คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเจอกันครั้งแรก
Chapter 2 : การเจอกันครั้งแรก
หลังจากที่ปฏิบัติภารกิจที่แนวตะเข็บชายแดนระหว่างประเทศสำเร็จ
ทีม NCT ก็มีเวลาพักมากทีเดียว.. ใช่ พวกเขามีเวลาพัก 1
วัน ปกติถึงจะมีเวลาพักแต่พวกเขาก็ต้องไปช่วยงานหน่วยอื่น
วันนี้เป็นหนึ่งวันที่ไม่ต้องทำอะไร แทยงทำเพียงนอนหลับตานิ่ง ๆ อยู่บนเตียง
เขาต้องการชาร์ตพลังให้ร่างกายเขาให้ได้มากที่สุด ในการปฏิบัติภารกิจแทบจะไม่ได้พักผ่อน
ผิดกับแจฮยอน หมอนั่นที่กำลังชาร์ตพลังด้วยการนั่งเล่นกับลูกระเบิด ตัดสายนู่นนี่ไปมา
เพราะมีเวลาแล้วไม่หลับไม่นอนแบบนั้นไง ผิวถึงได้ขาวซีดอย่างกับเป็นโรค แต่เห็นอย่างนั้นเถอะ
ความแข็งแรงไม่เป็นรองใคร
“มาร์ค ช่วยเบาเสียงเพลงที เพลงของนายมันทำฉันประสาทจะเสีย” ฮันโซลลุกขึ้นชี้หน้าไปที่น้องทหารเล็กสุด
ข้อมูลลับเฉพาะ:
จี ฮันโซล ชุดปฏิการรบพิเศษคนที่ 3
ความสามารถพิเศษนอกเหนือจากมาตรฐานของหน่วย : Hacker
“ผมว่ามันออกจะเพราะนะครับพี่” มาร์คพยักหน้ายิ้ม ๆ
ก่อนจะหยิบหูฟังเสียบแทน
มาร์ค ลี ชุดปฏิการรบพิเศษคนที่ 5
ความสามารถพิเศษนอกเหนือจากมาตรฐานของหน่วย : การใช้ยานพาหนะทุกประเภททางอากาศ
“เฮ้! ผมว่า เราควรจะออกไปพบปะสาว ๆ หรือโซจูกลิ่นหอม
ๆ ไม่ดีกว่ามานั่ง ๆ นอน ๆ แบบนี้หรอกเหรอ?”
จอห์นนี่เสนอขึ้น เขานอนทับแขนอยู่ที่เตียงถัดไปใกล้ ๆ กับมาร์ค
ซอ จอห์นนี่ ชุดปฏิการรบพิเศษคนที่ 4
ความสามารถพิเศษนอกเหนือจากมาตรฐานของหน่วย : ความสามารถในการจู่โจม
“24
ชั่วโมง..
ถ้านายคิดว่ามันมากพอสำหรับเที่ยวนายก็ออกไปคนเดียวเถอะจอห์นนี่”
“อ่าๆๆๆ ปากคอเราะร้ายนะครับคุณฮันโซล แทยงดูสิ!” พอสู้ไม่ได้
จอห์นี่ก็หันไปขอความช่วยเหลือจากกัปตันทีมที่กำลังนอนหลับตาอย่างสงบอยู่ที่เตียงด้านริมสุด
“ถ้าไม่หยุดเถียงกันก่อนกัปตันตื่นมาทำให้พวกพี่หยุดด้วยลูกปืน ก็รีบ ๆ
เงียบเถอะครับ หรือไม่ถ้าผมเสียสมาธิ ลูกระเบิดในมือผมมันอาจจะตู้มก็ได้” แจฮยอนหันมายิ้มกวน มือหนาชูลูกระเบิดขนาดกำมือกลางอากาศให้ดู
“ไอ!”
จอง แจฮยอน ชุดปฏิการรบพิเศษคนที่ 2
ความสามารถพิเศษนอกเหนือจากมาตรฐานของหน่วย : ถอดทำลายวัตถุระเบิดทุกประเภท
“จอห์นนี่เงียบเถอะ ผมต้องการจะนอน” โอเค! กัปตันลี เขาขอมาแล้วนี่ คนอย่างซอ
ยองโฮจะพูดอะไรได้นอกจากล้มตัวลงนอนตามคนอื่น ๆ ล่ะ
และคนสุดท้าย
ลี แทยง ชุดปฏิการรบพิเศษคนที่ 1
ความสามารถพิเศษนอกเหนือจากมาตรฐานของหน่วย : THE BEST OF SEAL
ครืด~ ครืด~
มีสายเข้า
‘พันเอก บยอน แบคฮยอน’
แทยงสะบัดหน้าเล็กน้อยไล่ความง่วงก่อนจะรีบสไลด์เลื่อนที่หน้าจอเพื่อรับสาย
“ผม ร้อยเอกลี แทยองรายงานตัวครับ ทัลคยอล!” ทันทีที่ได้ยินกัปตันทีมรายงานตัว
ลูกทีมที่เหลือต่างลุกขึ้นนั่งอย่างพร้อมเพรียงกัน
“งานเข้าแน่ ๆ ฉันพึ่งนอนไปได้ 4 ชั่วโมง” จอห์นนี่พูดเบาๆ ลางสังหรณ์ปฏิบัติงานเริ่มมา
“ขี้บ่นจริงครับ” จอห์นนี่หันไปถลึงตาใส่มาร์ค
“ชู่ว!” มาร์คเอามือจ่อที่ปากตัวเอง
“ครับท่าน! รับทราบครับ NCT จะไปถึงที่นั่นภายในเวลา
1 ชั่วโมงครับ”
‘ฝากขอโทษเพื่อน ๆ นายด้วยล่ะแทยง ฉันเองก็โดนพล.อ.
ชานยอลสั่งมาเหมือนกัน’
“ครับท่าน ทัลคยอล” แทยงเบนสายตาคมมองไปทางเพื่อนร่วมทีมหลังจากวางสายเสร็จ
“ผมบอกให้คุณนอนพักผ่อนแล้วนะจอห์นนี่” แทยงยิ้มกวน
“...............”
“NCT จะต้องไปคุ้มการท่านนายกในการผ่าตัดที่โรงพยาบาลโซล พวกเรามีเวลาหลังจากที่ผมพูดเสร็จอีก
50 นาที ระยะเวลาที่ใช้ในการเดินทาง 40 นาที และตอนนี้เราเหลือแค่ 9 นาที แยกย้ายได้!” แทยงพูดพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือ
“รับทราบครับ!” ทุกคนตอบรับเสียงดัง ก่อนจะต่างคนรีบต่างเก็บสัมภาระที่จำเป็นใส่กระเป๋าเป้
จัดการเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย ฮันโซลเป็นคนอาสาขับรถในครั้งนี้
“ผมจะคิดซะว่าไปพักผ่อนโดยการยืนมองคุณหมอสวย ๆ หรือคุณพยาบาลแสนจะน่ารัก” จอห์นนี่พูดทั้ง ๆ ที่หลับตา
“ผมกลัวจะเจอแต่คุณหมอเป็นผู้ชายมีอายุมากว่าน่ะสิครับ” มาร์คพูด
“งั้นก็มองหน้าฮันโซลไปก่อนแล้วกัน” แทยงขำ
“ฝันร้ายเลยครับกัปตัน! อ่ะ! ขับรถไปสิครับพี่ฮันโซล” แจฮยอนสวนขึ้น ก่อนจะแกล้งร้องโอดครวญเมื่อโดนฮันโซลฟาดเข้าที่หลังคออย่างแรง
12:30
A.M.
ชิตพล ลี้ชัยพรกุล
หรือ เตนล์ คุณหมอศัลยแพทย์ที่จัดอันดับว่าเก่งทั้ง ๆ ที่อายุยังน้อย ร่างบางประจำอยู่ที่โรงพยาบาลชื่อดังในโซล
และเป็นอันที่รู้กันว่า คุณหมอคนนี้มีพี่ชายฝาแฝดหน้าคล้ายกับอย่างกับแกะ
แต่นิสัยดันต่างกันสุดขั้ว เทนล์ หรือ ชิตพัน ลี้ชัยพรกุล
คนน้องเป็นหมอในโรงพยาบาล แต่คนพี่กับเป็นหมอทหารสุดแกร่งในสนามรบ
เตนล์ส่งข้อความส่งหาถึงแฝดผู้พี่ ริมฝีปากบางถูกขบกัดด้วยฟันคม
ดูก็รู้ว่ากำลังรอคอยอะไรสักอย่าง หรือมีอะไรไม่ถูกใจเจ้าตัวเขาน่ะแหละ
“เป็นอะไรไปเตนล์ พี่เทนล์จะไม่มาเหรอ?” คิม โดยอง
คุณหมอวีสัญญีที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาลอีกคน เรียกได้ว่าเป็นทั้งคุณหมอร่วมงาน
และเพื่อนสนิทของเตนล์เลยทีเดียว โดยองมองเพื่อนที่ยังไม่คงเลิกจ้องโทรศัพท์
“เทนล์บอกว่าติดงาน ให้ตายเถอะ! เราไม่เจอเทนล์มาสามเดือนแล้วนะโดยอง!”
“เดี๋ยวก็ว่างเจอกันน่า รีบกินข้าวซะ เวลายิ่งมีน้อยอยู่” เตนล์เบ้ปาก
“เราอยากเจอเทนล์นี่”
“กินข้าวซะเตนล์! บ่ายนี้นายมีเคสผ่าตัดใหญ่” โดยองเลื่อนถาดอาหารเข้าไปใกล้เพื่อนสนิทมากกว่าเดิม
“อ๊า!! พี่ชายก็ไม่ได้เจอ งานก็ท่วมหัว” เตนล์บ่นกระปอดกระแปดพร้อมตักข้าวยัดเข้าปากคำโต
กระพุ้งแก้มทั้งสองข้างพองขึ้น จนโดยองอดที่จะขำไม่ได้ นิ้วชี้แกล้งไปจิ้มที่แก้มนิ่มของเพื่อนสนิท
“ค่อยนัดเทนล์ใหม่สิ แล้วขอลาพักร้อนไปสักสองถึงสามวันเป็นไง
ฉันก็คิดถึงเทนล์เหมือนกันแหละ”
“แค่ก ๆ” โดยองส่งแก้วน้ำจ่อปากอีกคน เตนล์รีบดูดน้ำเข้าไปอึกใหญ่
พลางทุบหน้าอกตัวเอง
“หมูตะกละ! ยัดเข้าไปได้ไงคำเบ้อเร้อ!”
“ไม่หมูสักหน่อย! ก็นายบอกว่าให้รีบ ๆ กิน!” เตนล์มองค้อนวงโตใส่โดยอง โดยองถึงกับหลุดขำออกมาอีกรอบ
“ฉันบอกให้รีบกินไม่ได้แปลว่าให้นายยัดเข้าไปทีเดียวคำโตแบบนั้นนะ” โดยองบ่นขำ ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันรีบกินแล้วแล้วแยกย้ายไปประจำที่แผนกของตัวเอง
1:30
P.M.
ติ๊ด.. ติ๊ด.. ติ๊ด..
เสียงการแจ้งเตือนที่นาฬิกาข้อมือดังขึ้น เตนล์รีบเก็บของบนโต๊ะเมื่อเห็นเวลาอันสมควรที่ต้องไปเตรียมตัวก่อนผ่าตัดคนไข้
ร่างบางหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานส่วนตัวขึ้นมา แล้วต่อสายหาคุณพยาบาลที่ต้องเข้าร่วมผ่าตัดเคสในวันนี้
“ผมกำลังจะออกไป เตรียมชาร์ทคนไข้ให้ผมด้วยนะครับ” เตนล์วางสาย
ขาเล็กรีบก้าวออกจากห้อง ก็พบกับจอย
พยาบาลพึ่งจบใหม่กำลังยืนรอรายงานเกี่ยวกับคนไข้ให้เขาอยู่
“หมอเตนล์คะ คนไข้พร้อมแล้วค่ะ อีกสิบนาทีเราจะเริ่มทำการผ่าตัด” จอยกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามรายงานสถานการณ์เกี่ยวกับคนไข้
“คนไข้เป็นอะไรครับคุณจอย”
“คนไข้มีอาการ... โอ๊ะ!”
เตนล์ขมวดคิ้ว
เบื้องหน้าห้องผ่าตัดที่เขาเห็นมีนายทหารราว ๆ 5 – 10 คน
ยืนคุมอยู่..
“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ?” เตนล์อ้าปากค้าง
พลางชี้นิ้วไปทั่วบริเวณที่มีทหารยืนอยู่ ก่อนจะหันมามองหน้าจอย
“เอ่อ..” จอยส่ายหน้ารัว ๆ
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะว่าทำไมมีทหารมา..”
ยังไม่ทันจะได้สงสัยอะไรไปมากกว่านี้
เตนล์ก็ได้ยินเสียงโดยองและดูเหมือนว่ากำลังเดินมาทางนี้เหมือนกัน
“เฮ้! เตนล์ นายเข้าผ่าตัดเคสนี้เหรอ?” โดยองที่ก้าวขามาเลี้ยวมาอีกทาง ทั้งโดยองและเตนล์เองต่างมีสีหน้าตกใจ
อย่าบอกนะว่าพวกเขาต้องผ่าตัดร่วมกัน
“ผมขอดูชาร์ทคนไข้หน่อยครับ”
เตนล์รีบดึงชาร์ทผู้ป่วยจากมือจอยออกมาอ่าน คนไข้รายนี้ต้องไม่ธรรมดาเสียแล้ว
การผ่าตัดน้อยมากที่เขาและโดยองจะมาเจอกันนอกเสียจากคนไข้วีไอพี
“ชเว แจโฮ.. Aortic Aneurysm”
เตนล์อ่านตามข้อมูลในชาร์ทเสียงเบา โดยองขมวดคิ้วหนัก
ก่อนจะรีบดึงชาร์ทจากในมือเพื่อนมาอ่านเองอีกครั้ง
“ชื่อเหมือนนายกเกาหลีใต้เลยครับคุ๊ณณ เอ๊ะ! หรือว่านายกงั้นเหรอ?
มีอาการเส้นเลือดแดงใหญ่โป่งพอง?” โดยองหลับตาเบา ๆ
หลังจากไล่สายตาในแท่นชาร์ทจนหมด
เป็นนายกจริง ๆ ด้วย!
“วีไอพีจริง ๆ ด้วย
ดีใจที่ได้ร่วมงานกับวิสัญญีที่เก่งที่สุดในรพ.โซลอีกครั้งนะครับ” เตนล์พูดยิ้ม ๆ พลางส่งแท่นชาร์ตคืนให้กับจอย
“ผมก็ดีใจที่ได้ร่วมงานกับคุณศัลยแพทย์ที่เก่งที่นี่เหมือนกันครับ” โดยองกวนประสาทเพื่อนกลับ ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน
ในขณะที่คุณหมอทั้งคู่กำลังสร้างสถานการณ์ไม่ให้ตึงเครียดก่อนปฏิบัติหน้าที่
เสียงฝีเท้าก็ย่ำเข้ามาใกล้ จังหวะเดินเท่ากันราวกับถูกฝึกมาก่อนจะหยุดลง
เตนล์หันไปมอง.. ร่างสูงที่กำลังยกข้อมือมาดูนาฬิกา เสียงทุ้มนุ้มเอ่ยขึ้นทั้ง ๆ
ที่ไม่มองหน้าเขาและโดยอง
“ขอโทษนะครับที่ผมต้องกวนพวกคุณ แต่เหลือเวลาอีกแค่ 1 นาที”
“...............”
“ผมว่าพวกคุณควรจะเข้าไปในห้องผ่าตัดได้แล้ว”
เตนล์เบ้ปาก ร่างบางรู้สึกไม่สบอารมณ์กับคำพูดของนายทหารคนนี้
“ไว้ผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยดี ผมมีเวลาให้พวกคุณหัวเราะได้เต็มที่ครับ”
แล้วตอนนี้เตนล์ก็พบว่า เขาไม่สบอารมณ์กับทหารคนนี้จริงจัง!
“จิ๊! รู้แล้วน่า! คุณก็หลบไปสิ!”
เตนล์เงยหน้ามอง ก่อนจะจิ๊ปากใส่ ดวงตากลมใสสบเข้ากับสายตาคม
จมูกโด่งเป็นสัน รับกับปากเรียวบางที่ดูดีเกินกว่าจะเป็นทหารธรรมดา ๆ
ผิวที่ขาวกว่าชายทหารทั่วไป
เขาคิดว่าทหารต้องตัวดำ ๆ หน้าคล้ำด้วยแดดเสียอีก ทำไมนายทหารคนนี้ถึงได้เหมือนนายแบบหลุดออกมาแบบนี้ล่ะ! หน้าตาก็ดีแต่ปากคอเราะร้ายชะมัด!
บ้าไปแล้ว! เตนล์นายคิดอะไรเนี่ย!
“คุณก็หลบผมสิ!” เตนล์บ่น แทยงขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่างสูงถอยหลังก้าวท้าวถอยห่างเอียงออกให้
ก่อนจะมองตามแผ่นหลังเล็กที่เข้าไปในห้องผ่าตัด
“หึ” แทยงยกยิ้มที่มุมปาก
ก่อนจะพยักหน้าให้กับแจฮยอนแล้วตามคุณหมอตัวเล็กทั้งสองเข้าไปในห้องผ่าตัด โดยมีมาร์ค
จอห์นนี่ และฮันโซลเป็นผู้ดูแลเรียบร้อยด้านนอกห้องผ่าตัดเอง
ภายในห้องผ่าตัดที่ดูยุ่งยาก
แทยงเองก็ไม่เข้าใจอุปกรณ์พวกนั้นเท่าไหร่ เคยหยิบจับบางอย่างเท่านั้นแหละ เขากำลังยืนนิ่งมองไปที่คุณหมอที่กำลังถูกคุณพยาบาลใส่เสื้อกราวด์ตัวใหม่ให้
และถุงมือนั่นอีก
“วิสัญญีแพทย์ที่นี่หน้าเหมือนกระต่ายเลยนะครับ”
แจฮยอนพูดพลางมองไปที่คุณหมอตัวเล็กที่ยืนอยู่บนหัวเตียง กำลังยืนทำอะไรสักอย่าง
ก่อนจะหันมาบอกคนที่เหลือ แทยงพยักหน้าเบาๆเห็นด้วยกับแจฮยอน
“เริ่มการผ่าตัดได้ครับ การวางยาสลบผ่านไปเรียบร้อย”
โดยองพูดพลางพยักหน้าให้เตนล์ ร่างบางครางรับในรับคอ พลางแบมือรออุปกรณ์ “มีด”
ใบมีดที่ถูกส่งให้วางลงบนมือเล็ก กำลังใช้ด้านมีคมกรีดลงไปตามผิวเนื้ออย่างเชี่ยวชาญ
และทำการผ่าตัดอย่างมีสติทุกขั้นตอน
แทยงเผลอมองคุณหมอตัวเล็กที่ใบหน้าอยู่ภายในหน้ากากเหงื่อเริ่มผุดตามไรผม
จนผู้ช่วยพยาบาลต้องอดไปช่วยซับเหงื่อให้ไม่ได้ เขายกนาฬิกาขึ้นดูอีกครั้ง การผ่าตัดผ่านไปได้
15 นาที..
ดูเหมือนคุณหมอตัวเล็กจะกลัวห้องผ่าตัดดูเงียบไป ถึงได้ชวนทุกคนคุยขึ้นมา
ชวนคุยเรื่องของพวกเขา..
“ต้องให้ทหารเข้ามาด้วยเหรอครับคุณไอรีน”
เตนล์ถามพลางผ่าตัดไปด้วย คุณพยายาลไอรีนส่งคีมหนีบหลอดเลือดให้ “น่าจะควบคุมการผ่าตัดของหมอน่ะค่ะ” ดูเหมือนว่าคุณพยาบาลไอรีนจะเข้าใจสถานการณ์มากว่าคนหมอตัวขาวนั่น
“ถ้าผมจะทำคนไข้จริง พวกเขาจะรู้เหรอคุณพยาบาล พวกเขาไม่ใช่หมอสักหน่อย” เตนล์ถามอย่างสงสัย โดยองถึงกับหลุดขำเบา ๆ
“ผมว่าเขาจะรู้ว่าคุณคิดไม่ดีก็เพราะคุณพูดออกมานี่แหละครับคุณชิตพล” โดยองแซว
“ผมแค่สันนิษฐานครับ ไม่ได้คิดจริงซะหน่อย”
น้ำเสียงแบบนี้.. แทยงคิดว่าคุณหมอตัวเล็กนั่นต้องเบ้ปาก หรือย่นจมูกอยู่เป็นแน่
“หึ” ร่างสูงกดยิ้มที่มุมปาก คุณหมอคนนี้ท่าทางนิสัยอย่างกับเด็ก
ถึงเขาจะเป็นทหารแต่กว่าจะมาเป็นชุดปฏิการรบพิเศษได้
เขาก็ต้องผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน ดูเหมือนว่าหมอตัวเล็กคนนี้จะเข้าใจว่าเขาเป็นแค่นายทหารที่พึ่งเข้ารับราชการจริง
ๆ
“น่ารักเหรอครับ?” แจฮยอนแอบกระซิบถามเสียงเบา
ร่างสูงแอบยิ้มจนลักยิ้มที่แก้มบุ๋มลง
“หมายถึงคนไหนล่ะ? คนที่นายกำลังส่งสายตาแปลก ๆ ให้
หรือว่าคนที่กำลังเอามีดจิ้ม ๆ อยู่บนเนื้อท่านนายกน่ะ”
Talk: ตอนที่สองคลอดแล้วววววววววววววววววววววววว หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ
ตอนนี้ไม่เหมือน DOTS แล้วนะ แต่ก็ยังจะเอา DOTS เป็นแรงบันดาลใจต่อไป
555555555555555 รีบแต่งแล้วรีบลงเลย อาจจะอ่านแล้วยังเจอคำผิด
ติเตียน หรือ เตือนได้ค่ะ ฝากด้วยนะคะ #พี่ทหารแทยง
ไปพูดคุยกันเถอะ Let’s go!!!!!
ความคิดเห็น