คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แมวสังหาร ตอนที่ 1
จิรายุกับเบญญาภาลงจากรถที่จอดในย่านทวีวัฒนาเนื่องจากได้รับแจ้งเหตุกลางดึก วีรภาพยืนเอามือถูจมูกอยู่หน้าบ้าน จิรายุกับเบญญาภาเดินเข้ามาหาวีรภาพเลยพูดทักขึ้นว่า
“ขอต้อนรับสู่ชีวิตโดดเดี่ยว จันจิรา โฉมศรี อายุแปดสิบกับรูมเมทแปดสิบเป็นแมวทั้งหมด หน่วยพิทักษ์สัตว์กำลังจัดการเก็บไปโดยล้อมจับ”
“ใครโทรแจ้ง” จิรายุถาม
“ไปรษณีย์โทรแจ้งเพราะเห็นจดหมายเต็มตู้เลยเประตูและเจอ ขอแนะนำถ้าจะเข้าไปรีบสูดหายใจเฮือกใหญ่ได้เลย” เบญญาภากับจิรายุมองหน้ากันและเดินเข้าไปข้างไปแต่พอไปถึงเบญญาภาถึงกับร้องออกมาดังๆเลยว่า
“โอโฮ้ พระเจ้ามีกลิ่นที่กลบกลิ่นศพได้ด้วย”
“ฉี่แมวตัวผู้” จิรายุพูด “สำหรับเรานะเหม็นแต่สำหรับแมวตัวเมียเหมือนกลิ่นน้ำหอมฝรั่งเศส”
“เหมียว” เบญญาภาเลียนเสียงแมวตอนที่กรวิกลุกออกมาจากศพและเดินมาหาเบญญาภาเลยทักว่า “ดูกรไม่ค่อยดีเลยนะ”
“ผมแพ้ขนแมวนะ ตรวจดูแล้วมีรอยฝกชี้ลายตามแขนขา ตายมาสี่วันไดผมจะส่งแม็กมาให้ ไปละนะ”
“แม็ก” จิรายุทวน
“ใช่ กรรมการอนุญาติให้กลับเข้าทำงานแล้วเขากำลังมา ผมต้องไปเอายาไปละ” กรวิกรวิ่งออกไปปล่อยให้จิรายุกับเบญญาภาเดินเข้าไปที่ศพพอเห็นทั้งคู่ก็เบ้หน้านิดหน่อยพราะศพมีรอยการถูกแมวแทะกินไปบ้างโยเฉพาะที่ท้อง เบญญาภาเลยพูดว่า
“อาจเป็นการตายธรรมชาติแต่ตั้งสามสี่วันแมวอาจมองเป็นอาหารได้”
“เนื้อก็คือเนื้อ”
“หรืออาจทำร้ายเธอ” เบญญาภาพูดหลังจากมองแมวที่พยายามต่อสู้เจ้าหน้าที่ จิรายุก้มดูศพและพูดว่า
“ดูนี้ แผลทะลุเป็นรอยลึก เธอถูกแทงแมวพ้นข้อหา”
เบญญาภาตรวจดูรอบๆศพและไปสะดุดตากับบางอย่างเธอเลยโรยผงถ่านโรยเป็นรอยรองเท้าและเธอก็ลอกลายออกมาและพูดตอนที่จิรายุเดินเข้ามาว่า
“ส่วนมากมีแต่ขยะ มีรอยรองเท้าของหน่วยพิทกษ์สัตว์ แต่ก็ได้ของดีมา”
“เห็นส้นกันนิ้วชัดเจน ส้นสูงเหรอ”
“ใช่ แต่เหยื่อใส่รองเท้าแตะ นึกภาพตอนเธอสุดเหวี่ยงไม่ออกเลย”
“ต้องระวังเรื่องความเดี่ยวดาย มันอาจมากขึ้นกว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นนางแมวบ้าที่อยู่ในบ้านโทรมๆ ไม่มีใครมาเยี่ยม พอออกจากบ้านเพื่อนบ้านก็หลีกทางในที่สุดก็ไม่ออกไปไหนเลย” ตอนนั้นเองภูวดลเดินเข้ามาเอาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนเข้าไป พอเข้าไปภูวดลถึงกับพูดว่า
“ในนี้เหม็นสุดๆเลย”
“เดี๋ยวก็ชิน” จิรายุพูด “ยินดีที่ได้เจอกันอีก”
“ครับ นานเป็นชาติลเยกว่าจะได้กลับมา ใครอยู่แบบนี้กัน”
“คนรักแมว”
“และรู้อะไรบ้างครับ”
“ไม่มีร่องรอยการบุกรุก” เบญญาภาตอบ
“รู้เลยว่าทำไมถึงอยากปล้นนัก ผมจะดูห้องนอนให้” ภูวดลแยกออกไปดูที่ห้องนอนบ้านเป็นบ้านชั้นเดียวไม่ต่อเติมทุกอย่างโทรไม่หมด เขาเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าและรูดเสื้อผ้าไปว้านหนึ่งเห็นตู้เซฟอยู่ข้างในมีรอยพยายามงัดแงะ เขาเลยเปิดดูไม่มีอะไรระบบล็อคพัง แผนต่อไปกลายเป็นเก็บลายนิ้วมือและก็เจอ
ทางเบญญาภากับจิรายุกำลังตรวจมีดในครัวหาคราบเลือดแต่ไม่มีเลย
“สะอาด” เบญญาภาพูด
“อาจเอามาเองและเก็บกลับไปด้วย” จิรายุพูด ภูวดลเดินเข้าและพูดว่า
“อาจต้องพิจารณาเรื่องปล้นอีกที ผมพบเซฟในห้องนอนว่างเปล่า มีรอยงัดแงะมีลายนิ้วมือด้วยผมลอกออกมาแล้ว”
“คนใส่ส้นสูง ที่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนและฆ่าอุปสรรคเดียวทิ้งซะ” เบญญาภาสรุป
นพรัตน์กับปาราตีลอดเทปกั้นที่อู่ซ่อมรถย่านสวนหลวงเข้ามาเจอจ่ามานะยิ้นอยู่ใกล้กับซากรถคันหนึ่ง จ่ามานะทักพกเขาว่า
“ขอต้อนรับตอนสี่ทุ่ม”
“ระเบิดสักพักแล้ว” ปาราตีพูด
“ตายเท่าไร” นพรัตน์รีบถาม
“แค่รถบีเอ็มคันนี้ ลักษณา จันทรภัทร รถเธอ” จ่ามานะชี้ไปที่ผู้หญิงที่ห่มผ้าอยู่ “ส่วนนั้นกมล นักศรี ช่างซ่อมและพยาน แบ่งหน้าที่กันไหม”
“ผมดูรถ” นพรัตน์พูด
“ผมจัดการช่าง”
“ฉันคุยกับเจ้าของรถเอง” ทั้งสามพยักหน้าและแยกออกไป ปาราตีเดินไปที่ลักษณาและพูดว่า “คุณลักษณา ฉันเจ้าหน้าที่ปาราตีจากแล็ปอาชญากรรมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมค่ะ”
“พบสามีฉันไหม” เธอถาม ปาราตีพยักหน้าให้ตำรวจที่คุยกับเธออยู่ก่อนเขาเลยพูดว่า
“ผมหาให้”
“ค่ะ เออคุณลักษณา เกิดอะไรขึ้น”
“ฉันกำลังขับรถไปออฟฟิศพ่อฉันเราจะทานมื้อค่ำและช่วพ่อฉันทำบัญชี ฉันได้ยินเสียงแปลกๆเลยแวะให้ช่างดู”
ทางด้านจ่ามานะ กมลเล่าให้จ่ามานะฟังว่า
“เธอขับรถบีเอ็มใหม่เอี่ยมมาให้ดูเครื่องตอนเรากำลังปิดร้าน เช็ดครั้งแรกไม่เห็นมีอะไร”
“แต่คุณก็เช็ครถให้เธอ”
“คุณก็รู้ว่าผู้หญิงเป็นไง ผมให้เธอเปิดกระโปรงรถและผมก็เห็นนาฬิการะเบิดผู้ไว้กับเครื่องผมเลยพาเธอวิ่งและมันก็ระเบิด”
ทางด้านปาราตี เธอถามลักษณะว่า
“ครั้งสุดท้ายคุณจอดรถไวที่ไหน”
“ที่บ้าน”
“มีใครเข้าโรงรถคุณได้บ้าง”
“มีฉันกับสามีแต่เขาไม่น่าใช่เพราะเขาทำงานทั้งวันถ้าเจอเขาก็ถามดูได้”
นพรัตน์ส่องไฟฉายดูในรถ มันเละมากปาราตีเดินออกมาจากลักษณามาหานพรัตน์และพูดขึ้นว่า
“ได้อะไรไหม”
“ดูรอยพวกนี้ซิ ระเบิดย้อนมาข้างหลังพุ่งมาที่คนขับเป็นการตั้งใจ”
“เป็นระเบิดส่วนตัว”
“คาดว่าคุณลักษณาเป็นเป้าหมาย คนวางรู้ดี”
“ใช่ จ้างฆาตกรรมแม่บ้าน”
ในห้องชันสูตร วิภาดากำลังอธิบายการชันสูตรให้จิรายุและเบญญาภาฟังว่า
“ดีที่บ้านฉันเลี้ยงหมาเลยพอดูเรื่องออกอยู่บ้าง”
“แมวถูกเลี้ยงไว้ในบ้านมาสี่พันปี” จิรายุพูด “แต่มันก็เป็นนักล่าอยู่ดี”
“สี่พันปีเอง” เบญญาภาพูด
“ใช่”
“แมวไม่ได้ฆ่าเธอใช่ไหมค่ะ”
“จ๊ะ ไม่พบอะไรบนรอยกัดเลยการล่าเกิดหลังการตาย ตายเพราะอาการของหัวใจเธอถูกแทงที่สีข้างต่ำกว่าช่องซี่โครงที่ห้า ดิ่งเข้าสู่หัวใจช่องซ้ายชั้นกล้ามเนื้อจะลดลงตามอายุ เลยแทงเข้าไปได้ง่ายบอกอะไรเรื่องอาวุธไม่ได้มากหรอกนะแต่รอยแผลเรียบผมซัยสิ่งแปลกปลอมส่งในมนัสแล้ว”
“มีอย่างอื่นอีกไหม” เบญญาภาถาม
“มีของเหลวในปอดแต่อาจจะไม่เกี่ยวกับคดี แต่เพาะเลือดเธอแล้วเธอติดเชื้อรุนแรงมาก” โทรศัพท์ของจิรายุดังเข้ารับสายและพูดว่า
“เข้าใจเดี๋ยวไป” เขาวางสายและหันมาพูดกับเบญญาภาว่าได้พยานแล้ว
เบญญาภาลงจากรถพร้อมกรวิกที่ยังมีอาการคันที่แขนอยู่ เบญญาภาเลยพูดว่า
“ตรงข้ามกับที่เกิดเหตุอาจเห็นอะไรดีๆก็ได้”
“คงงั้น”
“รู้ว่าแพ้แมวตอนที่เจอกัยแมวของแม่พี่แต่ไม่คิดว่าจะรุนแรง”
“ผมหาหมอไม่ตามเวลานะ เข้าไปเถอะเดี๋ยวพี่วีรอ”
“ว่าไงกร” วีรภาพทัก
“ดีขึ้นแล้ว ไหนพยาน”
“นั้น” วีรภาพชี้ไปที่เด็กผู้หญิงสองคน แม่เธอก้มพูดกับพวกเธอว่า
“บอกเหมืนอที่บอกแม่ เร็วซิลูก”
“ผู้หญิงคนนั้นเธอใจดี”
“ใช่” คนที่สองรับคำ “เธอเลี้ยงแมวเยอะแยะเลย”
“ฉันชื่อกรวิก พวกเธอละชื่ออะไร”
“นลินี ไวยวัตรแปดขวบครึ่ง” คนพี่พูด
“แปดครึ่งงั้นก็อยู่ปอสามใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ ครูหนูชื่อครูปราณีเธอใจดีมากแต่หนูไม่ชอบการคูณโดยเฉพาะแม่แปดค่ะ”
“ลูกชายฉันก็ไม่ชอบแม่แปด” เบญญาภากับวีรภาพหันไปมองหน้ากันทั้งคู่รู้ว่ากรวิกกำลังโกหก กรวิกเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีลูกตอนที่ลูกชายอายุสิบแปดเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว “หนูเล่าอะไรให้แม่ฟังเหรอจ๊ะ”
“หนูเล่าได้” คนน้องรีบพูด “หฯกับพี่กำลังเล่นอยู่เห็นคุณปลา เข้าไปในบ้านและทะเละกัน่ออกมาดูคุณปลาโกรธมากเลย เหมือนตอนที่แฟนแม่มาทานข้าวเย็นช้าแม่ไม่ชอบ”
“คุณปลานี้ใคร”เบญญาภาพูด วีรภาพเลยตอบว่า
“เพื่อนบ้านของจันจิราเธอชื่อจริงคือพัชรินทร์ เคยฟ้องข้อหาก่อคงามรำคาญ” กรวิกเห็นเด็กซุบซิบกันเขาเลยพูดว่า
“คนสวยมีความลับเหรอบอกได้ไหม”
“ได้” นลินีพูดกละกวักมือเข้าไปและซุบซิบที่ข้างหูกรวิก เขาฟังและพูดว่า “เราคงไม่มีอะไรแล้ว ขอบใจนะ”
“ค่ะ” กรวิกหันกลับออกมาพร้อมกับวีรภาพที่พูดว่า
“ผมจไปขอหมายดูว่าเธออยู่ที่นั้นหรือเปล่า” วีรภาพเดินออกไป กรวิกกับเบญญาภาเดินตามออกมาและเบญญาภาก็พูดว่า
“ไม่มีความลับจะบอกพี่เหรอ”
“คือคุณปลา เธอเกลียดแมวนะ”
ความคิดเห็น