คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : พี่ชานยอล
Chapter 3 : พี่ชานยอล
วันนี้แบคฮยอนต้องมาจัดการเรื่องที่มหาลัยแต่เช้า คนตัวเล็กเลยปลุกเจ้าลูกหมูแทโออาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวน่ารัก ๆ พร้อมกับชงนมเตรียมไว้ ก่อนจะพาออกจากคอนโดชานยอลขึ้นแท็กซี่เพื่อมามหาลัย แต่ก่อนที่แบคฮยอนจะออกมานั้น เขาก็ได้ทำข้าวต้มไว้เผื่อชานยอลพร้อมทั้งทิ้งโน๊ตบอกไว้เรียบร้อย ตอนแรกแทโอก็ร้องไห้งอแงเล็กน้อยที่นอนไม่เต็มอิ่มแล้วโดนปลุก แต่จะให้แบคฮยอนฝากเจ้าตัวจ้อยไว้กับร่างสูง แบคฮยอนก็ไม่มั่นใจพอว่าชานยอลจะดูแลได้ดี เขาถึงต้องกระเตงแทโอตัวน้อยมาที่มหาลัยด้วย
พอถึงมหาลัยแบคฮยอนก็พาแทโอเดินเตาะแตะไปตามทางเดินร่ม ๆ ช่วงนี้ปิดเทอมนักศึกษาเลยไม่พลุกพล่าน เจ้าลูกหมูเดินถือช็อคโกแลตแท่งเล็กที่แบคฮยอนให้เดินไปกินไปจนแก้มตุ่ยอย่างอารมณ์ดี
“ไงมึง? เดี๋ยวนี้หิ้วลูกมาคณะเลยเหร๊อ” แบคฮยอนยกเท้าใส่ลู่หานทันทีที่เจ้าเพื่อนตัวดี ทักทายเสียงดังตั้งแต่เดินยังเดินไม่ถึงโต๊ะ
“ลูกกูน่ารักป่ะล่ะ แทโอไหว้ลุงสิลูก” แบคฮยอนพูดเสียงทะเล้น
“ลุงที่ไหนหล่อขนาดนี้! เรียกพี่ลู่หานสิลูก”
พลั่ก!!
“โอ๊ย! ไอลูกหมา มึงถีบกูไมเนี่ย”
“มาทำทะเล้นใส่ลูกกูทำไมล่ะ! แทโอเรียกลุงลู่หานนะลูก”
“ยุงงงง~~”
“ฮ่าๆๆๆๆ” แบคฮยอนอุ้มเจ้าลูกหมูมาฟัดแก้มแรง ๆ เพราะไอเจ้าตัวเล็กออกเสียงลากเหมือนล้อเลียน ส่วนลู่หานก็นั่งกระฟัดกระเฟียดไม่ถูกอกถูกใจที่หลานเรียกลุง
“เห็นไหม?! หน้ามึงน่ะตีนกาเยอะเรียกแม่ จนลูกกูต้องเรียกลุง!!”
“ไอแบค!! เดี๋ยวมึงไม่ตายดี!” ลู่หานชี้หน้า แทโอที่เห็นผู้ใหญ่สองคนกำลังเถียงกัน เด็กน้อยก็นึกว่านั่นคือการเล่น เสียงหัวเราะใส ๆ ดังขึ้นเอิ้กอ้ากไม่หยุด
“เออมึง งานกิจกรรมมหาลัยที่จะมีเปิดเทอมเนี่ยมึงจะอยู่ฝ่ายศิลป์เหมือนเดิมป่ะ”
“อือ.. กูขอทำบอร์ดทำป้ายแล้วกัน มึงอ่ะลู่หาน” แบคฮยอนจับมือแทโอเดินไปดูดอกไม้ใกล้ ๆ โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ แทโอส่งเสียงอ้อแอ้พยายามจะคว้าเอาดอกไม้มากิน
“ลูกหมู ดอกไม้มันกินไม่ได้!” แบคฮยอนว่าพลางดึงดอกไม้ออกจากมือเล็กที่กำลังจะเอาเข้าปาก
“มึงอยู่ไหนกูก็อยู่นั่นแหละ เออ .. แต่ปีนี้เราต้องไปอาศัยพื้นที่เด็กวิศวะนะเห็นไอคริสบอก นั่นไงมันมาพอดีตายยากจริง” ลู่หานพยักเพยิดไปทางคริสที่กำลังเดินมา ผมสีทองสว่างแสบตามาแต่ไกล แต่ไม่อยากจะยอมรับหรอก เพื่อนของเขาคนนี้มันหน้าตาดีทั้งมองร้อยเมตรและระดับประชิดจริง ๆ
“นินทาอะไรกูกันเพื่อน ๆ อ้าว.. นี่ลูกใคร ลูกมึงเหรอแบค?” คริสว่าพลางนั่งลงคว้าแก้วน้ำโค๊กของลู่หานไปดูดอึ๊ก ๆ
“เออ ลูกกูน่ารักป่ะ? แล้วไหนอธิบายเรื่องต้องไปอาศัยพื้นที่เด็กวิศวะดิ๊? พื้นที่คณะนิเทศนี่มันน้อยมากไปสินะ.. ใหญ่สุดในบรรดาคณะที่มีในมหาลัยเราแล้วนะเว้ย!” แบคฮยอนว่าพลางจับแทโอที่พยายามไปเกาะขาคริสจะนั่งตัก
“อยากนั่งตักคนหล่อเหรอไอตัวเล็ก แหม่ะ!” คริสอุ้มแทโอขึ้นมานั่งบนตัก
“แอ๊!! ยุง.. ยุงงง”
“................”
“ยุงไรหมู ยุงกัดเหรอ?” คริสจับตัวหลานพลิกซ้ายพลิกขวา แต่ทว่าลู่หานกับแบคฮยอนกลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
“แทโอมันเรียกมึงว่าลุง!!!!!! ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” ลู่หานตบมือลงบนโต๊ะขำเสียงดังลั่นอย่างอารมณ์ดี
“เออ! ลู่หานมันโดนมาแล้ว! ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“นี่ลูกมึง....... ทำร้ายพวกกูขนาดนี้เหรอ!!!!!” อู๋ อี้ฟาน ร้องไห้ทำไม..
.
.
แบคฮยอนนั่งออกแบบป้ายกิจกรรมของคณะอยู่ โดยมีอี้ฟานกับลู่หานช่วยกันออกแบบพวกของตกแต่งอย่างอื่น แทโอที่กินนมเสร็จก็ได้เวลานอนกลางวันตามประสาของเด็กเล็กก็หลับปุ๋ยไม่สนใจสถานที่อากาศพอ ๆ กับที่กินของทุกอย่างได้ไม่เลือกจนลู่หานกับอี้ฟานอดขำไม่ได้กับเด็กอายุแค่นี้ แบคฮยอนอุ้มแทโอมานอนใกล้ ๆ ที่เขาทำงานอยู่ เผื่อมียุงมากัดหรือเจ้าลูกหมูร้องงอแงคนตัวเล็กจะได้ดูให้ทัน เอาจริง ๆ แทโอน่ารักขนาดนี้ แบคฮยอนก็กลัวเหมือนกันแหละว่าจะมีแก๊งค์รักเด็กมาขโมยไป ถึงจะเป็นในมหาลัยก็จริง แต่เขาก็กลัวเป็นนะเว้ย!!
“มึงอยู่กับพี่ชานยอลโอเคไหมวะ?” จู่ ๆ ลู่หานก็ถามขึ้น แบคฮยอนวางดินสอลง
“..........”
“ก็โอเคนะ.. แต่ตานั้นชอบกวนประสาทไปหน่อย” แบคฮยอนลบส่วนที่ไม่ต้องการออกแล้ววาดใหม่
“พี่ชานยอลไม่ทำให้มึงหวั่นไหวบ้างเหรอ? หล่อขนาดนั้นเป็นกูนะ กูคงเคลิ้มอยากปล้ำพี่เขาเลย” ลู่หานหัวเราะ
“หวั่นไหวบ้าอะไร! กูเนี่ยนะจะหวั่นไหว เพ้อเจ้อ!”
“ปากแข็งงี้แหละ ทุกราย.. โดนเขาจูบทีก็อ่อนไหว” ลู่หานยิ้มล้อ นิ้วเรียวจิ้มเข้าที่แก้มยุ้ย ๆ ของเพื่อนตัวน้อย
“ย่าห์!!!! ไอลู่หน้าเจ๊ก!! อยากโดนใช่ไหมห๊ะ!!!”
“กิ้ว ๆ ลูกหมาของเราหน้าแดงเว้ยเฮ้ย” คริสช่วยเสริมทัพ
“งื้อ!!!! กูไม่คุยกับพวกมึงแล่ว!!!” แบคฮยอนเม้มปากแน่น แก้มยุ้ย ๆ สองข้างขึ้นสีแดงจัด ก่อนจะแกล้งก้มหน้าก้มตานั่งออกแบบป้ายคณะต่อไปโดยไม่สนใจเสียงเพื่อนสองคนขี้แกล้งทั้ง ๆ ที่ได้ยินทุกคำพูด
“ระวังเถอะ.. จะตกหลุมรักพี่ชานยอลของมึงเข้าให้สักวัน” เสียงทุ้มของคริสพูด
“ย๊า!!!! ไอพวกบ้ามึงตาย!!!!!!!!!!!!!” แบคฮยอนลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งหยิบปากกา ดินสอ หรือแม้กระทั่งแต่ยางลบ ระดมรัวปาใส่ลู่หานกับอี้ฟานอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไอตัวเล็ก! หยุด! ไม่หยุดกูจับปล้ำ!” คริสชี้หน้า แบคฮยอนรีบหยุดปาของทันที ลู่หานหัวเราะชอบใจ
เขารู้.. ไอคริสมันอาจจะทำจริงไม่อิงบรรณนานุกรม..
เพราะไอนี่มันกาม!!!!!!!!!!!!!!
ชีวิต บยอน เจอแต่คนกาม!!!!
“ต้องให้ขู่ให้ไอตัวเล็กนี่” ลู่หานกระเซ้าแหย่
“ฮื้อออ!! ไม่หยุดจะโกรธแล้วนะ!” แบคฮยอนเบะปากแดง ๆ ออกคว่ำลง
“โอเค ลู่หานหยุด แบคนั่งลงทำงานห้ามเขวี้ยงของไม่งั้นจะปล้ำกลางคณะแน่ ๆ” คริสพูด แบคฮยอนจึงยอมนั่งลงทำงานต่อ เช่นเดียวกับลู่หาน แต่ทว่าลู่หานกับคริสยังคงยิ้ม ๆ อย่างชอบใจกันอยู่ที่แกล้งเพื่อนสนิทตัวเล็กได้ แกล้งใครก็ไม่สนุกเหมือนแกล้งแบคฮยอนแล้วจริง ๆ
นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนจับปล้ำทำสามพีไปแล้วนะเว้ย!!!
.
.
.
.
ชานยอลตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย มือหนาสางผมจนยุ่งอย่างไม่ใส่ใจ เมื่อคืนเขาตกลงเถียงกับแบคฮยอนจนเหนื่อยเรื่องที่แบคฮยอนจะให้เขานอนที่ห้องรับแขก แต่ทว่า เขากลับเกลี้ยกล่อมได้แค่นอนโซฟาในห้องนอนเท่านั้น ชานยอลได้แต่ด่าคนตัวเล็กค่อนขอดอย่างงอน (?) ในใจเพราะไม่กล้าเถียง.. เขาไม่ได้กลัวแบคฮยอนนะ!!! เขาแค่ไม่ต้องการมีปัญหากับไอเจ้าเปี๊ยกนั่นต่างหาก! ชานยอลก้าวลงจากลงโซฟา ใส่รองเท้าสลิปเปอร์พลางลากเท้าเดินออกมานอกห้องมองหาเจ้าลูกหมูกับแบคฮยอนที่คิดว่าจะอยู่ด้านนอก แต่กลับเจอแค่โพสท์อิทที่ติดไว้หน้าตู้เย็น..
‘ฉันพาแทโอไปมหาลัย เย็น ๆ ถึงจะกลับ ทำข้าวต้มไว้เผื่อแล้ว’
“อะไรวะ!? เดี๋ยวนี้หัดแอบเที่ยวกันสองคนเหรอ!” ชานยอลเบ้ปากออกที่สองคนนั้นปล่อยเขาทิ้งไว้โดยไม่มีการปลุกแม้แต่น้อย แต่ทว่าเขากลับหลุดยิ้มโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังยิ้มอยู่ ชานยอลคิดว่าบางทีการที่แบคฮยอนมาอยู่ก็ดีไปอีกอย่างถึงแม้จะเถียง จะทะเลาะกันจนแทบฆ่ากันตายคาคอนโดก็ตามที แต่เขาก็มีอาหารเช้า อาหารเย็นกินทุกมือโดยไม่ต้องเสียเวลาออกไปด้านนอกหรือโทรสั่งอาหารขึ้นมาก็ได้กินอาหารอร่อย ๆ
“ก็ยังดีที่ออกไปก่อนแต่ทำข้าวเช้าเผื่อ” มือหนาจับข้าวต้มยัดใส่ไมโครเวฟแล้วอุ่นร้อน ข้าวต้มที่แบคฮยอนเก็บไว้ในตู้เย็นเหมือนจะรู้ว่าชานยอลต้องตื่นสาย
“เบอร์ไอเปี๊ยกนี่เบอร์อะไรวะ?” ชานยอลวางช้อนข้าวต้มลงก่อนจะเดินไปดูที่กระดาษโพสท์อิทในห้องนอนที่เหมือนร่างสูงจะเห็นว่าแบคฮยอนจดเบอร์ทิ้งไว้ให้อยู่
ตู๊ด.. ตู๊ด..
‘ฮัลโหลครับ~’
“แบคฮยอนนี่ฉันเอง ชานยอล”
‘อ่า!! นายโทรมาทำไม ข้าวฉันก็ทำเผื่อแล้วนี่’
เออ...
แล้วกู..
แล้วกูโทรหาไอเตี้ยทำไมวะ?!!
ชานยอลกรอกตาไปมา จริง ๆ เขาก็ไม่รู้จะโทรไปทำไม แต่รู้ตัวอีกทีก็จิ้มโทรออกไปเรียบร้อยแล้ว!!
‘ชานยอล!! ว่าไงมีอะไรรึเปล่า?!’
“อ้อ! ฉันอยาก.. อยากคุยกับแทโอน่ะ ขอคุยกับลูกหมูหน่อย”
‘แทโอหลับแล้ว กินนมแล้วหลับไปตะกี้เอง ไม่มีอะไรฉันวางแล้วนะ’
“เดี๋ยว! จะกลับกี่โมงก็โทรมาบอก เดี๋ยวขับรถไปรับ” ชานยอลอยากจะตบปากตัวเองจริง ๆ
‘หื้ม?! …………’
“แค่นี้นะ! ฉันจะกินข้าวต่อแล้ว จะกลับก็โทรมาบอกด้วย!”
ตี๊ด~~
แล้วชานยอลก็เป็นฝ่ายกดตัดสาย
“ที่จะไปรับเนี่ยจะไปรับแทโอหรอก!!”
.
.
.
.
ชานยอลนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของตัวเองเงียบ ๆ ร่างสูงรีบ ๆ เคลียร์งานให้เสร็จ จะได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง มือหนาถอดแว่นตาออกวางลงบนโต๊ะ นิ้วยาวนวดไปตามสันจมูก ขมับคลายความเครียด ความเมื่อยล้า กาแฟแก้วแล้วแก้วเล่าที่หมดไปงานของเขาก็ยังไม่เสร็จ ชานยอลนั่งทำงานตั้งแต่ที่อาบน้ำกินข้าวเสร็จจนตอนนี้เวลาล่วงเข้าห้าโมงเย็นแล้ว
ครืด~ ครืด~
ชานยอลเหลือบมองไปที่โทรศัพท์ เบอร์ของแบคฮยอนกำลังโทรเข้ามา
“อืม ว่าไง” ชานยอลรับสาย
‘จะกลับแล้วมารับหน่อย ที่มหาลัย.. จะถึงกี่โมง ถ้ามาช้ากลับเองก็ได้’ ชานยอลเหลือบมองไปที่นาฬิกา
“ประมาณสิบห้านาที ห้ามพาลูกมาก่อน รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวฉันไป” แล้วชานยอลก็ทิ้งงานไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม มือแกร่งไม่ลืมที่จะคว้าแก้วกาแฟออกมาด้วย เดี๋ยวเผลอเดินกลับเข้ามาชนหกเลอะงานละก็ ได้งานเข้าแน่ ก่อนจะรีบแต่งตัวออกไปรับแบคฮยอนกับแทโอ
ชานยอลขับรถได้ประมาณสิบห้านาทีอย่างว่าก็เข้าถึงรั้วมหาลัยจริง ๆ ร่างสูงขับรถไปที่หน้าคณะนิเทศตอนที่เคยเจอคนตัวเล็กสมัยพาไอจงอินมารับแฟน .. โด คยองซูพี่ชายแบคฮยอนที่เคยเรียนคณะเดียวกันน่ะแหละ ชานยอลขับเลี้ยวเข้ามาในคณะได้แปปเดียวก็เห็นแบคฮยอนที่กำลังนั่งเล่นกับเจ้าลูกหมูแทโออยู่พร้อมกับพวกที่น่าจะเป็นเพื่อนของแบคฮยอน ชานยอลจอดรถไว้ใกล้ ๆ แถวนั้น ก่อนจะลงจากรถ มือหนาสางผมหน้าม้าที่เริ่มยาวขึ้นอย่างลวก ๆ
“แบคฮยอนนั่นพี่ชานยอลป่ะ เท่ห์สัส ๆ กูกรี๊ดได้ป่ะ” แบคฮยอนหันไปตามนิ้วของลู่หานที่ชี้ ก่อนจะพยักหน้า
“เท่ห์ตรงไหน อย่ามาตุ๊ด! แทโอดูซิใครมา” แบคฮยอนสะกิดเจ้าลูกหมูที่กำลังเล่นอยู่กับคริส แทโอหันไปมองก่อนจะพยายามปีนลงจากเก้าอี้เพื่อวิ่งไปหาชานยอลที่กำลังเดินมา
“แอ่.. แอ๊ หม่า ม๊าา” แทโอวิ่งไปเกาะขาชานยอลพลางชูแขน ชานยอลอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้น ปากหยักยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“มะม๊าที่ไหนนี่ปะป๊า แล้วมะม๊าหนูอยู่ไหนแทโอ” แทโอรีบหันหน้ามาชี้ไปที่แบคฮยอนอย่างอารมณ์ดี
“ฮ่า ๆ ลูกมึงโครตน่ารัก” คริสหัวเราะ
“สวัสดีครับพี่ชานยอล พวกผมเป็นเพื่อนไอลูกหมานี่ .. ลู่หานครับ โสด จีบได้” ลู่หานแนะนำตัวอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคริสกับแบคฮยอนอ้าปากค้างไปตาม ๆ กัน
“ไอสัส... กูอึ้งเลย ใบ้แดก.. ผมอี้ฟานครับ เรียกคริสก็ได้”
“ฮ่า ๆ .. พี่ชานยอลนะ” ชานยอลให้คริส ก่อนจะยิ้มใส่ลู่หานอย่างเจ้าชู้
“เบอร์โทรพี่ชานยอลผมไม่อยากได้ แต่ขอเบอร์ห้องเลยได้ไหมครับ?” ลู่หานยังคงกระเซ้าแหย่ ชานยอลหลุดหัวเราะเบา ๆ
“เอามาสิ ขอพิกัดแน่ ๆ นะ ดึก ๆ พี่จะแว็บออกมาหา” ชานยอลพูดติดตลก
“พี่ชานยอลครับผมเขิน” ลู่หานแกล้งทำท่าเขิน
“เขินน่ารักแบบนี้พี่จีบได้ไหมนะ” ชานยอลว่า แบคฮยอนได้ยินแบบนั้น ปากเล็ก ๆ ก็เบ้ออก
พวกเจ้าชู้ หื่นกามเอ้ย!!!
“กลับบ้านได้แล้ว!! กูกลับก่อนนะพวกมึง บาย” แบคฮยอนรีบเก็บของพลางสะกิดชานยอล ชานยอลเลิกคิ้วขึ้นมองร่างเล็ก
“เร็ว ๆ ดิ อยากกลับบ้านแล้ว!” ปากเล็ก ๆ เบะคว่ำลง ชานยอลอยากจะรู้นัก ไอเด็กนี่มันเบะปากเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวใช่ไหม? ตะกี้เห็นอารมณ์ดี ๆ ตอนนี้มาเบะปากใส่อีกแล้ว ตามใจเด็กไม่ทันจริง ๆ
“เดินเร็ว ๆ เลย!” แบคฮยอนรีบลากชานยอลออกมาทั้ง ๆ ที่ร่างสูงยังไม่ได้ลาคริสกับลู่หานแม้แต่น้อย ชานยอลอุ้มเจ้าลูกหมูไปนั่งไว้ในเบาะเด็กที่เอาไว้สำหรับนั่งในรถยนต์ ส่วนเขาเป็นคนขับ แล้วแบคฮยอนก็นั่งตรงที่นั่งข้าง ๆ เขา
แบคฮยอนไม่มีทางรู้เลยว่า ลู่หานกับคริสนินทาอะไรอยู่..
“มึงคิดเหมือนกูไหมคริส?”
“ไอลูกหมาเหมือนหวงพี่ชานยอลของมัน”
“จะเอาแต่ใจอะไรอีกล่ะ?” ชานยอลถามขึ้นขณะที่เลี้ยวรถออกจากหน้าคณะ พอขึ้นรถมาได้แบคฮยอนก็มัวแต่กดโทรศัพท์อย่างเดียว เขาอุตส่าห์มารับแทนจะที่ชวนคุยบ้าง ไม่ก็กวนประสาท แต่นี่เงียบเชียบราวใส่
“เปล่าสักหน่อย”
“แล้วทำไมไม่คุยกัน?”
“ก็ไม่มีอะไรจะพูด”
“ง่วงเหรอ? วันนี้มาทำอะไรที่คณะบ้างเล่าให้ฟังหน่อย” ชานยอลแอบมองคนตัวเล็กที่เหมือนโกรธอะไรเขาสักอย่าง ชานยอลพยายามจะง้อแบคฮยอน
“............”
“แบคฮยอน..”
“อย่าเซ้าซี่ได้ไหมเล่า!! มีหน้าที่ขับรถก็ขับไปสิ!! ฉันรำคาญ!!” แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาแว๊ดเสียงใส่อย่างอารมณ์เสีย ชานยอลที่ได้ยินแบบนั้น ลิ้นร้อนก็ดันกระพุ้งแก้มอย่างข่มอารมณ์
“ไร้สาระจริง ๆ แบคฮยอน !! ฉันอุตส่าห์มารับทั้ง ๆ งานไม่เสร็จ แต่นายกลับมาอารมณ์เสียใจฉันทั้ง ๆ ที่ฉันทำผิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้เนี่ยนะ! แย่มากให้ตาย!!!” ไม่ใช่แค่นายหรอกบยอน แบคฮยอน ที่ขึ้นเสียงเป็น!!!!
หลังจากที่ขับรถกลับมาถึงคอนโด แบคฮยอนกับชานยอลก็ไม่ได้คุยกันแม้แต่น้อย ชานยอลแยกตัวเข้าห้องทำงาน ส่วนแบคฮยอนก็อุ้มเจ้าลูกหมูแก้มยุ้ยไปอาบน้ำ แล้วออกมาทำกับข้าว โดยปล่อยให้แทโอนอนเล่นอยู่ที่ห้องรับแขก
แบคฮยอนรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดที่ไปอารมณ์เสียใส่ชานยอลแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่ชานยอลไม่ได้ผิดอะไร พอชานยอลตะคอกกลับมาบอกว่าร่างสูงออกไปรับทั้ง ๆ ที่งานไม่เสร็จ ความผิดก็จุกขึ้นเต็มอก บนโต๊ะอาหารวันนี้ชานยอลไม่ยอมออกมากินพร้อมกันเหมือนเดิมเช่นเคย ทั้ง ๆ ที่แบคฮยอนไปเคาะประตูเรียกออกมากินข้าวแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าชานยอลจะออกมากิน
“แอ่.. แอ๊ ฮ่า ๆ” แทโอกินไปอย่างอารมณ์ดีที่วันนี้อาหารถูกใจ มือป้อมตบไปที่โต๊ะฝั่งที่ชานยอลนั่งเบา ๆ
“ถามหาป๊าเหรอ?..”
“เน~~”
“..........” แบคฮยอนเม้มปากแน่น “ป๊าทำงานอยู่เดี๋ยวม๊าเอาไปให้ป๊ากินเนาะ ตอนนี้หนูกินของตัวเองให้หมดก่อนเนอะ” แทโอพยักหน้าก่อนจะตั้งใจกินข้าว
แบคฮยอนมองแทโอที่ตอนนี้ใช้ช้อนเองได้แล้ว ถึงแม้จะทุลักทุเลแต่ก็ถือว่าเก่งสำหรับเด็กอายุเท่านี้ ถ้าไม่เพราะชานยอลคอยปรามเขาเอาไว้ว่าให้แทโอหัดกินเอง ป่านนี้ร่างเล็กก็คงอาจจะต้องคอยป้อนแทโอ ช้อนอาหารของตัวเองที่เป็นสีชมพูที่ต่างจากตกลงไว้ในซุปเปอร์มาร์เก็ตเพราะแทโอไม่ยอมให้เขาใช้สีน้ำเงิน แต่กลับจะให้ชานยอลใช้แทน ทำให้ร่างบางต้องใช้สีชมพูอย่างขัดไม่ได้
“มะม๊า .. แอ่~~ เอิ้กก” แทโอกินข้าวในจานหมดแล้ว ข้าวเม็ดเล็กหกเลอะเทอะบนโต๊ะ แต่แบคฮยอนก็ไม่คิดจะโกรธหรือตีแน่อย่างใด นิ้วเล็กชี้ไปทางประตูที่ชานยอลหายเข้าไปตั้งแต่กลับมาจนตอนนี้ทุ่มนึงแล้วชานยอลก็ยังไม่ยอมออกมา แบคฮยอนพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะแล้วอุ้มเจ้าลูกหมูไปนั่งเล่นกับของเล่นที่หน้าห้องรับแขกคนเดียวไปก่อน
ก๊อก ๆ ~
แบคฮยอนยืนอยู่หน้าห้องชานยอลก่อนจะทำใจตัดสินใจเคาะประตูห้อง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ ออกมาจากด้านใน แบคฮยอนเอื้อมมือไปบิดลูกบิดดู ลูกบิดไม่ได้ถูกล็อค ร่างบางกลั้นใจเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะเห็นชานยอลที่เคยหน้าขึ้นมาจากงาน แต่พอเห็นหน้าคนตัวเล็กเท่านั้นชานยอลก็ก้มลงทำงานต่อไม่สนใจ แบคฮยอนหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย แต่ในมือที่ถือข้าวที่ตัวเองเอาไปอุ่นใหม่ตั้งใจจะเอามาให้ชานยอลก็ทำให้ขาเล็กก้าวไปยืนอยู่ใกล้ ๆ กับชานยอลที่นั่งทำงานอยู่ แบคฮยอนวางจานข้าวไว้บนโต๊ะเบา ๆ
“เห็น.. เห็นนายไม่ยอมออกไปกินข้าว ฉันเลยเอาเข้ามาให้” แบคฮยอนพูด แต่ทว่าชานยอลก็ยังไม่สนใจเขา
“.......”
“รีบ ๆ .. อ่า กินนะ มันจะเย็น”
“........” แบคฮยอนหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม ปากล่างถูกฟันเล็กงับเอาไว้ แบคฮยอนรู้สึกผิดเต็มอก ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร ไอที่มันจุก ๆ อยู่ที่คอก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ชานยอลไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยด้วยแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกแย่มากกว่าเดิม
“พี่.. พี่ชานยอล แบคขอโทษ กินข้าวด้วยแล้วกัน” แบคฮยอนพูดเสียงอ่อย ก่อนจะรีบหันตัวขวับ จะเดินออกจากห้องให้ไว แต่ทว่า กลับมีมือหนามารั้งข้อมือเข้าไว้อยู่
หมับ!
“.................” แบคฮยอนหันกลับมามอง ชานยอลที่คว้าแขนคนตัวเล็กเอาไว้ยังไม่ยอมปล่อย ชานยอลมองหน้าแบคฮยอนแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมพูดด้วยอยู่ดี
“ครับ?”
“เมื่อเย็นเป็นอะไร?” แบคฮยอนเม้มปาก พลางส่ายหน้า
“ไม่บอกก็ไม่บอก .. อยากให้หายโกรธไหม?” ชานยอลพูดนิ่ง ๆ แบคฮยอนพยักหน้ารัว
“ต่อไปนี้เรียกพี่ชานยอล พูดเพราะ ๆ กับพี่เข้าใจไหม?”
Talk: ทำไมตอนนี้ยาวกว่าสองตอนที่แล้วววววววววววววววววววว 55555555555555 ไม่รู้สนุกหรือเปล่า ยังไม่ตรวจคำผิดเลย รีบเอามาลง ฝากติดตามด้วยนะคะ แท็กฟิคใช้ได้แล้วนะรู้ยัง แท็กนี้นะคะ ๆ #ficohmytaeoh ไปสกรีมกัน หรือพูดคุยกันได้น้า ขอบคุณค่าาา
ความคิดเห็น