คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แมวสังหารตอนจบ
กรวิกกับเบญญาภาเดินตามแมวที่วิ่งไปที่บ้านฝั่งตรงข้ามเป็นบ้านของเด็กหญิงที่เป็นพยานในตอนแรก เด็กหญิงที่เล่นอยู่หน้าบ้านพอเห็นก็ร้องเรียก
“การ์ฟิวด์ มานี้มาไปไหนมานะ” นลินีอุ้มกันแล้วเธอเห็นกรวิกเลยทักว่า
“ว่าไงค่ะคุณกรวิก”
“หวัดดีจ๊ะ” เบญญาภาเห็นแผลท่ขาแมวและพูดว่า
“ขอฉันอุ้มแมวได้ไหม”
“ไม่ได้ มันไม่ชอบคุณ”
“เด็กกินข้าวจ๊ะ” แม่เด็กเรียกพอเห็นพวกเขาเลยเดินมาหา “มีอะไรเหรอค่ะ”
“คือฉันเห็นแมวคุณเป็นแผล เลยอากของเก็นตัวอย่างหน่อย”
“ไม่ต้องมั้งค่ะเดี๋ยวมันก็หาย”
“คือเพื่อมันเป็นโรคติดต่อร้ายแรง” เด็กสาวทำท่าจะหันหลังแต่แม่ดึงตัไว้และพูดว่า
“แม่คิดว่าที่เธอพูดมามีเหตุผลนะ”
“ก็ได้” นลินีพูด “แต่หนูอยากให้เขาทำ” เบญญาภมองหน้ากรวิก กรวิกรีบคว้าที่เช็ดตัวอย่างมาและพูดว่า
“การ์ฟิวด์นิ่งๆนะ” กรกกลั้นหายใจและเช็กเลือดจาดขาแมว “โอเค เรียบร้อยขอบใจจ๊ะ”
“เด็กๆไปอาบน้ำซะ คือขอบคุณนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” กรวิกพูดพอพวกเขาเข้าบ้านไปกรวิกเลยหันมาถามว่า “ซับเลือดไปทำไม”
“แมวที่แผลเปิดและมีขนหยไปกระจุกหนึ่งเป็นไปได้ว่ามันจะติดเชื้อ และเรารู้ว่าเหยื่อของเราติดเชื้อรุนแรง”
“สตอร์ฟิโลคอสคัส แบคทีเรียที่แพ่จากคนมายังสัตว์ได้”
นพรัตน์กับปาราตีเดินมาในอู่และพูดกับคนที่เจอระเบิด กมลพูดว่า
“ผมไม่ได้คิด ผมทำเลย”
“แต่ไม่มีรอยนิ้วมือคุณเลย”
“ผมสวมถุงมือ”
“ตอนนี้ไม่แล้ว”
“ผมสวมตลอดนั้นแหละ”
“งั้นขอผมดูรอบๆได้ไหม”
“ตามสบาย” นพรัตน์กับปาราตีหันไปเห็นกุญแจเลื่อนเลยเดินตรงไปที่นั้นและนพรัตน์ก็พูดว่า
“คิดเหมือนกันไหม”
“ช่างก็ใช้กุญแจเลื่อน”
“มีดินน้ำมันไหม”
“ไม่”
“ไม่มีหมายก็เอาไปไหมได้”
“แต่พลิกแผงได้ จากขยะ”
“เนยแข็ง เยี่ยม” นพรัตน์รับมาประทับรอยและพยายามบังเมือนกมลเข้ามาใกล้ กมลพูดว่า
“ดูคุณสนุกนะ”
“มากๆ นี่อันนี้ของคุณใช่ไหม”
“ใช้แบบปากตายดีกว่า คงเป็นของคนอื่น”
“ลายพิมพ์” ปาราตีพูดและคว้าไปหาลายพิมพ์ นพรัตน์เลยพูดต่อว่า
“คุณตอบได้ทุกคำถามใช่ไหม”
“คิดว่างั้น” นพรัตน์อมยิ้มทันที
นพรัตน์เทียบรอยและปรากฎว่าตรงกันเขาเลยเดินไปหาปาราตีอีกห้องและพูดว่า
“ตรงกันพอดีเลย คุณละ”
“กมลเคยโดนคดีฉ้อโกง ประวัติของอยู่ในฐานขอ้มูลแต่ไม่ตรงกับเครื่องมือ”
“เช็คอะไร”
“ฐานโฟร์แอน์ดี”
“เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร”
“บ้างที่ก็งมเจอ” ปาราตียิ้ม
ในห้องสอบสวนนพรัตน์ ปาราตีนั่งอยู่ตรงข้ามกับลักษณา จ่ามานะยืนอ่านแฟ้มอยู่ที่ประตู
ลักษณาพูดว่า
“ฉันจะวางระเบิดรถทำไม”
“คุณไม่ได้แค่วางระเบิดแต่ทำอะไรด้วย” ปาราตีพูด
“ฉันจะทำทำไม”
“คุณมีหุ้นอยู่ใบริษัทพ่อคุณยี่สิบห้าเปอร์เซนต์” จ่ามานะพูด “วมทั้งทรัพย์สินในกรุงเทพ ถ้าคุณหย่าวิรัตน์จะเป็นหุ้นส่วนแทนมันไม่ดีสำหรับพ่อคุณใช่ไหม”
“แต่ถ้าวิรัตน์ถูกจับฐานฆ่า” ปาราตีพูด “คุณจะได้ทุกอย่างเพราะอาชญกรไม่มีสิทธิ์ในทรัพย์สินและผลประโยชน์”
“เหลวไหล” เธอพูดและเดินไปที่ประตูแต่จ่ามานะพูดขึ้นว่า
“บอกให้รู้แฟนช่างของคุณจ้างทนายแล้วขอแนะนำให้คุณทำด้วยพวกนี้ตัวง่าย”
“เขาไม่ใช้แฟนฉัน”
“เหรอ” นพรัตน์พูด “เราเจอลายนิ้วมือคุณที่กุญแจเลื่อนที่อู่ที่ใช้ทำระเบิด”
“เชิญนั่ง” จ่ามานะพูด ปาราตีพูดต่อว่า
“คุณร่วมมือกับกมลไม่มีใครเปิดปิดกระโปรงรถเพราะกระโปรงล็อค”
“โชคดีที่คุณลงมือวันพฤหัส”นพรัตน์พูด “เพราะแผนนี้มันต้องใช้เวลาและแรงเยอะ คุณขโมยไดไนไมต์จากรถวิรัตน์ ครอบปลายจากส่วนของวิรัตน์เพื่อให้เราสืบไปถึงเขา พอไปถึงอู่คุณประกอบระเบิด”
“ถ้าฉันทำระเบิดจริง ก็ไม่ผิดนี้”
“คุณแน่ใจ”นพรัตน์พูด “คุณเคยขับวอโว่ผมเช็คแล้วสองหมื่นคือค่าซ่อม พ่อคุณจ่ายผมเช็คบัตรเขาเงินถูกจ่ายไปห้าหมื่น”
“คุณให้กมลต่อสายระเบิดและช่วยโกหก คุณจ่ายห้าหมื่นเพื่อตอบแทน” ปาราตีพูด
“ฉันสบายดีสามีฉันสบายดี เป็นรถฉันที่ระเบิดมีอะไรต้องต่อควาให้ยาวด้วยเหรอ”
“คุณครับ” นพรัตน์ “พ่อคุณกับคุณวางแผนใส่ร้ายให้วิรัตน์เป็นฆาตกรเป็นอาชญกรรมร้ายแรงคุณต้องติดอย่างน้อยยี่สิบปี”
“แต่วิรัตน์กำลังจะได้เลื่อนขั้น” ปาราตีพูด
ในห้องแล็ปจิรายุอ่านผลตรวจเลือดแมวตอนที่เบญญาภาเดินเข้าไป แล้วจิรายุก็พูดว่า
“ผมตรวจเลือดแมวตัวเมีย มันติดเชื้อ”
“ฉันคุยกับบ้านนั้นแล้ว พวกเขาสุขภาพดี”
“หรือแมวจะติดเชื้อจากเหยื่อหรือครั้งหนึ่งการ์ฟิว์เคยเป็นแมวของเธอ”
“หรือเธอจะให้แมวพวกเขา”
“ไม่ ขนาดบ้านยังไม่ยกให้ลูกเลยแล้วแมวที่เธอรักจะให้เหรอ”
“หมายความว่า”
“คนในบ้านนั้นอยากเลี้ยงแมว”
ภูวดลกับกรวิกไปที่บ้านของนลินี เธอกับน้องสาวและแม่ยืนรออย้างนอก กรวิกกับภูวดลรีบตรวจหาน้ำมันแร่และกรวิกก็เจอ มาจากปากกาในห้องเด็ก กรวิกตรวจดูมีเลือด
กรวิกนั่งอยู่ตรองข้ามกับนลินีและนลาภาน้องสาว โดยมีเจ้าหน้าที่กรมคุ้มครองเด็กมานั่งอยู่กับเข้าด้วย และทีห้องข้างๆแม่เธอยืนอยู่กับจิรายุในห้องชี้ตัว กรวิกวางปากกาในซองและพูดว่า
“คุณจันจิราตายเพราะ ปากกาด้ามนี้ รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
“เด็กรู้ไหมว่าคุณหมอกรวิกพูดอะไร”เจ้าหน้าที่เด็กถาม
“หนูรู้” นลาภาพูดแต่นลินีสะกิดแขนและพูดว่า
“เธอสัญญาแล้ว”
“นลินีคำสัญญาในห้องนี้มีอย่างเดียว” กรวิกพูด “นั้นคือพูดความจริง”
“ท่านไม่ได้ตั้งใจนะหนูมั่นใจ” นลินีพูด
“ใครนะ”
“แม่เราค่ะ” แม่ซึ่งยืนอยู่อีกห้องแทบจะล้มทั้งยืนจนจายุต้องเอาเก้าอี้มาให้นั่ง
“แม่หนูทำอะไร”
“คุณจันจิราน่าจะให้แมวเราซะ เธอเอาแมวมาพวกเราวิ่งหนีพวกคุฯเลยได้ยินเสียง”
“เอาละ พวกคุณรู้เรื่อลายนิ้วมือไหม” เด็กส่ายหน้า กรวิกเลยพูดว่า “เวลาที่หนูจับสิ่งของอย่างปากกาด้ามนี้ หนูจะทิ้งร่องรอยที่มองไม่เห็นเรียกว่าลายนิ้วมือ และฉันมีวิธีที่จะทำให้มันมองเห็น ลายนิ้วมือนั้นไม่ใช่ของผู้ใหญ่เป็นของเด็ก”
“ไม่ใช่ของหนู” นลาภารีบพูด นลินีมองน้องด้วยสายตาผิดธรรมชาติและพูดว่า
“ปากมากนักไปลงนรกไป” แล้วเธอก็หันมามองกรวิกด้วยสายตาเย็นชาและพูดว่า”ยายแก่นั้นให้แมวซะก็สิ้นเรื่อง หนูโกหก เธอไม่ได้ใจร้าย เธอไม่ยอมให้แมวหนู หนูเลยต้องทำ”
“เราต้องพาเธอไปคุยต่อที่ห้องรับแขก” เจ้าหน้าที่เด็กพูดกับกรวิก กรวิกเลยพูดว่า
“ได้ครับ แต่ว่า ในพระปรมาภิไธยพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เธอถูกจับในข้อหาฆาตกรรมจันจิรา โฉมศรี”
ที่ห้องข้างๆ จิรายุพูดกับแม่พวกเธอว่า
“รู้เรื่องไหม”
“ฉันบอกว่าให้เลี้ยงได้ตัวหนึ่งถ้าคุณันจิรายกให้ เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่ยกให้แน่นอน” เธอร้องไห้เพราะเสียงนลินีร้องหาแม่
ในห้องทำงานกรวิก ภูวดลเดินเข้าไปและพูดว่า
“พวกกรรมการบอกว่าเป็นเพราะคุณที่ช่วยให้ผมกลับมาทำงานที่นี้”
“ไม่ดีใจหรือไง”
“ครับ แต่ว่า”
“บางเรื่อง เราไม่ต้องรู้หมดก็ได้จริงไหม กลับบ้าน”
“ครับ กลับบ้านปลอดภัยนะครับ” ภูวดลพูดและเดินออกไป
ความคิดเห็น