คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แมวสังหาร ตอนที่ 3
ในห้องสอบสวน จิรายุกับกรวิกนั่งอยู่ตอ่หน้าพัชรินทร์เธอพูดว่า
“เธอสกปรก บ้านเธอส่วกลิ่นว่าคนอื่นก็ไม่ได้”
“พวกคุณไม่ใช่เพื่อนกัน” กรวิกพูด “เข้าไปในบ้านเธอทำไม”
“ฉันแค่อยากให้โอกาสเธอหาบ้านให้แมวเธอก่อนฉันจะแจ้งหน่วยงาน ความจริงเล่นได้สามตัวเท่านั้นตามกฎ”
“พยานได้ยินคุณแผดเสียง” จิรายุถาม
“เธอไม่ฟังเลย ฉันเลยโกรธแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเธอไดแต่เดินออกมา”
“คุณพบเธอครั้งสุดท้ายเมื่อไร” จิรายุถาม
“ฉันไม่รู้อาจจะหกวันก่อน กอ่นไปเชียงราย ฉันไปเยี่ยมน้อง ถ้าคุณถามต่อฉันจะเรียกทนาย”
“หมดแล้วครับ” กรวิกพูด “ขอบคุณมาก” เธอเดินออกไปทั้งที กรวิกเลยหันมาพูดกับจิรายุว่า “ไงเธอตอบได้ทุกคำถาม”
“มาร์ค ทเวนบอกว่า ความต่างของคนปดกับแมวคือ แมวมีเก้าชีวิต”
“พี่ว่าเธอโกหกเหรอ”
“นอกจากได้ตรวจก่อน”
นพรัตน์ลอกลายที่ครอบกัลซิริโคนเอาออกมาดูและพูดว่า
“เขายึดครอบไว้กับไป๊ปทำให้เหลือรอยเครื่องมือดูซิ” นพรัตน์ถอยให้ปาราตีมาดู
“เครื่องมิอแบบไหนที่ทิ้งรอยขีดตามแนวนอนไว้”
“กุญแจเลื่อน”
“กุญแจเลื่อน” ปาราตีทวน
“ขอหมายค้นบ้านวิรัตน์และบริษัทโฟร์แอนด์ดี”
ภูวดลเดินเข้ามาในห้องของกรวิกที่เบญญาภานั่งอยู่ตรงข้ามกับกรวิกและจิรายุที่ยืนอู่ข้างหลังกรวิกและพูดว่า
“เช็คแล้วครับ พัชรินทร์เธออยู่กับน้องสาวเธอที่เชียงรายตอนเกิดเหตุ”
“รอดตัวซะแล้ว” เบญญาภาพูด
“ไม่นานนัก ผมได้มาอีกอย่างเรามีลายพิมพ์ที่เซฟและผมก็เจอเป็นใบอนุญาติทำงานในต่างประเทศชื่อ วรพจน์ โฉมศรี”
“นามสกุลเดียวกับเหยื่อ” กรวิกพูด
“เป็นลูกชายวงเล็บอีกนิดคนเดียว”
ในห้องสอบสวน จิรายุกับวีรภาพยืนดูวรพจน์อยู่และเบญญาภานั่งอยู่ วรพจน์พูดว่า
“ผมอยู่โคราช”
“ถึงต้องมีถุงเป้ที่เบาะหลัง” วีรภาพพูด
“ผมไปกางเต็นท์ที่เขาใหญ่อยู่ๆ ตำรวจก็โบกให้หยุดรถผมยังอยู่ที่นั้นเลย”
“แม่คุณตาย” จิรายุพูด “คุณไม่มารับศพทำไม”
“ค่าทำศพมันแพงผมไม่มีเงิน”
“ข้อมูลบอกว่าเขาล้มละลายเมื่อเดือนก่อน” วีรภาพพูด
“ผมเลยคิดว่าให้รัฐจัดการ ไม่มีใครไปรับอยู่แล้ว เราไม่สนิทกันนัก”
“ไปหาเธอบ่อยไหม” วีรภาพถาม
“เดือนละสองสามครั้งไปดูว่าบิลต่างๆจ่ายหรือยัง เอายาไปให้เอาของเข้าตู้เย็น ทุกอย่างที่ลูกที่ดีควรทำ”
“คุณวรพจน์” เบญญาภาพูด “เราเจอลายนิ้วมือคุณเต็มเซฟของแม่คุณไปหมด”
“ฮะ”
“หัวเราะอะไร” วีรภาพพูด
“เดือนที่แล้วท่านโทรศัพท์เรียกผมมากลางดึกแมวแสนักของท่านติดอยู่ในนั้น ท่านจำรหัสไม่ได้ผมไม่ได้ขโมยนะ ท่านไม่มีเงิน ที่มีก็แค่บ้านและยกให้เป็นสำนักแมวแล้วด้วย”
“แค่นี้แหละ” จิรายุพูด
“ผมทำแตก และท่านก็ยกบ้านให้พวกมันแล้ว คุณช่วยขับรถไปส่งผมที่เดมได้ไหม”
ลักษณาและวิรัตน์เดินออกมาจากบ้านมาหาปาราตี วิรัตนกำลังอ่านหมายศาลและลักษณาเธอเริ่มสติแตก ปาราตีเลยหยุดพวกเขาว่า
“ถ้าไม่หยุดฉันจะจับฐานขัดขวางเจ้าพนักงาน”
“ขอโทษค่ะ”
“คือฉันอยากคุยเรื่องชีวิตแต่งงานพวกคุณ”
“พ่อฉันเล่าใช่ไหม”
“เขายุ่งเรื่องส่วนตัวคุณอีกแล้วเหรอที่รัก”
“มันยังไง”
“คือฉันคุยกับพ่อว่าสามีฉันนอกใจแต่นั้นมันเรื่องเข้าใจผิดเราเคลียร์กันแล้วที่เข้าไปกลับบ้านตรงเวลาเพราะเขาเซอร์ไพร์วันเกิดฉัน”
“ใช่ครับแต่คุณอยากได้อะไรเอาไปเลยแต่อย่าถามภรรยาผมอีก”
“ค่ะ”
ปาราตีเดินเข้ามาหานพรัตน์ที่ดูกุญแจเลื่อนเป็นสิบอยู่บนโต๊ะและพูดว่า
“ว่ายังไง”
“ไม่ต้องใช้หมายด้วยซ้ำ แค่ไปถึงไม่ทันอ้าปากเขาก็ส่งกุญแจเลื่อนให้ผมหมดเลย แต่ก็ไม่ตรงสักอัน”
“นี้อีกตัวจากบ้านของวิรัตน์กับลักษณา” นพรัตน์รับประทับรอยและเทียบกับรอยเดิมทันทีและปาราตีก็พูดว่า
“ไม่ตรงกัน มันเล็กไป”
“ไม่อีกแล้วหมดแล้วด้วย”
“โชคร้ายจัง”
“ไปดูรถกัน”
นพรัตน์รื้อพลาสติกที่ห่อรถอยู่ออกและพูดว่า
“เอาละ ช่างพบระเบิดหันไปทางคนขับมันระเบิดช้ามันจับเวลาที่เข็มวินาทีเดินผ่านเลขสิบสอง”
“หมายความว่า เวลาเดินก่อนหกสิบวินาทีคือหนึ่งรอบนาที”
“นาฬิกาเดินได้ยังไง”
“ลักษณาอาจจะไปโดนอะไรในรถเข้านะสิ” ปาราตีเดินไปที่คนขับและพูดต่อว่า “สวิตช์ล็อกประตูหน้าต่าง วิทยุ แอร์ ไฟเลี้ยว ไฟหน้า”
“มีเวลาแค่หกสิบวินาที”
“เธอสตาร์ทรถ ขับรถและขอความช่วยเหลือ”
“ช่างขอดูเครื่อง”
“เธอเปิดกระโปรงรถ กระโปรงรถเปิด”
“ว้าว สลักโดนระเบิด แปลว่ามันพังเพราะถูกระเบิด”
“แต่เป็นไปได้ยังไง ช่างเห็นระเบิด”
“มีตาทิพย์”
“ไม่เอาน่า ช่างเห็นระเบิดและปิดกระโปรงรถ”
“ปา ถ้าคุณเห็ระเบิดในเครื่องรถคุณจะทำยังไง”
“วิ่ง ไม่สนอะไรทั้งนั้น ไม่ปิดกระโปรงรถด้วย มันอาจจะปิดเอง”
“ไม่มีทางรถบีเอ็มมีตัวล็อคอัตโนมัติ”
“เราเจอเด็กเลี้ยงแกะแล้ว”
กรวิกกับเบญญาภาเดินเข้ามาในห้องแล็ปที่มนัสทำงานอยู่ เข้าเสียบหูเอ็มพีสามและเต้นตามเพลงอยู่ กรวิกสะกิดไหล่เขาเขาเลยรีบถอดหูฟังและพูดว่า
“คลายเครียดนิดหน่อย”
“ท่าสวยดี” เบญญาภาพูด
“ขอบคุณ”
“เล่าเรืองสิ่งแปลกปลอมที่แผลเหยื่อหน่อย” กรวิกพูด
“พบทั่วศพเธอเลยนะ แต่ดีกว่าตรงที่มันมาโดนผมด้วยและใช้เป็นยาระบายด้วยนะ”
“มันเป็นเงื่อนงำเดียวคายมาเร็ว” เบญญาภาพูด
“น้ำมันแร่”
“อาจจะใช้ป้องกันการขึ้นสนิมของเหล็กกล้า” กรวิกพูด
“เช่นใบมีดเหรอ” เบญญาภาพูด
“มีดแบบเก่า” มนัสรีบพูด “มีดแบบใหม่ใช้สเตนเลนเหมือนฟองน้ำที่ดูดซับข้อมูล”
“นั้นผมเป็นคนพูด” กรวิกพูด
“ใช่ ผมดูดซับมา”
“เอาละที่นี้ มีด สว่าน เราจะหาอาวุธที่รอยน้ำมันแร่แล้วเอามาตรวจกัน”
“หาน้ำมันแร่เหรอ” มนัสพูด
“น้ำมันแร่เรืองแสงเมื่อกรองเคยูห้าเก้าศูนย์ ดูดซับมาหน่อยะ” กรวิกยิ้มและเดินออกไป
เบญญาภากลับไปที่ที่เกิดหตุและในไฟฉายแสงยูวีเคยูห้าเก้าศูนย์ส่องหร่องรอยน้ำมันแร่ไปทั่ว เช่นเดียวกับกรวิกที่เริ่มหาจากห้องนอนโชคดีที่เขาทานยามาแล้วเลยไม่เป็นไร แต่ไม่เจออะไรเลย กรวิกเดินมาพิงที่ประตูเบญญาภาเลยพูดว่า
“ซวยเป็นบ้าเลย” แล้วกรวิกก็จามเขาหันเป็นเห็นที่ประตูหลังบ้านมีแมวตัวหนึ่งกำลังวิ่งออกไป เบญญาภาเลยพูดว่า
“นึกว่าหน่วยสัตว์จับไปหมดแล้ว” กรวิกรีบเดินไปที่ประตูหลังเบญญาภาเลยพูดว่า “จะไปไหน”
“ตามหลักฐานไป”
ความคิดเห็น