ตอนที่ 15 : ผีเสื้อตัวที่12 : ความโกลาหล
ทันทีที่ลงจากรถบัสคันสีขาวยาว เอมิลี่วิ่งตรงมายืนรวมกับเพื่อนๆ ตามมาด้วยชายผม2สีที่เดินตามมาเงียบๆ
"กำลังรออยู่เลยทุกคน"
เสียงเรียกทักติดแหบจากฮีโร่ชุดอวบสีขาวพร้อมกับหมวกครอบที่เป็นหน้ากากสีดำ ฮีโร่หมายเลข13 ฮีโร่ที่ขึ้นชื่อเรื่องงานกู้ภัย ฮีโร่ชุดอวบผายมือไปยังด้านในและกล่าวเชิญนักเรียนจากห้องAเข้าไปด้านใน
"รับกวนด้วยค่ะ/ครับ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ทันทีที่ย่างก้าวเข้ามาอยู่ทางเดิน นักเรียนทุกคนรวมถึงเอมิลี่ต่างตะลึกกัยความใหญ่กว้างขวางนี้ ทั้งหมดแยกกันเป็นโซนต่างๆที่พร้อมสำหรับให้นักเรียนได้เตรียมฝึกกู้ภัยกันได้เต็มที่
รู้สึกได้เลยว่าคงจะเหนื่อยไม่ต่างกับต่อสู้เท่าไหร่
"นี่คือโรงฝึกที่ผมสร้างขึ้น ตั้งชื่อว่าU.S.J. ครับ"
ฮีโร่หมายเลข13กล่าวขึ้นอย่างภาคภูมิใจแก่สถานที่ตรงหน้า พร้อมกับชื่อย่อสั้นๆง่ายๆแก่นักเรียน กล่าวจบอาจารย์ประจำชั้นก็เดินเข้าไปหาและพูดคุยอะไรบางอย่างกันแค่2คนเผมือนไม่อยากให้นักเรียนได้ยินเสียเท่าไหร่
ได้ยินอะไรๆออลไมท์นะ?
"อ่า ก่อนที่เราจะเริ่มกัน ผมมีเรื่องที่จะบอกก่อน หลายคนคงรู้ดีว่าอัตลักษณ์ผมคือBlack hole ดูดได้ทุกสิ่งและย่อยสลายมันได้"
อาจารย์หมายเลข13เริ่มอธิบายอัตลักษณ์ของตนอย่างคร่าวๆ ที่ดูเหมือนมันจะสุดยอดมาก แต่หากคิดตามหลักความเป็นจริงก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวเหมือนกัน
หลุมดำงั้นเหรอ คงควบคุมยากน่าดู
"ใช้อัตลักษณ์ช่วยคนมามากมายแล้วสินะครับ!"
ยังคงเหมือนเดิมสำหรับอาการโอตาคุที่รู้ทุกอย่างของฮีโร่ทุกคนของมิโดริยะ ที่ไม่รู้ว่าไปใช้ความจำส่วนไหนมาจำได้เยอะขนาดนี้
"ครับ แต่ก็เป็นอัตลักษณ์ที่ฆ่าคนได้ง่าย ในหมู่ทุกคนเองคงมีอัตลักษณ์แบบนั้นอยู่ ในสังคมยอดมนุษย์มีการบังคับในการใช้อัตลักษณ์ ในคาบนี้เราจะเรียนรู้การใช้อัตลักษณ์ช่วยเหลือคน ไม่ใช่มีไว้ทำร้ายผู้อื่น"
คำพูดอธิบายที่เข้าใจได้ไม่อยากจากฮีโร่ที่ช่วยคนมานัดต่อนัด สื่อถึงอัตลักษณ์ที่อันตรายและต้องควบคุมมันในการช่วยเหลือผู้อื่นหาใช่การทำร้ายผู้อื่นแค่อย่างใด อาจารย์หมายเลข13คงจะเป็นคนที่เข้าใจดีที่สุดเพราะอัตลักษณ์Black holeที่ว่ามันอันตรายแค่ไหน แต่ตนก็สามารถมีชื่อเสียงในด้านการช่วยเหลือที่มากขัดกับอัตลักษณ์
ดีจังที่เธอไม่ได้มีอัตลักษณ์ที่อันตรายพอจะพลั้งมือทำคนตายได้
"อ่าา งั้นก็มาเริ่มกันที่---"
'ฟึบ'
เสียงไฟฟ้าจากหลอดไฟที่ช็อตจากรอบโดรมแก้วครอบอาคารดังขึ้นจนหลอดไฟดับไป น้ำพุใหญ่ตรงจุดกลางของสถานที่แห่งนี้เกิดติดขัดเล็กน้อย เรียกความสงสัยแก่เหล่านักเรียนและอาจารย์
ไฟฟ้าเสียหายเหรอ?
ไม่นานนักก็เกิดสิ่งผิดปกติขึ้น เมื่อมีบางอย่างขยายใหญ่เป็นวงกลม ณ น้ำพุใหญ่ เป็นวงกลมสีดำเเซมม่วงหมุนเกลียวขยายใหญ่ปรากฏขึ้น มีฝ่ามือยื่นออกมาพร้อมกับใบหน้าที่โผล่เพียงดวงตาเบิกกว้างจ้องมา
"ไปรวมกลุ่มกันและอยู่เฉยๆไว้ หมายเลข13ปกป้องนักเรียน"
คำสั่งจากอาจารย์ไอซาวะเรียกความสงสัยแก่นักเรียนว่าทำไมจู่ๆอาจารย์ประจำชั้นของพวกตนถึงพูดแบบนั้นออกมา แต่ก็หายสงสัยได้เมื่อเพื่อนผมแดงเรียกทักไปยังด้านน้ำพุ ที่มีความมืดสีดำขนาดใหญ่ขึ้นมา ปรากฏร่างของคนนับ100รึมากกว่านั้นค่อยๆทยอยเดินออกมา
"อย่าขยับนะ มันคือพวกวิลเลิน"
เอมิลี่จ้องมองไปที่เหล่าคนหมาศาลที่ค่อยๆเดินออกมาสลับกับไปมองอาจารย์ไอซาวะ เธอหวังแค่มันเป็นเรื่องล้อเล่น แต่จากการที่อีกฝ่ายสวมแว่นกันลมสีเหลืองแล้ว คงจะไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ
วิลเลินเหรอ! พวกที่ทำเรื่องผิดๆน่ะเหรอ แล้วทำไมมาโผล่ที่นี่ล่ะ!?
"อาจารย์คะแล้วเซ็นเซอร์เฝ้าระวังล่ะคะ"
สาวรองหัวหน้าห้องถามอาจารย์หมายเลข13ขึ้น ซึ่งคำตอบคือมันมีแต่ทำไมถึงไม่แจ้งเตือนนี่สิ อย่างกับมีเป้าหมายอะไรบางอย่างถึงได้จู่โจมโดยมีแผนการมาก่อน
อาจารย์ไอซาวะเดินออกไปข้างหน้าก่อนจะสั่งให้ฮีโร่หมายเลข13พานักเรียนออกไป และสั่งให้คามินาริลองติดต่อไปทางโรงเรียนด้วยอัตลักษณ์ของตนดู
"แล้วอาจารย์ล่ะคะ วินเลินตั้งขนาดนั้น ถึงจะลบอัตลักษณ์ได้ แต่อีเรเซอร์เฮดก็ถนัดสู้1-1มากกว่านี่คะ"
เธอเดินตรงมาหาอาจารย์พร้อมกับถามขึ้น หมายจะพูดให้อีกฝ่ายอย่าได้คิดสู้ให้เลือกหนีแทน แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับตรงกันข้าม ไอซาวะหันมามองเธอก่อนจะดีดหน้าผากเธอด้วยนิ้วและไล่ให้ตามหมายเลข13ไป
"คนเป็นฮีโร่จะหากินด้วยมุกเดียวได้ไง"
พูดจบชายผมดำก็กระโดดพุ่งตัวลงไปยังพื้นด้านล่างพร้อมกับกำผ้าพันคอสีควันแน่น เหมือนจะตัดสินใจแล้วว่าจะสู้เพื่อยื้อเวลาให้นักเรียนหนีไป
ทำไมอาจารย์หัวดื้ออย่างนี้เนี่ย!
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เห็นว่าอาจารย์ไอซาวะก็สามารถจัดการกับเหล่าวิลเลินมหาศาลเหล่านั้นได้ด้วยผ้าพันคอและต่อสู้มือเปล่า อย่างง่ายดาย หญิงสาวกับเพื่อนสนิทมิโดริยะได้แต่ยืนมองอาจารย์ประจำชั้นอย่างตกตะลึงและเป็นห่วงในคราเดียวกัน
ก่อนทั้งคู่จะถูกเรียกโดยอีดะคุงให้วิ่งตามเพื่อนคนอื่นๆรวมถึงฮีโร่หมายเลข13ที่นำทางไป
'ฟึ่บบบ'
"ไม่ยอมให้ผ่านหรอก"
เสียงวงกลมกลุ่มก้อนสีดำแซมม่วงปรากฏขึ้นอีกครั้งประกอบกับเสียงคนพูดดังออกมา ดักหน้าหมายเลข13และพวกนักเรียน
"เป้าหมายเราคือการดับลมหายใจของสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ ออลไมท์"
คำป่าวประกาศแก่นักเรียนและอาจารย์หมายเลข13ที่บอกถึงเป้าหมายอย่างเปิดเผย ถึงจะดูบ้าแค่ไหนแต่วิลเลิน
พวกนี้เอาจริงแน่นอน
กล่าวจบ นักเรียน2คนภายในกลุ่มก็พุ่งตัวใส่กลุ่มก้อนควันพูดได้ตรงหน้า เป็นบาคุโกกับคิริชิมะ ที่หมายจะจัดการวิลเลินตรงหน้า แรงระเบิดจากบาคุโกทำเอาเกินเขม่าควันขึ้นจนมองไม่เห็นอะไร
ทำอะไรของพวกนายเนี่ย!
"เกือบไปแล้วไหมล่ะ หน้าที่ของฉันคือจับแยกพวกเธอและเชือดทิ้งทีละคน!"
เมื่อเขม่าควันจางลง ปรากฏขวันสีดำยังอยู่ที่เดิมพร้อมกับจ้องด้วยดวงตาสีเหลืองมายังเหล่านักเรียน วิลเลินควันดำกล่าวจบ ก็ขยายกลุ่มก้อนควันสีดำไปรอบๆเหล่านักเรียน แต่ดีที่เอมิลี่ตั้งสติได้และมีไหวพริบเร็วพอ
จับแยกเหรอ งั้นก็!
เธอยื่นมือออกไปด้านข้างรีบปล่อยผีเสื้อย้ายร่างตัวนึงบินออกไปจากบริเวณนั้นโดยเร็ว ก่อนจะย้ายร่างตามไป ทันเวลาพอดีกับกลุ่มก้อนควันสีดำจากวิลเลินจะดึงตัวเธอไป
ทันทีที่ย้ายร่างเสร็จ เธอก็ร่วงลงพื้นไปเพราะผีเสื้อที่ส่งออกไปบินอยู่กลางอากาศพอดี แต่ก่อนจะลงพื้นเธอก็ได้ส่งผีเสื้อจำนวนนึงออกมา ตัวของมันค่อยๆสลายกลายเป็นเสียงสีฟ้าค่อยๆเคลื่อนเข้าไปยังอุปกรณ์เสริม เป็นผ้าปีกผีเสื้อที่มัดตรงข้อนิ้วและไหล่ ทำให้ผืนผ้าสะบัดพยุงตัวเธอบินได้
เธอค่อยๆบังคับปีกผ้าบินลงพื้น ตอนนี้ตรงที่เธออยู่เป็นบริเวณช่องทางพื้นว่างๆที่มีเส้นทางรอบทั้งU.S.J. หญิงสาวแนบตัวไปหลบกับสิ่งของนึงก่อนจะปล่อยผีเสื้อสื่อจิตออกไปบินเพื่อสังเกตดูเพื่อนๆด้านบนทางเดินเข้า
เมื่อผีเสื้อตัวนั้นบินไปถึงเธอก็หลับตาย้ายการมองเห็นและการได้ยินไปยังผีเสื้อตัวนั้น เห็นเพื่อนร่วมห้องบางส่วนที่หายไป เหลืออยู่แค่หมายเลข13และเพื่อนส่วนน้อยไม่กี่คนเท่านั้น
วาร์ป อัตลักษณ์ของเจ้าควันดำนั่นสินะ
เมื่อทำการแยกนักเรียนเสร็จ วิลเลินกลุ่มก้อนสีดำก็คลายตัวกลับมาขนาดเท่าเดิม ก่อนจะสังเกตเห็นกองดอกไม้สีฟ้าที่เอมิลี่ทิ้งไว้
คงรู้แล้วแหละ ว่าเธอหลุดออกจากการวาร์ปของมันไปแล้ว
"มีเด็กหลุดมาตรงนี้คนนึง!"
เสียงเรียกตะโกนใกล้ๆจากร่างจริงของเธอ เอมิลี่สะดุ้งเฮือกรีบถอดจิตกลับเข้าตัวโดยไว และพบว่ามีวิลเลินคนนึงชี้มายังเธอที่นั่งหลบอยู่ ตามด้วยวิลเลินอีกจำนวนนึงที่ทยอยวิ่งตามเสียงเรียกกันมา
แย่แล้วไง ถูกเจอจนได้
เด็กสาวถอยหลังออกมา กวาดสายตานับดูจำนวนคร่าวๆ10-30 เธอไม่ได้อยากจะสู้อยากใช้ผีเสื้อเคลื่อนย้ายร่างหนีด้วยซ้ำ แต่ใช้ไปแล้วอีกสักพักกว่าเธอจะใช้ได้ ส่วนหากคิดจะบินหนีพวกมันคงไม่ยอมและไล่จับเธอไปทั่ว กลายเป็นว่าเธอจะเป็นจุดสนใจให้วิลเลินที่มีอัตลักษณ์วาร์ปนั่นเจอตัวเสียแทน
ต้องยื้อเวลาไปก่อนสินะ
"ถึงจะไม่มีความแค้นอะไร แต่ลาขาดล่ะสาวน้อย!"
วิลเลินชายร่างใหญ่พูดขึ้นพร้อมกับวิ่งพุ่งตรงมาหาเธอตามด้วยวิลเลินอีก2-3คนตามมาชิดๆกัน
"เลื้อยแส้กุหลาบ!"
เธอดึงเลื้อยกุหลาบสีเขียวยาวออกมาฟาดไปรัดเอวอีกฝ่าย ก่อนจะวิ่งอ้อมไปยังวิลเลินอีก2-3คน ระหว่างวิ่งอ้อมเพื่อหวังจะใช้เลื้อยเถาวัลย์สีเขียวพันตัวพวกวิลเลินต้องคอยหลบอัตลักษณ์ของเหล่าวิลเลินระยะไกลไปด้วย
"ตะข่ายดักแด้!"
ทันทีที่ใช้เลื้อยเถาวัลย์ยาวรัดวิลเลินจำนวนนึงไว้ได้ จากเลื้อยเถาวัลย์กลายเป็นแผ่นตะข่ายสีขาวมาคลุมตัวและมัดวิลเลินไว้เป็นก้อนให้ล้มลงไปนอน
"ท่าเยอะนักนะสาวน้อย!"
กำจัดกลุ่มนึงได้ อีกกลุ่มก็โผล่มา เธอวิ่งถอยหลังออกห่างมา เอมิลี่ดึงฮูดสีดำลงดอกไม้บนผมนับ10ก็เปิดคลี่กลับดอกออก มีผีเสื้อจำนวนมากบินกรูกันออกมา และพุ่งตัวไปจับวิลเลินคนนึงและใช้เป็นเครื่องมือไปเหวี่ยงชนกับวิลเลินคนอื่นๆ
ตอนนี้เธอทำได้แค่วิ่งถอยหลังหากวิ่งใส่จะโดนล้อมเอาได้ และคอยใช้อัตลักษณ์จัดการใส่เหล่าวิลเลินให้ออกห่าง ยิ่งยื้อเวลา ถึงผีเสื้อเคลื่อนย้ายร่างจะใกล้ใช้งานได้อีกครั้ง แต่การยื้อนี่กินพลังงานของเธอ ถึงจะกำจัดง่ายเพราะดูเหมือนจะใช้จำนวนเป็นหลักแทนที่จะใช้ความสามารถ แต่ถึงอย่างนั้นจำนวนก็เป็นสิ่งที่เอมิลี่ไม่ชอบเลย
"อย่าตื้อจะได้ไหมคะ! หนูเหนื่อยนะ"
ถึงจะบ่นใส่ไปยังไงมันก็แค่นั้น พวกวิลเลินยังคงหมายจะจัดการเธอให้ได้อยู่ดี
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผ่านไปสักพัก เวลาที่ผีเสื้อเคลื่อนย้ายร่างใช้ได้อีกครั้งก็มาถึง เธอหยุดวิ่งถอยยืนพักหายใจ
"ยอมแล้วสินะ อยู่นิ่งๆล่ะจะได้ไม่ทรมาณ!"
"ใครบอกล่ะคะ หนูจะบอกลาก่อนต่างหาก!"
เธอส่งยิ้มมุมปากไปให้ ก่อนจะปล่อยผีเสื้อเคลื่อนย้ายร่างออกมาจากฝ่ามือ และบังคับให้บินไปไกลๆด้วยความเร็ว เธอโบกมือขึ้นลาและย้ายร่างตามผีเสื้อไปทันที ทิ้งไว้เพียงแค่กองดอกไม้เท่านั้น
"เด็กเวรเอ้ย!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮือก! แฮ่กๆ"
ทันทีที่ย้ายร่างตามผีเสื้อเสร็จเธอก็ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นทันทีด้วยความเหนื่อยที่เล่นใช้อัตลักษณ์แบบติดต่อไม่ให้พักแบบนี้
เอมิลี่ปรือตาขึ้นมองรอบๆว่าตอนนี้เธออยู่ตรงส่วนไหนของU.S.J. สิ่งที่อยู่ข้างหน้าเธอเป็นเขตดินถล่ม ซึ่งห่างออกไปไม่มาก
เดี๋ยวนะข้างหน้าเป็นดินถล่มเหรอ งั้นข้างหลังเธอคือตรงน้ำพุที่วิลเลินโผล่มานี่!?
'ปึก อ้าก'
เสียงกระแทกบวกกับเสียงร้อง เธอหันไปก็พบเข้ากับอาจารย์ไอซาวะที่กำลังสู้กับเหล่าวิลเลินจำนวนมากอยู่ โดยเสียงร้องเป็นของพวกวิลเลินที่อาจารย์สู้อยู่
"อยากไปช่วย แต่ตอนนี้เหนื่อยไปทั้งตัวแล้วนี่สิ"
เธอพึมพำเบาๆ ตัดสินใจขอพักสักครู่ก่อนและลากสังขารตัวเองไปหลบกับสิ่งของนึงก่อน จู่ๆความเหนื่อยก็โถมใส่อีกครั้ง เธออาเจียนออกเป็นน้ำสีใสออกมาจนฝืดคอ การที่เธอฝืนใช้อัตลักษณ์ที่ซับซ้อนนานเกินไป ทำเอาเธออาเจียนของเหลวออกมา ถึงจะอย่างนั้นเธอก็ต้องคอยคุมเสียงอาเจียนไว้
ต้องอาเจียนเงียบๆอีก ไม่งั้นถูกจับได้ว่าหลบอยู่ตรงนี้กันพอดี
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หญิงสาวอาเจียนอยู่ครู่นึง จากนั้นอาการเหนื่อยล้าก็พอจะบรรเทาลงบ้างไม่มากก็น้อย เอมิลี่สูดลมหายใจเข้าให้สมองโล่งเตรียมรับความเหนื่อยล้าครั้งใหม่ เธอโผล่หน้าจากสิ่งกำบังแถวนั้น สังเกตสิ่งโดยรอบ
มีอาจารย์ไอซาวะสู้กับเหล่าวิลเลินที่มากมาย เธอหันไปทางตรงไปยังข้างจุดกลางของน้ำพุอีกด้าน เป็นโซนน้ำ และเธอก็สังเกตเห็นเพื่อนร่วมชั้นเธอ
เป็นมิโดริยะ อาซุย และมิเนตะที่เกาะของสระน้ำมองดูอาจารย์ไอซาวะต่อสู้เหมือนกับเธอ
แต่จู่ๆมิโดริยะก็หันมาสบตากับเธอพอดี ชายหนุ่มเบิกตากว้างที่เห็นเธอเกือบจะตะโกนเรียกทักด้วยความเคยชิน
"ชู่วว"
เอมิลี่ยกปลายนิ้วมาจรดริมฝีปากเชิงบอกให้มิโดริยะเงียบอย่าส่งเสียงเป็นอันขาด เพื่อนสนิทผมสาหร่ายเข้าใจได้ไม่ยาก อีกฝ่ายพยักหน้าตอบรับพร้อมกับหันไปบอกกับอาซุยจังและมิเนตะด้วย
อย่างน้อยก็มั่นใจแล้วว่ามีเพื่อน3คนปลอดภัย
เธอละสายตาจากเพื่อนอีก3คนมองสิ่งรอบๆต่อ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับคนคนนึงเข้าที่กำลังยืนอยู่ตรงน้ำพุกับตัวอะไรสักอย่างที่สูงใหญ่ข้างๆ
แต่จุดสนใจจริงๆดันไปอยู่กับคนคนนั้น ชายร่างผอมแห้งชุดสีดำเรียบๆกับมืออะไรบางอย่างที่เกาะตามแขน ศีรษะและใบหน้า แต่ก็ไม่อาจปกปิดเรือนผมสีฟ้าจางซีดนั่นได้
ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเคยเห็นผมแบบนั้นมาก่อน คุ้นๆจัง
มองอยู่ได้ไม่นานจู่ๆชายผมสีฟ้าซีดก็วิ่งพุ่งตรงมายังอาจารย์ไอซาวะ ก่อนจะถูกอาจารย์ใช้ศอกทุ้งท้อง แต่ชายผมฟ้าซีดก็ใช้ฝ่ามือรับข้อศอกนั้นไว้ได้ เหมือนจะพูดอะไรกันบางอย่าง มันเบาเกินไปที่เธอจะได้ยิน
แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อบริเวณข้อศอกของอาจารย์ไอซาวะที่ถูกจับโดยชายร่างผอมจู่ๆก็แตกออกจนเผยกล้ามเนื้อภายในสีแดงชัดเจน
แค่จับเนี่ยนะ!
อีเรเซอร์เฮดถอยกระโดดถอยออกห่างเพื่อตั้งหลัก แต่ก็ตามด้วยวิลเลินคนอื่นๆที่พุ่งใส่อีก อาจารย์ไอซาวะเลยต้องสู้ตั้งรับไปเรื่อยๆด้วยเเขนข้างเดียว โดยจ้างที่แตกออกนั่นห้อยตกลงใช้การรึขยับไม่ได้
"ไม่ๆ อาจารย์ไอซาวะจะไม่ไหวแล้วนะคะ ทำไมถึงไม่หนีออกมาล่ะ"
เอมิลี่พึมพำกับตัวเองด้วยความวิตกพลางมองอาจารย์ไปด้วย ทำได้แค่มองทั้งเป็นห่วงคนเป็นอาจารย์ กลัววิลเลินผมฟ้าคนนั้น และร่างกายที่กลัวจนไม่ขยับ อยากช่วยแต่ตัวเธอไม่ไหวเลยสักนิด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แต่ว่านะพ่อฮีโร่ ตัวเด่นวันนี้น่ะไม่ใช่ฉัน"
'โครม!'
"อาจารย์ไอซาวะคะ!"
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
________________________
จบจร้า ตัดจบแบบงงๆ5555 ใจเย็นๆอย่าพึ่งทุบไรท์5555
รีดอย่าพึ่งเบื่อนะเพราะตอนนี้โมเม้นน้อยมาก เน้นบู๊เสียส่วนใหญ่ และไรท์จะบอกว่าตอนหน้าเดือดกว่านี้อีก555ไรท์อาจแต่งได้ไม่ดียังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ แต่งบู๊ไม่ค่อยเก่งเลยแต่ริอาจจะแต่ง555
ปล.ตอนนี้สั้นไปหน่อยขอโทษเด้อจ้าา
ไว้เจอตอนต่อไปเน้ออ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แม่เจ้าาาา ลุ้นระทึกแทนน้องแล้ววววว!!!!!