{NCT U} Hidden Potential - TAETEN #พี่ทหารแทยง

ลำดับตอนที่ #3 : เฝ้าคุณหมอ

Chapter 3 : เฝ้าคุณหมอ

                        หลังจากที่การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี มาร์ค ลี ก็ออกมานั่งพักสูบบุหรี่บนดาดฟ้า ขาเรียวยาวเหยียดตรงออก ควันสีขาวจากบุหรี่พวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากสวย ถ้าหากมองให้เป็นรูปภาพจากจิตรกรวาดก็คงจะเป็นภาพแบบแนวอาร์ตเสียมากกว่า มาร์คหลับตาทั้ง ๆ ที่สูบสารนิโคตินเข้าและค่อย ๆ ปล่อยมันออกมา บรรยากาศบนดาดฟ้าชั้น 32 นี่กำลังดี มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและอยากจะหลับตาพักผ่อนลงเสียเดียวนั้น

มาร์คยิ้มมุมปาก สายตาที่เปรียบเหมือนเหยี่ยวเจ้าเล่ห์มองไปอีกทางด้านของดาดฟ้า ด้านที่ลมพัดเอื่อยลงไปด้านนั้นพอดิบพอดี ร่างบางที่กำลังนอนหลับโดยมีหนังสือปิดหน้าเอาไว้ ถ้าเขาสูบบุหรี่ตั้งแต่ต้นลมแบบนี้ คนที่อยู่ทางนั้นไม่นานก็ต้องตื่นขึ้นมาแน่ เขาเห็นร่างเล็กตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาแล้ว ท่าทางแบบนั้นคงจะนอนหลับสบายเชียว

เขาพ่นบุหรี่แบบนั้นอีกไม่ถึงสองสามครั้ง คนที่หลับอยู่ก็ไอขึ้นมา

“แค่ก ๆ”

“ขอโทษทีครับคุณ” ร่างสูงพูดอย่างทะเล้น จนคนที่กำลังนอนอยู่อดที่จะเอาหนังสือออกแล้วลุกขึ้นนั่งไม่ได้

คุณหมอเตนล์?

“คุณหมอผ่าตัดเสร็จก็ขึ้นมานอนตรงนี้เลยเหรอครับ?” เขาเห็นร่างตรงหน้าขมวดคิ้ว มาร์คมองชุดที่อีกคนใส่ เสื้อเชิ๊ตสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนส์ขาด ๆ รองเท้าผ้าใบสีขาวนั่นอีก..

“อืม”

                        เขาไม่ใช่เตนล์ แต่เขาเป็นเทนล์ หรือ ชิตพัน ลี้ชัยพรกุล พี่ชายฝาแฝดของเตนล์ต่างหาก เขาตอบรับครางในลำคอสวมรอยเป็นน้องชาย เทนล์เหนื่อยเกินกว่าจะมาเล่าให้ฟังว่าตัวเองเป็นใคร อะไรยังไง หรือจริง ๆ แล้วคนที่อีกฝ่ายรู้จักน่าจะเป็นเตนล์ น้องชายฝาแฝดเขาเสียมากกว่า

ผ่าตัดบ้าบออะไรกัน เขาจะมาเซอร์ไพร์สน้องชายต่างหาก!

“คุณมาที่นี่ไวนะครับ” มาร์คยังไม่หยุดความสงสัย แต่ร่างสูงก็ไม่แสดงท่าทีอะไรออกไปมากมาย

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เทนล์โค้งตัวให้อย่างสุภาพ เขาไม่อยากจะมานั่งเสวนาอะไรมากมาย กว่าจะมีเวลาออกมาจากกรมได้ก็หาเวลาแทบเลือดตากระเด็น แล้วพอมีเวลายังต้องมาเจอคนกวนตีนนี่อีก เห็นทีเขาต้องรีบออกจากที่นี่

มาร์คครุ่นคิดในใจ

มาร์ค คิดว่าคนนี้ไม่ใช่คุณหมอที่ยืนเถียงกับกัปตันเขาเมื่อบ่ายอย่างแน่นอน!

เทนล์รู้ดีว่ามันผิดคำปฏิญาณของทหารว่าถ้าหากเจอคนที่ยศมากกว่าให้ทำความเคารพไม่ว่าจะชาติใด กรมใด แต่ก็ขอคิดเอาเองแล้วกันว่าตอนนี้เขาอยู่ในช่วงพักแถมนอกเครื่องแบบนี่

เทนล์รีบบ่ายเบี่ยงขอหลีกตัวออกมาจากสถานการณ์ที่น่าเบื่อนั่น ร่างบางก้าวขาลงบันไดอย่างไม่รีบร้อน นิ้วสวยกดพิมพ์ข้อความหาเตนล์ น้องชายฝาแฝดเพื่อหลอกถามว่าทำอะไรอยู่ เขาตั้งใจว่าจะไปเซอร์ไพรส์ให้แฝดตัวน้อยยิ้มหน้าบาน แก้มปริเสียหน่อย ก็เวลาเตนล์ยิ้มน่ะ น่ารักจะตาย

‘เตนล์อยู่ไหน? มีเคสหรือเปล่าวันนี้?’

'ถ้าว่างก็ตอบพี่ด้วย'

ตึ๋ง~

'เทนนนนนนนนนนนล์!!! เราอยู่ที่ห้องทำงานแหละ ประมาณสี่โมงเดี๋ยวเราจะกลับบ้านแล้ว คิดถึงนายจัง ทำไมวันนี้นายต้องติดงานอ่า'

เทนล์กลั้นยิ้ม เขาแกล้งอ่านแล้วไม่ตอบ ให้คนเป็นน้องใจเสียเล่น เดี๋ยวไปหาซื้อกาแฟบุกไปให้ที่โต๊ะดีกว่า คิดถึงแก้มแดง ๆ นั่นเต็มทีแล้ว

“เล่นมือถือไปเดินลงบันไดไประวังสะดุดล้มนะครับ” เทนล์หันไปมอง เขาเห็นร่างสูงเดินล้วงกระเป๋าตามลงมา

“.........” เทนล์จิ๊ปากในลำคอ

นี่ใจคอหมอนี่จะตามมากวนใจอีกรึไงนะ?

“ครับ ขอบคุณที่หวังดี”

“คุณหมอเดินออกมาจากทางไหนเหรอครับ ถึงมานอนที่ดาดฟ้าก่อนผมได้เนี่ย ผมไม่ยักกะเห็น” มาร์คสาวเท้ายาวขึ้นเพื่อมาเดินข้าง ๆ เทนล์เก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกง

หมอนี่ชักจะกวนใจเขามากไปแล้ว!

“ผมว่าผมไม่มีความจำเป็นต้องบอกคุณนะ” นับ 1-10 ในใจไว้เทนล์ นึกถึงหน้าเตนล์ไว้

“ผมก็แค่เป็นห่วงคุณหมอครับ เห็นผ่าตัดเหนื่อย ๆ ว่ายังไงล่ะครับ?”

“............” 9 8 7

“เขาว่าคนสวยใจร้ายถ้าจะจริง คุยด้วยแล้วไม่ยอมตอบ”

7 8 9 โว๊ย!!! ไม่ไหวแล้ว!

“ยุ่งน่าคุณ! ถ้าคุณว่างมากก็กลับขึ้นไปสูบบุหรี่ต่อก็ไม่มีใครว่านะครับ”

'ปากคอเราะร้ายน่าจับมาจูบปิดปากเสียให้เข็ด' มาร์ค นึกขำในใจ

“ผมก็แค่ว่างมากจนอยากรู้จักคุณนะครับ อยากจะรู้จังว่าคุณคนนี้ที่หน้าเหมือนคุณหมอชื่ออะไรกัน?” เทนล์หันขวับกลับไปมอง คิ้วเข้มเลิกขึ้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้

และตอนนี้เทนล์ก็มั่นใจว่า ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่ทหารเกณฑ์ธรรมดาแน่ ๆ!

“เทนล์! หวังว่าพอคุณรู้ชื่อผมแล้วก็จะเลิกกวนผมนะครับ! ขอบคุณครับที่จะปล่อยให้ผมเดินลงไปก่อน” ร่างบางตัดบท ก่อนจะหันหลังรีบเดินลงบันไดอย่างรวดเร็ว

และมาร์คกำลังคิดว่า ดาดฟ้าที่นี่ทำให้เขาอารมณ์ดีจริง ๆ

แต่ยังไม่ทันจะได้อารมณ์ดีถึงนาที..

ติ๊ก..

สัญญาณที่หูก็ดังขึ้น

'ทีวายเรียกแวนคูเวอร์ กรุณามาพบผมที่ห้องผ่าตัดภายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้'

มาร์ค ขมวดคิ้ว เท้ายาวรีบวิ่งลงบันได้แทบจะเรียกได้ว่าก้าวกระโดด ร่างสูงวิ่งแซงหน้าคนตัวเล็กที่หน้าเหมือนคุณหมอไปอย่างรวดเร็ว มือหนาผลักประตูทางออก ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัด เขาวิ่งมาถึงหน้าห้องภายใน 1 นาที แต่ทว่า..

“เกิดอะไรขึ้นครับกัปตัน!!!”

เหตุการณ์ก็ดูสงบดี..

“ผมกระหายน้ำน่ะ แล้วไม่มีคนเฝ้าท่านนายก และบังเอิญว่าผมจะตามไปพักเบรกกับหมอคนนู้น คุณช่วยเฝ้าแทนผมหน่อยสิ ฝากด้วยนะ” แทยงยิ้ม มือหนาตบบ่ารุ่นน้องเบา ๆ

“โธ่! พี่ครับ ผมตกใจหมด!” มาร์คส่ายหน้า ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่คนเป็นพี่

“เอาหน่า ซ้อมไว้!”

ไม่ต้องมาขยิบตาใส่ผมครับกัปตัน!

ผมไม่ใช่สาว ๆ ของคุณ มันไม่ได้ผล!

.

.

.

                       เตนล์รู้สึกเมื่อยล้าเล็กน้อย หลังจากที่การผ่าตัดกินระยะเวลาไปนานพอสมควรและผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยดีทุกอย่าง คนไข้พ้นขีดอันตรายและอาการมีท่าทีว่าดีขึ้นเรื่อย ๆ เขายืนบิดขี้เกียจไปมา มันคงดูน่ารักมากกว่าเท่ห์ในสายตาคนอื่น มือบางควานหาเหรียญในกระเป๋า ก่อนจะหยิบเหรียญสุดท้ายที่หาเจอหยอดลงไปในช่องเครื่องจ่ายน้ำอัตโนมัติ นิ้วเล็กจิ้ม ๆ เลือกน้ำอัดลม เหนื่อยแบบนี้เขาต้องดื่มอะไรที่มันซ่าส์ ชื่นใจ

เคร้ง~

เสียงเหรียญที่หล่นลงไปในตู้ด้านข้างตัวเองดังขึ้น เตนล์เหลือบสายตาไปมองเล็กน้อย

“เจอกันอีกแล้วนะครับ” แทยงชูกระป๋องกาแฟขึ้น  ริมฝีปากหยักส่งยิ้มให้

เตนล์แอบเบ้ปาก “คุณไม่ไปเฝ้านายกต่อรึไงครับ?” มือเล็กดึงฝากระป๋องออก กระป๋องน้ำอัดลมถูกยกชิดริมฝีปากบางสวยนั่น

“ตอนนี้หน้าที่ผมคือเฝ้าคุณครับ จนกว่าท่านนายกจะฟื้น” แทยงอดปฏิเสธไม่ได้ว่า ริมฝีปากนั่นดึงดูดเขาเสียจริง ๆ

“คุณหมายความว่ายังไง?”

“ไม่มีใครรู้นี่ครับว่าหลังจากการผ่าตัดท่านจะอาการดีหรือแย่ลง มีแต่ตัวหมอในห้องผ่าตัดเท่านั้นที่รู้ ดังนั้นถ้าเกิดเหตุการณ์ร้าย ๆ ขึ้น.. // นี่คุณคิดว่าผมไม่มีจรรยาบรรณขนาดนั้นเลยเหรอ?!” เตนล์แทบสำลักน้ำเมื่อได้ยินคำพูดจากร่างสูง เขารีบแทรกคำพูดลงไปอย่างมีอารมณ์

“ขอโทษครับถ้ามันทำให้คุณคิดแบบนั้นแต่ผมต้องปฏิบัติตามคำสั่ง”

“ร้ายกาจ! ถ้าไม่ไว้ใจหมอที่นี่ขนาดนั้นพวกคุณจะมาให้ผมผ่าตัดทำไม” เตนล์กระแทกกระป๋องน้ำโค๊กในมือลงบนโต๊ะ 

“ไว้ท่านตื่นผมจะถามให้นะครับว่าทำไม?” แทยงยิ้ม ตาคมขยิบให้ข้างหนึ่ง

“คุณ! กวนประสาท!” แทยงกลั้นขำ คุณหมอตัวบางนี่แหย่ง่ายชะมัด ดูท่าทางเวลาเขาโกรธฟึดฟัดนั่นสิ น่าจับมาขย้ำจริง ๆ

“ผมจะเฝ้าแบบไม่ให้คุณรำคาญใจเลย”

“แค่คุณยืนอยู่มันก็รำคาญใจผมเกินทน คุณทหารกวนประสาท!” ถึงร่างบางจะบอกกับเขาแบบนั้นก็เถอะ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกอารมณ์ดีแบบนี้ก็ไม่รู้

“คุณต้องไปเฝ้าโดยองหรือเปล่า?”

“คุณหมายถึงเพื่อนของคุณที่เป็นวิสัญญีแพทย์หรือเปล่าครับ” แทยงนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเตนล์ ร่างสูงแอบมองริมฝีปากแดงนั่นที่กำลังชิดกระป๋องโค๊กอีกครั้ง

“คุณรู้จักวิสัญญีแพทย์ด้วย?”

“ผมก็เห็นในซีรี่ย์เขาพูดกันน่ะ ถูกซะด้วย.. ไม่ครับ คุณหมอคนนั้นมีคนอื่นเฝ้าแล้วล่ะ”

“เห้อ! อย่างน้อยก็มีเพื่อนโดนเฝ้าละนะ งั้นคุณ!” เตนล์เงยหน้าขึ้นมามองพลางชี้หน้า

“....???” แทยงชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“ผมของีบสัก 10 นาที เฝ้าผมด้วยนะ!” สิ้นเสียงเตนล์ก็ฟุบหน้าลงบนแขนข้างหนึ่งตัวเองที่เหยียดออก แทยงยิ้มขำกับท่าทางเด็ก ๆ นั่น

ร่างสูงไม่คิดว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะกล้าหลับต่อหน้าคนแปลกหน้าได้จริง ๆ แต่ร่างบางก็ทำไปแล้ว เขานั่งเฝ้าเตนล์ได้ 15 นาทีแล้ว ไหนว่าจะหลับแค่ 10 นาที แต่เขาก็ยังนั่งเฝ้าอยู่ แก้มกลม ๆ สีแดงนั่นที่ชอบขึ้นสีชัดเจนเวลาฟึดฟัดกำลังเบียดอยู่กับต้นแขนเล็ก ขาตายาวเป็นแพอยู่บนดวงตาดื้อรั้นทั้งสองข้าง ปลายจมูกยิ่งเชิดรั้นตอบรับไปอีกว่าคนตรงหน้าดื้อแค่ไหน

แทยงนั่งเท้าคางมองอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่รู้ตัวเองเลยว่าแอบยิ้มไปกี่ครั้ง จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพราะแรงสั่นจากข้อความเข้ามา

“อือ~ นี่ผมหลับไปกี่นาทีเนี่ย” แทยงยิ้มให้กับท่าทางนั่น ดูเจ้าตัวเล็กทำเข้า ตาหยี ๆ มองที่โทรศัพท์ทั้ง ๆ ที่หน้ายังไม่เงยจากบนโต๊ะเลย

“ห๊ะ!!!! ผมนอนไป 20 นาทีเหรอ?!!!! ตายแล้ว!!!!!”

“อะไรกันคุณ ผมก็เห็นคุณฟื้นขึ้นมาอยู่ใครตายกัน”

“ไอ่บ้า!!!! ตายแล้วเนี่ยคืองานผมไม่เสร็จ!!!” เตนล์มองค้อนวงโต ก่อนจะว่ากระป๋องโค๊กที่เหลือขึ้นมาดื่มอึก ๆ แล้วยัดใส่มือหนา

“พูดมาก!! ฝากทิ้งด้วย!!!” แล้วก็เดินจากไป

แทยงอยากจะถามกลับจริง ๆ ว่า 'ใครกันแน่ที่พูดมาก?'

                        เตนล์เดินกลับเข้ามาที่ห้องทำงาน นายทหารคนนั้นไม่ได้เดินตามเขามาหรอก ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้มีสมาธิทำงาน งานวิจัยเขายังไปได้ไม่ถึงครึ่ง เขาต้องรีบทำให้เสร็จเร็วที่สุด เพราะไม่รู้ว่าจะมีคนไข้ฉุกเฉินแค่ไหน หรือเจ็บป่วยแค่ไหนในแต่ละวัน เทนล์ส่งข้อความมาหาเขา และเขาก็กำลังอดน้อยใจไม่ได้ที่พี่ชายไม่ยอมมาหา พอเขาบอกว่านั่งทำงานอยู่ประมาณ 4 โมงจะกลับบ้าน อีกฝ่ายก็ทำแค่อ่านข้อความแล้วไม่ตอบเขา

มันน่าน้อยใจชะมัด!

ปั่ก!

เตนล์ฟาดปากกาลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด งานก็คิดไม่ออก หัวสมองก็ตื้อ ร่างเล็กเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ แหงนหน้าเอาคอพิงกับพนักแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน โดยไม่รู้ว่ามีอีกบุคคลหนึ่งแอบย่องเข้ามาอย่างเงียบ ๆ

“เตนล์ เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เอ๋!

เสียงเหมือนเทนล์เลย! เตนล์เหล่ตามองข้างหนึ่ง

“เทนล์!!!!!!!!!!!!!!” ถ้าบินจากเก้าอี้ได้เตนล์ก็คงบินไปแล้ว เท้าเล็กรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามากอดเต็มแรง เทนล์ชูแขนขึ้นทั้งสองข้างเพราะกลัวแก้วกาแฟในมือมันหกจากเด็กดื้อที่โถมตัวกอดเขานี่แหละ

“ฮือ คิดถึงนายจังเลยอ่ะ ไหนว่ามาไม่ได้แล้วไง” เตนล์ผละกอดออก แต่มือยังคงกอดเอว ปากเล็ก ๆ นั่นเบ้ออกอย่างน่าหมั่นเขี้ยว

“ก็กลัวคนแถวนี้คิดถึงพี่ไง ขอฟัดแก้มหน่อย” ทันทีที่เทนล์ว่า เตนล์ก็ยิ้มกว้างรีบเอียงแก้มให้ทันที เทนล์ไม่รอช้าที่จะกดจมูกลงไปหอมแรงๆ

“เอ๊ะ! ทำไมวันนี้กลิ่นแปลก ๆ ไปให้ใครหอมมา บอกมานะ” เตนล์สะดุ้ง รีบเอามือจับแก้ม “บ้าเหรอ?! เราเปล่าเลยนะ จริง ๆ นะเทนล์” แฝดพี่ขำ

“พี่แกล้งเล่นน่า ง่วงเหรอ พี่ซื้อกาแฟมาฝากด้วยนะ มีเค้กของโปรดเราด้วย” เทนล์จ่อหลอดไปที่ปากเล็ก “แต่แก้มเราไปให้ใครหอมมาจริง ๆ หรือเปล่าหืม?” เตนล์รีบดูดกาแฟลาเต้เย็นเข้าไปอึกใหญ่ พลางส่ายหน้าหงึกหงัก “ไม่มีจริง ๆ นะเทนล์~” เตนล์ดูดกาแฟในมือพี่ชายฝาแฝดเข้าไปอีกอึก

“ชื่นใจม๊ากมาก คิดถึงเทนล์จังเลยอ่ะ ขอหอมแก้มบ้างสิ” เทนล์ยิ้ม พลางเอียงแก้มให้ เตนล์ยื่นหน้าเข้าไปหวังจะฟัดแก้มคนเป็นพี่บ้างแต่ทว่า..

“คุณหมอคะ มีเคสผ่าตัดด่วนที่ห้องไอซียูค่ะ”

บ้าจริง!!!!

อดหอมเทนล์เลย เทนล์ไม่ให้หอมแล้วอ่ะ!!!

“เดี๋ยววันนี้กลับบ้านด้วย รีบไปผ่าตัดเร็วประมาณสี่โมงใช่ไหม? นี่บ่ายสามแล้ว รอห้องนี้ได้หรือเปล่า?”

“ได้สิ! ถ้ากิ๊กเราเข้ามาหาบอกว่าเราไม่ว่างนะ”

“พี่ไม่มาหาแปปเดียวแอบมีกิ๊กเหรอ?! เดี๋ยวจะโดน!!” และเตนล์ก็ไม่จะรอฟังคำบ่นของของเทนล์แน่ ร่างบางรีบวิ่งแจ้นออกนอกห้องทันที

.

.

.

                        คิม โดยอง ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ เขาเห็นตั้งแต่ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องผ่าตัดแล้วล่ะ จอง แจฮยอน หนุ่มร่างสูงผิวซีดราวกับไร้เลือดคนนั้น แต่ก็ต้องทำเป็นควบคุมอารณ์ไม่ให้สั่น ทำท่าทีเป็นจำอีกฝ่ายไม่ได้

แต่ใครจะรู้ว่า เขาจำได้ขึ้นใจเชียวล่ะ!!!

“บ้าจริง ๆ เลย โดยอง! ลืมหมอนั่นเดี๋ยวนี้นะ!” โดยองเขกหัวตัวเองเบา ๆ

ใครจะลืมรักแรกลงกันเล่า!!!

“โอ๊ย!! จะเป็นบ้า!” โดยองเตะเข้าที่ถังขยะข้าง ๆ จนดังโป๊ก อยากจะระบายอารมณ์โดยการหยิบเข็มฉีดยามาจิ้ม ๆ ๆ  แทนที่ถังขยะจะล้ม แต่กลับเจ็บเท้าตัวเองแทน โดยองยกเท้าขึ้นกุมกระโดดเหยงๆ

“คุณหมอไปเตะให้ตัวเองเจ็บทำไมครับนั่น”

“หื้ม? ห๊ะ? อ่ะ... เอ่อ” ใบ้.. ใบ้แดกกันเลยทีเดียว นี่เขารีบเดินหนีมา ทำไมหมอนี่ยังตามเจออีก! โดยองยืนกุมเท้านิ่ง ไม่ยอมหันหลังกลับไป

“ตายยากชิบ” โดยองบ่นเสียงเบา

“ผมได้รับคำสั่งให้มาดูแลคุณครับ” แจฮยอนแอบเปลี่ยนคำพูด ถ้าบอกว่าให้มาเฝ้าร่างสูงคงโดนด่าไม่ก็โดนไล่ตะเพิดแน่

“ดู.. ดูแลผม.. ทำไมเหรอครับ?” เก็บอาการไว้โดยอง

“ดูแลจนกว่าท่านนายกจะฟื้นครับ”

“ห๊ะ? นั่นเขาไม่ได้เรียกดูแล! เขาเรียกว่าจับตามองแล้วมั้งคุณ!” โดยองหันมาพูดสะบัดเสียงสูงใส่ เหอะ! ใช่สิ ไอเราก็นึกว่าที่ตามมาเนี่ยจะตามมาขอเบอร์ ขอไอดีไลน์ เปล่าหรอก! ตามมาเฝ้ากลัวเขาทำให้นายกตายสินะ!!

ช่างเป็นการใกล้ชิดกันที่น่าประทับใจมาก!!

                        ไม่ต้องบอกให้รู้ว่าแม้แต่โดยองจะเข้าห้องน้ำจอง แจฮยอนก็ก้าวติดทุกฝีก้าว เฝ้าอยู่หน้าห้องจนเสียความเป็นส่วนตัว เหมือนกระทั่งเวลานี้ เวลาที่เขานั่งทำงานวิจัยหมอนั่นก็นั่งเฝ้าเขาอยู่ที่โซฟาในมืออ่านนิตยสารดูสบายอารมณ์ ผิดกับเขาที่หน้าบูดเป็นตูดลิงจนพยาบาลหรือคนไข้แทบจะไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว

เสียสมาธิชะมัด!

“นี่คุณ! คุณหิวไหม ผมหิว ออกไปซื้อแซนวิชให้ผมหน่อยสิ”

“หื้ม?”

“ออกไปซื้อแซนวิชให้หน่อย” โดยองทวนคำพูด ร่างสูงปิดหนังสือลง ขาเรียวยาวที่นั่งไพล่กันถูกยกออกมานั่งเป็นท่าปกติ

“ผมเป็นผู้เฝ้าคุณครับไม่ใช่พ่อนม”

“ไหน.. ไหนเมื่อเช้าบอกมาดูแลไง!”

“ผมแค่พูดให้คุณรู้สึกดีครับ” แจฮยอนยิ้ม โดยองกำหมัดแน่น

“ย๊า!!!!!!”

“เอ~ หรือจะเปลี่ยนจากพ่อนมเป็นพ่อทูลหัวดีครับ”

คิม โดยองขอสาบานว่า เขาเกลียดรอยยิ้มจนตาเป็นเสี้ยวพระจันทร์แบบนั้นที่สุด!!!

Talk : มาต่อตอนที่สองให้แว้ววววว~ คิดถึงกันไหมเอ่ย? เราพยายามหาเวลาว่างมาแต่งให้เร็วที่สุด แต่งานก็ต้องทำตามประสามนุษย์เงินเดือน เป็นกำลังใจให้คุณทหารกับคุณหมอด้วยเนอะ จุ๊บ <3 ถ้าเจอคำผิดตรงไหนติเตียนได้เลยนะคะ ไปพูดคุยที่นี่ก็ได้ #พี่ทหารแทยง