มีแกอยู่อะน่ากลัวที่สุดแล้วแบคฮยอน
“กลัวทะเลาะกับเจสสิกา”
“ก็ชั่งพี่แกดิ่พี่คริสไม่ได้เป็นของยัยนั่นสักหน่อย!”เอิ่ม..แบคเย็นไว้ลูกเย็นไว้
“เมื่อกี้แกพูดว่าไงนะ ?”เสียงของผู้มาใหม่ทำเอาหนุ่มน้อยทั้งโต๊ะต้องหันไปมอง..ดีโอมองตาโต ? เลย์มองตาค้าง ? ลู่ฮานมองตี่ ? ตีย์มองตาสวย ? แบคฮยอนมองตาวิบวับ ? 5555555
“หึก็พูดว่าเฮียคริสไม่ได้เป็นของเจ๊อ่ะ”แบคฮยอนพูดอย่างช้าๆชัดๆแววตาเต็มไปด้วยความสะใจ
“กรี๊ด!!!ไอเด็กปากเสีย..คริสเป็นของฉันคนเดียว..กรี๊ด!!”เสียงกรี๊ดของเธอทำเอาผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นเอามือปิดหูกันแทบไม่ทัน
“นี่เจ๊จะกรี๊ดหาอะไรห้ะ..กรี๊ดให้ตายเฮียก็ไม่หันมามองหรอก..เฮียผมเขาชอบคนเรียบร้อยนิสัยดีเรียนเก่ง!”
“กรี๊ด!!คริสเขารักฉัน..เขาเป็นของฉันคนเดียว!!”แสบแก้วหูจะตายอยู่แล้ว!!
“ผมไม่ใช่ของใครทั้งนั้น”เสียงที่ดังมาจากข้างหลังของเจสสิกาทำเอาทุกคนต้องหันไปมอง
“คะ..คริส!!”
“คุณหนูเจสสิกาครับกรุณาอย่าบอกคนอื่นว่าผมเป็นของคุณตอนนี้ผมยังไม่มีใครทั้งนั้น”เสียงเย็นพูดออกมาติดไม่พอใจ
“แต่ฉันรักคุณนี่คะอู๋ฟาน”คนอะไรหน้าด้านซะไม่มี
“นี่เจ๊เลิกหน้าด้านได้แล้วคนเขาไม่รักก็จับอยู่ได้”ปากร้ายอย่างนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ
“อร๊าย!!ฉันไม่ใช่เจ๊แกนะฉันเกิดก่อนพวกแกไม่กี่เดือนเลยย่ะ!”
“ก็แก่กว่าพวกผมป่ะล่ะหรือจะเถียง ?”ครั้งนี้เป็นหนุ่มน้อยหน้าหวานปานนางฟ้าพูดขึ้นมาบ้าง
“ไอเด็กบ้า!!จาง อี้ชิงนายช่วยสั่งสอนเพื่อนนายด้วยว่าควรให้เกียรติฉันในฐานะพี่สาวนาย”
“ถ้าคนมันน่าให้เกียรติเพื่อนผมคงให้เกียรติพี่ไปนายแล้วละครับผมว่าพี่กลับไปที่โต๊ะของพี่เถอะ”ใครว่าจาง อี้ชิงจะยอมล่ะ ?
“อย่ามาปากดี! แค่โดนยึดกุญแจรถคงไม่พอสิ่นะ”
“ใครจะไปเป็นลูกรักของคุณอี้หมินกับคุณอี้ผิงอย่างคุณหนูเจสสิกาล่ะครับ”น้ำเสียงที่สั่นเครือพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“รู้ตัวก็ดีแล้วอย่างแกก็เป็นได้แค่ลูกที่ป๊ากับม๊าไม่ต้องการนั่นแหละ!”แรงไปแล้ว..ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้ว..เรายังเป็นพี่น้องกันอยู่ไหม ?
“มันจะมากไปแล้วนะครับนูน่ายังไงจางอี้ชิงก็เป็นน้องชายพ่อแม่เดียวกับพี่นะครับ”คิบอมที่ทนเห็นเพื่อนรักน้อยใจไหวจึงพูดขึ้นมาอย่างโกธรๆ
“แล้วไง..ยังไงป๊ากับม๊าก็รักฉันมากกว่ามัน”
“คุณจะพูดอะไรก็ได้นี่..ฮึก..คุณมันเป็นลูกรักของพ่อกับแม่นี่..ฮึก..คุณพูดอะไรพ่อกับแม่ก็ไม่เคยด่าไม่เคยว่าคุณ..แต่พอผมพูดพ่อกับแม่ก็หาว่าผมพูดความเท็จ..ฮึก..ผมมันก็แค่ส่วนเกินในครอบครัว..ฮึก..มันก็แค่คนที่ไร้ตัวตนเวลาอยู่ที่บ้าน..ฮืออ”เมื่อกลั้นไว้ไม่ได้อี้ชิงจึงเลือกที่จะพูดสิ่งที่อยู่ในใจของเขาออกมา
“รู้ตัวก็ดีแล้ว”คุณพี่สาวก็ยังไม่สำนึกผิดอีก - -
“พอเถอะครับคุณเจสสิกา..คุณก็เหนือกว่าอี้ชิงแล้วคุณยังต้องการอะไรอีก..หรือว่าคุณเป็นพวกชอบซ้ำเติมคนอื่น..อิจฉาที่คนอื่นดีกว่า..ถ้าเป็นอย่างนี้คุณก็ควรจะกลับไปส่องกระจกดูเงาตัวของคุณเองแล้วก็ปรับปรุงนิสัยที่แย่ๆของคุณให้มันดีขึ้นเผื่อจะมีคนหันมาสนใจคุณโดยที่คุณไม่ต้องเรียกหา”ดีโอเป็นคนเรียบร้อย..แต่ถ้าจะต้องพูดอะไรแรงๆเพื่อปกป้องเพื่อนของเขาเขาก็ยอมทำเสมอ
“เย็นนี้กลับไปแกโดนหนักกว่านี้แน่ๆจาง อี้ชิง”ยังไม่หยุด
“พอเถอะครับคุณหนูเจสสิกา”ความนี้เป็นเสียงเย็นเฉียบของประธานนักเรียนที่ยืนดูอย่างไร้ตัวตนอยู่นาน
“นี่คุณอู๋ฟานปกป้องเด็กนี่หรอ ?”
“ผมเป็นคณะกรรมการนักเรียนผมทำสิ่งที่ถูกต้องคุณเขามาหาเรื่องกลุ่มของน้องชายผมก่อนยังไงคุณก็ผิด”ให้รู้ซะบ้างลูกพี่ลูกน้องใคร
“กรี๊ด!!อี้ชิงแกกลับบ้านไปโดนป๊ากับม๊าด่าแน่! ชิส์!! แล้วคุณจำไว้เลยนะถ้าคุณไม่รักฉันคุณก็ไม่มีสทธิ์รักคนอื่น”ทำไมอู๋ฟานจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อชีวิตมันก็เป็นของเขาไม่ใช่ของหญิงสาวที่เดินออกไป..ทำไมเขาจะต้องเลือกคนอย่างเจสสิกามาเป็นคนรักของเขาด้วย..มันไม่จำเป็นเลยสักนิด
“เฮียขอบคุณนะที่ไล่ยัยเจ๊นั่นไปได้อ่ะ มาๆกอดหน่อยคิดถึงงง”ไม่บอกก็รู้ติ๊งต๊อง..ปัญญาอ่อน..สมองไม่ยอมโตแบบนี้คือใครมันก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ
“หยุดเลยหยุด! ไม่ได้ตั้งใจจะช่วยหรอก”
“อ้าว!แล้วเฮียมาทำไมเนี่ย ?”
“พาไอยอลมาหาแกไง..แล้วไอจงฮยอนก็อยากจะมาคุยกับคิบอมเพื่อนแก”คำตอบของพี่ชายตัวสูงทำเอาแบคฮยอนอยากจะวิ่งหนีไปไกลๆพร้อมกับคิบอมที่ตั้งท่าเตรียมจะวิ่งออกไปทันทีเมื่อได้โอกาส
“มาหาผม ? หาทำไมอ่ะ ? ผมไม่อยากเจอหน้ามันอ่ะ”
“แต่ผมอยากเจอหน้าคุณนี่ครับแบคฮยอน”อะไรว่ะ!ก็เพิ่งเจอเมื่อตอนซื้อน้ำไง!
“แต่ฉันไม่อยากคุบกับนาย!!”
“แต่ผมอยากทานข้าวกลางวันกับคุณมมานี่เลย!”พูดจบก็จูงมือแบคฮยอนออกไปที่ไหนสักแห่งในโรงเรียน
“คิบอมฉันอยากคุยกับนาย”
“ฉันง่วงจะนอนไม่มีเวลาคุยกับใครทั้งนั้น”คิบอมพูดจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอาหารโรงเรียนแต่ทว่า..
“อ๊ะ!ปล่อยนะฉันจะนอน!ไอบ้าจงฮยอนปล่อยฉันนะ!!”คิบอมร้องโวยวายเมื่อถูกคนตัวสูงอุ้มออกไป
“ไปซะแล้วงั้นเราไปหาที่นั่งคุยกันไหมเฮียคริส ?”ในเมื่อแบคฮยอนเป็นน้องคริส..พวกเขาก็สามารถเรียกคริสว่าเฮียได้เหมือนกันในฐานะที่พวกเขาเป็นเพื่อนรักของแบคฮยอน
“ไม่ล่ะเฮียขอไปดูความเรียบร้อยของโรงเรียนก่อน”เมื่อพูดจบก็กำลังจะลากเพื่อนตัวดีทั้งสองออกไปแต่ก็ถูกมือเล็กรั้งไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวฮะ..ขอบคุณนะครับที่ทำให้เจสสิกาเลิกว่าผม”
“ไม่เป็นไรมันเป็นหน้าที่ของพวกฉันอยู่แล้ว..แล้วพวกฉันก็รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิดงั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกฉันไปก่อนนะ”คริสพูดแล้วก็ลากเพื่อนของเขาทั้งสองที่เหลืออยู่ออกไปทันทีขืนให้อยู่ต่อมีหวังมันได้ลากเพื่อนของน้องชายไปกินแทนข้าวกลางวันก็เป็นได้
“คุณประธานนิสัยดีเนอะ”ชื่นชมคนอย่างนี้มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ
“นั่นสิ่..เอ้อแล้ววันนี้จะกลับบ้านยังไงล่ะเลย์นายโดนยึดกุญแจรถนิ่”คยองซูถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้
“ไม่รู้สิ่..วันนี้จะว่าจะไปนอนที่คอนโดที่ป๊าเคยซื้อไว้อ่ะฉันไม่อยากกลับบ้าน”
“ไม่ได้นะ! มันอันตรายแล้วอีกอย่างนายยิ่งสวยอยู่ด้วยนะจาง อี้ชิง!”ลู่ฮานลืมอะไรไปหรือเปล่า ? จาง อี้ชิงเป็นผู้ชายนะจะสวยได้ไง ?
“นายจะบ้าหรอลู่ฮานฉันเป็นผู้ชายนะจะสวยได้ยังไงล่ะ”
“ก็นายอยากเกิดมาหน้าสวยเหมือนผู้หญิงไง”
“พอหยุดเอาเป็นว่าพวกนายทั้งสองคนอ่ะสวยเหมือนกัน”ดีโอผู้ที่ไม่อยากให้เกิดศึกแย่งชิงความงามขัดขึ้นมาก่อน
“ไอบ้า!!”ทีอย่างนี้ล่ะพร้อมเพรียงกันจังนะ
“เลย์วันนี้ไปนอนบ้านฉันก็ได้นะ”ลู่ฮานพูดขึ้นเมื่อนึกไอเดียดีๆออก
“เกรงใจพ่อแม่นาย”เบื่อจริ๊งไอนิสัยขี้เกรงใจเนี่ย
“ป๊าม๊าไม่อยู่ไปดูงานที่สิงคโปร์..มีแต่คนรับใช้ที่อยู่แล้วก็ไม่รู้ว่าไอน้องตุ๊ดนั่นจะอยู่รึเปล่าวันนี้นายไปนอนบ้านฉันแหละดีแล้วปลอดภัยกว่าตั้งเยอะ”ปลอดภัยหรอ ? ลู่แกน่าปลอดภัยหรอ ? ฮ่าๆ
“ฉันเห็นด้วยกับลู่ฮานนะเอางี้ไปกันทั้งกลุ่มเลยเป็นไงเราไม่ได้รวมกลุ่มกันมานานแล้วนี่”
“อื้มเอางั้นก็ได้”ใจอ่อนอีกแล้วสิ่นะจาง อี้ชิง
“ไปหาที่นอนพักผ่อนกันเถอะฉันง่วงล่ะ”ง่วงเป็นด้วยหรอนางฟ้า
“ไปๆฉันก็ง่วงเหมือนกัน”พูดจบคยองซูก็จูงเอ่อเรียกว่าลาก[จะดีกว่า]มือเพื่อนทั้งสองออกไปในที่ที่เขาคิดว่าสงบที่สุดในโรงเรียน..ที่นั่นคือห้องเรียนของพวกเขาไง
เย้ๆตอนแรกๆ เย้ๆ ไม่เคยตั้งใจแต่งฟิคเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้เลย
ฝากด้วยน้าา จุ๊บๆ วันนี้ฝันดีนะพวกแกทุกคน :)
130427
.dch'
ความคิดเห็น