ตอนที่ 9 : ผีเสื้อตัวที่7 : เตรียมฝึกซ้อมเข้าUA (2/2)
'ก๊อกๆ'
"ลูกจ๊ะ ตื่นได้แล้วนะ จะสายเอานะ"
เสียงเรียกดังมาจากชั้นล่างของบ้าน เข้ามายังภายในห้องนอนของหญิงสาวที่หลับฟุบอยู่กับโต๊ะ เอมิลี่ส่งเสียงร้องงัวเงียเล็กๆออกมาก่อนจะใช้มือคว้ามือถือใกล้ๆขึ้นมาดูเวลา พบว่าตื่นเลยเวลาปกติมานิดหน่อย แต่ก็ต้องสะดุดกับข้อความนึงที่ค้างอยู่นานแล้ว ลองเปิดดูพบว่าเป็นของมิโดริยะ เนื้อความเยอะมาก ส่วนมากจะเป็นขอโทษ เนื่องจากอีกฝ่ายต้องฝึกหนักตามเอกสารที่ออลไมท์ให้มา จึงไม่สามารถไปกลับโรงเรียนกับเธอได้ เธออมยิ้มเล็กน้อย นึกเอ็นดูกับความคิดมากเกินเหตุของเพื่อนสนิท เธอเข้าใจดี ไม่ได้มีปัญหาอะไร เด็กสาวส่งข้อความกลับไปว่าไม่เป็นไรแค่นั้น ก่อนจะปิดมันลง และเดินลงไปอาบน้ำ เตรียมตัวไปโรงเรียน
อ่าา ไม่น่าเขียนแบบแผนการฝึกนานเลย นอนฟุบกับโต๊ะจนถึงเช้านี่ เล่นเอาเมื่อยเลยแหะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ไปก่อนนะคะ"
เอมิลี่กล่าวลาคนเป็นแม่และคุณตา ก่อนจะเดินถือกระเป๋าออกจากบ้านไป ระหว่างทางที่เดินไปโรงเรียน เมื่อผ่านบ้านของมิโดริยะ นึกเหงาขึ้นมาที่ไม่มีเพื่อนโอตาคุมาพูดสัพเพเหระต่างๆเกี่ยวกับออลไมท์ เธอสะบัดความคิดเหงานั่นทิ้งไป จะเอาแต่ติดเพื่อนไม่ได้ เพราะยังไงเธอก็ต้องฝึกในการเป็นฮีโร่เหมือนกัน
เดินมาเรื่อยๆ ผ่านคาเฟ่ที่เคยเข้าเมื่อวันที่วินเลินบุกและออลไมท์มากำจัดให้ แต่สายตาดันไปสะดุดกับคนนึงที่คุ้นหน้ามาก ยืนนิ่งอยู่หน้าร้าน อ่า ไม่ใช่แค่คุ้นหน้า แต่เป็นคนรู้จัก บาคุโก คัตสึกิ
ว่าแต่เจ้าตัวจะยืนจ้องทำไมกัน หากจะเข้าก็เข้าไปสิ
นึกอะไรอยู่ไม่รู้ จู่ๆร่างกายก็เดินเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายที่เหม่ออยู่ เป็นเอาหนักเลยขนาดเธอมายืนข้างๆยังไม่รู้ตัว เธอจึงใช้นิ้วสะกิดไหล่อีกฝ่ายไป บาคุโกตัวกระตุกเล็กน้อยและหันมาก้มมองเธอ
รู้สึกเจ็บใจที่เตี้ยกว่าอีกฝ่ายจัง
"ห๊ะ มีอะไรยัยเบื๊อก นึกอะไรถึงเข้ามาหาฉัน"
ชายผมฟางเลิกคิ้วทำหน้ากวนประสาทตามฉบับเจ้าตัว เอมิลี่เบ้ปากเล็กๆอยากจะฟาดสักที แต่ไม่อยากนอกเรื่องหรอก
"เห็นหายยืนเหม่ออยู่นิ เป็นอะไร?นึกติดใจแพนเค้กที่เเย่งคนอื่นกิน?"
ถามไปไม่วายแซะไปสักที ก็นะโกธรนิดหน่อย คนบ้าอะไรเข้ามาปุ๊บฉกของคนอื่นกินและเรียกยัยเบื๊อกใส่อีก
"เหอะ ไม่มีทาง แล้วไงมาคนเดียว โดนไอเดกุทิ้งเรอะ555"
คนผมสีฟางแซะกลับ แซะแรงซะด้วยทำเอาเธอคิ้วกระตุกอยากจะฟาดให้จริงๆ แต่สภาพคงเหมือนเธอเอาสำลีตี ก็เธอแรงน้อยนี่หน่า
"ฉันแค่ตื่นสาย ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ฉันไปโรงเรียนก่อ--"
"เดี๋ยว ฉันไปด้วย..."
บาคุโกเข้ามารั้งมือหญิงสาวที่กำลังจะเดินไปไว้ พร้อมกับก้มหน้าพูดในสิ่งที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากคนหัวรุนแรงอย่างบาคุโก
"อ่า ได้สิ คัตสึกิ"
เธอตอบรับอย่างว่าง่าย มันก็ไม่เสียหายอะไรถือว่าเป็นช่วงเวลาที่หาได้ยากที่คนอย่างบาคุโกจะเอ่ยชวนก่อน ทำเอาอึ้งเลยแหะ และจะได้ไม่เหงาระหว่างทางด้วย
"นี่เรียกฉันว่าคัตสึกิแล้ว?"
"ก็นายบอกให้ฉันเรียกเองนี่ ความจำสั้นรึไงกันคุณคัตสึกิ"
เธอขมวดคิ้วกับคำพูดอีกฝ่ายอย่าง งงๆ ก็ในร้านคาเฟ่อีกฝ่ายก็พูดเองนิ พอเธอเรียกละมาทำตกใจ อะไรของเขา
"งั้นก็เรียกฉันว่าเอมิลี่สิ เรียกยัยเบื๊อกอยู่ได้ ฉันก็มีชื่อนะ"
"ไม่ว่ะ เรียกยัยเบื๊อกนี่แหละ"
เธอเบ้ปากขึ้นมาจ้องอย่างไม่พอใจใส่อีกฝ่าย อะไรของเขาเอาแต่ใจจัง เอมิลี่นึกอยากจะเอากระเป๋าฟาดใส่อีกฝ่ายจริงๆ แต่ไม่ดีกว่า เดี๋ยวกระเป๋าเปื้อน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อถึงโรงเรียน เอมิลี่กับบาคุโกได้แยกกัน เนื่องจากอีกฝ่ายว่าไม่อยากให้เพื่อนตนมาเห็น พอเธอถามเหตุผลไปอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาว่า เธอไร้อัตลักษณ์ อารมณ์โกรธพุ่งขึ้นพร้อมกับฝ่ามือที่ฟาดลงไปยังหลังอีกฝ่ายก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องเรียนมา
จะไม่ให้อารมณ์เสียได้ไง พูดซะเหมือนเธอเป็นตัวประหลาดงั้นแหละ
เมื่อเข้ามาในห้อง ไม่รอช้าเข้าไปนั่งที่ตัวเอง พบกับเพื่อนสนิทผมสีเขียวสาหร่ายก้มหน้าเขียนอะไรสักอย่างบนสมุดพร้อมกับสีหน้ากังวล และเหนื่อยล้าอย่างสุดขีด บวกเข้ากับขอบตาคล้ำนั่นอีก
"เดกุคุง ทำไมทำหน้างั้นล่ะ?"
เธอถาม
"อ่ะ! เอลี่จัง! คือผมกังวลกับการฝึกน่ะครับ แหะ"
มิโดริยะแสดงท่าทีลุกลี้ลุกลน ที่เพื่อนสาวยื่นหน้ามาถามใกล้ๆ ก่อนจะตอบคำถามไปทิ้งท้ายกับหัวเราะแห้งๆใส่ตนเองที่ไปกังวลกับการฝึก
"อือ ฉันเข้าใจ อย่าเครียดนักล่ะ"
เธอตอบพร้อมกับเอ่ยเตือนอย่างเป็นห่วงไป ก่อนหยิบหนังสืออุปกรณ์ของคายเรียนเเรกมาวางและฟุบหน้าลงไปนอนพัก รออาจารย์เข้ามา ถึงจะบอกเพื่อนสนิทไปว่าอย่าเครียดก็เถอะ แต่เมื่อคืนเธอนั่งเครียดจนเผลอหลับคาโต๊ะนี่สิ อาการง่วงเลยยังตกค้างอยู่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พอมีสังคมเหนือมนุษย์เกิดขึ้น ก็มีการแก้ร่าง...."
เสียงคุณครูวิชาสังคมหน้าชั้นเรียนที่กำลังสอนนั้น เนื้อหาแทบไม่เข้าสมองของเด็กสาวเลย ก็เพราะเพื่อนสนิทข้างๆเธอเอาแต่พึมพำอะไรก็ไม่รู้ พยายามฟังนะแต่ว่าแกะออกมาเป็นคำพูดไม่ได้จริงๆ
เดกุคุง ขอร้องล่ะหยุดที ฉันจะร้องไห้อยู่แล้ววว
เหมือนสวรรค์เป็นใจ อาจารย์หน้าห้องที่ได้ยินเสียงพึมพำนั้นจึงยืดมือด้วยอัตลักษณ์ของตนมาโขกสับศีรษะของมิโดริยะเสียจนเจ้าตัวสะดุ้งปิดปาก พร้อมกับพูดเเซะออกมาจนคนในห้องพากันหัวเราะ ถึงจะดีใจที่หยุดเสียงพึมพำได้ แต่ไม่ชอบเลยเสียงหัวเราะเยาะนี่ แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ คนที่น่าจะหัวเราะเยาะมากที่สุดอย่างบาคุโก กลับนั่งนิ่งมองมายังเธอและมิโดริยะเฉยๆ แปลกๆแหะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปจนเลิกเรียนเหมือนปกติของทุกๆวัน กลับบ้านคราวนี้ไม่มีเพื่อนสนิทหัวเขียว ได้แค่คุยเล็กๆน้อยๆก่อนจะบอกลากัน มิโดริยะไปฝึกสวนสาธารณะริมหาด ส่วนเธอยังเดินกลับบ้านปกติเพื่อรอจะถามและปรึกษาคุณตาเรื่องหาสถานที่ซ้อมอัตลักษณ์
เมื่อเดินมาถึงบ้าน เอมิลี่ยืนอยู่หน้าบ้านกำลังจะหยิบกุญแจที่ใส่ไว้ในดอกไม้ตามปกติ แต่ทว่าได้ยินเสียงบางอย่างในบ้าน เหมือนมีคนเดินอยู่ นึกแปลกใจ เวลานี้คุณแม่กับคุณตาไม่น่าจะกลับมาจากที่ทำงานเลยด้วยซ้ำ เธอจึงลองหมุนกลอนประตูดู มันไม่ได้ล็อค เธอสูดหายใจตั้งสติ เปิดดูช้าๆ
"อ้าวไงเอมิลี่ วันนี้ตากลับเร็วน่ะ"
เจ้าของเสียงน่าสงสัยภายในบ้าน คือชายแก่ผมสีขาวรุงรังร่างใหญ่ที่ถือชามขนมยืนอยู่ พร้อมกับส่งยิ้มมายังเธอ
"ทำไมไม่โทรบอกหนูล่ะคะ หนูตกใจหมด นึกว่าโจรซะอีก"
เธอกอดอกส่งสายตาโกธรเล็กน้อยปนความเป็นห่วงไป
"น่าๆ มะๆมานั่งดูทีวีกับตาดีกว่า"
คนเป็นตาไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจกับสายตาของเธอสักเท่าไร จู่ๆก็เดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับตบที่นั่งข้างๆเชิงเรียกให้เข้ามา เธอได้แต่ถอนหายใจส่งให้และก็มานั่งอย่างว่าง่าย
ระหว่างดูเครื่องฉายจอสี่เหลี่ยมไปเรื่อยๆ เอมิลี่ที่เกือบลืมไปแล้วว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณตาของเธอ จึงปิดทีวีลงและหันมาทำสีหน้าจริงจังกับคุณตา แต่คุณตาของเธอกลับทำหน้าเสียดายกับทีวีซะงั้น
"คุณตาคะ ครูหนูอยากจะปรึกษาเรื่อง--"
"อ่อ สถานที่ซ้อมเพื่อเข้าUAสินะ ตาเตรียมให้เรียบร้อยละ"
เอมิลี่อึ้งนิ่งไปครู่นึง ว่าทำไมคุณตาของเธอรู้เรื่องนี้ด้วย เธอจำได้ว่าเธอไม่เคยพูดเลยนะ
"คุณตารู้แสดงว่า...คุณตาไปดูกระดาษที่หนูเขียนไว้ใช่ไหมคะ!?"
ตอนนี้เธอโกธรสุดๆเลยล่ะ เมื่อคุณตาเคารพรักมาอ่านกระดาษที่เธอเขียนไว้ มันไม่ได้เสียหายอะไรหรอก แต่มันเป็นของส่วนตัวนี่หน่า
"น่าๆ ไปดูสถานที่ซ้อมกันดีกว่า"
"ตอนนี้เหรอคะ?"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"นี่ไงงง ตาตั้งใจมากเลยนะ"
เด็กสาวเยิกตากว้างตกใจกับสถานที่ตรงหน้า มันเป็นลานสนามหญ้ากว้างตรงกลาง รอบๆมีต้นไม้แอ่งน้ำเล็กๆประดับอยู่ มันเป็นสวน สวนที่กว้างมากๆพร้อมกับรั้วไม้ขนาดใหญ่ที่สูงมากๆ สถานที่นี้ไม่ได้ไกลจากบ้านเธอนัก แค่ออกเดินมากับคุณตาไม่กี่ซอยก็ถึง สถานที่นี้มันดีมากกับอัตลักษณ์เธอที่เป็นลักษณะธรรมชาติอยู่แล้ว
เอมิลี่ยกยิ้มขึ้นพร้อมกับน้ำตาสีใสเล็กก่อนจะพุ่งตัวไปกอดคุณตาพร้อมกับคำขอบคุณต่างๆนานา
"555 ตาซื้อต่อจากเพื่อนร่วมงานน่ะ หลานใช้ให้เต็มที่เลยนะ"
ชายแก่ลูบศีรษะเธอไปมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะขอตัวกลับบ้านเพื่อไม่เป็นการรบกวนเธอ
"อ่า ซ้อมคนเดียวสินะ"
เอมิลี่ฝืนยิ้มกับตัวเอง นึกท้อใจเล็กๆว่าตนจะทำได้ไหม ขนาดเพื่อนสนิทอย่างมิโดริยะยังมีออลไมท์ให้การแนะนำเลย
อ่าา แล้วฉันจะไปคิดอย่างงั้นทำไมเนี่ย บางคนยังทำได้เลย ทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ
"ใครบอกล่ะสาวน้อย ฉันจะช่วยฝึกเธอให้เอง"
เสียงเล็กๆแผ่วเบากระซิบขึ้นข้างใบหูเด็กสาวที่ยืนเหม่ออยู่จนต้องสะดุ้ง เมื่อหันไปมองทิศทางเสียง ก็พบกับผีเสื้อสีฟ้าตัวใหญ่ลอยอยู่
"คุณผีเสื้อเมื่อคืนนั้นนิ!?"
เธอร้องตกใจพร้อมกับชี้มายังผีเสื้อเจ้าของเสียง ที่เป็นตัวเดียวกับที่มามอบอัตลักษณ์ให้เธอถึงห้องและก็เป็นตัวเดียวกับที่ส่งเธอมายังโลกนี้
"ใช่ฉันเอง อย่าทำหน้าตกใจเช่นนั้นสิ ฉันมาช่วยฝึกนะ"
ผีเสื้อสีฟ้าตัวใหญ่พูดขึ้น เธอตั้งสติให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะยืนทรงตัวดีๆประจัญหน้ากับผีเสื้อตัวนั้น
"เธอรู้ดีใช่ไหม ว่าอัตลักษณ์เธอคือผีเสื้อกับดอกไม้"
"ค่ะ หนูรู้ดี"
เอมิลี่ตอบ
"ทุกอย่างที่ผีเสื้อและดอกไม้เป็น เธอสามารถทำได้ทั้งหมดหากแต่รูปร่างนั้นคงที่สาวน้อย แค่เธอต้องตั้งสมาธิและประยุกต์ใช้มัน มันไม่ยากสำหรับเธอหรอกนะ"
คำพูดยาวเหยียดแฝงไปด้วยปริศนา เหมือนจะบอกใบ้อะไรบางอย่าง ถึงจะอย่างนั้นเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี จะบอกก็บอกไม่เต็มที่ เหมือนต้องการให้เธอไขปริศนามันได้ด้วยตัวเองเสียมากกว่า
"หมายความว่าไงคะ?"
"เก็บไว้ไปคิดซะ ฉันแค่จะมาช่วยฝึกบางอย่างแก่เธอนิดหน่อย แต่เหมือนเธอจะใช้มันได้หน่อยนึงแล้วนิ"
คำพูดเหมือนพูดอยู่คนเดียว คุณผีเสื้อจะรู้ไหมนะว่าเธอไม่ได้เข้าใจมันนักว่าอีกฝ่ายพูดเรื่องอะไร ก่อนจะร้องอ๋อเมื่อคุณผีเสื้อพูดว่าเรื่องที่ฉันใช้อัตลักษณ์ดอกไม้เก็บกุญแจ
แล้วเขารู้ได้ไง? ช่างมันเถอะ
"ที่ฉันจะสอนก็คือ การเคลื่อนย้ายโดยผีเสื้อ"
"เอ๋??"
เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่า งงแค่ไหนกับคำพูดนั้น จู่ๆก็โพล่งแค่ชื่อขึ้นมาโดยไม่อธิบายอะไร จนเธอต้องร้อง งง?
"อย่าทำหน้างงแบบนั้นสิ ฉันกำลังจะอธิบาย เธอใช้ดอกไม้เก็บของและเคลื่อนย้ายมาไว้บนร่างกาย ส่วนการเคลื่อนย้ายผีเสื้อนี่ เธอจะเคลื่อนย้ายไปทั้งตัว"
คำอธิบายยาวๆที่เหมือนจะทำให้เอมิลี่งงหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ฟังนะ เธอฟังชัดทุกคำแค่ยังไม่เข้าใจ หากสาธิตคงจะเข้าใจมากกว่านี้
"อือ ตามที่เธอคิดสาธิตดีกว่า"
"นี่คุณอ่านความคิดได้เหรอคะ!?"
"ก็แน่สิ"
คำตอบไม่ทุกข์ร้อนส่งออกมา ทำเอาเธอปวดกะบาล ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้นะ นินทาในใจเป็นชุดแล้วเนี่ย แต่เหมือนผีเสื้อตัวใหญ่นั้นจะยังไม่ใส่ใจกับคำนินทาในใจของฉันนัก คงไร้สาระกระมัง
"เธอลองเรียกผีเสื้อตัวใหญ่ขนาดเท่าฉัน ออกมาตัวนึงและบังคับให้ไปอยู่ใต้ต้นไม้สิ"
คำสั่งง่ายๆส่งออกมา เธอพยักหน้ารับ ผายฝ่ามือขึ้นปรากฏผีเสื้อสีฟ้าตัวใหญ่โผบินออกมาตัวนึงและสั่งให้บินไปที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ ปกติเธอเรียกแค่ตัวเล็กๆ แต่พอเรียกตัวใหญ่เล่นเอามึนนิดๆเลยแหะ
"แล้วลองตั้งจิต นึกว่าเธออยู่ที่ผีเสื้อตรงนั้นสิ"
เธอขมวดคิ้วกับคำสั่งนี้ จะให้เธอทำอะไรกันแน่ แต่ไม่อยากไปค้านอะไรมาก ยังไงซะนี่ก็เป็นการฝึก เอมิลี่หลับตาลงสูดลมหายใจเข้า ตั้งจิตสมาธิ ถึงผีเสื้อที่พึ่งปล่อยออกจากฝ่ามือไป ยิ่งนึกเหมือนตัวตนภายในถูกดึง เหงื่อเม็ดใสผุดขึ้นไม่ขาดสาย ยิ่งถูกดึงยิ่งปวดหัว แต่จู่ๆนั้นก็...
"เฮือก!"
เสียงหายใจสุดแรงดังขึ้น เธอเบิกตาขึ้นวิสัยทัศน์แปลกไป เธอมายืนที่นึงก่อนจะหันไปเห็นร่างร่างนึงที่เหมือนเธอค่อยๆสลายเป็นดอกกุหลายสีฟ้าเล็กๆลงพื้น ทันทีที่ร่างเก่านั้นสลายไป ความเหนื่อยล้าเเละปวดศีรษะก็พุ่งมาอย่างไว เธอทรุดตัวลงกับพื้นแทบจะทันที
อึก เจ็บจัง
"ถือว่าไม่เลวสำหรับครั้งแรก อธิบายสั้นๆนะ ผีเสื้อที่เธอเรียกออกมานั้น เธอสามารถย้ายตัวตนไปยังผีเสื้อนั้นได้และกลายร่างเป็นร่างคนเหมือนเดิม เมื่อย้ายเสร็จร่างเก่าจะสลายเป็นดอกไม้"
คุณผีเสื้ออธิบายให้ฟัง ตอนนี้เธอเข้าใจแจ่มแจ้งเลยล่ะ แต่ตอนนี้ปวดหัวสุดๆนี่สิ ก่อนจะต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อคุณผีเสื้อขอตัวกลับก่อนและบอกให้เธอฝึกใช้ให้คล่องซะ
"อะไรของเขา มาสอนแป๊ปเดียวแล้วก็ไป"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตกเย็นใกล้ค่ำ เด็กสาวในชุกนักเรียนมัธยมเดินโซเซพร้อมกับสีหน้าเหนื่อยล้าเหมือนจะเป็นลมเเบบสุดๆ เนื่องจากเธอฝึกซ้อมใช้ท่าเคลื่อนย้ายผีเสื้อแบบถี่ๆในช่วงเวลาใกล้กัน ถึงจะคล่องขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ใช่ว่าอาการเหนื่อยกับปวดหัวจะไม่มีซักทีเดียว
เอมิลี่ยกมือค้ำกำแพงหนาตามซอยกลับบ้านก่อนจะหยุดเดินและยืนตั้งสติแล้วสายตาให้คงที่ ไม่งั้นคงได้พลาดเดินล้มใส่ถังขยะข้างทางแน่
'หมับ!'
"เห้! ยัยเบื๊อกเป็นอะไรวะ"
แรงแขนข้างนึงถูกดึงไปจนเซ เอมิลี่หันไปทางต้นเสียงเป็นชายผมสีฟางหน้าคุ้นชิน บาคุโก คัตสึกิ ที่ยืนอยู่ข้างพร้อมกับจับแขนเธอไว้
"อ่า ปวดหัวน่ะ พอดีฝึกซ้อมอะไรมานิดหน่อยมา"
คำตอบตรงๆไม่ได้แฝงอะไร เพราะเธอไม่มีแรงมาต่อล้อต่อเถียงแล้ว บาคุโกส่งสายตาเคืองเล็กๆมายังเธอก่อนจะจับเธอแบกขึ้นหลังอย่างรวดเร็ว
"เห้!? นาย"
เธอร้องตกใจขึ้นเมื่อจู่ๆร่างของเธอก็ถูกแบกมาอยู่บนแผ่นหลังกว้าง เอมิลี่พยายามดันออก แต่ไม่มีแรงนี่สิ
"อยู่นิ่งๆไป ฉันไปส่ง แค่ชี้ทางไปบ้านเธอก็พอ"
คำพูดห้วนๆส่งมาจากคนข้างใต้ บาคุโกจับขาเธอไว้แน่นก่อนจะเริ่มเดินอย่างชิวๆ จนเธอนึกแปลกใจว่าทำไมอีกฝ่ายชิวยังกะเธอเบานักล่ะ
ต้องชมเลยนะเนี่ยเก่งใช้ได้
"ยัยเบื๊อกอย่างเธอนี่ อ้วนชะมัด"
"เงียบไปเลยอิตาบ้า"
เสียแรงที่นึกชมชะมัด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ถึงแล้ว วางฉันลง"
ชายผมสีฟางหันขึ้นมามองเธอที่อยู่บนหลังสลับกับมองบ้าน2ชั้นหลังสีขาว
"ยืนไหวรึไงยัยเบื๊อก"
"ไม่ต้องห่วงน่า ฉันเข้าบ้านเองได้"
เอมิมี่ดันตัวออกจากแผ่นหลังกว้างที่ซบมาตลอดทาง บาคุโกไม่ได้ขัดอะไรจึงปล่อยมือออกจากท่อนขาเธอโดยไว แบบไม่มีการผ่อนแรงสักนิด จนเธอล้มก้นกระแทกพื้นอย่างจัง
"โอ๊ยๆ วางดีๆไม่เป็นรึไง"
"เรื่องของเธอสิ และฉันก็ไม่ได้เป็นห่วง อย่าคิดเองเออเองเชียว"
"จ้าา ตามใจเลยพ่อคุณระเบิดคัตสึกิ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เด็กสาวเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับร่างกายที่โซเซเล็กน้อย จนคนในบ้านต้องเข้ามาดู แต่เธอเลือกที่จะตอบว่าไม่เป็นอะไร ขอแค่อาบน้ำและขึ้นไปนอน
เอมิลี่ใช้เวลาพอสมควรในห้องน้ำ นานกว่าปกตินิดหน่อย ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำและพุ่งตัวขึ้นห้องนอนไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมสำหรับการเข้านอน สมองตัวดีกลับนึกถึงคำพูดที่ทิ้งปริศนาไว้ของผีเสื้อตัวนั้น สุดท้ายก็ต้องย้ายตัวเองจากเตียงนอนนุ่มๆมายังโต๊ะเขียนหนังสือแทน
"ทุกอย่างที่ผีเสื้อและดอกไม้เป็น สามารถทำได้ทั้งหมดหากแต่รูปร่างนั้นคงที่.......ทุกอย่างของผีเสื้อและดอกไม้ แต่รูปลักษณ์คงที่งั้นเหรอ....."
เธอพูดซ้ำอยู่ที่ประโยคเดิมไม่หยุดหย่อนพร้อมกับใช้ความคิด ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับหนังสือ2เล่มที่วางอยู่บนชั้น มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับชนิดของผีเสื้อและดอกไม้.....
"รึว่า! ฉันสามารถใช้ความสามารถของดอกไม้และผีเสื้อได้หลายชนิด แต่แค่รูปร่างมันไม่เปลี่ยน!?"
เธอโพล่งขึ้นมาเมื่อคิดได้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีกระดาษแผ่นนึงตกมาบนศีรษะเธอ หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อหยิบมันมาดูปรากฏข้อความ ข้อความนึงอยู่
'ถูกต้องสาวน้อย ดีใจที่เธอแก้ปริศนามันได้เร็ว จากคุณผีเสื้อ'
"ทำไมไม่ออกมาบอกตรงๆล่ะคะเนี่ยย"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.___________________________________________________________________
แง่งงง ขอโทษที่มาช้านะคะ คงจะมาอัพยากขึ้นเพราะมีเรียนออนไลน์
แน่ๆรีดทุกคนก็เรียนมิใช่รึ ตั้งใจนะคะ สู้ๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรท์คัมแบ็คคคค!!!
แงงงงง นึกว่าจะเทซะแล้ววววว