[ My Hero Academia / Boku no Hero Academia & Kimetsu No Yaiba ] แมงมุมไร้เดียงสา - Rui -

ตอนที่ 11 : แมงมุมตัวที่9 : กำลังใจอันน้อยนิด

    แสงสีส้มแกมเหลืองสาดส่องทั่วบริเวณ เป็นสัญญาณบอกเวลาว่าตกเย็นมากแล้ว และเป็นการบ่งบอกว่าทุกคนในสถานที่ศึกษาควรกลับบ้านได้แล้วเช่นกัน นั่นรวมถึงร่างสองร่างที่กำลังเดินจูงมือมายังด้านล่างของอาคาร

"เดินไหวใช่ไหม"

เสียงทุ้มออกแหบแห้งกล่าวถามด้วยความเป็นห่วงร่างเล็กข้างกายที่เดินดูช้าแปลกๆ จนเขาสงสัย เด็กชายตั้งสติจากคำถามนั้นจากเมื่อครู่ที่เหม่อลอยมา

"ครับ ไม่เป็นไร"

รุยว่ากล่าวเพื่อให้ไอซาวะสบายใจ ถึงในหัวของอสูรน้อยตนนี้จะมีแต่เรื่องมากมายให้คิดก็ตามที แต่ก็ไม่อยากให้ผู้ดูแลของตนคิดมากจึงตอบเช่นนั้นไป

ทั้งคู่เดินจูงมือมายังที่จอดรถ และมุ่งเดินตรงไปยังรถคันเดียวกับเมื่อตอนเข้ามาที่นี่ ไม่รีรอช้าให้มากความ ไอซาวะกดปลดล็อคกลไกของรถด้วยอุปกรณ์ที่พึ่งหยิบออกมาจากกระเป๋าเมื่อครู่ ชี้จ่อไปยังรถคันนั้น ไฟของรถส่องแสงวูบวาบอยู่ครั้ง2ครั้งก่อนจะดับลงเหมือนก่อนหน้านี้ ทั้งคู่ยืนประชิดข้างรถ และกำลังจะเปิดประตู แต่ว่าก็ต้องหยุดชะงักลง

"คุณไอซาวะ?"

ร่างเล็กข้างกายกระตุกชายเสื้อเบาๆเป็นการเรียก พร้อมกับส่งสีหน้าสงสัยออกมา ที่ไอซาวะจู่ๆก็นิ่งค้างไป ฮีโร่อิเรเซอร์เฮดหันมากล่าวขอโทษเล็กน้อยที่ตนนิ่งไปเมื่อครู่

"อ่า รุยยืนรออยู่ตรงนี้ก่อนได้ไหม ฉันลืมของน่ะจะรีบขึ้นไปเอาและรีบมานะ"

ร่างสูงย่อตัวลงกล่าวเชิงขออนุญาต และสังเกตดูสีหน้าของเด็กชาย แต่เด็กชายกลับก้มหลับสายตา รุยถอนหายใจเล็กๆคลายความตึงเครียดในใจตนก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ไอซาวะโล่งใจขึ้นมาหน่อยก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินหายออกไป

อสูรน้อยยืนนิ่งๆข้างรถสายตาจ้องมองแผ่นหลังกว้างที่เดินหายลับออกไปค้างที่เดิม เมื่อความเงียบเข้ามาปกคลุมก็ชวนให้หัวสมองนึกคิดอะไรออกมาอย่างไม่ต้องการ รุยยกฝ่ามือเล็กของตนขึ้นอย่างสั่นเทามายังดวงตาข้างซ้าย นิ้วเล็กๆสัมผัสมันรอบๆด้วยความเบามือ

'ทำไมตอนนั้นถึงต้องเจ็บที่ตานี่ด้วย...'

คำถามแสนยากจะเข้าใจผุดขึ้นมาในใจ สีหน้าเรียบเฉยฉายแววเศร้าในดวงตาออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนนั้นเจ็บปวดดวงตาข้างซ้ายนี่ ข้างที่มีตราว่าเขาคือ อสูรข้างแรมลำดับ5 เขาได้แต่ภาวนาในใจซ้ำไปซ้ำมา ว่าอย่าให้สัญลักษณ์นั่นปรากฏขึ้นมาอีก

'โปรดจงหายไปชั่วนิรันด์ทีเถอะ'

ระหว่างที่เด็กน้อยตกอยู่ในภวังค์จนมิได้สังเกตรอบตัว ก็ได้มีบางอย่างโผล่มายังข้างกายเสียแล้ว

"อ้าว รุยนี่หน่า"

เสียงเรียกดังขึ้นข้างๆเจ้าของชื่อ ทำเอาเด็กชายสะดุ้งเฮือกหันขวับมายังต้นเสียงซึ่งอยู่ใกล้ระยะเผาขน ทำเอาเด็กชายถอยกรูออกห่างตามสัญชาตญาณ เจ้าของเสียงไม่ใช่ใครแต่เป็นชายร่างสูงดูเข้มแข็ง ผมสีเหลืองสว่าง ในชุดเครื่องแบบนักเรียน ชายหนุ่มที่เข้ามาทักทายรุยเป็น1ในคนที่เข้ามาพูดคุยอย่างเป็นมิตรกับเขาในห้องเรียนที่ไอซาวะเข้าไปสอนในช่วงเช้าคาบแรก ชายหนุ่มนาม มิริโอะ

เด็กชายไม่มีท่าทีโต้ตอบ แม้กระทั่งเสียงตอบรับก็ไม่ เพียงแค่หันสายตาหลบเท่านั้น ไม่ใช่ว่ารุยรังเกียจหรืออะไร แต่เพียงแค่ตนนั้นหวาดกลัว...กลัวว่าจะพลาดพลั้งใช้วิชาจนทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บ

ความเงียบเข้ามาปกคลุม ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ชายหนุ่มในเครื่องแบบนักเรียนรู้สึกหน้าแตกแปลกๆที่ตนกล่าวทักและเรียกชื่อร่างเล็กชัดเจน แต่กลับไม่มีการตอบกลับเสียอย่างนั้น ทั้งที่ในคาบเช้าวันนี้เด็กชายยังมีตอบรับอยู่บ้าง

'เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ'

มิริโอะขมวดติ้วสงสัย แต่ไม่ใช่แค่คิดสงสัยเท่านั้น นักเรียนหนุ่มยื่นมือเข้ามาใกล้หมายจะแตะกลุ่มผมสีขาวนั้น คิดว่าเด็กชายคงจะผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง เพราะเขาเคยเดินผ่านเห็นอาจารย์ไอซาวะลูบศีรษะเด็กคนนี้อยู่ แต่กลับผลิกผัน ร่างเล็กนั้นถดถอยออกห่าง แสดงสีหน้าหวาดเกรงมายังเขาอย่างชัดเจน สำหรับคนทั่วไปคงคิดว่า รุยกลัวเขา แต่สำหรับมิริโอะมันไม่ใช่ ไม่ใช่กลัวเขา แววตานั้นมันมีคำพูดบางอย่างที่เอ่ยไม่ได้แสดงออกมา

"มิริโอะ เร็วเข้า เราต้องไปติวกันต่อนะ"

ระหว่างนั้นเองก็ได้มีเสียงเรียกนึงดังขึ้น ห่างจากตรงนี้ไม่ไกลนัก เป็นเสียงของหญิงสาวที่คุ้นเคย เพื่อนสาวของมิริโอะ เป็นเนจิเระที่ยืนโบกอยู่ออกห่างไปไม่กี่เมตร มิริโอะชะงักกับเสียงเรียกนั้น ก่อนจะชักมือกลับและหันไปโบกมือให้เพื่อนสาวและเพื่อนชายอีกคนที่ยืนตามต้อยหญิงสาวอยู่

"อ่า! ไปเดี๋ยวนี้แหละ"

ชายหนุ่มผมสีเหลืองอร่ามตอบกลับอย่างปกติ ก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนสนิททั้ง2 แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาโบกลาเด็กชายเช่นกัน

"ไปก่อนนะรุย เข้มแข็งเข้าไว้หล่ะต้องผ่านไปได้แน่นอน"

คำบอกลาพร้อมกับคำพูดให้กำลังใจเล็กๆน้อยๆ มิริโอะไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้ ผ่านอะไรมามากมายแค่ไหน แต่ที่สัมผัสได้คือความรู้สึกเจ็บปวดและหวาดกลัวในแววตาสีฟ้าเทานั้น เขาทำอะไรได้ไม่มาก ก้าวก่ายมากไปก็ไม่ได้ ทำได้แค่คำพูดดีๆเล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะเดินหายออกไปพร้อมกับเพื่อนสนิททั้ง2คน

อสูรน้อยยืนนิ่งงัน สายตาดูตกตะลึงกับคำพูดเมื่อครู่ที่ถูกกล่าวทิ้งไว้ สำหรับผู้อื่นคำพูดนั้นดูไม่มีความหมายใด แต่สำหรับอสูรร้ายที่ในจิตใจมีแต่ความเจ็บปวดนั้น กำลังใจอันน้อยนิดนั้นกลับมีค่ามากมายสำหรับตน คำพูดร้องขอของไอซาวะจู่ๆก็กลับเข้ามาในโสตประสาท

ไม่ใช่ว่ารุยนั้นไม่อยากเป็นฮีโร่อย่างที่ไอซาวะพูด แต่เป็นไม่ได้ต่างหาก เขาเป็นอสูรนะ อสูรร้ายที่สังหารและกัดกินมนุษย์อย่างไร้ความรู้สึกผิดชอบ

"รุย"

ปีศาจอย่างเขาทำไมถึงยังได้รับโอกาสอีก แล้วถ้าเขารับโอกาสนั้นไว้ เขาจะทำมันได้ดีรึเปล่านะ....

"รุย!"

เสียงตะโกนร้องดังขึ้นใกล้ๆจากใครบางคน รุยสะดุ้งตัวขึ้นตามเสียงเงยมองต้นเสียงที่เรียกตน ปรากฏเป็นชายร่างสูงผมสีดำสวมผ้าพันคอแสนคุ้นเคยที่ก้มลงมามองเด็กน้อย เด็กชายกระอักกระอ่วนดูเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด ไอซาวะขมวดคิ้วสงสัยกับท่าทางนั้น เขาแค่ขึ้นไปเอากระเป๋าไม่นานเอง เดินลงมาก็เห็นรุยที่ยื่นเหม่อลอยอยู่ เรียกก็ไม่ตอบ และตอนนี้ก็มีท่าทีเลิ่กลั่กอีก

"รุย เป็นอะไรรึ---"

"ผมจะเป็นฮีโร่ครับ..."

คำพูดเบาๆกล่าวออกมาจากริมฝีปากเล็กอย่างแผ่วเบา แต่ถึงกระนั้นก็มากพอที่ร่างสูงที่กำลังจดจ่ออยู่กลับเด็กน้อยได้ยิน

"อ่า ฉันดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นนะ"

ไอซาวะแสดงสีหน้าพึงพอใจกับคำตอบนั้น แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมือเล็กๆนั้นตรงเข้ามาจับเสื้อเขาแน่นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง แววตากลมเล็กแสดงอารมณ์เศร้า ประหม่าออกมาอย่างเห็นได้ชัด ไอซาวะเลือกที่จะไม่ตอบอะไร แค่มองเงียบๆรอร่างเล็กพูดอธิบาย

"แต่ว่าผมจะทำได้ดีรึเปล่า จะพลาดฆ่าใครไหม ผมกลัว กลัวจะทำร้ายใครอีก..."

คำพูดดูเป็นกังวลพูดซ้ำไปซ้ำมาในเชิงโทษตนเอง คำพูดความคิดด้านลบพรั่งพรูออกมาไม่หยุดหย่อน ฉับพลันความรู้สึกนึกคิดเหล่านั้นก็หายไปเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามืออบอุ่นที่เข้ามาแตะบนศีรษะอย่างเบามือ เป็นไอซาวะที่วางฝ่ามือลงมา

"ฉันอยู่กับเธอเสมอ ไม่เป็นไร อย่ากังวลไปเลย"

คำปลอบประโลมจิตใจประดับมาพร้อมกับริมฝีปากที่คลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน รุยใจชื้นขึ้นมาสะบัดความคิดด้านลบออกไป ปล่อยตัวให้ผ่อนคลาย พลางพยักหน้าตอบรับร่างสูงไป

"กลับกันเถอะ"

"ครับ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หลังจากวันนั้น วันที่อสูรอย่างรุยได้ตอบรับข้อเสนอในการเป็นฮีโร่ของไอซาวะ รุยต้องเข้ารับการศึกษาอย่างหนักหน่วงโดยอาจารย์ประจำของUAทุกๆวัน ไม่มีหยุดพักตามคำสั่งของผู้อำนวยการเนซึ จนอาจารย์ประจำUAรวมถึงไอซาวะต่างกังวลว่าเด็กชายจะเครียดหรือรับไม่ไหว หากแต่มันไม่ใช่อย่างนั้น รุยเรียนรู้เนื้อหาได้อย่างฉับไวจนน่าตกใจ ไม่แม้จะปริปากบ่นสักคำ หากมีคำถามว่าเหตุใดจึงเป็นฮีโร่ คำตอบของอสูรร้ายอย่างรุยนั้นมันก็เกินความคาดหมายแต่ก็เป็นความจริงสำหรับรุย เพื่อ

ไถ่บาปในอดีต

ช่างเป็นเหตุผลที่ยากจะเข้าใจ หากถามว่าบาปอะไรคำตอบนั้นก็มีแต่ความเงียบงัน รึโดนเมินไปเสีย เหมือนกับถามนั้นไม่เคยเกิดจึ้นมาก่อน

และมันก็เป็นแบบนี้มาถึงระยะ2ปี

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"เอาหล่ะฉันจะให้รุยเข้าศึกษาที่UA ไม่มีการโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น"-ผู้อำนวยการเนซึ

____________________________________________________________________

กรี๊ดดด ก่อนอื่นเลยนะคะ กราบขอโทษที่หายไปนานเด้อออ พอดีงานไรท์เยอะมากกกก ปั่นรัวๆ คืออ่อนเปลี้ยเพลียแรงมากค่ะเตงงงง แง่งงง//บ่นบลาๆ

ในตอนนี้จะดูสั้นๆหน่อยต้องขออภัยเด้อ เพราะตอนนี้จะเป็นการเกริ่นให้น้องเข้าเรียนที่UA หลายคนคงงงกันให้วุ่นว่า เห้ยย น้องยังเด็กอยู่นะจะให้เรียนได้เหรออ อันนี้ผอ.เนซึว่าอนุญาตค่ะ และรวมถึงเหล่าตำรวจก็เห็นด้วย เพราะยังไงซะน้องก็ต้องอยู่ในโซนที่ปลอดภัยอยู่ พวกคุณตำรวจเกรงว่าหากส่งไปเรียนแบบโรงเรียนทั่วไปอาจเกิดเรื่องแบบน้องพลาดทำร้ายคนไรงี้ ฉะนั้นอยู่UAดีกว่าค่ะ มีอาจารย์ไอซาวะคอยคุมด้วย

และที่เกริ่นตอนท้ายสุดว่า 2ปี นั่นเพราะไรท์จะให้น้องรุยไปเรียนรวมกับพวกตัวเอกของเรามิโดริยะนั่นเองจ้าาาาาา จากนี้ไปฮาเร็มน้องจะถือกำเนิดค่ะ! คุณไอซาวะสู้ๆนะคะ เนื่องจากไรท์จะฟาดบทให้น้องรุยตั้ลล้ากกว่านี้เป็นล้านเท่า!

(อาจารย์ไอซาวะ:เธอคงอยากตายมากสินะ ยัยคนเขียน//ชักมีดอีโต้

ไรท์:อาจารย์ใจเย็นค่ะวางมีดก่อน//ทาบ-อก)

ฉะนั้นแล้ว!ใครมีมโนน้องรุยไว้ว่าจะมีโมเม้นกับใครสามารถหวีดได้ในช่องคอมเม้นค่ะ ไรท์ตามตอบทุกคนแหละ กรี๊ดดด ไว้เจอกันตอนต่อไปค่าาา

ปล.ไรท์มาช้าโปรดทำใจ

ปล2.สำหรับใครอยากเข้ามาพูดคุยกับไรท์ สามารถมากันได้ที่ใน Instagram ค่าา

ชื่อ envy_creepmiss จะสอบถามอะไรก็ได้จ้า (ถ้าไรท์รู้และอยากตอบอ่ะนะ) และก็สามารถไปเร่งอิไรท์ได้จ้า เผื่อไรท์ขี้เกียจ5555