CSI:Bangkok IV

ลำดับตอนที่ #1 : ข้อความมรณะ ตอนที่ 1

      เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลรามาธิบดี กำลังเดินตรวจรอบพื้นที่ก่อนที่จะออกเวรกลับบ้าน เมื่อเดินตรวจมาถึงบริเวณที่ทิ้งขยะด้านหลังก็พบถังเหล็กใส่นำมันสามถังใหญ่ซึ่งไม่ใช่ขยะจากโรงพยาบาลแน่นอน เขาเลยเข้าไปดูและหาของแถวนั้นมางัดฝาออกดู เขาเปิดฝาและหยิบฝาออกแล้ว่องไฟฉายเข้าไป ภาพที่ปรากฎอยู่ต่อหน้าทำเขาเขาถอยหลังแถบจะอ้วน เขาถอยออกมาและหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาแจ้งเหตุ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
     เสียงโทรศัพท์แบล็กเบอรี่ของกรวิกดังขึ้น กรวิกที่นอนอยู่บนเตียงพลิกตัวเอามือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ แต่เขาไม่ได้อยู่คนเดียวและนี้ก็ไม่ใช่บ้านเขา มืออีกมือลูกมาที่ไหล่ไล่ไปถึงหน้าท้องก่อนเจ้าของมือจะปรากฎตัวโอบเขาด้านหลังไว้เจ้าของมือนั้นคือ ณัฐพัชร์เอา ณัฐพัชร์ลืมตาดูข้อความในโทรศัพท์ของกรวิกและพูดว่า
     "งานเหรอ"
     "ใช่ งานด่วนนะ เป็นไงหลับสบายไหม"
     "ดีเลย คุณเป็นพ่อครัวที่ไม่ธรรมดาจริงๆนะ"
     "บอกแล้ว ผมทำเบอร์เกอร์อร่อย" กรวิกจะจูบณัฐพัชร์แต่โทรศัพท์ของณัฐพัชร์ดังขึ้น ณัฐพัชร์หันไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกางเกงยีนส์เขาที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาดูและพูดว่า
     "ดูเหมือนเราจะยุ่งทั้งคู่นะ ผมจะไปชงโกโก้ให้ดื่ม" ณัฐพัชร์ลุกขึ้นสวมเสื้อเชิ้ตและเดินออกไป กรวิกบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นมาสวม
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
     เบญญาภาเดินเข้ามาในที่เกิดเหตุหลังโรงพยาบาลรามาธิบดี วีรภาพกำลังพูดกับเจ้าหน้าที่สาวๆอยู่ เบญญาภาเลยเรียก
     "วี"
     "ขอตัวนะ" วีรภาพพูดและเดินตามเบญญาภาทันที "รปภ.โทรแจ้ง ผมมาถึงยังไม่ได้ทำอะไรยุ่งกับการไล่นักข่าวตามคำขอของโรงพยาบาล"
     "ไม่ขอเราก็ทำ" ปาราตีกำลังถ่ายรูปที่เกิดเหตุอยู่ พอวีรภาพและเบญญาภาเดินเข้ามาเธอก็ทักว่า
     "สารวัตรได้เบอร์สาวกี่เบอร์แล้ว"
     "ผมไม่ชอบที่คุณถามแบบนี้เลย"
     "กี่คน"
     "สาม"
     "ว้าว" เบญญาภาพูด "ใครก็ชอบฮีโร่ หวังว่ายังมีแรงอยู่นะ"
     "ใช่ ถึงผมยังต้องฉีดอะลีนารีนอยู่ก็เถอะ"
     "งั้นงัดเลย" เบญญาภาส่งที่งัดฝาให้ วีรภาพรับมาและงัดฝาอีกสองถังออกดู ทั้งสามก็ก้มดูและปาราตีก็ถ่ายรูป ศพที่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแช่อยู่ในน้ำใสๆกลิ่นฉุนๆ
     "โหดร้ายเหลือเกิน" วีรภาพพูด
     "เขาทำทำไม พยายามจะบอกอะไรเราเหรอ" ปาราตีพูด
     "บอกว่าฉันโรคจิต" วีรภาพพูด เบญญาภาเลยสรุปว่า
     "หรือบอกว่ามห้เราจับเขาให้ได้"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
     กรวิกก้มดูศพในถังแกลลอน เขาสวมถุงมือก่อนจุ่มลงไปในนำที่แช่ศพไว้และเอาขึ้นมาดมดู ก่อนพูดกับวีรภาพที่ยี้หน้าเพราะกลิ่นชวนอ้วก
     "แอลกอฮอล์ล"
     "เป็นวิธีรักษาศพเหรอ"
     "และทำลายไปด้วยในตัวถ้าผ่านไปสักเดือน ได้อะไรบ้างแล้ว"
     "สอบปากคำแล้ว ไม่มีพยานรู้เห็นว่าถังมันมาได้ไง ก็พอเข้าใจนะโรงพยาบาลรามาธิบดีเป็นโรงพยาบาลที่วุ่นวายที่สุดรองจากศิริราชและราชวิถี"
     "ใช่" กรวิกพูด แต่เสียงคนที่เดินมาอยู่ข้างๆเขาทำเอากรวิกสะดุ้งหันมองด้วยหน้าตกใจเล็กน้อย ซึ่งวีรภาพก็จับอาการได้แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเพราะคนที่พูดคือณัฐพัชร์
     "พวกคุณกำลังรบกวนเวลาค่ำคืนของผมนะ"
     "เปล่า" กรวิกพูด "พวกเขาต่างหาด" กรวิกชี้ไปที่ถังซึ่งเบญญาภาและปาราตีกำลังตรวจสอบอยู่ ณัฐพัชร์เดินเข้าไปเบญญาภาเงยหน้ามาเห็นเลยทักขึ้น
     "แบงค์ อย่าบอกนะว่าทิ้งงานสอนที่จุฬากลับมาที่นี้"
     "งานสอนมันจำเจนะพี่ ที่นี้น่าตื่นเต้นกว่าเยอะ"
     "ใช่ มันไม่น่าเบื่อลองดูสิ" ณัฐพัชร์ชะโงกหน้าเข้าไปดูก่อนใช่คีมหนีบชิ้นส่วนขึ้นมาดู
     "ตัดได้เนี้ยบมาก"
     "แต่ไม่มากไปใช่ไหม"
     "ไม่ เขาตัดตามข้อต่อ ข้อกลวง ผมเอาไปประกอบที่ห้องชันสูตรได้ไม่มีปัญหา"
     "ดีจริงที่มีหมอแบงค์อยู่ด้วย" ปาราตีพูดและยิ้ม
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
     ณัฐพัชร์และนักศึกาฝึกงานเอาถังใส่ศพเข็นเข้ามาในห้องชันสูตรและสวมถุงมือยาวถึงต้นแขนหยิบชิ้นส่วนต่างๆขึ้นมาบนโต๊ะชันสูตรและเริ่มทำการประกอบร่างตามชิ้นที่ตัดออกไปซึ่งในเวลานานมากกว่าจะเสร็จ ณัฐพัชร์กำลังบันทึกสรุปศพแรกอยู่ วิภาดาก็เดินเข้ามาดูเธอเดินมองไปมาระหว่างสามศพอยู่พักหนึ่งและพูดว่า
     "แบงค์ ใครประกอบศพนี้"
     "โต๊ะสอง นักศึกษาฝึกงานชื่อนิธิ นั่นไงมาแล้ว" นิธิเดินถือแก้วน้ำปั่นเข้ามาเห็นวิภาดากวักมือเรียกเลยเข้ามาหา
     "ครับ"
     "เธอจัดศพนี้ใช่ไหม"
     "ครับ" เสียงนิธิดูกลัวเห็นได้ชัด ณัฐพัชร์ขยิบตาให้เป็นกำลังใจ
     "งั้นเธอก็เห็นแล้วว่าที่นิ้วโป้งขาวของศพมันเป็นนิ้วเท้าไม่ใช่นิ้วมือนะ"
     "ครับ แต่อาจารย์ดูนี้นะครับ" นิธิวางแก้วน้ำและสวมถุงมือ "นิ้วเท้ากับข้อต่อนิ้วมือขวานี้มันเข้ากันพอดีเลยครับ กระดูและเนื้อเยื่อมันเข้ากันอย่าพอดิบพอดีเลย ผมว่าเกิดจากการผ่าตัดปลุกถ่ายอวัยวะ และที่เท้ามีแผลผ่าตัดเย็บติดกันอย่างดีตอนแรกผมก็จะเอาไว้ที่นั้นแต่มันไม่เข้ากันนะครับ"
     "จริงด้วยสิ" ณัฐพัชร์เดินมาดูใกล้ วิภาดาดูและพูดว่า
     "เป็นการปลูกถ่ายอวัยวะ" วิภาดาพูดและพลันเธอก็คิดอะไรออกภาพเก่าๆบ้างภาพผ่านเข้ามาเธอมองศพอีกครั้ง ก่อนจะรีบวิ่งออกไป ทำเอาณัฐพัชร์กับนิธิมองหน้ากันด้วยความมึนงง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
     นพรัตน์กับมนัสกำลังตรวจถังใส่ศพที่ถูกส่งขึ้นมาจากห้องชันสูตร พวกเขาพยายามหาลายนิ้วมือและร่องรอยแม้แต่ใช้แสงแอลอีดีแบล็คไลท์ส่องดูก็ไม่มี มันสผลิกถังและใช้ซัลฟิวริกลอกสนิทออกเพื่อดูชื่อบริษัทที่ผลิตพร้อมที่มาของมะน กรวิกเดินเข้ามาและพูดว่า
     "ได้อะไรบ้าง"
     "คือไม่อยากบอกเลยว่าไม่มี" นพรัตน์พูด "ฆาตกรเนี๊ยบทุกรายละเอียดจริงไม่ทิ้งอะไรไว้เลย และข้างในน่าจะมีดีเอ็นเอทิ้งไว้แต่ไม่เชื่อก็จ้องเชื่อนะผลตรวจเป็นศูนย์"
    "ไม่มี" กรวิกขมวดคิ้ว "มันต้องมีสิ แล้วนายละนัด"
     "ผมได้ชื่อผู้ผลิตแล้วแต่มันเลิกกิจการไปกว่า 40 ปีแล้วครับทุกอย่างตามบันทึกถูกทำลายไปหมดแล้ว ผมวัดจากไอโซโทปตัวถังมันเป็นของเก่ามากและเก็บแร่ธาตุที่ไม่น่าจะอยู่ในที่ปกติได้ ผมเลยคิกว่าน่าจะมาจากกองขยะของกทม.หรือเทศบาล อบต.ที่ไหนสักแห่งก็ได้"
     "น่าจะใช่ แล้วรูปพรรณเหยื่อละ"
     "ยังไม่ได้อะไรจากห้องชันสูตรเลย" ตอนนั้นวิภาดาก็โผล่หน้าเข้ามาที่หน้าห้องแล็ปและพูดว่า
     "กร มาที่ห้องชันสูตรหน่อย หมอรู้ว่าเหยื่อเป็นใคร"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
     กรวิกยืนอยู่ข้างโต๊ะชันสูตรตรงข้ามกับวิภาดา ข้างๆณัฐพัชร์ วิภาดาพูดว่า
     "สองศพนั้นไม่รู้หรอกนะรู้แต่ศพนี้เขาคืออัยการจอมเขี้ยวชื่อ ธีรวัฒน์ สังข์เงิน หมอจำได้ว่าเคยม้การในคดีที่เขาทำ เขาเขี้ยวมาถามละเอียดยิบจนหมอเกือบไปไม่เป็น"
     "ผมเช็คประวัติประวัติการแพทย์แล้ว" ณัฐพัชร์พูด "ธีรวัฒน์ โดนระเบิดที่ภาคใต้นิ้วโป้งชี้ขวาขาดเลยผ่าตัดเอานิ้วเท้ามาใส่แทน"
     "นิ้วโป้งมือมีความสำคัญในการบังคับควบคุมมือ คนเลยเสียนิ้วเท้าดีกว่าเสียนิ้วมือ" นิธิพูดต่อ
     "ผมรู้" กรวิกพูดเสียงเข้ม "ผมก็เป็นหมอ" นิธิหน้าซี้ดไป ณัฐพัชร์อมยิ้มวิภาดาเลยพูดต่อว่า
     "หมอว่างานนี้ต้องเกี่ยวกับคดีเก่าหรือเปล่า"
     "ก็ไม่แน่ครับ แต่ว่าอัยการคดีอาญาก็อาจจะเป็นแรงจูงใจอย่างดี อีกสองศพตรวจรูปพรรณไม่ได้เหรอ"
     "ก็อยากบอกอยู่" ณัฐพัชร์พูด "ดูนะครับฆาตกรถลกผิวหนังเนื้อเยื่อส่วนหัวออกหมด ลายนิ้วมือถูกลอกออกและเลือดก็ไม่มีมันถูกสูบออกมีรูเจาะที่เส้นเลือดใหญ่ที่คอด้วย"
     "แล้วเนื้อเยื่อละ"
     "คือแอลกอฮอลล์ที่แช่ศพนะมันผสมโซเดียมฟอร์มาดีไฮน์ระดับเบาบาง มันเลยไม่มีกลิ่น"
     "และทำลายดีเอ็นเอจนตรวจไม่ได้"
     "มีวิธีไหม" ณัฐพัชร์ถาม
     "มีไขกระดูกสันหลังและประวัติทันตกรรม เดี๋ยวของหมายประวัติทันตกรรมและให้แม็กมาช่วย" กรวิกพูด "ส่วนหมอวิคุณเคยทำงานกับเขา"
     "ใช่" วิภาดาตอบ
     "งั้นคุณต้องช่วยผม"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
     ภูวดลลงมาที่ห้องชันสูตรมาช่วยณัฐพัชร์ที่กำลังเอาหลอดฉีดเจาะและดูดเอาไขสันหลังของอีกสองศพออกมาและช่วยกันตรวจซึ่งใช้เวลาพอสมควร เมื่อได้พอก็ขอหมายเอาประวัตทันตกรรมมาเทียบดูให้ได้ผลออกมาแน่นอนที่สุด
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------