ตอนที่ 1 : บทนำ : สิ้นชีพ อสูรแมงมุมขาวผู้เดียงสา
ความเย็นในคราแรกของคมดาบจากเสาหลักหลักวารีผ่านลำคอสีขาวซีดของอสูรร้ายข้างแรมลำดับ5 ศีรษะหล่นลงแนบกับพื้นดินที่มีรอยแตกและเลือดจากการต่อสู้ ร่างในชุดยูกาตะสีขาวไร้ศีรษะของอสูรยังคงยืนอยู่ จากความเย็นเฉียบเปลี่ยนเป็นความร้อนเผาไหม้ฉับพลัน ร่างกายเริ่มไหม้และสลายทีละน้อย หากแต่อสูรตัวน้อยกลับยื่นมือขึ้นและเดินตรงหมายไขว่ขว้าสองพี่น้องคามาโดะที่นอนกอดกันด้วยความรักที่ชื่อว่าครอบครัว แต่ร่างกายที่สลายนั้นเร็วขึ้นจนก้าวเท้าแทบไม่ไหว ทรุดล้มลง ศีรษะที่ยังไม่ได้สลายสิ้นทีเดียว มองสองพี่น้อยด้วยแววตาเจ็บปวดและโหยหา โดยเฉพาะคนน้อง หญิงสาวเนซึโกะที่เป็นอสูรแต่ยังสามารถร่วมทางกับพี่ชายทันจิโร่ที่เป็นนักล่าอสูรได้
นึกย้อนไปยังก่อนหน้าที่ตนสู้กับนักล่าอสูรทันจิโร่ ตนหมายจะสะบัดเส้นใยตัดผ่านร่างนั้นให้ตายไปเสีย แต่น้องสาวที่เป็นอสูรกลับกระโดดเข้ามารับเส้นใยอย่างไม่เกรงกลัว เพียงแค่เพื่อปกป้องพี่ชายของตน สร้างความตกตะลึงให้อสูรข้างแรมลำดับ5อย่างเขา
'อยากได้ ความสัมพันธ์แบบนั้น.....'
เสียงร้องจากความต้องการในจิตใจดังอย่างแผ่วเบา ถึงเขาจะโหยหามันมาแสนนาน แต่กลับไม่เคยได้มันมาเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"รุยอยากทำอะไรกันแน่เหรอ ครอบครัวมันเป็นแบบไหนเหรอ"
เสียงเบาหวิวดังขึ้นตรงหน้า อสูรข้างแรมลำดับ5เปิดดวงตาขึ้นเพื่อมองเจ้าของเสียงที่เรียกตนและตั้งคำถาม ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าเรือนบ้านร้างเก่าๆที่ตั้งบนหุบเขา และเจ้าของน้ำเสียงเป็นหญิงสาวอสูรที่คล้ายกับตน ที่ตนเคยเรียกอีกฝ่ายว่า'แม่' หากแต่มันไม่ใช่แม่จริงๆ เป็นเพียงอสูรตนนึงที่เขามอบเลือดให้เธอและเปลี่ยนเธอเป็นครอบครัว รวมถึงพ่อ พี่น้องด้วยเช่นกัน
"ไม่รู้ เพราะผมไม่มีความทรงจำสมัยเป็นมนุษย์"
คำตอบไร้น้ำเสียงสื่อถึงอารมณ์ มันดูว่างเปล่าไม่มีจุดหมายใดๆ แต่คำตอบนั้นล้วนเป็นความจริงแท้
"เพราะงั้นก็เลยให้พวกเราเล่นเป็นครอบครัวงั้นเหรอ"
สาวอสูรตรงหน้าเอ่ยถามขึ้นอีกคำถาม พร้อมกับมีร่างของพ่อและพี่น้องที่รุยได้เปลี่ยนเป็นอสูรเหมือนเขาโผล่ขึ้นมา อสูรแมงมุมขาวก้มใบหน้าลงเห็นร่างสองพี่น้องคามาโดะที่นอนกอดกันอยู่ รุยถอนหายใจเล็กๆออกมา พลางนึกถึงเหตุผลที่บังคับอสูรตนอื่นให้มาเป็นครอบครัว
"ถ้าหากได้สัมผัสสายสัมพันธ์ของครอบครัว ผมคิดว่าความทรงจำมันจะกลับมา......
ถ้าได้...สัมผัสสายสัมพันธ์ของครอบครัวที่แท้จริง....."
และนั่นคือคำตอบจากอสูรแมงมุมขาวผู้โหดร้าย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ภาพถูกตัดขึ้นอีกครั้ง อดีตแสนยาวนานฉายเป็นภาพเล่าขึ้นมาในหัว ภาพที่เขาครั้นยังเป็นมนุษย์ธรรมดาคนนึง เป็นเด็กน้อยผมสีดำขลับดวงตาสีน้ำเงินโตสวย หากแต่มันไม่ได้มีความสุขรึวิเศษอย่างนั้น เขาเมื่อตอนนั้น ป่วยหนักร่างกายอ่อนแอกว่าเด็กทั่วไปตั้งแต่เกิด ทำให้เขาไม่สามารถเดินออกมาเที่ยวเล่นได้ แม้แต่นอกบ้านก็ตามที วิ่งยังแทบไม่ได้เสียด้วยซ้ำ แค่เดินอย่างเดียวก็ทรมาณแล้ว ต้องคอยให้คุณพ่อคุณแม่ดูแลอย่างใกล้ชิดเสมอ
หากแต่ชีวิตที่ซ้ำซากจำเจนั้นก็เปลี่ยนไปเมื่อคืนนึงที่เขานอนไม่หลับภายในห้องนอน ได้มีร่างของชายผู้หนึ่งเปิดประตูเข้ามา ทั้งที่คืนนั้นเป็นคืนหิมะตกแท้ๆ ชายร่างสูงสง่าผมสีดำขลับ ในชุดแปลกตาของคนเมือง ดวงตาสีแดงก่ำเหมือนเลือด นัยต์ตาสีดำแหลมคมจ้องมายังเด็กชายตัวน้องที่อ่อนแอ
"ช่างน่าสางสาร ฉันจะช่วยเธอเอง"
นั่นคือคำพูดที่อีกฝ่ายเอ่ยกับเขา ท่านมุซันเอ่ยแค่นั้น....
ผลลัพธ์จากการช่วยของท่านผู้นั้นทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้น แต่ว่าพ่อแม่ของเขากลับไม่ดีใจเลยสักนิด เพราะร่างกายที่เด็กชายตัวน้อยได้รับมานั้น ไม่สามารถถูกแสงอาทิตย์ได้ และต้องกินมนุษย์เป็นอาหาร
ในคืนนึงที่เด็กชายกลายเป็นอสูรตัวน้อยแล้ว กำลังหลับตาพริ้มในนิทราอยู่ คนที่เป็นพ่อของเขาได้เดินเข้ามาหาลูกน้อยที่หลับอยู่ พร้อมกับมีดเล่มนึงในมือ เขาสะอึกสะอื้นทั้งน้ำตารวมถึงภรรยาที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างหลังไม่ยอมทำอะไร รุยลืมตาตื่นขึ้นภาพที่เขาเห็นนั้นเป็นคุณพ่อที่ง้างมีดในมือเตรียมลงบนร่างเขา สัญชาติญาณทำงาน รุยได้ฆ่าพ่อกับแม่ของเขาทันทีในคืนนั้น พร้อมกับใบหน้าและดวงตาที่ว่างเปล่า ไม่เข้าใจเหตุใดพ่อกับแม่จึงทำเช่นนั้น
อสูรตัวน้อยลุกขึ้นเดินมานั่งยังทางเดินของเรือนบ้านพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน คิดภายในใจว่าความสัมพันธ์ของครอบครัวเขานั้นคงจะเป็นของปลอม
"ขอโทษนะลูก"
เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากจากบาดแผลที่ได้รับ จากร่างของหญิงสาวเปื้อนเลือดนอนอยู่ที่เอ่ยกับเขา รุยหันไปมองร่างของผู้เป็นแม่ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า สงสัยที่เธอยังไม่ตายทันที อสูรน้อยไม่ตอบอะไรเพียงแต่มองเงียบๆเท่านั้น
"ที่แม่คลอดลูกมามีร่างกายที่แข็งแรงไม่ได้ ขอโทษนะ"
คุณแม่พูดคำนั้นเป็นคำสุดท้ายก่อนหมดลมหายใจ เพราะความโกธรที่จะถูกฆ่ามันเลยเป็นคำพูดที่รุยไม่เข้าใจ แต่พ่อก็แบกรับความผิดที่เขาฆ่าคนไปพร้อมกับเขาโดยการสังหารเขาที่เป็นอสูรและจะฆ่าตัวตายตามไปด้วย วินาทีนั้นรุยก็เข้าใจได้ สายสัมพันธ์ครอบครัวที่แท้จริงนั้น ตัวเขาได้ตัดมันไปด้วยมือของตัวเองในคืนนั้น
แต่ถึงอย่างนั้นท่านมุซันก็เข้ามาและปลอบใจอสูรตัวน้อย บอกว่าทั้งหมดพ่อแม่เขาเป็นคนผิดที่รับในตัวตนของรุยไม่ได้ และจงภูมิใจในความแข็งแกร่งของตัวเองซะ นอกจากจะคิดแบบนั้นแล้ว เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพียงแค่ยอมรับและเชื่อฟังคำพูดของท่านมุซันเท่านั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ภาพความทรงจำที่เล่นจนจบ กลับสู่ความจริงที่เขาจะต้องตาย มือที่ยื่นออกไปหา2พี่น้อง กลับไปไม่ถึงสักนิด รุยวางมือที่แสนหนักอึ้งลงแนบกับพื้น สมเพศกับความต้องการที่ตนไม่เคยได้มันมา แต่จู่ๆชายคามาโดะผู้พี่กลับหันมามองยังร่างของเขาและยื่นมือลงมาวางบนแผ่นหลังอย่างอ่อนโยนเขา
'อบอุ่น...มือที่อ่อนโยนที่เหมือนกับแสงของดวงอาทิตย์'
นั่นคือความรู้สึกสุดท้ายที่เขาได้รับ พึ่งที่จะนึกจำได้อย่างชัดเจนถึงความทรงจำถึงคุณพ่อกับคุณแม่ อยากจะพูดขอโทษ ขอโทษซ้ำๆ
'ขอโทษครับ ผมเป็นคนผิดเองทุกอย่าง ได้โปรด......ยกโทษให้ผมด้วย แต่ว่าผมที่ฆ่าคนไปมากมาย จะต้องตกนรกสินะ ไปที่ที่เดียวกับที่พ่อแม่อยู่ไม่ได้สินะ........."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ไม่เป็นอย่างนั้นหรอกลูกรุย"
"เฮือก!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
_______________________________________________________
ในตอนนี้ไรต์แค่เล่าถึงตัวของน้องรุยก่อน เขียนบั่บงงๆ5555 ถ้ามีคนไม่เก็ต ไม่เข้าใจก็ต้องไปดูก่อนนะจ๊ะ เพราะไรต์ใช่ว่าจะเขียนดีซักเท่าไหร่ เขียนสนองตนล้วนๆจ้า
และก็ไรท์ได้ปรับเปลี่ยนเรื่องของน้อยรุยตอนจบนิดหน่อย เปลี่ยนอย่างไรนั้น รอตอนต่อไปจ้าา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฉากนี้ตอนเราดูครั้งแรกคือเขื่อนนํ้าตาแตก ร้องไห้อย่างกับคนรักเสียเลยค่ะ
สนุกค่ะ