คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 : ไปเดินเล่น
Chapter : 4 ไปเดินเล่น
ตั้งแต่ที่แบคฮยอนโดนหลอกล่อให้เรียกชานยอลว่า ‘พี่’ ในห้องทำงานแล้ว ชานยอลก็ถือจานข้าวออกมานั่งกินด้านนอก แล้วก็มาเล่นกับเจ้าลูกหมูแทโอโดยปล่อยให้แบคฮยอนทำตัวไม่ถูกอยู่คนเดียว จะเรียกจะคุยกวนประสาทเหมือนเดิมก็คงจะดูแปลก ๆ ก็เขาดันให้เรียก ‘พี่ชานยอล’ เต็มปากเต็มคำ แถมให้พูดเพราะ ๆ อีก ถ้าเกิดดันเรียกไม่ถูกหูโดนงอนขึ้นมา งานก็เข้าแบคฮยอนอีกอยู่ดีอ่ะ!
ตอนนี้ควรทำอะไรดีนอกจากยืนมองตู้เย็นในห้องครัวห๊ะ!!!
“เฮ้อ!” แบคฮยอนถอนหายใจก่อนจะชะโงกหน้าออกไปมองสองพ่อลูกจำเป็นที่กำลังนั่งเล่นด้วยกันอยู่ โดยมีแทโอกำลังอุ้มลูกบอลไว้แนบอกคอยเล่นกับร่างสูง
“งานเสร็จแล้วรึไงนะถึงออกมาเล่นกับแทโอเนี่ย” แบคฮยอนขยี้ผมอย่างหาที่ระบาย
เอาวะ!!
“ออกไปเล่นกับเขาก็ดีกว่ายืนเหงาในห้องครัวคนเดียวเว้ย!!” แบคฮยอนพูดเสียงเบาก่อนจะเดินออกมาจากห้องครัว แบคฮยอนเดินไปนั่งใกล้ ๆ กับแทโอ แทโอหันมามองแค่แว๊บเดียวก็หันไปเล่นบอลต่อกับชานยอล
“เอิ้ก.. บอล ๆ ~” ขาป้อม ๆ วิ่งส่ายก้นอย่างน่ารักเอาบอลไปให้ชานยอล ชานยอลรับลูกบอลไว้แนบอก
“ปะป๊า.. ไหนพูดซิปะป๊า~”
“ม๊าา~” แทโอยิ้มโชว์ฟันซี่เล็ก ก่อนจะหันหลังวิ่งกลับมาพุ่งใส่แบคฮยอนเต็มแรง
อุ่ก..
จุก.. จุกยันเกือบเฝ้าพระอินทร์
ทำดีมากลูกรัก..
ที่ทำให้ม๊ามีบทบาทตอนนี้..
“แทโอวิ่งใส่ม๊าแบบนั้นม๊าจุกหมดแล้วเห็นไหม?” ชานยอลยิ้มขำที่เห็นแบคฮยอนทำหน้าบู้บี้อยู่ แบคฮยอนแยกเขี้ยวใส่
“อยากตายเหรอ?” เสียงเล็ก ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากบาง
“พูดไม่เพราะ” ชานยอลชี้หน้าคาดโทษ แบคฮยอนเม้มปากแน่น เสียงฮึดฮัดเล็ก ๆ ดังขึ้น “งื้อออ!! ไปทำงานดิ ว่างมากเหรอ?!”
“งานเสร็จแล้ว อยากเล่นกับลูกมีปัญหาเหรอครับ หื้ม?”
ยัง! ยังจะทำละมุนใส่อีก!
“พรุ่งนี้พาแทโอไปเล่นที่สวนสาธารณะข้างล่างคอนโดกันเถอะ” ชานยอลพูดโดยไม่มองหน้าแบคฮยอน ร่างสูงกำลังจับแทโอให้นอนนิ่ง ๆ “แทโอนอนดี ๆ ป๊าจะใส่กางเกงในให้”
“ชานยอล!!” แบคฮยอนรีบถลาเข้าไปใกล้
“.........” ร่างสูงหันมามองแบคฮยอนตาดุ
“อ๊าา! ผมลืม ผมขอโทษ พี่ชานยอลก็ได้..”
“อืม”
“พี่ชานยอลไม่ต้องใส่ให้แทโอแล้ว แทโอใส่แพมเพิสแล้วไง” แทโอเห็นด้วยกับแบคฮยอน เจ้าตุ้ยนุ้ยกำลังคลานหนีชานยอล
“ช้างน้อยไม่โผล่รึไง?!”
“ห๊ะ!!!” แบคฮยอนที่ได้ยินดังนั้นก็หน้าขึ้นสีแดงริ้วพาดอยู่ที่แก้มยุ้ย ๆ ทั้งสองข้าง
“จะโผล่ได้ไงเล่า แพมเพิสก็เหมือนกางเกงในน่ะแหละเห็นไหม?!! ไอพี่ชานยอลลามก!!!” แบคฮยอนแว๊ดเข้าให้อีกสักที หูทั้งสองข้างแดงแจ๊ดจนชานยอลสังเกตได้
“แค่นี้ก็เขินเหรอ”
“...........”
“ฮ่า ๆ น่ารักดี”
“พี่ชานยอล!!!!!!” แล้วแก้มทั้งสองข้างแดงแปร๊ด
“อยากกินโจ๊กหมูนะ”
“เห~?”
“พรุ่งนี้เช้าน่ะ ไปได้แล้ว เข้านอนได้แล้วแม่ลูกนี่มันดึกแล้ว” แบคฮยอนจับแทโอนอนเอาหัวเล็กหนุนนอนตัก ยื่นขวดนมให้เจ้าลูกหมู ชานยอลตีก้นแทโอเบา ๆ เจ้าลูกหมูพลิกตัวไปหนี แบคฮยอนถึงกับหลุดขำก่อนจะสะกิดให้แทโอเข้าไปนอนในห้องกัน
“ครับผม ป่ะแทโอ”
“ฮื่อออ!” แทโอส่งเสียงขัดใจ
“ไปนอนกินนมข้างในเนอะ” แล้วแบคฮยอนก็พาแทโอเขานอนสำเร็จ
รุ่งเช้า..
แบคฮยอนตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกเหมือนปกติ ร่างเล็กรีบอาบน้ำแปรงฟัน เขาจำได้ว่า วันนี้ชานยอลชวนให้พาแทโอไปเล่นสวนสาธารณะด้านล่าง ซึ่งแบคฮยอนเองก็เห็นด้วยไม่ได้ติดขัดใจอะไร ออกจะดีเสียอีก แทโอจะได้สูดอากาศบริสุทธิ์ แบคฮยอนรีบออกมาทำอาหารเช้าอย่างทุกวันที่เคยทำ
“อ่า.. หมอนั่นอยากกินโจ๊กนี่นา”
“…………”
“แล้วนายต้องตามใจด้วยเหรอแบคฮยอน?! ฮึ่ย.. ที่จะทำให้กินนี่มันดีต่อแทโอหรอก!” จู่ ๆ แก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นมาสีอ่อน ๆ โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้สึกตัว กว่าจะต้มข้าวให้ละเอียดพอทำโจ๊กก็คงจะใช้เวลานาน แบคฮยอนจึงคว้าเอาโจ๊กสำเร็จรูปแบบซองมาต้มใส่หม้อทีเดียว แต่เขาเองก็เลือกที่จะเติมหมู เติมผักลงไปเพื่อเพิ่มสารอาหารและความอร่อย
“แทโอยา~ มันใช้เวลานาน กินโจ๊กสำเร็จรูปไปแล้วกันเนอะ” แบคฮยอนปิดฝาหม้อรอน้ำเดือด ก่อนจะรีบวิ่งลากเท้าที่ใส่สลิปเปอร์อยู่เข้าห้อง เดินไปหาคนที่หลับอยู่ที่โซฟา
แหม! คุณลูกหลับสบายบนเตียง
คุณเจ้าของห้องหลับสบายบนโซฟา!!
ให้มันได้งี้สิ!!
ชานยอลกำลังนอนหลับสนิทอยู่ที่โซฟา แบคฮยอนเหลือบมองนาฬิกา นี่ก็ปาเข้าไปเจ็ดโมงเช้าแล้ว ใจจริงเขาก็ไม่อยากปลุกชานยอลหรอก แต่เพราะ อากาศยามเช้ามันเหมาะกว่าอากาศยามสาย ๆ ที่จะพาแทโอไปเล่น มือเล็กสะกิดเข้าที่ต้นแขนแกร่ง
“ชานยอล .. พี่ชานยอล ตื่นเร็ว”
“อือ..” ชานยอลหันหน้าหนีเล็กน้อย แต่ก็ค่อย ๆ พยายามปรือตาขึ้นมอง ผมด้านหน้าที่ชี้ฟูไม่เป็นทรง ทำให้แบคฮยอนอดไม่ได้ที่จะหันไปมองยางเส้นเล็กที่โต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะวิ่งมาจับผมร่างสูงขึ้นมัดจุก
“........” ชานยอลรู้สึกตัวแค่ว่าแบคฮยอนทำอะไรกับผมตัวเอง แต่เขาก็ตาหนักจากความง่วงงอนเกินจะปรือตามาห้าม
“ฮ่า ๆ พี่ชานยอลตื่นดิ เจ็ดโมงแล้ว เร็ว ๆ อาบน้ำให้แทโอด้วยนะ” แบคฮยอนฟาดมือลงอกร่างสูงเบา ๆ ชานยอลพยักหน้าทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่
“ตื่นด้วยนะ! ผมจะออกไปทำอาหารรอ!”
แบคฮยอนรีบวิ่งออกมาด้านนอกเพื่อจะมาคนโจ๊กในหม้อต่อ มือเล็กเปิดตู้เย็นหาผักกาด หาวัตถุดิบทำแซนวิช ร่างเล็กคิดว่า น่าจะหิ้วอะไรออกไปบ้างเผื่อเล่นถึงสาย ๆ พวกเขาอาจจะหิวกัน
บางทีเขาก็ทำเหมือนเป็นเมียใครแล้วอย่างไงอย่างงั้น!!
เมียที่มีลูกซะด้วย!!
จะบ้าตาย บยอน แบคฮยอน!!!
“เพื่อสุขภาพที่ดีของหลานต่างหาก!” แบคฮยอนเบ้ปากไป ทำแซนวิชไป ร่างเล็กจัดแจงทำได้อย่างคล่องแคล่วและสวยงาม พลางจัดใส่ลงตะกร้าอันเล็ก ๆ ภายในตะกร้าที่แบคฮยอนยัดลงไปมีแซนวิชสามอันกับน้ำขวดเล็ก ๆ สองขวด
“มะม๊าาาา!! แอ๊!!!!!!” แบคฮยอนวางตะกร้าลงเค้าท์เตอร์ครัว เมื่อได้ยินเสียงแทโอหวีดร้องกำลังวิ่งมาหา
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอลูกหมู ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าดี ๆ ล่ะ” แบคฮยอนรีบวิ่งไปเอาผ้าเช็ดตัวในห้องเพื่อมาเช็ดให้เจ้าลูกหมู
“ย่าห์!!!!!!!!!!! พี่ชานยอล!!! ใส่เสื้อผ้าดี ๆ !!!!”
ทำไมชอบยืนในห้องเปลือยท่อนบนพันแต่ผ้าเช็ดตัวด้านล่างวะ!!!
“เดี๋ยวผมแต่งตัวให้แทโอเอง เร็ว ๆ นะ!” แล้วก็รีบหยิบชุดแทโอวิ่งแจ้นออกมา
ไอบ้าเอ้ย!!!
แล้วจะเขินทำไมวะ ผู้ชายเหมือนกัน!!
“ฮึ่ย! เสียสายตาจริง ๆ เลยแบคฮยอน ย๊าๆๆๆ” แบคฮยอนส่ายหน้าไปมา แก้มทั้งสองข้างแดงแปร๊ดไม่หยุด
“นม~ นมมม” แทโอชี้ไปที่ขวดนมบนโต๊ะ แบคฮยอนเดินจับเด็กน้อยยืนบนเก้าอี้ก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าให้ เสื้อแขนยาวผ้าเนื้อนิ่มสบาย ๆ สีเหลืองอ่อนสดใส กับกางเกงวอร์มของเด็กสีชมพูสดใส
โอ้โหย.. เป็นเด็กผู้ชายที่มุ้งมิ้งมากลูกกู..
“เอ.. เอ~~~~~~” แทโอพยายามคว้าเอาขวดนมที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ แบคฮยอนเช็ดผมอันน้อยนิดให้แห้งก่อนจะมัดจุกให้เพราะผมด้านหน้าเริ่มยาวเกินไป
“ป่ะ! พี่เสร็จแล้ว” ชานยอลเดินออกมา แบคฮยอนส่ายหน้า
“ทานข้าวกันก่อนครับ”
“แทโอนั่งดี ๆ มะม๊าจะเอาข้าวให้กิน กินไหม ห๊ะ?” แทโอที่ได้ยินว่าจะได้กินข้าว หูทั้งสองข้างก็เหมือนผึ่งเต็มที่ หน้าเล็ก ๆ พยักหน้าขึ้นลงแรง ๆ
ข้าว.. ข้าว..
ข้าวกำลังจะมาแย้วววววววว~
ข้าวจ๋าของหนู~
“ทำโจ๊กจริงด้วย” ชานยอลตักโจ๊กเข้าปาก
“ก็.. มันง่าย! ฉีกซองใส่หม้อต้ม ๆ ๆ ไม่ได้จะทำให้พี่หรอก!” แบคฮยอนรีบตักโจ๊กเข้าปาก แทบจะสำลักเพราะความร้อน ชานยอลเห็นแบบนั้นก็ส่ายหน้ายิ้ม ๆ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย เนอะแทโอ กินดี ๆ สิครับ เลอะเสื้อหมดแล้ว คุณแม่เราใส่ให้ซะน่ารัก” ชานยอลแอบเหล่มองที่ร่างเล็ก หูทั้งสองข้างขึ้นสีแดงแจ๊ด พวงแก้มอวบอิ่มมีริ้วสีแดงพาด
เด็กน้อย~ แหย่แค่นี้ก็เขิน หึ!
“ง้ามมม! มะม๊า! ง่ำ ๆ ๆ” แทโอเอาช้อนสีฟ้าของตัวเองชี้ไปที่หมูในชามของชานยอล
“จะเอาหมูเหรอ? เรียกปะป๊าก่อน นี่ป๊าไม่ใช่ม๊า” เสียงเข้มเอ่ย นิ้วยาวจิ้มเข้าที่หน้าผากเจ้าหมู
“แอ่~ ม๊าา” มือป้อมอีกข้างพยายามจะคว้าหมูในชามคุณพ่อจำเป็น ชานยอลรีบคว้าถ้วยไว้
“ไม่ให้! เรียกป๊าก่อน”
“ฮึก.. ฮือออออออออออออ!!!!!!” แล้วแทโอก็แหกปากจนได้!
“พี่ชานยอล! อย่าแกล้งแทโอสิ มานี่มาลูกมา ม๊าเอาให้” แบคฮยอนรีบตักหมูในชามตัวเองใส่ของเจ้าตัวเล็ก พอแทโอเห็นแค่นั้นปากเล็ก ๆ ยิ้มแป้น
ฉมน้ำหน้ามะม๊าเข้าข้างหนู~
“สร้างละครนี่นา!!!!” แบคฮยอนยิ้มขำตามคำพูดของชานยอล เจ้าตัวเล็กเพียงแค่ทำหน้าแป้นแล้นใส่
หลังจากที่ทั้งสามคนกินข้าวเสร็จ ชานยอลก็เป็นคนเดินจูงมือแทโอ ส่วนแบคฮยอนก็หิ้วตะกร้าเล็ก ๆ ที่ตัวเองแพ็คอาหารว่างไว้เดินตามสองพ่อลูก แบคฮยอนมองตามแผ่นหลังชานยอล ... ร่างสูงใส่แค่เสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงยีนส์พร้อมกับสวมหมวกโดยเอาปีกหมวกมาไว้ที่ด้านหลัง
แม่ง!! ดูดีไปไหม!!!!!
ไหล่ก็น่าซบ!!
เอวก็น่ากอด!!!
“เพ้อเจ้อว่ะแบคฮยอน! เราไม่ชอบขี้หน้าเขานะเว้ย!!” แบคฮยอนเขกหัวตัวเองแรง ๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่ชานยอลหันมาเห็นเขาพอดี
“เป็นอะไรแบคฮยอน?” ลิฟท์เลื่อนลงมาที่ชั้นพวกเขารอพอดี
“เปล่าครับ แฮะ ๆ” แบคฮยอนเดินตามเข้าไป กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของชานยอลปะทะเข้าที่จมูก
“............” แบคฮยอนผงะ จู่ ๆ ถอยหลังไปยืนชิดกับผนังลิฟท์
กลิ่นอะไรวะ? โครตหอม!
ถ้าถามจะดูโรคจิตไหมนะ?
อยากตัวหอม ๆ แบบนั้นบ้างจัง
“แอ๊!! บรื๊นนนนน” ทันทีที่ถึงสวนสาธารณะเล็ก ๆ ใต้คอนโด มือเล็กก็สะบัดออกจากมือใหญ่ ๆ ของคุณพ่อ เจ้าลูกหมูรีบวิ่งไปหาชิงช้าตัวเล็ก
“แทโอ เดินดี ๆ สิครับ!” ร่างเล็กทำท่าจะวิ่งเข้าไปใกล้ ๆ แทโอ เผื่อเจ้าลูกหมูหกล้มจะได้ช่วยทัน
หมับ!!
“อ่ะ!.. ” แบคฮยอนมองที่ข้อมือตัวเอง ชานยอลจับข้อมือเขาไว้อยู่ ใบหน้าคมมองไปที่แทโอ แต่ริมฝีปากหนากลับเอื้อนเอ่ยกับเขา
“เดินกับพี่นี่แหละ เราดูห่าง ๆ ก็ได้”
“อื้มม” แล้วแบคฮยอนก็รู้ว่า ตัวเองใจเต้นแรงขึ้น เมื่อนิ้วแกร่งเลื่อนลงมาสอดเข้ากับระหว่างนิ้วทั้งห้าของเขา
ชานยอลกำลังกุมมือแบคฮยอนเดินตามเจ้าลูกหมูแทโอ
ให้ตายเหอะ!
ทำไมต้องจับมือกันด้วยนะ
บ้าเอ้ย!!!
“ฮื่อออ!!” แทโอชี้นิ้วไปที่ชิงช้า เจ้าลูกหมูกำลังอยากนั่งแต่ขึ้นไม่ได้ ชานยอลจึงต้องปล่อยมือร่างเล็กไปอุ้มเจ้าลูกหมูขึ้นนั่งแล้วไกวเบา ๆ ปล่อยให้แบคฮยอนนั่งมองอยู่ที่เก้าอี้ใกล้ ๆ
ฟู่ว!! กว่าจะปล่อยมือได้
แล้วใจจะเต้นอะไรนักหนาเนี่ย!!!
“ม๊าา~ บึยๆๆๆ” แทโอชี้นิ้วมาที่ตักตัวเองแล้วตบปุ ๆ
“ม๊าจะนั่งได้ไง หมูขนาดนั้น” ชานยอลแกล้งกระซิบข้างหูแทโอให้แบคฮยอนได้ยิน
“พี่ชานยอล!!!!!” ปากเล็ก ๆ เบะคว่ำลง ชานยอลยิ้มขำ
“มานั่งอันใหญ่นี่เร็วแบคฮยอน”
“บึย ๆ ๆ งุยยยยยยย” แทโอยังคงกวักมือเล็ก ๆ เรียกแบคฮยอน
“...............”
“มาเร็ว ๆ ครับ ไม่ดื้อสิ แทโอเรียกแล้ว” แบคฮยอนได้ยินเสียงนุ้มทุ้มของชานยอล เท้าเล็ก ๆ กระทืบเท้าไปนั่งที่ชิงช้าอันใหญ่ข้าง ๆ แทโอ ชานยอลเห็นดังนั้น ร่างสูงจึงอุ้มแทโอไปนั่งตักแบคฮยอน
“อ่ะ!”
“บึยยยยยยยย เอิ้กก~ ฮิฮิ” เสียงสดใสของเจ้าลูกหมูดังขึ้น
“นั่งดี ๆ นะครับคุณแม่คุณลูก เครื่องบินกำลังจะออกแล้วนะ ฟิ้ววว~” แล้วชานยอลก็เป็นคนไกวชิงช้าให้คู่หูหมูน้อยทั้งสอง
“ฮ่า ๆ พี่ชานยอลไกวดี ๆ เดี๋ยวแทโอตก // เอิ้กกกก~”
เสียงหัวเราะสดใสของแบคฮยอนกับแทโอทำเอาเหล่าบรรดาคุณพ่อคุณแม่แถวนั้นที่พาลูกมาเล่นที่สวนสาธารณะเล็ก ๆ แห่งนี้ถึงกับอดยิ้มตามไปกับความน่ารักไม่ได้ ชานยอลเหมือนคุณพ่อที่กำลังหลงรักคุณแม่และคุณลูกโดยการยืนมองทั้ง ๆ ไกวชิงช้าไปด้วย
หลังจากเล่นชิงช้าไปได้สักพักแทโอก็เบื่อ นิ้วป้อม ๆ ชี้ไปที่อุโมงค์เล็ก ๆ แบคฮยอนอาสาพาแทโอไปเล่นเอง แบคฮยอนปล่อยให้แทโอปีนบันไดขึ้นไปในอุโมงค์ โดยที่ตัวเองวิ่งไปจ๊ะเอ๋ที่ปากทาง
“มะม๊า! แอ๊!!!” แทโอชี้นิ้วใส่แบคฮยอนก่อนจะรีบคลานในอุโมงค์มืด ๆ ออกมาหา เสียงหวีดร้องด้วยความสนุกของแทโอดังขึ้นลอดตามเสียงอุโมงค์ไม่หยุด
“ฮ่า ๆ” ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ชานยอลมายืนข้างเขา ใบหน้าคมก้มลงมารอแทโอที่อยู่ในอุโมงค์ระดับเดียวกับแบคฮยอน
“.........” แบคฮยอนกลั้นหายใจ เขากลัวว่าเขาจะเข้าใกล้ชานยอลไปมากกว่านี้
“แอ๊!!!” แทโอคลานมาหาแบคฮยอน แบคฮยอนหัวเราะ มือเล็กคว้าเอาตัวเจ้าลูกหมูที่โถมตัวมาหา ใบหน้าเล็กเผลอหันไปอีกด้านอัตโนมัติเมื่อแทโอจะตีหน้าเขาเบา ๆ
จุ๊บ~
แล้วริมฝีปากของแบคฮยอนก็จูบลงที่ริมฝีปากของปาร์ค ชานยอลเบา ๆ..
“อ่ะ!!”
มันบังเอิญไปโดนปากพี่ชานยอลจริง ๆ นะ
อ๊า!!!
นายทำอะไรเนี่ยแบคฮยอน!!!
“อยากจูบพี่ก็บอกดี ๆ สิครับคนดี”
“ไม่! ไม่.. อ๊า ไม่ใช่นะ!” ทำไมลิ้นต้องมาพันกันด้วยวะ!!! ชานยอลส่งเสียงหัวเราะในลำคอ แล้วแบคฮยอนก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อชานยอลจรดริมฝีปากลงที่แก้มของเขา
“..........”
“พี่..”
“แก้มเราเหมือนพุดดิ้งที่พี่ชอบเลยครับ”
Talk: ตอนที่ 4 มาแล้ววววววววววววววววววววว หายไปนาน หลายวันเหมือนกัน (?) ใช่ไหมเอ่ย? แต่มาต่อให้แล้วนะคะ ฮั่นแน่ะ! แล้วพี่ชานยอลของเรานี่อิรุงตุงนังอะไรกับหนูแบคหรือเปล่า แล้วทำไมแบคฮยอนต้องใจเต้นแรง แก้มแดงทุกที ใช่เธอรึนี่ ที่คอยตลอดมา~ #ผิดละ เขินชานยอลจังเลย เอาใจช่วยคุณแม่แบค คุณพ่อชาน คุณลูกแทโอด้วยนะคะ จุ๊บ ๆ
ปล. อีกหน่อย ส่วนช็อตฟิค ไรท์จะรีบ ๆ แต่งรีบ ๆ เอามาให้อ่านให้จบกันน้า ค้างนานกลัวเบื่อ 55555555555555555
ความคิดเห็น