คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : บยอนแบคฮยอนและคิมแทโอ
Chapter 1 : บยอนแบคฮยอนและคิมแทโอ
เช้าบรรยากาศที่สดใสแบคฮยอนเก็บของแพ็คลงกระเป๋าทีละนิด คอยตรวจดูความเรียบร้อยเกี่ยวกับของใช้ส่วนตัวตัวเองและของหลานชายสุดที่รักไม่ให้ขาด รวมทั้งจัดแจงแพ็คอาหารเล็กน้อยลงกระเป๋าราวกับจะไปปิกนิกอีกด้วย
วันนี้เป็นวันแรกที่แบคฮยอนตั้งย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดของปาร์ค ชานยอล หลังจากที่คนตัวสูงมาเปิดประตูให้เรียบร้อยแล้ว แบคฮยอนก็เห็นแต่ชานยอลที่ยืนพิงประตูมองเขาอยู่อย่างนั้น
แบคฮยอนลากกระเป๋าเข้าห้องของชานยอลอย่างทุลักทุเลโดยไร้ความช่วยเหลือใด ๆ จากร่างสูงแม้แต่น้อย ตาเล็กสวยใสแจ๋วกำลังตวัดมองไปทางชานยอลอย่างหงุดหงิด แบคฮยอนจงใจทิ้งถุงกระดาษจากแบรนด์ห้างชั้นนำที่คนตัวเล็กไปซื้อพวกอุปกรณ์ดูแลเด็กเล็กมาเมื่อวาน ลงบนเท้าร่างสูงอย่างจงใจ
“โอ๊ย! ไอเด็กแสบ!!” ชานยอลกัดฟันกรอด แบคฮยอนยิ้มตาหยีไปให้อย่างจงใจที่จะกวนประสาท
“สมน้ำหน้า อยากไม่มีน้ำใจเอง” แบคฮยอนพูดเสร็จก็สะบัดหน้าเดินหนี ร่างเล็กหันซ้ายมองขวา “ห้องผมอยู่ทางไหน?”
“เดินตรงไปด้านขวามือ” ชานยอลกอดอก กระตุกยิ้มที่มุมปาก
ไม่ถึงนาทีหรอก ต้องได้ยินเสียงมันแหกปากแน่นอน!
หึหึ!
“ชานยอล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผิดคำที่ชานยอลคิดไหมล่ะ ฮ่า ๆ
แบคฮยอนแหกปากร้องลั่นหลังจากที่เปิดประตูเขามา เข้าของที่ถูกจัดไว้แล้วบ่งบอกได้ว่า เขากับไอหูกางตัวโย่งนั่นต้องอยู่ห้องเดียวกันแน่นอน
หนอยแน่ะ!!
จะให้คนอย่างบยอน แบคฮยอนอาศัยอยู่กับไอหื่นกามอย่างนั้นเหร๊อ!!!
“แอ่.. แอ๊~” เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมาจากรถเข็นที่จอดไว้ข้าง ๆ เตียง แบคฮยอนสาวเท้าเข้าไปดูใกล้ ก่อนจะยิ่งโมโหควันแทบออกหู ไอชานยอลหูกางเอาหลานเขามานอนในรถเล็ก ๆ นี่ได้ไง!! มันไม่ใช่ที่นอนเป็นจริงเป็นจังเสียงหน่อย เตียงตัวเองก็ตั้งกว้าง
“ชานยอล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แบคฮยอนแหกปากร้องอีกครั้งด้วยความโมโห ก่อนจะหันขวับไปมองทางประตูที่รู้สึกว่าชานยอลเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
“ว่าไง? เสียงดังทำไมคนสวย” คิ้วเข้มยักขึ้นลงด้วยอย่างกวนตีน
“สวยบ้านนายสิ!! ฉันต้องนอนห้องเดียวกับนายเหรอ?! แล้วทำไมเอาหลานมานอนในรถแบบนี้ นายนี่มันแย่ชะมัด! ไอหูกาง ไอขาโก่ง! ไอฟันเยอะ!” ปากเล็ก ๆ พ่นคำด่าออกมาแทบฟังไม่ทัน ชานยอลทำท่าเอามือแคะหูอย่างกวนอารมณ์
“ยังจะมากวนประสาทอีกไอบ้า!!! ไอเอล์ฟโยดา!!!”
“ย่าห์!!! ปากดีจริง ๆ เลยนะ ไม่เจอกันเดือนสองเดือนปากยังดีไม่เปลี่ยน เออ!! นอนกับฉันเนี่ยแหละ มันจะตายไหม? ถ้าตายก็ตายไปเลยชีวิตฉันจะได้สงบสุข!” ชานยอลอดไม่ได้ที่จะแหกปากเถียงไม่แพ้กัน
เด็กเหี้ยไรวะ!!!
ปากโครตจัด หน้าสวย ๆ แม่งไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริง ๆ
“ว่าไงนะไอหื่นกาม! นายคิดว่าฉันอยากมาอยู่กับนายงั้นสิ ถ้าไม่เพราะแทโอหลานฉันกับพี่คยองซูขอ ให้ตายก็ไม่มาเหยียบคอนโดนายหรอก แถมมานอนกับนายเนี่ย นอนกับหมายังดีกว่า!!!” แบคฮยอนเท้าสะเอว เชิดหน้าเถียง ชานยอลรีบสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้ร่างเล็กด้วยอารมณ์ที่ชักหงุดหงิดเช่นกัน
“อ่ะ.. อะไร ออกไปเลยนะเว้ย!” แบคฮยอนเดินถอยหลังในขณะที่ชานยอลก็ยังเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ
“หึ! ปากดีนักไม่ใช่เหรอ ว่าฉันหื่นกามไม่ใช่เหรอ?” แบคฮยอนหลับตาปี๋เมื่อแผ่นหลังเล็กชนกับกำแพงอย่างหมดหนทางสู้ ชานยอลก้มหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกคมเฉียดอยู่ที่ผิวแก้มใส ๆ ของคนตัวเล็ก
“................”
“นอนกับหมาดีกว่านอนกับฉันใช่ไหม?”
“ย่ะ.. ย๊า!!!! เอาหน้าของนายออกไปนะเว้ย!!!!!!!!!!!” แบคฮยอนแหกปากทั้ง ๆ ที่หลับตา ชานยอลอดที่จะขำไม่ได้ ร่างสูงจงใจกดจมูกลงที่แก้มใสหอม ๆ นั่นสองข้างแรง ๆ อย่างจงใจแกล้ง
ฟอด~
“หอมจริง ๆ เลยคนดี” ชานยอลถอยออกมา ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มอย่างพอใจ
“ไอบ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แบคฮยอนแหกปากลั่นดังสุดเสียง มือเล็ก ๆ กุมเข้าที่แก้มสองข้าง ชานยอลหัวเราะเมื่อเห็นหน้าจิ้มลิ้มนั่นแดงแปร๊ด ไม่รู้ว่าแดงเพราะโกรธหรือเขินกันแน่
“ฮึก.. แง้!!!!!!!!!!!!!!!!!” แบคฮยอนกับชานยอลรีบหันมามองทางต้นเสียง แทโอกำลังร้องไห้จ้าละหวั่นที่ตกใจเพราะเสียงของแบคฮยอน ร่างเล็กรีบวิ่งไปอุ้มเอาเจ้าลูกหมูออกจากในรถเข็น เช่นเดียวกับชานยอลที่รีบเดินมาจิ้มแก้ม
“ลูกหมูไม่ร้องดิ เงียบ” ชานยอลใช้นิ้วจิ้มเข้าที่แก้มยุ้ย ๆ ไม่นานแทโอที่กำลังร้องไห้จ้าก็หยุดร้องราวกับสั่งได้ ปากเล็ก ๆ ยิ้มเผละออกโชว์ฟันน้ำนมไม่กี่ซี่ที่กำลังขึ้น
“.............” แบคฮยอนเงยหน้ามองชานยอลด้วยความแปลกใจ ร่างเล็กไม่คิดว่าชานยอลจะทำให้แทโอหยุดร้องไห้ได้ ถึงแม้แบคฮยอนจะรู้ว่าแทโอเป็นเด็กอารมณ์ดีแค่ไหน แต่ก็ไม่คิดว่าไอหูกาง ฟันเยอะนี่จะทำให้หลานชอบไปด้วย
“มะ.. มะม่า~” แทโอหันมายิ้มให้กับแบคฮยอน ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้ม “ว่าไงลูก~ หนูหิวเหรอ?”
“นายทำอะไรให้แทโอกินรึยังชานยอล?”
“ยัง.. คิดว่าฉันทำเป็นไหม?” ชานยอลกรอกตาไปมา แบคฮยอนมองไปที่นาฬิกาที่ปาเข้าไปเกือบ 11 โมงแล้ว
“แล้วตอนเช้าแทโอกินอะไรไปรึยัง?”
“ไม่รู้ น่าจะกินแล้วแหละ ไอจงอินกับคยองซูคงให้กินมาแล้ว มันกลับไปได้ชั่วโมงเดียวนายก็มาแหกปากแว๊ด ๆ อยู่คอนโดฉันเนี่ย!” ชานยอลพูดทั้ง ๆ ที่ตากำลังจับจ้องอยู่ที่หลานตัวจ้อยกำลังจับนิ้วเข้าไปดูดในปาก แบคฮยอนแยกเขี้ยวใส่อย่างกลั้นอารมณ์
“แทโออย่าไปดูดนิ้วคนสกปรกสิลูก เดี๋ยวมะม๊าไปทำข้าวให้หนูกินเอาไหม?” ชานยอลรีบหันไปถลึงตาใส่คนตัวเล็ก
“เน~~~” เสียงใสของเจ้าลูกหมูลากเสียงยาว แทโอปล่อยนิ้วของชานยอลออก ก่อนจะพยักหน้ายิ้มแรง ๆ ทำเอาชานยอลกับแบคฮยอนอดที่จะขำกับความน่ารักนั่นไม่ได้
เท้าเล็ก ๆ ของคิม แทโอเดินเตาะแตะไปมาภายในคอนโดห้องหรูล้มบ้างคลานบ้าง บางทีก็ส่งเสียงร้องไห้สะอื้นเบา ๆ เวลาที่เจ็บ จนชานยอลต้องเดินไปหาแล้วแกล้งลากไปมากับพื้นให้หัวเราะ แทนที่จะให้ร้องไห้
แบคฮยอนปล่อยให้แทโอกับชานยอลนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว คนตัวเล็กมองหาวัตถุดิบที่พอจะหยิบจับมาทำอาหารได้ ในตู้เย็นก็มีแค่ข้าวหอมมะลิสำเร็จรูปกับไข่ไก่ นอกนั้นก็มีแต่เบียร์.. เบียร์.. เบียร์.. แล้วก็เบียร์!! แบคฮยอนส่ายหัวอย่างเอือมระอา ก่อนจะหันหลังไปถามคนตัวสูงที่กำลังเล่นอยู่กับแทโอ
“ชานยอล! นายไปหยิบถุงกระดาษที่ฉันทำตกใส่เท้านายมาให้หน่อยสิ”
“อืม” ชานยอลลุกขึ้นไปเดินหาถุงกระดาษให้ ร่างสูงคิดว่าเขาไม่ควรจะทะเลาะกับแบคฮยอนตอนนี้ เพราเขาเองก็หิว แถมที่จะได้เวลากลางวันของแทโอแล้วด้วย
“นายซื้ออะไรมา?” ชานยอลส่งถุงกระดาษให้ แบคฮยอนรับไปก่อนจะหยิบพวกกล่องถนอมอาหารออกมา
“เปล่า! อันนี้ฉันทำมาจากบ้าน คิดว่าคอนโดนายคงไม่มีอาหารแน่ ๆ แล้วก็จริงด้วย แทโอแทบจะได้กินเบียร์เป็นอาหารกลางวัน!” แบคฮยอนเงยหน้ามอง พลางแยกเขี้ยวใส่ ชานยอลเบ้ปากออกเล็กน้อย
“ไม่ทะเลาะกันให้แทโอเห็นสิ.. เอาเป็นว่าฉันขอโทษเดี๋ยวเย็นนี้เราไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วกัน ตกลงไหม?” ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล เป็นครั้งแรกที่ชานยอลพูดดีกับเขา แบคฮยอนพยักหน้าตาม จริงอย่างที่ชานยอลว่า
ฉันทะเลาะกับแกตอนแทโอนอนก็ได้ไอหูกาง!!!
แบคยอนหยิบพวกเนื้อหมูที่เขาแพ็คใส่กล่องมาจากบ้านเอาออกมาหั่น มือเล็ก ๆ หั่นเนื้อหมูเป็นชิ้นพอดีคำได้อย่างคล่องแคล่ว แบคฮยอนแทบจะทำอาหารทุกวันอยู่ที่บ้านบยอน ดังนั้น เรื่องทำอาหารแค่นี้จิ๊บจ๊อยซะยิ่งกว่าเลี้ยงแทโอ (?)
หลังจากหั่นหมูเสร็จ ก็หยิบอีกกล่องที่เป็นกิมจิที่คุณนายบยอนทำเอาไว้ให้ออกมาหั่นผักให้ชิ้นเล็กลงหน่อย ร่างเล็กคิดว่าเขาจะทำข้าวผัดกิมจิกินกับชานยอล ส่วนเจ้าหมูแทโอจะทำเป็นข้าวต้มหมูให้แล้วกัน
ผ่านไปประมาณสิบห้านาทีข้าวต้มหมูของแทโอก็เสร็จเรียบร้อย แบคฮยอนคน ๆ วางพักไว้ให้หายร้อน เวลาแทโอกินจะได้ไม่ลวกปากพองต้องพาไปหาหมอ ก่อนจะหันไปผัดข้าวผัดของเขาและร่างสูงต่อ หลังจากผัดเสร็จข้าวต้มของแทโอก็อุ่น ๆ พอที่เด็กเล็กจะกินได้พอดี
“ให้แทโอกินเองสิ ไม่ต้องไปป้อนเขาหรอก” ชานยอลดึงช้อนออกจากมือเล็ก
“แต่ช้อนมันอันใหญ่.. แทโอจะกินได้เหรอ?” แบคฮยอนขมวดคิ้ว แทโอกำลังมองหน้าสลับไปมาระหว่างชานยอลกับแบคฮยอน ปากเล็ก ๆ นั่นเริ่มจะส่งเสียงแอ้ ๆ ด้วยความขัดใจ
“มะม่าาา~ ” เสียงเจ้าตัวจ้อยที่พูดก็ไม่ชัดดังขึ้นพร้อมพยายามเอื้อมมือไปหาช้อนกับชานยอล ชานยอลยิ้ม
“จะกินแล้วเหรอลูกหมู”
“แอ๊~~~ !!!!” แทโอเริ่มส่งเสียงไม่พอใจ ปากเล็ก ๆ เริ่มเบะออก
“ให้เขากินเองเถอะแบคฮยอน”
“อือ ก็ได้” แบคฮยอนพยักหน้า ชานยอลจึงรีบส่งช้อนให้กับแทโอ
ชานยอลกินข้าวจนกำลังจะหมดจานอีกในไม่ช้า ต้องยอมรับว่า ข้าวผัดกิมจินี่ก็อร่อยจริง ๆ ร่างสูงเหลือบมองแบคฮยอนเป็นระยะ ข้าวในจานของแบคฮยอนพร่องลงไม่มากนัก คนตัวเล็กคอยดูเจ้าลูกหมูอยู่ตลอดเวลา เวลาที่แทโอส่งเสียงงอแงเพราะใช้ช้อนไม่เป็น ชานยอลก็จะเอื้อมมือไปสอนเจ้าลูกหมูให้หันช้อนเข้าปากได้
“แฮ่~” แทโอยิ้มแป้น ทั้งเม็ดข้าว ทั้งน้ำลายเลอะเต็มแก้ม แต่ทว่าเด็กตัวเล็กกำลังหัดเรียนรู้ ชานยอลพยายามปรามแบคฮยอนทุกครั้งที่จะป้อนข้าวต้มให้
“นายกินข้าวผัดก่อนแบคฮยอน เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน” แบคฮยอนขมวดคิ้ว ไม่นานข้าวผัดกิมจิร่างเล็กก็พร่องลงมากกว่าเดิม
บางทีสงบศึกกับไอหูกางนี่ก็ดีเหมือนกัน
ไม่เมื่อยปาก!!
หลังจากที่กินข้าวเสร็จแบคฮยอนก็หยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้เจ้าลูกหมูตัวจ้อย คนตัวเล็กเอาผลไม้ที่มาด้วยมาหั่นใส่จานให้ชานยอลและตัวเอง ส่วนของแทโอก็ตัดให้เป็นชิ้นเล็กกว่าหน่อย เจ้าลูกหมูจะได้กินได้
“เอ~~ แอ้~~” แทโอยื่นแอปเปิ้ลในมือแบ่งให้แบคฮยอน
“น่ารักจริง ๆ เลยแทโอ” แบคฮยอนอ้าปากงับแอปเปิ้ล
“ป้อนป๊ามั่งลูกหมู” ชานยอลอ้าปากรอ แบคฮยอนคิ้วกระตุกทันทีที่ได้ยิน
ป่ะป๊า!!!!!!!!
เดี๋ยวนะ..
เดี๋ยว!!!!
ไอหูกางที่เรียกตัวเองว่าป่ะป๊าเหรอ!!!
“นายเรียกตัวเองว่าไงนะชานยอล!”
“ทำไม? นายยังเป็นม๊าได้เลยทำไมฉันจะเป็นป๊าไม่ได้” ชานยอลจ้องหน้าคนตัวเล็ก
“ฉันเป็นได้แต่นายเป็นไม่ได้!” แบคฮยอนถลึงตาใส่
“หยุดคิดจะชวนฉันทะเลาะเลยนะไอเปี๊ยก! ฉันเป็นป๊าให้แทโอมันก็ดีแล้วไง ตอนนี้พ่อแม่ไอลูกหมูมันไม่อยู่ เราเป็นป๊าม๊าให้เด็กมันจะได้ไม่รู้สึกขาดอะไรไม่ดีรึไง!” ชานยอลรัวคำพูดใส แบคฮยอนเม้มปากแน่น
“...............ฮื้อ!!! .......”
“ยัง.. ยังดื้ออีก” ชานยอลกดเสียงต่ำ
“ก็ได้!!” แล้วปากเล็ก ๆ นั่นก็เบะคว่ำลง
คิดว่าน่ารักมากเลยสินะไอเปี๊ยกถึงได้ทำปากแบบนั้นน่ะ!!
ทั้งแม่ทั้งลูก!
ปากเล็ก ๆ นั่นเบะออกมาเหมือนกันเปี๊ยบ!!!
.
.
.
แบคฮยอนนั่งทำรายงานโดยเอาโน๊ตบุ๊คมาตั้งไว้ที่โต๊ะด้านนอกตรงห้องรับแขก โดยมีแทโอนอนดูดนมตาแป๋วสบายใจ สายตาที่เหลือบมองนาฬิกาด้านขวามือล่างสุดของหน้าจอโน๊ตบุ๊คหลายครั้งหลายทีที่บ่งบอกว่าเวลานี้ก็เย็นพอสมควร ชานยอลที่บอกว่าจะพาออกไปซื้อของใช้แต่ดันออกไปข้างนอกก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาสักนิดเดียว
มือเล็กพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลงก่อนจะเดินไปนั่งเล่นกับแทโอ แกล้งดึงขวดนมออกให้ลูกหมูร้องงอแงบ้างเป็นครั้งคราว จริง ๆ แล้วแบคฮยอนไปซื้อของเองก็ได้แต่ถ้าพาแทโอไปด้วยก็คงลำบาก ร่างบางไม่คุ้นทางแถวนี้ แถมถ้าจะปล่อยแทโอไว้คนเดียวคอนโดของชานยอลอาจจะเป็นอันตรายได้
“โชคดีนะเนี่ยที่ออมม่าหนูเอาแพมเพิสมาไว้ให้ห่อหนึ่งก่อนไป” ว่าแล้วก็ดีดหน้าผากใส ๆ นั่นสักที แทโอส่งเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ
“แต่ไอข้าวเย็นนี่สิจะกินอะไรกันหือ?” พอได้ยินว่าเย็นนี้จะกินอะไรกันเท่านั้นแหละ มือป้อมก็ดึงขวดนมออกจากปาก เสียงเล็ก ๆ อ้อแอ้ออกมาราวกับจะบอกว่า
‘ห๊ะ! เย็นนี้จะไม่มีอะไรกินเหรอมะม๊า!’
“ไม่ต้องห่วงหรอก มะม๊าจะให้ลูกหมูมีข้าวกินแน่นอน แต่ตอนนี้กินนมให้หมดก่อนเร็ว” แบคฮยอนดันขวดนมเข้าปากแทโออีกครั้ง ซึ่งเจ้าลูกหมูก็ว่าง่าย นอนดูดนมอึ๊ก ๆ เข้าพุงตุ้ยนุ้ยไป
หลังจากที่กินนมเสร็จแบคฮยอนก็พาแทโอเดินเข้าไปเล่นในห้องของชานยอล แบคฮยอนรื้อเสื้อผ้าออกมาจัดใส่ตู้ข้าง ๆ ที่ว่างที่ดันออกชานยอลไปอีกฝั่ง ตอนแรกก็ว่าจะจัดแต่เสื้อผ้าของตัวเองอยู่หรอก แต่ที่ไหนได้ ของชานยอลเองร่างบางก็ต้องมานั่งจัดให้
“แอ่.. แอ๊!!!!” เสียงสูง ๆ ของแทโอดังขึ้นอย่างชอบใจขณะที่ดูทีวีที่ร่างบางเปิดให้ แบคฮยอนหันกลับไปมองก็พบว่า แทโอเห็นชานยอลที่กำลังถูกสัมภาษณ์เรื่องข่าวฉาวที่ควงสาวขึ้นคอนโด..
หึ!! ออกไปควงสาวขึ้นคอนโดทิ้งหลานเหรอไอหูกาง!!!!!!!!!!!!!!
“ชอบสาว ๆ หรือไอหูกาง.. เอ้ย ป๊าชานยอลกันลูกหมู” แบคฮยอนแทบจะกัดปากตัวเองให้แตกเลือดซิป แหม.. ป๊าชานยอล
ที่เรียกเนี่ยเพราะไม่อยากให้แทโอมีปัญหาระหว่างตอนพี่คยองซูกับจงอินไม่อยู่หรอกเว้ย!!
“แอ๊.. ฮ่าๆ ง๊าาา” แทโอยิ่งหัวเราะชอบใจทันทีที่เห็นชานยอลถูกไมค์จ่อปากคอยถามคำถามไม่หยุด
ไอลูกหมูนี่ก็ตอบคำถามกูทุกคำถามเลยอ่ะ!!
แบคฮยอนส่ายหน้ายิ้ม ๆ ที่รู้สึกเหมือนตัวเองพูดคนเดียวโดยแทโอไม่ได้ฟังเขาแม้แต่น้อย ก่อนจะตั้งใจเก็บข้าวเก็บของให้เสร็จ ร่างเล็กเดินไปมาระหว่างห้องครัวกับห้องนั่งเล่นก่อนจะโทรสั่งอาหารจากร้านอาหารด้านล่างที่ชานยอลติดเบอร์โทรไว้ตรงตู้เย็น
“ฮัลโหลครับ ครับผม ผมอยากจะสั่งอาหารน่ะ”
‘รับอะไรดีครับ?’
“จริง ๆ ผมอยากกินพิซซ่า คุณมีหรือเปล่า? แล้วก็อาหารเด็กสักขวบกว่าคุณพอจะมีอะไรให้เด็กทานบ้างไหมครับ?”
‘พิซซ่าน่ะผมมีครับแต่อาหารเด็ก... แปปนะครับ’
แล้วแบคฮยอนก็ดึงโทรศัพท์ออกจากหูทันทีที่ได้ยินเสียงเล็ดลอดเข้ามาเบา ๆ ที่คาดว่าเป็นคนปลายสายที่เขาคุยด้วยสักครู่นี่แน่นอน ‘เขาบอกว่าจะเอาพิซซ่ากับอาหารเด็กสักขวบนิด ๆ น่ะ เด็กมันกินอะไรได้มั่งแม่’
‘……….’
คนปลายสายนี่มันน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขาแน่นอน!!
‘ฮัลโหลครับ? เอาเป็นข้าวผัดสำหรับเด็กไหมครับเดี๋ยวแม่ผมจัดการให้’ เสียงปลายสายกล่าว
“อ่าห์! งั้นดีเลยครับ ผมขอพิซซ่าซีฟู๊ดหนึ่งถาดแล้วก็ข้าวผัดสำหรับเด็ก ห้อง 8402 นะครับ”
‘ครับ’
.
.
.
“แทโอย่าห์! อย่าดื้อสิ มาใส่แพมเพิสก่อน” แบคฮยอนวิ่งตามแทโอที่ตัวเล็ก ๆ แค่นั้นกลับวิ่งไวยิ่งกว่าลิงเมื่อได้ยินเสียงออดดังที่หน้าประตู
“แอ๊.. แอ๊!”
“แสนรู้จริงนะว่าเป็นอาหาร!” แบคฮยอนเดินไปเปิดประตู แล้วก็ใช่อย่างที่คิด เป็นอาหารที่ขึ้นมาส่ง โดยมีเจ้าลูกหมูแทโอที่ยืนโป๊ไม่ใส่กางเกงเกาะขาเขาชะโงกมอง ตากลมใสแจ๋วมองถาดพิซซ่าในมือคนหน้าห้อง น้ำลายหยดเล็ก ๆ แหมะลงบนรองเท้าสลิปเปอร์ของแบคฮยอน
มะม๊า! พิซซ่า หนูอยากกิงงงงงง!!
“หม่ำ.. หม่ำมมม” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น
“เท่าไหร่เหรอครับ?” แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง จริงอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด คนตรงหน้าที่มาส่งอาหารให้เขาน่าจะรุ่นเดียวกันไม่ก็รุ่นน้องชัวร์ ผู้ชายตัวสูงผิวสีเข้มแต่ดูเหมือนหน้าตาจะจีน ๆ ยังไงไม่รู้
“650 บาท ครับ”
“อ่าา ลูกหมูอย่าเพิ่งสิ” แบคฮยอนรีบอุ้มแทโอขึ้นเมื่อเจ้าลูกหมูทำท่าจะไปเกาะขาคนมาส่งอาหาร “คุณช่วยเอามาส่งให้ด้านในหน่อยได้ไหมครับ”
“อืม” แบคฮยอนหลีกทางให้อีกคนเข้ามาเอาอาหารมาวางไว้ ก่อนจะจับแทโอนั่งบนโต๊ะกินข้าว แล้วรีบวิ่งไปหยิบเงินมาให้
“คุณมาพักใหม่เหรอ ปกติผมเห็นเป็นอีกคน” แบคฮยอนเลิกคิ้วเมื่ออีกฝ่ายถามขึ้นก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
“อื้อ มาช่วยเลี้ยงเจ้าลูกหมูน่ะ นี่ครับ” แบคฮยอนยื่นเงินให้ พลางเหลือบมองไปที่เจ้าแทโอที่กำลังเอื้อมมือเล็ก ๆ ไปตีถามพิซซ่าเพราะเปิดไม่เป็น
“ผมชื่อเทานะ เป็นลูกเจ้าของร้านอาหารนี่แหละ เราน่าจะรุ่นเดียวกันแฮะ”
“อ้อ แบคฮยอน ปีสี่”
“เฮ้ย! ปีเดียวกัน งั้นยินดีที่ได้รู้จักนะ”
Talk : เอาแล้ว!!!!! เทาโผล่มา!!!! โผล่มาก็โผล่มาสิ แล้วทำไมเหรอห๊ะโมนี่บี 555555555555555 ฝากติดตามด้วยนะคะ ตอนหน้าชานแบคกับลูกหมูอยู่ด้วยกันทั้งตอนแน่ ๆ
ความคิดเห็น