คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 : อารมณ์พุ่ง (?)
Chapter 7 : อารมณ์พุ่ง
ความเดิมตอนที่แล้ว
“หน้าด้าน!!! ไม่ต้องมาเสแสร้งทำหน้าสงสารเลยนะ ทุเรศ!!!!!!! อยากทำกันนักก็ไปทำกันข้างนอกสิ เธอไม่เห็นเหรอเด็กตัวเล็ก ๆ ยังนอนอยู่ข้างนอกน่ะ!!!” แบคฮยอนหยิบเอกสารปาใส่หน้านานะอย่างแรง หญิงสาวแกล้งร้องไห้สะอื้นเสียงดัง
“กรี๊ดดด~”
“แบคฮยอน!!!!! ขอโทษคุณนานะเดี๋ยวนี้ มีสิทธิ์อะไรมาว่า ‘เลขาของผม’ ”
พอทะเลาะกันเสร็จ หลังจากที่ร่างสูงตวาดใส่แบคฮยอน พร้อมทั้งไล่นานะกลับ ชานยอลก็ต้องมานั่งกุมขมับอยู่ในห้องทำงานคนเดียว พอเดินออกไปข้างนอกหวังจะไปคุยด้วย แม้กระทั่งลูกก็ยังไม่สนใจ แล้วอย่าให้พูดถึงแม่เลย แบคฮยอนไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ
ทำสายตาตัดพ้อใส่แล้วก็เมินเขาแบบนี้น่ะเหรอแบคฮยอน?
ให้ได้อย่างนี้สิ!
ชานยอลนั่งเคาะนิ้วเรียวลงกับโต๊ะ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปสักครู่
“หน้าด้าน!!! ไม่ต้องมาเสแสร้งทำหน้าสงสารเลยนะ ทุเรศ!!!!!!! อยากทำกันนักก็ไปทำกันข้างนอกสิ เธอไม่เห็นเหรอเด็กตัวเล็ก ๆ ยังนอนอยู่ข้างนอกน่ะ!!!” แบคฮยอนหยิบเอกสารปาใส่หน้านานะอย่างแรง หญิงสาวแกล้งร้องไห้สะอื้นเสียงดัง
“กรี๊ดดด~”
“แบคฮยอน!!!!! ขอโทษคุณนานะเดี๋ยวนี้ มีสิทธิ์อะไรมาว่า ‘เลขาของผม’ ”
“...... ผมไม่มีสิทธิ์? นั่นสินะ ผมไม่มีสิทธิ์อะไรสักหน่อย” แบคฮยอนกลืนน้ำลายลงคอ รอยยิ้มเจื่อน ๆ ถูกส่งออกผ่านทางสีหน้า
“......................”
“งั้นพี่ชานยอลจะทำอะไรกับเธอต่อก็เชิญเถอะครับ ผมเข้ามายุ่งเอง ผมขอโทษแล้วกัน” น้ำเสียงสั่น ๆ ที่ชานยอลจับสังเกตได้อย่างดี.. คนตัวเล็กก้มหัวให้เล็กน้อย ก่อนจะรีบพาเจ้าลูกหมูแทโอเดินออกจากห้องไป
“คุณกลับไปซะนานะ ผมจะทำซะว่าวันนี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้ง คุณคงรู้ตัวนะว่าจะโดนอะไร”
“ค่ะ.. คุณ .. คุณชานยอล”
แล้วทั้งห้องก็เหลือแค่ปาร์ค ชานยอลที่รู้สึกไม่ดีกับสีหน้าแววตาตัดพ้อที่เห็นจากคนตัวเล็กน่ะแหละ
ปัง!
“ออกไปถามให้รู้เรื่องไปเลยแม่ง!” ชานยอลเอาหนังสือเล่มหนาฟาดลงบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะลุกขึ้นยืน ขายาวสาวเท้าเดินออกไปหาแบคฮยอนที่นั่งอยู่ด้านนอก
พอออกไปนอกห้องเท่านั้นแหละ แบคฮยอนที่นั่งเล่นกับแทโออยู่เห็นร่างสูงก็ทำท่าจะจูงเจ้าลูกหมูเดินหนี
“หยุด! หยุดอยู่ตรงนั้นเลยแบคฮยอน” ชานยอลสั่งเสียงเข้ม
“..............”
“มาคุยกันดี ๆ” ชานยอลเดินเข้าไปดึงข้อมือแบคฮยอนให้เดินแยกออกมากจากเจ้าแทโอตัวอ้วน ถ้าเขาจะทะเลาะกับคนตัวเล็กนี่ ลูกเขาจะต้องไม่เห็นพฤติกรรมแย่ ๆ ด้านนี้แน่นอน!
“ผมไม่ไป มีอะไรก็คุยกันตรงนี้!!! พี่มีอะไรครับ?” ดูปากเล็ก ๆ นั่นสิ ทำมาเป็นเบี้ยวบูดอารมณ์ไม่ดี!!
“โกรธ?”
“ผมไม่มีสิทธิ์ไปโกรธพี่อยู่แล้วครับ!!!” ยัง.. ยังขึ้นเสียง
“อย่าใช้อารมณ์แบคฮยอน” ชานยอลพ่นลมหายใจออกมา ข่มอารมณ์ไว้ เขารู้ ร่างเล็กกำลังอารมณ์ร้อน อารมณ์ไม่ดีที่เขาตวาดใส่
“...........” แบคฮยอนมองใบหน้าคมอย่างอารมณ์ไม่ดี ข้อมือเล็กบิดออกให้หลุดออกจากมือแกร่ง ก่อนจะหันหลังเดินหนี แต่ทว่า ก็โดนชานยอลกระชากแขนกลับหันมาให้คุยกันอีกครั้ง
“กลับมาคุยกันดี ๆ อย่ามาทำเป็นเด็กไม่มีเหตุผล!”
“ผมจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของผม พี่ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับผม!!!” เด็กเอาแต่ใจ!!!
“ก็เลิกเมินพี่สิครับ!”
“ไม่ใช่เพราะพี่รึไงที่พูดแบบนั้นทำให้ผมต้องเสียความรู้สึกน่ะ!!!!” แบคฮยอนตวาดเสียงดัง ชานยอลหันไปมองแทโอ เขากลัวลูกจะได้ยิน แต่โชคดีที่แทโอยังคงง่วนอยู่กับการดูการ์ตูนในทีวีอย่างสบายใจ
“ก็ที่เรียกมาคุยเนี่ยจะขอโทษไง!!! อย่าทำอาการเหมือนเมียหึงผัวจะได้ไหมล่ะ?!!” ชานยอลกระชากต้นแขนเล็กเข้ามาใกล้ มือแกร่งบีบแรง ๆ ลงบนต้นแขนนิ่ม เหมือนคล้ายจะเป็นการลงโทษเด็กพูดจาไม่ดี
“อือ!! ผมหึงพี่ เพราะผมชอบพี่ ชัดรึยังพี่ชานยอล!!!!”
“..............”
“มองหน้าผมทำไม? ตกหลุมรักรึไง?!!!” คนยิ่งโมโห ๆ อยู่!!
“..............”
“แล้วก็ไม่ต้องมาสนใจหรอกนะว่าผมจะชอบพี่หรือไม่ชอบ จะไปมีอะไร สวีทกับใคร ฟีทเจอริ่งกับใคร หรือมีอารมณ์กับใครก็เชิญ!!!!!” แบคฮยอนหลับหู หลับตาพูดใส่อีกคน มือเล็กก็ผลักอกร่างสูงแรง ๆ แต่ทว่า ชานยอลกลับยิ้มที่มุมปาก อารมณ์ขุ่นเคืองตั้งแต่แรกกลับหายหมด มือแกร่งรั้งเอวบางให้เข้ามาใกล้แนบชิด เสียงทุ้มนุ่มกระซิบลงแผ่วเบาที่ใบหูเล็ก
“อืม โดนผู้หญิงยั่วแต่ไม่อยากทำ แต่ตอนนี้เจอเด็กบอกชอบอารมณ์เลยพุ่งเลย”
“พี่ชานยอล!!!!” แก้มยุ้ย ๆ สองข้างขึ้นสีแดงแปร๊ดเมื่อได้ยินคำพูดชวนสองแง่สองง่าม มือเล็กผลักชานยอลออกจนหลุดออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงนั่นได้ ขาเล็ก ๆ รีบวิ่งไปอุ้มเจ้าลูกหมูเข้าห้องทันที
“แอ๊!!!”
มะม๊า!! ผมดูคุงกันดั้มอยู่นะ!!!
“นอนนอกห้องไปเลยนะ ไอพี่ชานยอลบ้า!!!” แน่ะ!! ยังจะตะโกนไล่หลังมาอีก!! ชานยอลส่ายหน้ายิ้มขำ ๆ
เขินแล้วลำบากเขาตลอด!!
.
.
.
ชานยอลแอบมองแบคฮยอนที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว นานพอ ๆ กับเจ้าลูกหมูที่แอบมองแครอทสีส้มอันหนึ่งในตะกร้าผักของแบคฮยอน ร่างสูงหันมามองลูกชายแสนจะกินเก่งก็เอามือมาป้ายปากเล็ก ๆ นั่นสักทีสองที
“น้ำลายยืดหมดแล้วแทโอ” แทโอส่ายหน้าไปมา ยิ้มแป้นแล้น
แครอทอันนั้นน่ากินจังเลยนะครับปะป๊า!
“แบคฮยอน” ชานยอลนั่งเท้าคางมองอีกคนในครัว แบคฮยอนกำลังหั่นผักอย่างตั้งใจ ตัวเล็ก ๆ หน้าตาจิ้มลิ้ม ปากเล็ก ๆ สีแดง ๆ นั่นที่คอยด่า คอยประชด เหน็บแนม หรือบางทีก็พูดจาน่ารัก ๆ ใส่ ร่างสูงไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อคืนจะได้รู้ความลับบางอย่างเมื่อเจ้าตัวโมโหแล้วขึ้นเสียงใส่เขา ใครจะไปคิดล่ะ ว่าเจ้าเด็กนั่นจะมาแอบชอบเขาได้
“.................”
“เงยหน้ามามองกันหน่อยสิคุณ ผมเรียกไม่ได้ยินเหรอ?” เสียงทุ้มนุ้มกระเซ้าแหย่
“มีอะไร” แก้มแดงด้วยแน่ะ
“ยูราบอกว่าจองที่พักที่ตั้งแคมป์ไว้ แต่พี่เขยไม่ว่างซะงั้น จะทิ้งไปก็เสียดาย ไปด้วยกันสิ” แบคฮยอนยังคงเงียบ แต่ฟันซี่เล็กกำลังงับปากล่างไว้เหมือนกำลังใช้ความคิด
“ไม่ทำงานเหรอครับ?”
“กลัวโดนสาวปล้ำ เลยไม่รับงาน แต่ถ้าเด็กแถวนี้ปล้ำก็ยอม” ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มมองปฏิกิริยาคนตัวเล็กอย่างอารมณ์ดี
ปึก!
กล้าเล่นมีด เล่นของมีคมเลยเหรอ?!
“อย่ามาล้อนะ!” แบคฮยอนแกล้งสับแครอทลงบนเขียงแรง ๆ หน้าจิ้มลิ้มที่พวงแก้มกำลังเป็นสีแดงเงยหน้ามามองร่างสูงตาเขียวปั๊ด
“แอ๊! แค รอททททททท” แทโอชี้นิ้วไปที่แครอท เหมือนจะเป็นการสั่งให้แบคฮยอนรีบ ๆ ทำ และห้ามทำร้ายแครอทของตัวเองด้วยด้วย ชานยอลหลุดขำ มือหนาแกล้งดึงจุกผมลูกชายเบา ๆ
“ม๊าเราเขาก็ทำอยู่นั่นยังไปเร่งอีก เดี๋ยวอดกินหรอก”
“แฮ่!” แทโอส่ายหน้าไปมา ปากอันจิ๊ดริ๊ดแกล้งเบะออกอย่างน่าสงสาร
“ตกลงว่าไงเด็กน้อย ปิดเทอมอยู่นี่ พาแทโอไปตั้งแคมป์กัน ไปไหม?” ชานยอลหันไปมองแบคฮยอนอีกครั้ง
“อื้อ! ไปก็ได้ วันไหนล่ะครับ”
“พรุ่งนี้! จัดของให้ป๊าด้วยนะม๊าจ๋า” ขอแหย่อีกสักทีแล้วกัน!!! แก้มยุ้ย ๆ นั่นเวลาแดงแล้วน่ารักเป็นบ้า!
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จแบคฮยอนก็ชวนชานยอลออกมาซื้อของใช้ที่ซูปเปอร์มาร์เก็ตใกล้บ้านอีกเช่นเคย ครั้งนี้ชานยอลเป็นคนเข็นรถตามแบคฮยอนที่จูงมือเจ้าลูกหมูเดินเตาะแตะตามแผนกเครื่องใช้ต่าง ๆ ทันทีที่เห็นขนมห้อยแทรกแซงเหมือนเป็นการแนะนำสินค้า แทโอก็รีบสะบัดมือออกจากคุณม๊าตัวเล็กแล้ววิ่งแจ๊นด้วยความเร็วไปดึงขนมทันที
“หนม หนม แฮ่!” เจ้าเด็กตุ้ยนุ้ยชูถุงขนมโบกไปมา ก้นเล็ก ๆ ส่ายไปมาเหมือนเต้น ไอเรื่องวิ่งนี่เร็วนัก! อย่างกับติดรองเท้ามีล้อเอาไว้!!
“แทโอ! ขนมไม่มีประโยชน์นะ ไม่เอาครับ เอาไปเก็บเร็ว” แบคฮยอนว่า ทันทีที่ได้ยินว่ามะม๊าจะไม่ซื้อให้ เจ้าหมูแทโอก็เริ่มออกอาการเบะปากงอแงทันที
“ฮึก หนม.. หนม” แขนตุ้ยนุ้ยกอดถุงขนมไว้ในอกแน่น ชานยอลเห็นอาการแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เหมือนลูกหมาส่งสายตาขอขนมอย่างไงอย่างงั้น
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวม๊าพาไปกินของมีประโยชน์ดีกว่า” แบคฮยอนดึงถุงขนมออก น้ำตาเม็ดโตไหลร่วงลงบนแขนของคนตัวเล็กทันที แทโอกำลังจะร้องไห้งอแง
แทโออยากกินหนม!!!!
“เอาให้แทโอไปเถอะแบคฮยอน ห่อเดียวก็ได้สงสารลูก ให้ลูกลองรสชาติขนมบ้างก็ได้” เจ้าลูกหมูรีบวิ่งไปกอดขาชานยอลอย่างหาพรรคพวก ตากลมใสกระพริบตาปิ๊ง ๆ ใส่ ร่างสูงกลั้นยิ้มเอาไว้
อ้อนเหรอ? เจ้าเด็กนี่แสดงละครเก่งจริง ๆ
“แต่...”
“แค่ห่อเดียวเอง เขากินให้เราเห็นดีกว่าโตขึ้นเขาไปแอบเรากินจนไม่กินข้าวกินปลานะครับ” ชานยอลอุ้มแทโอมานั่งรถเข็น แบคฮยอนหันไปมองเจ้าลูกหมูก็เห็นแทโอนั่งส่งสายตากระซิก ๆ วิงวอนขอขนม
“ก็ได้ แค่ห่อเดียวนะแทโอ”
“เน!!!!”
หัวเราะเสียงใสเลยนะ! เจ้าเด็กรางวัลตุ๊กตาทอง!
ชานยอลเข็นรถตามแบคฮยอนเรื่อย ๆ แบคฮยอนคอยหยิบของใช้ส่วนตัวที่หมดแล้ว หรือใกล้หมดลงรถเข็น มือเล็กเอื้อมไปหยิบยาสีฟันหลอดเล็ก ๆ ที่สำหรับพกพา
“ที่แคมป์เราต้องเอาไปเองทุกอย่างเลยใช่ไหมครับ?”
“คงงั้นมั้ง เหมือนเข้าค่ายหรือเปล่า พี่ก็ไม่เคยไป” แบคฮยอนเอื้อมไปหยิบแปรงสีฟันมาอีกสองสามสีมาวางในมือ ก่อนจะพยักเพยิดให้ชานยอลดู
“พี่ชอบสีไหนครับ” ร่างสูงกวาดสายตามองไปทั่วแผงแปรงสีฟัน พร้อมทั้งเอื้อมไปด้านหลังแบคฮยอนก่อนจะหยิบอันที่ถูกใจมาให้
“เอาอันนี้” ไม่รู้ว่าแบคฮยอนจะรู้ตัวหรือเปล่าที่ชานยอลเนียนเอามือไปวางที่สะโพกเล็ก ๆ คล้าย ๆ กับโอบแบคฮยอนเอาไว้ใกล้ ๆ ตัว
“ฮื่อ! ผมเอาสีไหนดี พี่ชานยอลช่วยเลือกหน่อยสีฟ้าหรือสีน้ำตาลดีครับ” อย่างกับเด็ก จริง ๆ แปรงสีฟันใช้แค่ 2-3 คืนก็ทิ้ง แต่แบคฮยอนก็ยังคิดเล็กคิดน้อยอยากได้สีที่สวยที่สุด ชานยอลยีผมนุ่มเบา ๆ
“สีไหนใช้แปปเดียวก็ทิ้งครับ” ปากสีแดงเบะปากคว่ำลงเมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่ค่อยน่าจะพอใจ
“แทโอเอาสีไหนดีลูก”
“เอ~~~” นิ้วเล็กชี้ไปที่สีฟ้า แบคฮยอนยิ้มกว้างพร้อมทั้งหย่อนแปรงสีฟันลงในรถเข็น
“สีฟ้าเนอะ!”
พอตัดสินใจได้แบคฮยอนก็ชวนให้ชานยอลดูของต่อ โดยแบคฮยอนเป็นคนอาสาเข็นรถ แบคฮยอนกับชานยอลช่วยกันเลือกของที่จะเอาไปแคมป์สองสามอย่าง พอดูอย่างนี้เสร็จ ก็ดูอย่างนู้นต่อ แล้วเข็นดูของไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ร่างเล็กกำลังจะเลี้ยวรถเข็นไปทางอาหารสด แต่ทว่า.. ชานยอลกลับรั้งเอวบางเข้ามาชิดกระทันหัน แบคฮยอนเซถลาไปชนอกแกร่ง ปากจิ้มลิ้มสีแดงกดจูบลงบนปลายคางร่างสูงอย่างไม่ตั้งใจ
จุ๊บ!
“อ่ะ! พี่.. พี่ชานยอล” ใจดวงน้อยเต้นระส่ำรัว มือเล็กดันอกแกร่งเอาไว้
“เอาอันนี้ด้วยสิคนดี” ชานยอลยิ้มกริ่ม ผมของแบคฮยอนหอมเหมือนกลิ่นเปปเปอร์มินต์อ่อน ๆ เอวของแบคฮยอนบางกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก ตัวก็นุ่มนิ่ม.. น่าจับ น่ากอดไปหมด
“ดู.. ดูเร็กซ์ ย่าห์!!!! จะเอาไปใช้อะไรห๊ะ! แล้วปล่อยผมเลยนะอื้อ!” แบคฮยอนพยายามขืนตัวออก แต่ชานยอลไม่ยอมปล่อย ปากหนายิ้มเจ้าเล่ห์แกล้งคนตัวเล็กให้เขินเล่น
“เอาไปใช้กับเราไง นะคนดี พี่ขอสามกล่อง”
“พี่ชานยอล!!!!!!!!!!” ไม่ใช่แค่แก้มกับหูแล้วที่แดง แต่ตอนนี้ทั้งใบหน้าของแบคฮยอนแดงแจ๊ดจนสังเกตเห็นได้ชัด ชานยอลขำ รู้ทั้งรู้ว่าแบคฮยอนเริ่มจะโมโห แต่มือหนาก็ยังโยนกล่องถุงยางอนามัยลงไปในรถเข็นสามสี่กล่อง
“พี่.. ” แบคฮยอนอ้าปากค้าง
นี่ชานยอลจะเอาไปใช้กับเขาจริง ๆ เหรอ?!!
“ซื้อไว้เฉย ๆ น่า ป้องกันเอาไว้ ยังไงพี่ก็เป็นผู้ชาย จะใช้หรือไม่ใช้ก็ไม่เสียหายนี่ครับ เลิกเขินแล้วทำเป็นโมโหแบบนี้สักที เดี๋ยวอดใจไม่ไหวจะโดนฟัดหรอก”
“......พี่ชานยอล ไม่แกล้งนะ!” เขินจนจะแทรกหัวไปในชั้นวางสินค้าแล้วเนี่ย
“เอารสอะไรครับ เมลอนหรือสตรอเบอร์รี่ดี?” ยังจะมาถามอีก!!! หน้าแดงหมดแล้วนะ!!!
“..............”
“ตอบพี่หน่อยสิครับ”
“ฮื่อออ!!! เอาเลมอน!!!” แบคฮยอนตอบไปเพื่อให้จบ ๆ แต่ชานยอลกลับเลิกคิ้วเข้มขึ้นข้างหนึ่งด้วยความแปลกใจพร้อมทั้งหลุดขำออกมา มือหนาโยนกล่องถุงยางอนามัยลงใส่ในรถเข็น
“พรุ่งนี้เอาไว้ใช้กันนะครับ” ทันทีที่ได้ยินร่างสูงพูด มือเล็กก็ยกกำปั้นทำท่าจะทุบลงบนอกแกร่งด้วยความอาย แต่ทว่า กลับมีเสียงหนึ่งเรียกเขามาจากทางด้านหลังพอดี แบคฮยอนพลิกตัวหันกลับไปมอง เช่นเดียวกันกับชานยอลที่เหลือบสายตามองไปเช่นกัน
“เทา!” แบคฮยอนยิ้มให้กับร่างสูงที่เคยคุยกันที่คณะ หวง จื่อเทากำลังถือตะกร้ามาทางเขา
“มาซื้อของเหรอแบค?” ไม่รู้ว่าแบคฮยอนคิดไปเองหรือเปล่า หรือว่ามองผิดไป เขาเห็นเทาเหลือบมองสายตาไปที่ชานยอลแล้วพยักหน้าน้อย ๆ ราวกับว่ารู้จักกัน แต่พอเขาหันไปมองชานยอล ร่างสูงกลับมีทีเฉยนิ่งเหมือนคนไม่รู้จักกันซะงั้น
“ใช่แล้ว~ เทาล่ะ มาซื้อผักเหรอ?” แบคฮยอนเหลือบมองไปที่ตะกร้าที่คนตรงหน้าถือ ร่างเล็กเห็นแต่ผักและผลไม้
“ครับ ที่ร้านขาดพวกนี้น่ะ คุณนายเลยใช้มาซื้อ” ชานยอลกลอกตาไปมา ร่างสูงรู้สึกหงุดหงิด ไอแพนด้าหน้าจีนกำลังส่งสายตาที่เขามองแปปเดียวก็รู้แล้วว่าคิดอะไร มือหนารั้งเอวบางเข้ามาใกล้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกหวงเด็กเอาแต่ใจข้าง ๆ ตัวด้วย ปากหยักกระซิบลงใกล้ใบหูของคนตัวเล็ก
“กลับกันเถอะแบคฮยอน พี่หิวแล้ว” ชานยอนแกล้งกดริมฝีปากลงบนหูนิ่มเบา ๆ เพื่อให้เทาเห็น แบคฮยอนสะดุ้งเฮือกแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร มือเล็กแกล้งหยิกเข้าที่เอวของเขาทั้ง ๆ ที่ริมฝีปากก็แย้มยิ้มให้แพนด้าหน้าจีนนั่นอยู่
“เรากลับก่อนนะเทา ไว้เจอกันนะ บ๊ายบาย”
“ครับ” เทายิ้มให้
แบคฮยอนและชานยอลช่วยกันเอาของใส่หลังรถหลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย เช่นเดียวกับแทโอที่พยายามช่วยทั้งคู่ มือเล็กป้อม ๆ หยิบของชิ้นเล็กให้ทีละอัน ดูเหมือนว่าจะช่วยให้เสียเวลามากกว่า ช่วยให้ไวขึ้น
“ม๊า มะ.. ม๊าแบค” มือป้อมหยิบถุงขนมส่งให้
มะม๊าเก็บหนมของแทโอด้วยคับ!!
“แน่ะ! ทีขนมตัวเองล่ะก็ให้รีบเก็บดี ๆ เชียวนะ” แบคฮยอนแกล้งหยิกแก้มเจ้าตัวเล็กไปทีนึง แทโอหัวเราะเสียงใส ในขากลับ ชานยอลก็มีหน้าที่เป็นคนขับรถเช่นเคย เจ้าลูกหมูก็นั่งอยู่ที่ด้านหลังรถ มือป้อมถือขวดนมดูดอึ๊ก ๆ อย่างไม่สนใจ
“แบคฮยอน”
“ครับ?” แบคฮยอนสะดุ้งตัวอีกครั้ง เมื่อชานยอลโน้มตัวมาคาดเข็มขัดให้เขา ปลายจมูกคมเฉียดฉิวที่ผิวแก้มไปเบา ๆ
“คนนั้นคือใครเหรอ?” ชานยอลแกล้งทำหน้านิ่ง ทั้ง ๆ ที่แอบยิ้มมุมปากไม่ให้คนตัวเล็กเห็น
“เทาเหรอครับ? เพื่อนต่างคณะน่ะ พอดีเจอกันในงานกิจกรรม”
“อย่าไปชอบหมอนั่นล่ะ” พูดแล้วก็หงุดหงิด
“ทำไมล่ะครับ?”
“บอกชอบผมแล้ว ก็รับผิดชอบด้วยสิคุณ เห็นไหมถุงยางอนามัยนั่น ผมก็ตามใจเลือกกลิ่นตามความต้องการคุณเลยนะครับ”
“............... พี่ชานยอล!!!!!!”
“ถ้ารู้ว่านอกใจ พรุ่งนี้ผมปั๊มลูกคนที่สองทำน้องให้แทโอนะครับ”
Talk: แอร๊กกกกกกกกกก!!! เข็นจนจบจนได้!! ตอนนี้ยากหน่อยเพราะแต่งตอนฟีลลิ่งไม่ค่อยมี ใจมันลอยละลิ่วไปตั้งแคมป์ละ #ใช่เหรอ? 55555555555555555555555 ตอนไปแคมป์กันนี่จะให้น่ารักที่สุด เท่าที่จะทำได้เลยเอ้า! แต่ว่าตอนนี้อ่านอารมณ์พุ่งไปก่อนเนาะ พี่ชานก็พุ่งหยอดน้องบ่อยเหลือเกิน หน้าแดง หูแดงจนเป็นงานอดิเรกไปหมดแล้ว
แต่เอ๊ะ!!
เทาโผล่มาในขณะที่พี่ชานของเราก็อยู่กับแบคด้วย เหมือนทั้งคู่จะรู้จักกันนะ ใช่หรือเปล่าน้า หรือ ไม่ใช่ .. ต้องรอตอนต่อไป ส่วนตอนนี้รู้ไปก่อนแค่ว่า พี่ชาน ‘หวง’ น้องบี๋โดยไม่รู้ตัวเข้าให้แล้ว อิอิ
ความคิดเห็น