คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แมวสังหาร ตอนที่ 2
ในห้องแล็ปนพรัตน์กับปาราตีกำลังแยกเศษซากจากรถเพื่อหาซากระเบิดที่ผูกนาฬิกาอยู่แล้วนพรัตน์พูดว่า
“นี่ไงสปริงอีกตัว”
“รู้ไหม นาฬิกามีส่วนประกอบเป็นสิบเลย”
“เพิ่งรู้ หวัดดีที่รัก”
“นั่นครอบปลาย”
“ระเบิดไป๊ป ครอบปลายทั้งสองข้างสามารถบรรจุระเบิดได้ผมจะซับตัวอย่างและส่งให้หน่วยพิสูจน์ตรวจดู”
“ฉันจะเอาวงแหวนไปติดติดเลย”
“วงแหวนในระเบิดไป๊ปเหรอ”
“ไม่ได้อยู่ในระเบิดแต่อยู่ในครอบายไฟในตัวจับเวลาเข้าไปไป๊ปโดยผ่านวงแหวนเมื่อเครื่องเริ่มจับเวลามันจะส่งไฟฟ้าเข้าไปในระเบิดและตูม”
“วงแหวนโดนระเบิดเต็มๆ แต่ทำไมยังอยู่”
“ไม่รู้สิ แต่มันอยู่”
“คุณที่รู้เยอะจริงเลยนะ”
“คนมัเก่งนะ ว่าไงค่ะจ่า”
“พวกคุณได้อะไร”
“ชิ้นส่วนเล็กทีกลายเป็นอันที่หนึ่ง” นพรัตน์พูด “คุณละ”
“ผมมีเรื่องประวัติของสามีลักษณา เป็นโฟร์แมนของบริษัทพ่อเธอโพร์แอนด์ดี โฟร์แปลว่าก่อสร้าง ดีแปลว่ารื้อถอน”
นพรัตน์กับปาราตีเดินเข้ามาในโกดังที่สามีลักษณาชื่อวิรัตน์ เขากำลังสั่งงานลูกน้องอยู่ตอนที่นพรัตน์กับปาราตีเดินเข้าไป นพรัตน์พูดขึ้นว่า
“คุณวิรัตน์ ผมร้อยตำรวจโทนพรัตน์ วิทยากุล นี้เจ้าหน้าที่ปาราตี จิรกุลมาจากแล็ปอาชญากรรมกรุงเทพเราอยากถามเกี่ยวกัรถภรรยาคุณหน่อย”
“เธอเล่าให้ผมฟังแล้วมีอะไรจะถามเหรอครับ”
“คุณทำงานเองรื้อถอนใช่ไหมค่ะ” ปาราตีถาม
“ครับ มันงานผมคุณคงเคยเห็นในทีวีเราระเบิดโรงแรมทั้งอาคารเลย”
“คุณทำระเบิดเป็นไหมค่ะ”
“ไม่ยาก ใครก็ทำได้”
“ผมจะถือว่าคุณทำได้”
“ถ้าคุณกำลังสงสัยผม บอกได้เลยว่าคิดผิดผมรักภรรยาผมมากนะ”
“แต่คุณก็ไม่ได้อยู่กับเธอในคืนนั้นนี้ค่ะ”
“วิรัตน์” พ่อตาเขาเดินเข้ามา “ทางโน่นอยากให้ช่วย”
“นี้จากแล็ปอาชญากรรมกรุงเทพ เขามาคุณเรื่องเมื่อคืน”
“ฉันคุยกับเขาเอง ไปซิ” วิรัตน์เดินออกไปนพรัตน์เลยถามว่า
“มีอะไรจะเล่าเกี่ยวกับลูกเคยคุณไหมครับ”
“มีชื่อจอมชัยครับ คือผมให้งานแรกเขาทำตอนแต่งกับลูกผม”
“ไม่คิดว่ามันจะหนักไปเหรอครับ”
“นี้ยังน้อย เธอบอกว่าเขานอกใจแกแต่ก็ไม่เห็นมีอะไร”
“วิรัตน์เบิกระเบิดได้ใช่ไหมค่ะ”
“โฟร์แมนทุกคนมีสิทธิ์”
“มีลายพิมพนิ้วมือของพนักงานโดยเฉพาะโฟร์แมนไหมค่ะ”
“มีครับ เป็นมาตราฐานโรงงาน อยากได้อะไรก็บอกถ้าจะบอกว่าใครจะฆ่าลูกผม”
นพรัตน์เดินเข้าไปในแล็ปเจอมนัส แต่ไม่ทันจะอ้าปากพูด มนัสกูดขึ้นว่า
“ก่อนถามเรื่องส่วนประกอบระเบิดเล่นเกมทายสารประกอบกันไหม”
“ได้”
“วันนี้เป็นหมวดระเบิดจับเวลาสามสิบวินาที เริ่ม” มันสเขียนแผนผังการประกอบของสารให้นพรัตน์ทาย นพรัตน์พูดว่า
“ซีสาม เอชห้า และสามโมเลกุลขอลเอ็มโอ สามไนโตรกรีเซอรีนส่วนประกอบของไดนาไมต์”
“ส่วนประกอบอื่นจะเป็นซีลิก้าหรือขี้เลื่อยก็ได้ แต่ของนายเป็ขี้เลื่อย”
“เยี่ยม ชนะแล้วได้อะไร” มนัสทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ปาราตีกำลังรมกาวหาลายนิ้วมือจากที่ครอบปลายระเบิด แล้วเธอก็เทียบค้าหาจากข้อมูลพนักงานบริษัทรื้อถอนและก็เจอ นพรัตน์เดินเข้ามาและพูดว่า
“ดูคุณมีความสุขจัง”
“นั้นไง” เธอชี้ในดูห้องแล็ปอีกห้องที่เกือบจะทำให้นพรัตน์หุบยิ้มเลย ภูวดลอยู่ในนั้น
“แม็ก”
“ใช่กรบอกว่าเขากลับมาทำงานแล้ว ดีใจที่เพื่อนกลับมาเอาละได้อะไร”
“ชนิดระเบิดนะ เป็นไดนาไมต์ เอสโตรกับขี้เลื่อยเป็นแบบที่โฟร์แอนด์ดีใช้”
“งั้นฉันก็ได้ลายนิ้วมือ มันเป็นของสามี”
“เยี่ยม”
ในห้องสอบสวนวิรัตน์นั่งอยู่ในห้องตรงข้ามกับจ่ามานะและปาราตี ส่วนนพรัตน์ยืนอย้างหลังเขา วิรัตน์พูดว่า
“เจอครอบปลายเหรอไม่ใช่ง่ายๆเลย”
“เป็นห่วงเรื่องลายนิ้วมือดีกว่า” นพรัตน์พูด “มันมาได้ไง”
“คือ บริษัทพ่อตาผมเป็นผู้จัดซื้อรายใหญ่ในกรุงเทพผมมีหน้าที่เบิกสิ้นค้า”
“พูดถึงเรื่องนี้” จ่ามานะพูด “ผมตรวจสอบแล้วคุณสั่งมายี่สิบสี่แท่งแต่พอมีการเลื่อนการระเบิดคุณเอาไปคืนและหายไปหนึ่งแท่ง”
“มีคนขโมย ฟังนะผมป็นคนแจ้งความผมเก็บระเบิดไว้ใรถข้างนิตยสารของผม”
“งั้นคุณจะบอกว่ามีคนเข้าไปในรถคุณแล้วขโมยไดนาไมต์ออกมาหนึ่งแท่ง”นพรัตน์พูด
“ใช่”
“เล่าเรื่องสาวสาวซิ” จ่ามานะถาม
“พ่อตาผมเล่าใช่ไหม ลักษณาเธอเป็นสิ่งดีที่สุดเลย ผมมีแผลเปื่อยคิดว่าผมจะไปมีสัมพันธ์กับเธอเหรอ ผมทำงานหัวหกก้นขวิดแทบจะไม่มีเวลานอนเลย อย่าว่าแต่เรื่องอีหนูเลยผมทำอะไรก็ผิดไปหมด เขาไม่ยอมให้เธอใช้นามสกุลผมด้วย”
“เศร้าจัง” จ่ามานะพูด
“คุณจับผิดคนแล้ว”
“แต่คุณนำเรามาถูกทาง” ปาราตีพูด
“คือลักษณา เธอดูแลบัญชีเจอการโกงเงินในบริษัทบ่อยๆ หลายคนอาจไม่พอใจเธอ ใครก็ได้ทั้งนั้นแหละ”
“ทำไมก่อนหน้านี้ไม่บอกเราละค่ะ”
“ก็เธอไม่ผิดนี้ เธอแค่ทำตามที่พ่อบอก” ปาราตีพยักหน้าให้นพรัตน์เป็นการส่งสัญญาณ
เบญญาภาเดินตรงไปที่บ้านของพัชรินทร์ ข้างบ้านที่เกิดเหตุเธอกดกริ่งแล้วพัชรินทร์ก็ออกมารับ เบญญาภาพูดว่า
“คุณพัชรินทร์ กรมาสีใช่ไหมค่ะ”
“ใช่ค่ะ”
“ฉันร้อยตำรวจโทหญิงเบญญาภา จากแล็ปอาชญากรรมฉันมาเรื่องรองเท้าคุณ” เบญญาภาชูหมายศาลให้เธออ่าน เธอรับไปอ่านและได้แต่ถอนหายใจ
ในแล็ปภูวดลกำลังปั้มรอยรองเท้าโดยการทาหมึกปั๊มลงในรองเท้าของพัชรินทร์และส่งให้กรวิกประทับรอยบนกระดาษและเขาก็ดมได้กลิ่นฉี่แมวจากรองเท้าคู่หนึ่ง
“อะไร”
“กลิ่นฉี่แมว” เขาส่งในกรวิกประทับและเทียบ กรวิกก็พูดว่า
“เข้ากันพอดีเลย”
ความคิดเห็น