คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF : All Hallows' Eve [Chanbaek] 1 {100%}
ร่างสูงก้าวท้าวเดินไปตามทางเดินที่เงียบเชียบมีเพียงแสงไฟที่ส่องกระพริบแบบติด ๆ ดับ ๆ อยู่ดวงเดียวที่ปลายทางแยก บรรยากาศวังเวงสมกับเป็นค่ำคืนปล่อยผี หรือที่เจ้าพวกมนุษย์ที่ยังมีชีวิตเดินดินเรียกกันว่า ‘ฮาโลวีน’ เสียงของรองเท้าเนื้อดีย่ำไปตามถนนคอนกรีตจนเกิดเสียงฝีเท้าเบา ๆ ปาร์ค ชานยอล.. สิ่งมีชีวิตที่สูงโปร่ง รูปร่างกำยำ แข็งแรง กำลังจะเดินไปร่วมงานกับปาร์ตี้เล็ก ๆ ของหมู่บ้านแห่งนี้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่บริเวณมุมปากหยัก พลางคิดถึงเรื่องสนุกที่เขาอาจจะเจอกับมันในคืนนี้
มือซีดของร่างสูงเคาะที่หน้าประตูบ้านเบา ๆ สามครั้ง ไม่นานก็มีเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ร่างเล็ก ๆ ออกมาเปิดประตูให้
“ไง ชานยอล ฉันยินดีที่............. นายมา” ชานยอลมองมือเล็กที่ยื่นมาตรงหน้า ผิวขาวที่ตกแต่งให้เป็นขาวซีด โด คยองซู.. ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านนี้ เด็กหนุ่มไม่ได้เลียนแบบเป็นผีอะไรที่เด่นชัด ชานยอลเองก็ไม่ได้ใส่ใจหนัก มือหนาล้วงมือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะปัดมือเล็กออกให้พ้นทางเบา ๆ
“มีอะไรที่มันจะทำให้ฉันสนุกรึยัง?”
“ยัง.. แต่ฉันคิดว่าจะมี และ.. มันก็จะมีแน่ชานยอล” คยองซูผุดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะถอยตัวผายมือให้ชานยอลเดินเข้าไปในบ้าน
ถ้าถามว่าคยองซูเป็นอะไรกับปาร์ค ชานยอล ก็คงจะตอบได้ว่า เป็นเพื่อน? ใช่ เป็นเพื่อนกันน่ะแหละ ถึงแม้จะพึ่งเป็นเพื่อนกันไม่นานนี้ก็ตาม แต่เขาสองคนก็ถือว่าสนิทสนมกันในระดับนึงทีเดียว
ปีนี้บ้านของของตระกูลโด ขออาสาเป็นสถานที่จัดงานวันฮาโลวีนให้คนในหมู่บ้านแห่งนี้ได้มาสังสรรค์ปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนาน แต่งตัวสุดเหวี่ยงเลียนแบบผีสางนางไม้ไม่ว่าจะตระกูลไหนก็แต่งมาได้เต็มที่ บ้านขนาดกระทัดรัด น่ารักถูกจัดให้เปิดไฟสีส้ม ๆ แดง ๆ บางจุด บางจุดก็มืดครึ้ม บางจุดที่เปิดไฟสีขาวสว่างในจุดที่มีอาหาร แต่ร่างสูงไม่สนใจของพวกนั้นหรอก เขาไม่กินของแบบนั้นอยู่แล้ว
“บางทีนายควรจะลองดื่มมัน?” ชานยอลจำใจรับน้ำค็อกเทลจากคยองซูอย่างอดไม่ได้ ที่บ้านตระกูลโด ถือว่าจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ นี้ได้น่ากลัวตื่นเต้นพอสมควร เสียงเพลงแบบโหยหวน เงียบงัน บวกกับบรรยากาศด้านนอกที่เงียลเชียบและมืดสนิททำให้ปาร์ตี้ดูน่ากลัวมากขึ้นเพิ่มไปอีก
“คนมาเยอะเหมือนกันนะ” ชานยอลแกล้งจรดน้ำสีอำพันลงคอ เพื่อทำให้ทุกคนไม่มองเขาอย่างเป็นที่จับผิดว่าไม่หยิบ ไม่จับ ไม่กินอะไรเลย
เขาน่ะ.. ไม่รู้สึกถึงอะไรหรอก
ใช่.. น้ำพวกนี้จืดชืดยิ่งกว่าน้ำเปล่าเสียอีก
“อร่อยไหมล่ะ?”
“มันคงจะอร่อยกว่านี้ถ้ามันเป็น......” ชานยอลหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เขาไม่จำเป็นต้องพูดออกมาต่อ
“ฮ่า ๆ นายดูฮ็อตนะ.. สาว ๆ ในหมู่บ้านพากันมองนายเป็นสายตาเดียว พ่อโจ๊กเกอร์”
“ว่างมากก็ไปหาไอไคซะคยองซู ฉันจะหา ‘ของเล่น’ ”
“.................” คยองซูไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่ยิ้มออกมาเท่านั้น
“บางทีนะชานยอล ฉันว่า...” คยองซูพยักเพยิดให้ชานยอลหันไปมองที่หน้าประตูบ้าน
“ฉันว่า..... เรื่องสนุกของนายมาแล้วล่ะ”
“...............”
“ดูเด็กคนนั้นสิ.. น่ารักใช่ไหมล่ะ?”
“.................” ร่างสูงยังคงเงียบไม่ตอบอะไร แต่ทว่าแววตากลับฉายแววความเจ้าเล่ห์ออกมา
หึ..
แวมไพร์ตัวน้อยงั้นเหรอ?
น่าสนุกดีนะ..
.
.
.
บยอน แบคฮยอน เด็กหนุ่มอายุ 17 ปี ลูกชายของคุณชายบยอน เศรษฐีหนุ่มที่บ้านอยู่ท้ายหมู่บ้าน เด็กน้อยไร้เดียงสาตัวเล็กที่คนในหมู่บ้านพากันเอ็นดู และหลงรักกันถ้วนหน้าด้วยความที่นิสัยอันน่ารักแต่ติดว่าซนจนน่าจับตี แต่ก็ทำผู้เฒ่าผู้แก่ของหมู่บ้านหลงรักกันไปตาม ๆ กัน
ตระกูลเศรษฐีบยอนไม่เคยหยิ่งยโส ว่าตนนั้นมีเงินทองร่ำรวยมากกว่าคนอื่น ครอบครัวร่างเล็กมักจะร่วมกิจกรรมเสมอ และยังช่วยออกค่าใช้จ่ายเป็นเจ้าภาพในหลาย ๆ งานอย่างไม่ต้องออกปากขอความช่วยเหลือ แล้วก็เช่นเดียวกัน คืนนี้ คุณชายบยอนพร้อมกับคุณหนูบยอนก็ได้รับคำเชิญจากคุณลุงโดให้มาปาร์ตี้ร่วมงาน
“คุณหนูแบคฮยอน ชอบไหม? พี่คยองซูเขาออกแบบจัดเองเลยนะ” เสียงแหบพร่าของชายวัยกลางคนพูด เขาคือ พ่อของคยองซูนั่นเอง
“ชอบครับคุณลุง!! น่าสนุกดี! คุณพ่อ! น้องแบคไปหาของกินทางนู้นนะ ๆ ” มือเล็ก ๆ ชี้ไปทางด้านซุ้มอาหารอย่างกระตือรือร้น คุณชายบยอนพยักหน้าให้เบา ๆ
“อย่ากินหมดงานนะเจ้าดื้อ”
“คร้าบบบบบบ~”
“คุณหนูแบคฮยอนน่ารักเสมอ เธอไม่เคยรังเกียจคนจนอย่างพวกเราเลย” คุณลุงโดพูดอย่างซาบซึ้งน้ำใจ
“อย่าพูดอย่างนั้น ฮยองไม่ได้จนซักหน่อย ผมแค่มีมากกว่า และเราก็เป็นเพื่อนกัน เอาล่ะเราไปนั่งทางด้านนู้นกันเถอะ”
.
.
.
แบคฮยอนยืนเบ้ปากด้านหน้าโต๊ะเค้กที่วางไว้หลากหลาย หลังจากขอแยกตัวออกมา บางทีใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นก็เหวอออกเหมือนกลัวพวกบรรดาเค้กต่าง ๆ ที่เป็นรูปสยดสยอง บ้างก็เป็นเหมือนมือขาดที่เลอะไปด้วยเลือด บ้างก็เป็นหน้าศพ แบคฮยอนแทบจะอ้วก ร่างเล็กเลยหยิบแค่น้ำหวานมาดื่มเท่านั้น ก่อนจะหันหลังกลับเพื่อไปนั่งกับคนเป็นพ่ออย่างเดิม
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ” แบคฮยอนสะดุ้งตัวเมื่อหันไปชนกับใครคนหนึ่ง
“อ๊า!! เสื้อของคุณ!! ผมขอโทษ” เสียงใส ๆ นั่นทั้งตกใจทั้งสลด เมื่อเห็นน้ำหวานสีแดงที่ตนถืออยู่หกราดใส่ชุดของอีกคนจนเสื้อเชิ๊ตสีขาวเปียกเป็นทางยาว
แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่เขาซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่ ทำใจยอมรับเสียงคำด่าเอาไว้
“........ เด็กน้อยซุ่มซ่าม.....”
“.............”
ดวงตากลมโตแต่ทว่าดูเจ้าเล่ห์.. ริมฝีปากหนาที่รับกับจมูกโด่งสันเป็นคม ขนาดแต่งหน้าเป็นโจ๊กเกอร์ขนาดนี้ แบคฮยอนเองยังดูออกเลยว่าคนตรงหน้าที่โครงหน้าสวยขนาดไหน แววตาที่เรียบเฉยแต่ทว่าดึงดูดทำเอาร่างเล็กแทบหยุดหายใจ
“เสื้อฉันเลอะนะแวมไพร์ตัวน้อย”
“อ๊า! จริงด้วย! ใช่สิ ทำไงดี ไปห้องน้ำไหมครับ หรือว่าจะเปลี่ยนชุด เดี๋ยวผมไปเอามาให้ใหม่ อ๊าา!! แย่จริง ๆ เลย ขอโทษนะครับ”
“ช่างมันเถอะ มันก็... เหมือน ‘เลือด’ เลอะดีไม่ใช่เหรอ?” แบคฮยอนได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยออกมา
“.......” ตากลมใสสบเข้ากับดวงตาคม แบคฮยอนคิดว่า ผู้ชายคนนี้มีแรงดึงดูด ทุกครั้งที่ร่างเล็กสบตา เขาไม่อยากจะละสายตานี้ไปเลย
“ค่าชดใช้..”
“ครับ?”
“เธอช่วยนั่งเป็นเพื่อนฉันจนกว่าปาร์ตี้จะเลิกได้หรือเปล่า?”
แล้วแบคฮยอนจะปฏิเสธผู้ชายที่มีแรงดึงดูดอันมากมายคนนี้ได้อย่างไร?
“ครับ”
----------------------------------------------- 20 % -----------------------------------------------
Welcome to your life.
There's no turning back.
Even while we sleep.
We will find you.
“ฮื่ออ ผมไม่อยากกิน” แบคฮยอนเบนหน้าหนี มือหนาของร่างสูงที่คอยจะจิ้มเค้กป้อนเข้าปากเขา
“............”
“มันน่ากลัว”
“..............” แบคฮยอนจับมือหนาลองชานยอลลดลง ดึงช้อนส้อมออกจากมือหนา “ไม่เอา น่ากลัว ไม่กล้ากิน”
“หลับตาสิ”
ปลายนิ้วแกร่งลูบที่เปลือกตาสีดำเข้มของร่างบางที่ตกแต่งเป็นเจ้าแวมไพร์ตัวน้อย แบคฮยอนหลับตาลงตามคำสั่งของร่างสูง ชานยอลจิ้มเค้กขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วโป้งลูบไล้ไปตามปากอิ่มที่ตกแต่งให้ซีดจนไม่เห็นเส้นเลือดสีฝาดสีชมพูอวบอิ่ม ไล้ไปมาตามรูปแนวปากเบา ๆ ก่อนจะสอดปลายนิ้วชี้เข้าไปในปากเล็กให้เผยอออก แบคฮยอนสะดุ้งตัวเพียงเล็กน้อย โจ๊กเกอร์หนุ่มตัวสูงจึงได้ใจ แตะส้อมที่จิ้มเค้กไว้แนบชิดที่ปากเล็ก
“มันคือเค้กรูปเทวดาตัวน้อยที่กำลังให้พรนายอยู่” แบคฮยอนนึกตามที่ชานยอลกล่าว ปลายลิ้นร้อน แลบออกมาแตะเค้กที่มีรสชาติหอมหวาน อร่อย ก่อนจะงับเข้าปากทั้งชิ้น
“อร่อย~” แบคฮยอนยิ้มทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่อย่างนั้น โจ๊กเกอร์หนุ่มคว้าเอาแก้วเหล้าบนเค้าท์เตอร์ข้าง ๆ มา ร่างสูงค่อย ๆ ราดลงเค้กให้มันเลอะเปรอะไปทั่ว
“อันนี้อร่อยกว่า นางฟ้ากำลังปกป้องนายอยู่ หึ” ชานยอลกระตุกยิ้ม เขาจิ้มเค้กที่ถูกราดไปด้วยเหล้าป้อนแบคฮยอน
“ทำไมอันนี้.. รสชาติมัน” แบคฮยอนทำท่าจะไม่กิน
“มันจะอร่อยมาก เชื่อฉันสิ”
“นางฟ้าจะปกป้องเธอ ถ้าเธอกินเค้กจนหมด”
แบคฮยอนนั่งฟุบหน้าลงกับแขนเล็ก ตาสวยปรือมองคนตรงหน้า ตาของแบคฮยอนฉุ่มฉ่ำราวกับจะยั่วยวน ไม่รู้ว่าแบคฮยอนกินเค้กที่ราดไปด้วยเหล้าหมดตอนไหน แต่ชานยอลรู้แค่ว่าเด็กน้อยตรงหน้านี้ช่างเป็นมนุษย์ที่คออ่อนจริง ๆ
“น้องแบคอยากกินอีก~ นะครับ.. นะ” เสียงหวานออดอ้อน
“เธอเมาแล้ว”
“น้องแบคอยากกิน ฮื่อออ!”
“เอาแต่ใจ ขี้อ้อนด้วย” ปลายนิ้วของชานยอลลูบไปตามแก้มใส
“ขอกินอีกนะ” ชานยอลไม่ตอบอะไร แต่กลับเปลี่ยนเรื่อง
“ใครแต่งตัวให้นายกันแบคฮยอน แวมไพร์เขาไม่เลือดเปรอะเต็มเลอะเทอะแบบนี้หรอก ดูไม่เท่ห์เอาซะเลย” มือหนาเลื่อนลงมาลูบที่เสื้อเชิ๊ตสีขาวที่โดนเลือดปลอมเทราดให้ดูน่ากลัว
“พี่เซฮูนนนน~ พี่เซฮูนน บอกว่าน้องแบคเป็นแวมไพร์ที่น่ารักกกก” เมาแล้วก็ออดอ้อน ดูซิ.. ถ้าคุณพ่อมาเห็นจะว่ายังไง
แต่คุณชายบยอนจะไม่มีทางเห็นหรอก..
ก็คยองซูจัดการไปแล้วล่ะมั้ง
หึ!
ชานยอลขมวดคิ้วเป็นปมเล็กน้อยเมื่อแบคฮยอนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเซมาหาตัวเอง ร่างเล็กเบียดออดอ้อนนั่งตักโอบมือรอบคอเขาอย่างงอแง
“อยากกลับบ้านแล้ว พาน้องแบคกลับบ้านหน่อย ฮื่ออ~”
“เธออยากกลับแล้วเหรอ?” ชานยอลคว้าเอาเอวบางก่อนจะกระชับให้คนตัวเล็กนั่งเบียดชิดตัวเองมากกว่าเดิม
“.............” ปากเล็กแนบลงบนต้นคอของโจ๊กเกอร์หนุ่มอย่างไม่รู้ตัว
“ตัวเย็นจัง น้องแบคหนาว” ซุกไซร้ร่างกายลงอกแกร่งหวังจะหาความอบอุ่นมากกว่าเดิม
“หึ.. ก็ฉันไม่เหมือนเธอนี่แวมไพร์น้อย” ชานยอลก้มลงประทับจูบให้กับร่างเล็ก ร่างสูงเม้มปากดูดซับปากเล็กราวกับจะกินของหวานอร่อย แบคฮยอนหลับตาลงอย่างไม่มีสติ มือเล็กไขว่คว้ากำแขนเสื้อสูทของโจ๊กเกอร์หนุ่มไว้แน่น เมื่อปลายลิ้นร้อนของร่างสูงดุนดันเข้ามาพัวพันอย่างเอาแต่ใจ
“อื้ออ~” แบคฮยอนเคลิ้มหลงไปกับรสจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ หน้าเล็กทำท่าจะเบนหนีเพราะหายใจไม่ทัน ชานยอลผละออกมาให้ร่างเล็กได้หายใจเล็กน้อยก่อนจะประกบปากลงไปจูบใหม่ มือหนานวดเฟ้นไปตามเอวบางและสะโพกอิ่ม
“อืออ.. อ่ะ”
“อุ่นขึ้นรึยังคนดี จูบของแวมไพร์มันทำให้นายอุ่นขึ้นมาใช่ไหมเด็กน้อย” ชานยอลผละจูบออกมากดจูบที่หน้าผากเล็ก
“ง่วงแล้ว..” ใบหน้าหวานซบหลับลงบนอกแกร่ง
“งั้นกลับบ้านฉันกันแบคฮยอน”
.
.
.
ชานยอลพาแบคฮยอนกลับที่บ้าน บ้านของเขา.. บ้านที่อยู่ใจกลางในป่าภูเขาสูงท้ายหมู่บ้าน ใช่ว่าแวมไพร์จะอยู่ปะปนกับคนทั่วไปไม่ได้ แต่เพราะพวกแวมไพร์ไม่ใช่มนุษย์ การที่จะโดนแสงแดดหรืออยู่ที่ในแสงสว่างมากพอไม่ได้ทำให้พวกแวมไพร์ตายลงชักดิ้นชักแด่วหรอก แต่มันจะทำให้โดนเด่นมากขึ้นก็เท่านั้น ดังนั้นพวกแวมไพร์ถึงมักจะอยู่ในสถานที่อากาศเย็น อับชื้น แบบเช่นในภูเขาของเมือง ๆ นี้
มือหนาวักน้ำขึ้นล้างหน้าเอาเครื่องสำอางที่ถูกตกแต่งโดยลู่หาน น้องชายตัวดีเป็นคนแต่งให้ ชานยอลถูยังไงก็ถูไม่ออก เครื่องสำอางของพวกมนุษย์นี่มันติดทนเกินไป ชานยอลเหลือบไปเห็นน้ำที่บรรจุในขวดเล็ก ๆ ที่ลู่หานทิ้งเอาไว้ให้ก่อนเจ้านั่นจะออกไปปาร์ตี้กับเพื่อนเช่นกัน
‘นายต้องเอาสำลีนี่ชุบกับอันนี้แล้วเช็ดหน้าออกนะพี่ชานยอล’
“เรื่องมากจริง” ชานยอลคว้าเอาสำลีชุบจากน้ำในขวดเล็ก ๆ นั่นแล้วรีบเช็ดหน้าอย่างลวก ๆ
หลังจากที่ล้างหน้าเสร็จชานยอลก็เดินลงมาด้านล่าง มือหนาเปิดตู้เย็นดูของที่พวกมนุษย์ที่มักกิน ยังโชคดีที่ลู่หานชอบซื้อมาติดบ้านไว้ หมอนั่นชอบพาเพื่อนมาปาร์ตี้ที่บ้าน โดยที่พวกนั้นก็ไม่ได้รู้เลยว่าพวกเขาเป็น แวมไพร์ ไม่ใช่ มนุษย์ แต่อย่างใด
ชานยอลคว้าเอานมและช็อคโกแลตติดมือขึ้นมาบนห้อง อีกไม่นานแบคฮยอนก็จะตื่น เขารับรู้ได้ถึงแสงสว่างที่กำลังจะคืบคลานเข้ามา
ชานยอลนั่งมองแบคฮยอนที่หลับตาแป๋วพริ้มอย่างไม่รู้ร้อน รู้หนาว ใบหน้าใสที่เกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอางจากไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ใช่.. เขาเป็นคนเอาสำลีกับน้ำอะไรนั่นมาเช็ดออกให้แบคฮยอนเอง ร่างสูงไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แบคฮยอนที่มีใบหน้าไรเครื่องสำอางสวยเฉี่ยวแบบเมื่อคืน แท้จริงแล้วจะน่ารักใสซื่อ ดูไร้เดียงสา อย่างที่เขาเคยแอบมองเงียบ ๆ มานาน
สมกับที่คนในหมู่บ้านแห่งนี้เอ็นดู
“ฝันดีนะแบคฮยอน” จรดริมฝีปากหนาลงที่หน้าผากเล็กอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้าง ๆ แขนแกร่งตวัดโอบกอดร่างเล็กเอาไว้
.
.
.
แบคฮยอนขยับตัวเล็กน้อย แสงแดดมันส่องเข้ามาภายในห้องเล็กน้อย เห็นเป็นเส้นตรงลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ร่างเล็กมั่นใจว่านี่มันต้องตอนเช้าแล้วแน่ ๆ เด็กหนุ่มสอดสายตาไปมา ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อหันไปเห็นร่างสูงใครคนหนึ่งที่กำลังนอนกอดตัวเองอยู่
“คุณ! คุณ! ทำไม? อ๊า ปวดหัวจัง” แบคฮยอนเห็นดวงตาคมค่อย ๆ ลืมขึ้นก่อนจะมองมาที่เขา แขนแกร่งตวัดเอวเล็กเข้าไปแนบชิดมากกว่าเดิม จนแบคฮยอนเซล้มลงนอนทับอกแกร่ง
“เธอตื่นแล้วเหรอ?”
“คุณเป็นใคร?! ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ ไอคนบ้า!!! ผมจะแจ้งตำรวจมาจับคุณ!!” เสียงเล็กพร่ำพูดเอาแต่ใจไม่หยุด จนกระทั่งนิ้วเรียวแตะลงที่ปากเล็กกระจับ
“ชู่ว~ ฉันไม่ใช่คนอันตรายที่จะทำร้ายเธอ ได้โปรดใจเย็น แล้วฉันจะเล่าให้เธอฟัง”
แบคฮยอนไม่เข้าใจ ทำไม..
เขาต้องฟังคนนี้เหมือนกัน..
รู้แค่ว่า ‘รู้สึกไม่เป็นอันตราย’ จริง ๆ
แบคฮยอนอาบน้ำล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงมาด้านล่าง ใช่ .. แบคฮยอนใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ของชานยอลไปพลาง ๆ เสียงดนตรีดังขึ้นมาจากอีกด้านของห้องโถง ร่างเล็กเดินไปหาร่างสูงที่กำลังบรรเลงเปียโนอยู่ตรงนั้น
“............” แบคฮยอนเหลือบมองนิ้วแกร่งที่ไล่นิ้วไปบนคีย์ต่าง ๆ อย่างรวดเร็วและชำนาญ ด้วยทำนองที่เยือกเย็น อ่อนช้อย และอ่อนหวาน
“คุณ”
“............” แล้วนิ้วแกร่งนั่นก็เลิกบรรเลงเพลง
“ผมต้องการคำอธิบาย นะครับ~”
ชานยอลพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืน จูงมือเล็กเดินมานั่งที่โซฟา แบคฮยอนมองรอบ ๆ บริเวณบ้าน ถึงแม้จะมีแสงสว่าง แต่ก็ไม่มีแสงแดดมากนักเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะต้นไม้สูงใหญ่ที่ปกปิดแสงแดดเอาไว้จนหมดไม่ให้ลอดเข้ามาในบ้านกระจกแห่งนี้
“เธอเมา ฉันก็เลยพามาที่นี่”
“คุณได้ทำอะไรผมหรือเปล่า?” แก้มเล็กขึ้นสีแดงริ้วอ่อน ๆ ไม่ค่อนข้างกระดากปากที่จะพูด ร่างสูงตรงหน้าดึงดูดมากเกินไป แต่ด้วยความอยากรู้ .. เขาต้องพูด
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอแบบนั้น” ชานยอลเอนหลังพิงกับพนักโซฟา ขาเรียวยกขึ้นมานั่งไขว่ห้างราวกับคุณชาย ทุกอิริยาบถของร่างสูงราวกับชายในสมัยผู้สูงศักดิ์
สง่างาม..
ผ่าเผย..
อย่างไร้ที่ติ..
“สักนิดเดียวก็ไม่มี?” อยากจะตบปากตัวเองนัก ถามอะไรแบบนั้นออกไป
“ฉัน.. จูบเธอไปครั้งนึง”
“คุณ!!!!!” แบคฮยอนลุกขึ้นยืน คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธเคือง
“ชานยอล”
“เอ๊ะ?” นายคนนั้น พูดเรื่องอะไรของเขากัน!!
“ฉันชื่อชานยอล ส่วนจูบ.. เธอเองก็รู้สึกตัว ฉันจูบเธอ เพราะเธอ..” เสียงทุ้มหยุดพูดราวกับจะกลั่นแกล้งร่างเล็ก
“..............”
“..............” ชานยอลกระตุกยิ้ม
“เพราะอะไรกันคุณ!!!” ใบหูเล็กแดงแจ๋หมดแล้ว
“เพราะเธอหนาว อีกอย่าง.. เธอน่ารักอย่างไงล่ะ?”
Talk: อั๊ยย่ะ!!!!!!! พี่ชานโหมดหวาบหวามหัวใจ จูบน้องแบคได้ยังไงกัน พาน้องมาที่บ้านด้วย ทำแบบนี้ไม่ไปขอพ่อเขาที่บ้านเลยล่ะ แหมมมมมมมม!!! เรื่องนี้พี่ชานเป็นแวมไพร์นะคะ น้องแบคเป็นมนุษยิ์จิ้มลิ้มตัวน้อย (?) #รีดเดอร์เขารู้กันหมดแล้วล่ะย่ะ! แล้วรีดเดอร์จะชอบไหมน้า~ 55555555 ฝากด้วยนะคะ
Talk2: ตอนแรกไรท์ว่าจะให้มันจบในตอนเดียว มันจบไม่ได้แฮะ ยิ่งแต่งยิ่งเพลิน 555555555555555 เดี๋ยวสักสองสามตอนจบเนอะ ส่วนลูกหมูอดใจรอแปปนึงน้า อีกไม่นานแน่นอน ไรท์จะมาอัพให้ ไรท์มีเฟส มีทวิตให้ไปพูดคุยกันด้วยนะคะ ฝากสกรีมกันได้ มีแท็กเจ้าลูกหมูด้วย #ขายของตลอด 55555555
ความคิดเห็น