คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผลประโยชน์ ตอนที่ 1
เด็กวัยรุ่นมาที่ทิ้งขยะเดิมย่านหนองแขมมาเพื่อเล่นกีฬาเป็นประจำพวกเขทำสนามฟุตบอลชั่วคราวเพื่อเล่นวันนี้ก็เหมือนกันพวกเขามาตอนเย็นหลังเลิกเรียน ระหว่างที่พวกเล่นฟุตบอลอยู่มีคนหนึ่งเตะฟุตบอลออกนอกสนามไป อีกคนเลยวิ่งออกไปเอาระหว่างที่วิ่งไปเจาสะดุดกับบางอย่างหน้าคว่ำลงไปเพื่อนๆเลยวิ่งมาดูพวกเขาสะดุดถังสารเคมี หนึ่งในนั้นเลยโทรแจ้งตำรวจให้เรียกหน่วยสารพิษมา
กรวิกกับเบญญาภาเดินตามวีรภาพาในที่ทิ้งขยะตรงมายังถังที่เด็กวิ่งสะดุดทีขณะนี้ถูกตั้งตรงและเปิดฝาอยู่ วีรภาพพูดขึ้นระหว่างเดินว่า
“จากคำให้การพวกเขาเล่นฟุตบอล มีคนวิ่งออกไปเก็บลูกบอลก็สะดุดเข้ากับไอ้นี้ เด็กๆแจ้งตำรวเรียกหน่วยสารพิษมาดูพวกเขิดว่าเป็นกากพิษที่เรียกว่าแอสแม็ทแต่เห็นถังมันขยับได้คิดว่ามันจะระเบิดเลยเปิดดูและเจอ”
“แวะ” เบญญาภาร้องออกมาเพราะศพในถงมีสภาพเละเป็นสบู่ชธดลมศพอีกทีทำลายรูปพรรณเดิมแต่คงสภาพไว้เหมือนมัมมี่
“สบู่มัมมี่”เบญญาภาพูด
“อนีโพเซีย” กรวิกพูด “เรียกอีกอย่างว่าแว็กที่เกิดจากศพนี้คือภาวะที่เนื้อเยื่อไขมันหลังจากที่ย่อยสลายในสภาพแวด้อมที่เป็นด่างและออกซิเจนน้อยมาก ที่ต้องการแค่ความชื้อนิดหน่อยกับเวลา อนารูบิก แบคทีเรียย่อยสลายไขมันคนให้เป็นแว็กแบบแข็ง แบบเดียวกับที่พวกเขาทำให้ผักมันสั้นลง”
“ผมจะไม่กินมันทอดอีกแล้ว” วีรภาพพูดและพยายามปิดจมูกเพราะมันเหม็นมาก
“คิดว่าเขาอยู่นานแค่ไหนแล้ว” เบญญาภาพูด
“อย่างน้อยห้าหกอาทิตย์” วีรภาพพูด “จากสภาพและประสบการณ์บอกอย่านั้น แต่ถ้ามีลมและอากาศฝนตกแบบนี้หลักฐานก็หมดไปแล้ว”
“ความจริงเรามี” กรวิกพูด “ตดแสตมป์ส่งถึงที่เลย”
ในห้องชันสูตรมีเจ้าหน้าชันสูตรฝึกหัดห้าคนเข้ามาใหม่วิภาดาทำหน้าท่ในการสอนเธอให้เจ้าหน้าที่คนอื่นเอาถังในศพสบู่มัมมี่แขนและดึงศพออกมาระหว่างนั้นเธอก็พูดว่า
“ทุกคน การเปลี่ยนไขมันให้เป็นสบู่เกิดขึ้นบ่อยในเด็กทารก เป็นเพราะว่าศพนั้นไขมันเยอะและแบคทีเรียปอร่ายังไม่โตเต็มที่ เดี๋ยว” วิภาดาเธอพูดให้หยุดเทศพออกมาเพราะมีบางอย่างหล่นลงมาเป็นแหวนเธอหยิบมาดูและพูดว่า
“ดูเหมือนของแล็ป” เธอวางบนถาดและพูดว่า “เอาต่อ เอาออกมาค่อยๆดึง ในอดีตการทำศพให้เป็นสบู่เป็การคงสภาพศพไว้ปรียบเสมือนคนที่ไม่ตายและเป็นเทพ ยิ่งเกิดการตายกับเด็กยิ่งส่งเสริมความคิดนั้น เอาละเอาเท้าเขามา เยี่ยมรูไหมโลงศพแบบปิดกับฟอร์มาดีไฮน์ ยุคนี้เลยมีศพที่เป็นสบู่เพียบเลย” เธอหันไปมองเจ้าหน้าที่ฝึกหดที่ต่างอ้วกออกมา วิภาดาเลยส่ายหน้าเลยพูดว่า
“จะไวเหรอ”
ในห้องแล็ป นพรัตน์เดินเข้ามากับจิรายุและพูดว่า
“เขาเพิ่งศพมาเหรอ”
“ใช่” จิรายุตอบ “เป็นบ่อยไป พวกท้องที่คิดว่าไม่ใช่งานพวกเราปิดคดีง่ายๆแต่พอมันถึงทางตันและไปไหนไม่ได้เขาก็ส่งมาให้พวกเราตอนนี้ศพอยู่ในห้องชันสูตรแล้ว”
“เขาชื่ออะไร”
“เขาชื่อวัลลภ ไชนุศรี”
“ตายเมื่อไร”
“สิบเอ็ดวันที่แล้ว เจอเขาในกองขยะ” นพรัตน์วางรูปถ่ายและพูดว่า
“สิบเอ็ดวันที่แล้วที่เกิดเหตุไม่เลยแล้ว”
“ตอนแรกพวกท้องที่คิดว่าเป็นพวกเร่ร่อนไม่อาบน้ำไม่มีกระเป๋า ไม่มีบัตรไม่มีนาฬิกา แต่มีรอยแผลที่ขาช่วงล่าง”
“มีรอยฉีกลึกและมีเลือดใต้ผิวที่ขมับ”
“สาเหตุการตายคือการถูกตีอย่างแรง”
“อาจเป็นอุบัติเหตุก็ได้”
“ก็เป็นได้” จิรายุพูดละหยิบหลักฐานมาดู “อือ น่าสนใจ”
เบญญาภายืนอยู่ในห้องชันสูตรรอฟังผลชัสูตรเบื้องต้นจากวิภาดา เธอมาการเก็บกวาดอ้วกที่พื้นด้วยก็หันมามองหมอ วิภาดาเลยพูดขึ้นว่า
“ไม่น่าดูเลยใช่ไหม เอาละเบญคุณเคยตัดไม้หรือผ่าฝืนไหม”
“เคยห็นเขาผ่าค่ะไม่เคยทำเอง”
“น่าจะลองนะ ที่โดนกระแทกตรองหัวนี้ก็คล้ายๆกัน” วิภาดาชี้ไปที่ศพที่ต้องนี้มีกระดูกมากกว่าเนื้อ “กระดูกขมับแตกกระแทกลึกมาก กะโหลกด้านบนแตกฟันร่วงเกือบหมดปาก”
“แล้วส่วนที่เป็นนเท้าละค่ะ ฉันคิดว่ามันถูกตัดออก”
“ใช่ทั้งแรงทั้งเร็วด้วย”
“อุบัติเหตุจากโรงงานเหรอ”
“ไม่ อุบัติเหตุจากโรงงานจะเละกว่านี้ รอยตัดนี้คมมากให้เดานะทีเดียวขาดเลย”
“ถ้าเป็นขวานละ”
“เป็นไปได้จะลองดู”
“ศพอยู่ในถังแถมถูกฝังอีกถ้าส่วนหัวและมือหายไปคงเป็นเจ้าพ่อเก็บแน่”
“มันอาจเป็นวิธีตัดแขนขาหรือหั่นศพ”
“งั้นตรวจประวัติทันกรรมไม่ได้แล้ว ดีเอ็นเอละจากไขกระดูกได้ไหมค่ะ”
“คิดว่าได้ ส่วนตัวอย่างที่จะใช้จากกระดูกข้อต่อเราแช่แข็งบดเรียงลำดับ อยากได้หน้าอกหรือว่าน่องละ”
“อะไรก็ได้ นี้ครัวคุณน้” วิภาดายิ้มและตัดกระดูกตรงน่อง
กรวิกกับปาราตีกำลังชงกาแฟกันอยู่ในห้องพักผ่อน แล้วปาราตีก็พูดขึ้นมาว่า
“ถ้ากรมีคนสองคนให้เลือกจะทำไง”
“หมายถึงนพกับแม็กใช่ไหม”
“ไม่เอาน่าอย่าวกเข้าเรื่องนี้ แค่เหมือนคืนดูละครเลยคิดนะ คนนี้ดีแสนดีแต่เราไม่สนใจแต่อีกคนร้ายกับเราเรากลับชอบ”
“ก็น่าคิดนะ แต่ถ้าให้เลือกคงเลือกคนที่ดีกับเรา ผมคงไม่อยากดูกับพวกร้ายกับเราแน่”
“แต่เราไม่ได้รักเขานะ”
“ได้อย่างเสียอย่าง โลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบหรอก” เบญญาภาโผล่หน้าเข้ามาและพูดว่า
“เอาละ เริ่มงานดีกว่า” เบญญาภาเดินออกไปกริวกกับปาราตีเดินออกมาด้วยกันกรวิกเลยพูดว่า
“เอาไปใช่กับตัวเองใช่ไหม”
“ไม่ พอเถอะคิดว่าไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน”
ในห้องคอมปาราตีตรวจแหวนที่หล่นมากับศพเป็นเหมือนแหวนรุ่นเธอเลยค้นหาจากฐานข้อมูลเกี่ยวกับแหวนสั่งทำ ฝ่ายเบญญญาภากำลังหาดีเอ็นเอ ส่วนกรวิกเก็บตัวอย่างจากถังและตัดตรงปากถังตรงที่มีเล็กซีเรียลอยู่เอามาขัดออกหน่อยและใช่น้ำกลั่นละลายส่วนทิ่ปิดอยู่ปรากฏเลขซีเรียล กรวิกยิ้มและพูดว่า
“หายแต่ไม่สูญหาย”
ปาราตีเดินเข้ามาในห้องแล็ปที่เบญญาภายืนอยู่และพูดว่า
“เจอดีเอ็นเอของมัมมี่สบู่แล้วเหรอค่ะ”
“ใช่ เขาชื่อ สุริยา รุ่งเรืองวงศ์”
“เขาต้องชอบฐานข้อมูลเรา ทำผิดอะไรเหรอ”
“เปล่า เขาอยู่ในกระทรวงกลาโหมชั้นยศร้อยตรี ย้ายมาจากกรมทหารม้าเขาขับรถถังด้วย”
“น่าจะใช่แหวนที่เราได้ไม่ใช่แหวนที่ไหนแต่เป็นแหวนของสมาคมวิศวกรรมใพระบรมราชูปถัมภ์”
“วิศวกร”
“ทุกคน” กรวิกโผล่มาที่ประตูและพูดต่อว่า “อยากรู้ไหมว่าถังมาจากไหน”
กรวิก เบญญาภาและวีรภาพลงมาจากรถที่จอดน้าโกดังเก็บเคมีภัณฑ์เดิมย่านบางแตอนนี้ถูกเปลี่ยนไปแล้ว กริวกเลยพูดว่า
“บริษัทเคมีภัณ์จะติดหมายเลขไว้บนถังทุกใบ ถ้าไม่อยู่ในที่ที่ไม่เหาะสมเราจะรู้ว่ามาจากที่ไหน”
“ที่นี้ดูมีสีสันขึ้นนะ” เบญญาภาพูดเหมือนได้ยืนเสียงจากข้างใน
“เขาเอาไว้สังสรรค์นะ” กรวิกพูด ทั้งสามมาหยุดที่หน้าประตูคนเฝ้าร่างโตเข้ามาขวางและพูดว่า
“ค่าเข้าคนละ สองร้อย”
“ผมมีคูปอง” วีรภาพูดและแสดงตราตำรวจและหมายตรวจสอบ เขาเลยให้ทั้งสามเข้าไปโกดังข้างในถูกเปลี่ยนให้เป็นลานประลองหุ่นยนต์ต่อสู้มีคนจำนวนมากทั้งเด็กและผู้หญ่ต่างมาดูหรือประดิษฐ์หุ่นยนต์ลงสังเวียนพวกเขาสู้กันอย่างเมามัน โดยมีผู้หญิงคนหนึ่งเป็นคนพากย์ กรวิกพูดขึ้นว่า
“มวยปล้ำหุ่นยนต์ ห่ำหั่นกันด้วนรีโมท์มีถ่ายทอดทางเคเบิ้ลด้วย” ทั้งสามดูการต่อสู้ในตู้กระจกที่เป็นสังเวียนอย่างเมามันเอาเป็นเอาตาย
“อาวุธเหล็กหนัก” เบญญาภาพูด “เงิน การประลอง ฮอร์โมนคนแข่ง”
“เราเจอผู้ต้องสงสัยเพียบเลยละ” วีรภาพพูด
ความคิดเห็น