คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผลประโยชน์ ตอนจบ
ในห้องคอมเบญญาภากับกรวิกดูปาราตีค้นหาข้อมูลสมาชิกสมาคมวิศวกรรมและผลก็ออกมา เบญญาภาพูดว่า
“ไม่มีชื่อสุริยา เขาไม่ได้เป็นสามชิกที่นี้และไม่จบวิศวะด้วย”
“แหวนก็ไม่ใช่ของเขา” ปาราตีพูด
“ดูหมวดสอเสือ” กรวิกพูด ปาราตีเลยกดดู กรวิกพูดต่อว่า “นั้นไง สรศักดิ์ ธรรมานิตย์”
ในห้องสอบสวนสรศักดิ์นั่งอยู่ตรงข้ามกับกรวิกและวีราพที่ยืนอยู่ กรวิกวางแหวนและพูดขึ้นว่า
“นี้ของคุณ”
“คุณอาจทำหล่นตอนยัดศพเพื่อนคุณลงในถัง ปกติเขาจะทำกันแบบนี้นี้เป็นคดีตัวอย่าง” วีรภาพพูด “เราจับคุณฐานฆ่าคน อัยการชอบคุณแน่คุณได้เต็มๆเลย คุณจะใช้เวลายี่สิบห้ปีถึงตลอดชีวิตถ้าโชคดีไม่ถูกประหาร มองดูภรรยาและลูกผ่านทางลูกกรง แล้วลูกคุณก็เลิกภูมิใจในตัวคุณ” สรศักดิ์เริ่มร้องไห้และพูดว่า
“มันเป็นอุบัติเหตุ”
“อยากได้ทิชชู่ไหม” กรวิกถาม
“ไม่” เขาปาดน้ำตาและพูดต่อว่า “คืนนั้นเราอยู่ในร้านอยู่จนดึกปรับโปรแกรมใหม่เราทดสอบอยู่ หุ่นดูไม่ไว้วางใจและมันแลปกๆก่อนเป็นบ้า เขาล้มไปนอนนิ่งอยู่นั้นผมต้องทำให้ถอยออกมา เลือดนองไปหมด”
“เออ เดี๋ยวนะ” วีรภาพพูด “ถ้ามันเป็นอุบัติเหตุทำไมไม่แจ้งตำรวจ”
“ก็ผมกลัว”
“คุณเลยทำลายร่าง” กรวิกพูด “ทำความสะอาดที่เกิดเหตุ แยกชิ้นส่วหุ่นและขายมันสะ”
“ตอนนั้นผมคิดถึงแต่เมียกับลูกผมไม่อยากเสียพวกเขาไป ผมไม่ได้ตั้งใจคุณต้องเชื่อผมนะ” กรวิกกับวีรภาพมองหน้ากันและได้แต่นิ่งพูดอะไรไม่ออก
นพรัตน์เดินมาตามทางเดินพร้อมกับจ่ามานะทั้งคู่คุยกันมาตามทางว่า
“ธนาคารระงับเอทีเอ็มของวัลลภ” จ่ามานะพูด
“จริง”
“ใช่ มีคนพยายามใช้มัน”
“เยี่ยมเครื่องคงจะกินบัตรเลยซินะ”
“ใช่นี้บัตรเขา”
“ขอบคุณครับ” ทั้งคู่แยกออกไป
ในห้องแล็ปนพรัตน์กำลังตรวจหาลายนิ้วมือจากเอมีเอ็มของวัลลภและก็เจอลายนิ้วมือของพศุ ธีรัฐ มีประวัติทำความผิดด้วย
ในห้องสอบสวนพศุนั่งอยู่ตรงข้ามกับจิรายุและจ่ามานะ จ่ามานะถามขึ้นว่า
“คุณไม่ใช่วัลลภ ไชนุศรีแต่คุณใช้บัตรของเขา”
“เขาให้ผมยืมใช้ บอกให้ใช้ในสนุก”
“เขาให้คุณใช้เมื่อไร”
“เมื่อวานนี้”
“เมื่อวาน” จิรายุทวน
“ใช่”
“วัลลภเขาอยู่ให้องเก็บศพมาสิบวันแล้ว แต่ถ้าหากคุณอยู่ในที่เกิดเหตุ”
“ใช่ผมเจอเขา”
“และสูทของเขา”
“ไม่ผมซื้อมา”
“ด้วยบัตรของเขา”
“เปล่าด้วยของผม ไม่ใช้แพลทตินั่มแต่บัตรทอง” เขส่งในจิรายุดู
ในห้องแล็ปนพรัตน์กำลังตรวเสื้อผ้าเก่าของพศุที่ทิ้งลงขยะหลังจากซื้อสูทตัวใหม่ จิรายุเดินเข้ามานพรัตน์ก็พูดว่า
“นี้สมบัตรของพศุ ธีรัฐ เยี่ยมจริงๆเขาไปที่ร้านซื้อเสื้อผ้าใหม่และทิ้งของเก่าลงขยะซะด้วย”
“พวกเขานะจะเช็คบัตรก่อนนะ”
“นี้กรุงเทพสารวัตร ใครก็โชคดีได้”
“เลือดละ”
“ไม่มีสักหยด”
“ไม่มีเลือด รอยรองเท้าไม่ตรง นายนี่ไม่มีรถด้วย”
“คงลำบากถ้าจะทิ้งศพโดยไม่มีรถ นอกจากลากไปตามซอย”
“และถ้านายปล้นบ้านทำไมนายไปมปล้นไปมากกว่านี้”
“ทุกอย่างอยู่ครบยกเว้นเหรียญสะสม”
“ผมคิดว่าคนร้ายรู้ว่าต้องขโมยอะไร”
ในห้องทดสอบชั้นใต้ดินปาราตีเดินมากับกรวิกเขาพูดขึ้นว่า
“โปรแกรมสมาทแอนด์เบิร์นไม่ใช่โปรแกรมที่สั่งงานได้เองคุณต้องบังคับมัน”
“ถ้าพิสูจน์ได้ว่าไม่เป็นอย่างที่สรศักดิ์บอกคุณหาฆาตกรได้เลย” กรวิกยักคิ้วและประกอบหุ่นยนต์โดยมีปาราตีเป็นผู้ช่วย พอเสร็จกรวิกจะทดสอบ ปาราตีกดปุ่มเปิดี่หุ่นและรีบออกมากรวิกสั่งการด้วยรีโมท์แต่ปรากฏว่าหุ่นไม่ทำงาน
“เป็นอะไร ไม่เห็นเคลื่อนที่เลย” ปาราตีและยื่นไขควงฟ้าให้เขาแกะดู
ในห้องประชุมเบญญาภา กรวิกและปาราตีอยู่ในนั้น ปาราตีพูดขึ้นว่า
“เรามีวงจรตัวส่งในรีโมท์และวงจรตัวรับในหุ่นมันทำงานเป็นคู่”
“ใช่” กรวิกพูด “และในการแข่งขันผู้เข้าแข่งขันทุกทีมจะได้รับคลื่นความถี่ต่างกันเพื่อให้บังคับหุ่นได้โดยไม่รบกวนหุ่นตัวอื่น”
“หรือมองในอีกมุม มีตัวรับของหุ่นและนี้ตัวส่งของสรศักดิ์” เบญญาภาเอามาดูและพูดว่า
“ตัวเลขไม่เหมือนกัน โอเคงั้นตอนสุริยาตายสรศักดิ์ไม่ได้ควบคุมมันอยู่”
“คนอื่นคุมอยู่” ปาราตีสรุป
“สรศักดิ์บอกว่าเครื่องเสีย” กรวิกพูด
“ฉันคิดว่าเขาไม่รู้” เบญญาภาพูด “แต่ถ้าเขารู้เขาปกปิดใครอยู่
มนัสเดินเข้าในห้องทำงานของจิรายุและก็พูดว่า
“คุณว่างหรือเปล่า”
“ใช่ ทำไม”
“คือเรื่องจุดสีเหลืองบนเข็มขัดเหยื่อนะครับ ผมใช้จีซีเอ็มเอสตรวจ”
“แล้วผล”
“นี้ครับ” เขายื่นรายงานให้จิรายุอ่านและพูดว่า “มันคือซัลเฟอร์ คุณบอกว่ามีเหรียญสะสมหายไปอาจมีบางร้านแย่หน่อยเอาซัลเฟอร์ขัดเหรียญเพื่อขาย ขัดแล้วขายผมเลยคิดว่าฆาตกรคงเป็นร้านขายเหรียญหรือคนสะสมเหรียญและมีซัลเฟอร์เปื้อนที่ตัวตอนเอาศพไปทิ้ง”
“คุณสะสมเหรียญเหรอ”
“ใช่ครับ เอาไว้ตอนขัดสน” มนัสยิ้มและออกไป
นพรัตน์เดินเข้ามาหาจิรายุที่เพิ่งออกจากห้องน้ำและมาพูดกับเขาว่า
“ผมดึงการใช้โทรศัพท์ของวัลลภแล้วนะครับ ส่วนมาโทรหาภรรยาและที่ทำงาน แต่มีอันหนึ่งน่าสนใจร้านสะสมปิยพงษ์ หมอนี้เคยต้องโทษมาก่อน” จิรายุรับมาดู นพรัตน์ถามต่อว่า
“ได้เรื่องไหม”
“ได้แน่”
มนัสเดินลงจากรถจิรายุที่จอดท่ฝั่งตรงข้ามร้านที่ตั้งอยู่ในย่านเตาปูน เขาเดินเข้าไปในร้านคนขายชื่อ ปิยพงษ์ สมชัย
“อะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ”
“มีคนบอกผมว่าคุณมีเหรียญสะสมขาย”
“รู้ได้ไง”
“เพื่อนผมบอกนะ คือผมอย่างแลกเปลี่ยนเหรียญที่ผมมี”
“ทำไมละ”
“ก็อยากเปลี่ยนดูบ้างจะได้ไม่เบื่อ” มนัสส่งเหรียญให้เขาส่องดู เขารับไปและพูดว่า
“เหรียญสมัยรัชกาลที่ห้าของแท้ไม่มีรอยขีดข่วน อันนี้ได้เลย”
“งั้ผมอยากได้เหรียญปีพ.ศ.สองพันสี่ร้อยห้าสิบสอง เหรียญรัชกาลที่หกหากยากพอดูเลย”
“คิดว่าที่นี้มีเหรอ”
“ผมไปมาทั่วกรุงเทพแล้วนะ ที่นี้ที่สุดท้ายแล้ว”
“ใช้ผมมี” เขาหันไปหยิบกล่องมาเปิดให้ดู มันก้มมองด้วยความอยากรู้และดทกลิ่นไปด้วยก่อนพูดว่า
“นี้แหละสุดยอด”
“คุณจะได้เห็นแค่นี้แหละแต่ถ้าจะซื้อก็ได้”
“ตกลงผมเอา”
ในร้านที่ประกอบหุ่นยนต์ กรวิกกับเบญญาภากลับมาที่นี้อีกครั้ง กรวิกพูดว่า
“หุ่นใช้คลื่นความถี่ที่ต่างกัน ซึ่งแปลว่ามีคนใช้เครื่องส่งอีกตัว”
“เชิดหุ่น แสดงว่สมีคนเชิดอยู่ข้างหลังเหรอ”
“นั้นอธิบายอาการแปลกๆของหุ่นได้”
“ระยะการบังคับไกลแค่ไหน”
“ไม่มากหรอกคนบังคับต้องอยู่ในตึกนี้”
“ถ้ามีคนขโมยหุ่นของสรศักดิ์ต้องอยู่ในนี้ และที่นี้มีที่ลับตาในซ่อนตัวนั้นไงทางขึ้นดาดฟ้าแค่รอโอกาส”
“เราอาจเจอแรงจูงใจ”
“นั้นคนสร้างหุ่นอีกตัวชื่อเดอะแฮมเมอร์”
“เหลือแต่ตัวรับส่ง” กรวิกไปรื้อของเจอกล่องเก็บตัวรับสัญญาณและพูดว่า “ดูซิเบอร์แปดหนึ่ง แปดสอง แปดสาม แปดห้า แปดหก”
“เบอร์แปดสิบสี่หายไปเพราะมันอยู่ในแล็ปตัวหนึ่ง”
“ผมรู้แล้วว่าอีกตัวอยู่ไหน”
จิรายุนำกำลังเข้าในร้านปิยพงษ์ไม่ทันที่มนัสจะซื้อขายเหรียญและแสดงตัวตรวจสอบ ปิยพงษ์เลยพูดว่า
“มีคนเข้ามาสองอาทิตย์พร้อมชุดสะสมและเราก็ค้ากัน” จิรายุส่งถาดใส่เหรียญของร้านให้มนัสและพูดว่า
“เหรียญพวกนี้มีมูลค่าห้าหมื่นห้าใช่ไหมนัด”
“อย่างน้อยครับ” ปิยพงศ์มองหน้ามนัสอย่างไม่พอใจ
“คุณน่าจะมีบันทึกการขายของ”
“คงเก็บไว้ที่ใดที่หนึ่ง”
“ในรถ ให้เราค้นให้ไหม”
“ไม่ แต่ถ้าจะดูก็ตามใจผมไม่มีอะไรจะซ่อน”
จิรายุ มนัสและจ่ามานะพร้อมปิยพงศ์ออกมารถของปิยพงศ์ จ่ามานะเปิดท้ายรถและมามองปิยพงศ์ไว้ให้จายุก้มดู มันสเห็นท้ายรถและพูดว่า
“ซับสิบนิ้วสี่ร้อยวัตถ์ สี่แชลนัลุดยอดเลยเหมือนรถไฮเทคย้อนยุคเลย”
“มีซัลเฟอร์” จิรายุพูด “คุณไม่ได้ปรับแต่เหรียญใช่ไหม”
“นี้คุณเหรียญผมของแท้นะ”
“และมีเลือดของแท้ด้วย” จิรายุซับขึ้นมา ปิยพงศ์เลยพูดว่า
“ใช่ผมทำมีดบาดตัวเองเมื่อสองสามวันก่อน”
“นี้เลือดของวัลลภ ไชนุศรีคุณก็รู้” มนัสพูด “แล้วเมื่อกลับไปที่แล็ปผมจะพิสูจน์มันเอง”
ในห้องสอบสวนธนกร ศรีเพชรเจ้าของเดอะฮัมเมอร์ถูกนำตัวมาสอบสวนต่หน้าวีรภาพและกรวิก วีรภาพพูดขึ้นว่า
“ไง เกิดอะไรขึ้น”
“ผมแพ้”
“ไม่ได้แพ้ธรรมดา” กรวิกพูด “แพ้ย่อยยับ คุณเลยอยากแก้นแค้น”
“นายฆ่าหุ่นไม่ได้” วีรภาพพูด “นายเลยฆ่าสุริยาซะเลย”
“ผมได้ยินว่าสรศักดิ์ทำหุ่นนั้น”
“นี้ตัวส่งสัญญาณจากหุ่นสรศักดิ์” กรวิกชูให้ดู
“แล้วไง”
“มันมีดีเอ็นเอของนาย สรศักดิ์ไม่ได้ควบคุมหุ่นนายตั้งหาก”
“หุ่นไม่ได้เป็นอย่างเดียวที่นายแก้” วีรภาพพูด “นายเปลี่ยนตัวฆาตกรด้วยโดยจัดการกับศพ สรศักดิ์บอกหมดแล้ว ไปไหมไม่ได้แล้ว”
“ผมรู้ว่าคุณเสียใจคุณสร้างมันขึ้นมาใช่ไหม” กรวิกพูด
“ขอเดาคุณมีลูกแล้ว”
“ใช่ ลูกชายทำไม”
“คุณคงดีใจที่ลูกและคุณสร้างเขาขึ้นมาแต่นั่นชีววิทยาสัตว์ตัวไหนก็ทำได้ แต่นี้ต่างกันผมกลั้นมนออกมาจากสมองมันสมบูรณ์แบบ”
“สิ่งเดียวที่พลาดก็คือคุณ” กรวิกพูดและวีรภาพก็พูดว่า
“ในพระปรมาภิไธยพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว คุณถูกจับในข้อหาฆาตกรรมสุริยารุ่งเรืองวงศ์” วีรภาพพยักหน้าให้ตำรวจเอาตัวเขาออกไป”
ในห้องแล็ปจิรายุเข้ามาในห้องแล็ปที่มนัสทำงานอยู่ จิรายุพูดว่า
“ว่าไง”
“เลือดเป็นของเหยื่อแน่นอน ผมบอกแล้วว่าเขาเสร็จผม”
“เยี่ยม ผมจัดการต่อเอง แต่นัดความกระตือรือร้นของคุณไปไหน”
“เปล่า”
“อย่าโกหก”
“ครับ ผมแค่รู้สึกว่าทุกครั้งที่ผมตรวจดีเอ็นเอโลกของผมก็แคบลง โลกข้างนอกมันกว้าง”
“แต่ข้างนอกเงินน้อยและอันตรายด้วย”
“ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้น”
“ดีใจที่ได้ยิน” จิรายุยิ้มและเดินออกไป
ความคิดเห็น