ลำดับตอนที่ #68
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : ปกป้อง (100%)
ซากูระ Say:
หลังจากให้ซาสึเกะเข้าไปหลบในห้องน้ำได้ไม่นาน ฉันก็รีบเดินกลับมาที่ประตูทันที ใครกันที่เคาะประตู
แล้วไม่เผยตัวแบบนี้? บางทีอาจจะเป็นลูกน้องของฉันหรือถ้าโชคร้ายอาจจะเป็นคนอื่น... ไม่ได้การ ยิ่งตอน
นี้มีซาสึเกะอยู่ด้วยความปลอดภัยของหมอนั้นต้องมาก่อน ฉันจะให้เขาเข้ามยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้
ฉันหันไปมองรอบข้าวเพื่อหาอะไรมาทำเป็นอาวุธได้ ก่อนจะเจอเข้ากับแจกันขวดแก้วแบบใสที่จัด
ดอกไม้ไว้อย่างสวยงาม ฉันรีบเดินเข้าไปหยิบดอกไม้ออกทันทีแล้วเดินไปที่ห้องเพื่อจะเปิดประตูสาดน้ำทิ้ง
เอ๊ะ ล็อค ลืม -_- ซาสึเกะอยู่ในนั้น งั้นช่างมันละกัน ฉันสาดน้ำทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจแล้วรีบเดินไปที่ประตูแล้ว
ยืนหลบอยู่ทางด้านที่หลังลูกบิด
ก็อกๆ
มาแล้ว!
"ใครค่ะ" ฉันตะโกนถามออกไป แล้วเตรียมง้างแจกันขึ้นเพื่อเตรียมประทุษร้ายร่างกายผู้ที่จะผ่านประตูนี้เข้า
มา -_-
"พนักงานของโรงแรมครับ"
"แล้วมาทำอะไรค่ะ" หมอนี้ต้องรู้สิถ้าเป็นพนักงานจริง
"มาตรวจสอบเรื่องที่มีคนมาเคาะประตูห้องเล่นนะครับ"
"อ๋อ ค่ะ แล้วไม่ทราบว่ามีใครอยู่ด้านนอกมั้ยค่ะ"
"ไม่มีครับ" โอเค ฉันตรวจสอบอีกทีโดยส่องตาแม่วดู ก็เห็นผู้ชายที่ใส่ชุดพนักงานของโรงแรมยืนอยู่จริงๆ
แอ๊ด..
"ขอบคุณมากค่ะ เอ่อ รอสักครู่นะค่ะ" ฉันเปิดประตูออกไปก่อนจะตรวจสอบข้างนอกห้องอย่างเรียบร้อย
เมื่อเห็นว่ามีแต่พนักงานยืนอยู่คนเดียว ก็หันไปบอกพนักงานให้ยืนรอก่อน ฉันควรจะให้ทิปเขาสินะ - - เอ่อ..
กระเป๋าตังซาสึเกะอยู่ไหนหว่า อ่ะ นั้นไง
"นี้ค่ะ ขอบคุณมากที่..." ฉันที่กำลังหยิบเงินออกจากกระเป๋าเพื่อให้พนักงานก็ต้องชะงักลงเมื่อเห็นว่าไม่ได้มี
ขาของพนักงานอยู่แค่คนเดียว ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นก็เจอเข้ากับ!
"คุณหนู!!!" ผู้ชายชุดดำจำนวนหลายคนที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตากับยืนเอาปืนจ่อหลังพนักงานเพื่อให้พนักงาน
เงียบปาก
"ปล่อยเขาซะแล้วรีบเก็บปืนนั้นแล้วเข้ามาในห้องเดี๋ยวนี้ -_-" ฉันรีบพูดแล้วไล่ให้ลูกน้องของตัวเองเข้ามาใน
ห้องแล้วรีบยัดเงินพนักงานแล้วไล่ไปทันที
"หาตัวฉันเจอได้ยังไง? แล้วเป็นพวกนายเองเหรอที่มาเคาะห้องฉันนะ -_-?" ฉันรีบหันไปถามลูกน้องของตัว
เองทันที เล่นบ้าอะไรเนี่ย คนตกอกตกใจหมด
"อะไรนะครับ?! เคาะห้อง? พวกผมเพิ่งมาถึงหลังจากที่คุณหนูหายตัวไปหกชั่วโมงนะครับ" หื้ม? ว่าไงนะ?!
"แล้วใครกัน..."
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนนะครับคุณหนู แต่ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เรื่องที่คุณหนูอยู่อเมริกาโดยที่ไม่มีบอดี้การ์ด
ส่วนตัวคอยดูแลรู้ไปถึงหูของพวกเบงเคแล้วครับ!!!"
"ว่าไงนะ!!!" ซวยละสิ ชิบเอ้ย!!
"ซากูระ!!!" โอ๊ะ ฉันลืมหมอนี้ไปได้ไง
ฉันรีบเดินไปที่ห้องน้ำที่ซาสึเกะอยู่ทันที แล้วดันพอดีกับที่ซาสึเกะกระชากประตูเปิดออกมาประจันหน้า
ของฉันพอดี
"เอ่อ.. โทษทีฉันลืมไปนะ ลูกน้องของฉันเอง" ฉันเดินลากซาสึเกะกลับไปที่เตียง เพื่อจะได้คุยธุระต่อ
"แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหน"
"สายของเราบอกมาว่ามันกำลังจะเดินทางมาที่นี้ครับ แล้วตอนนี้คุณท่านก็ได้เดินทางมาที่นี้และตรงหานาย
หญิงแล้วครับ" พ่อนะเหรอ ตั้งแต่มานี้ฉันไม่ได้ติดต่อพ่อไปเลย
"ไม่ได้การ.." ฉันทรุดตัวนั่งลงที่เตียงก่อนจะใช้หัวคิด พ่อมาแล้วถึงแล้วด้วยกำลังไปหาแม่ ส่วนเบงเคกำลัง
มา ฉันให้พวกนั้นรู้ไม่ได้ว่าฉันมาอยู่ที่นี้ทำไม แถมซาสึเกะก็ยังอยู่ อืม..
"ตอนนี้คนของเรมีอยู่เท่าไร" ฉันเงยหน้าถามลูกน้องตัวเองที่ตอนนี้กำลังทำหน้าร้อนใจยิ่งกว่าฉันซะอีก
"ตอนนี้คนของเรามีทั้งหมด สิบคนครับ" สิบคนเองงั้นเหรอ.. ฉันหันไปมองซาสึเกะที่กำลังมองมาที่ฉัน
สายตาหมอนี้บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าทั้งอยากรู้ เป็นห่วง
"นายต้องกลับญี่ปุ่น" ฉันบอกซาสึเกะ และคำตอบของซาสึเกะก็ตอบกลับมาทันทีเลยด้วย - -"
"ไม่! เธอจะบ้าเหรอ ฉันเพิ่งมาถึงและฉันเพิ่งได้ตัวเธอคืนเองนะ!!" ฉันแทบจะยกมือปิดหูตัวเอง เดี๋ยวหมอนี้
ชอบเสียงดังชะมัด ไม่สงสารหูฉันบ้างเลยหรือไงกัน - -
"นายอยู่ที่นี้ไม่ได้ ความปลอดภัยของนายต้องมาก่อน" ฉันพูดจบโดยไม่รอคำตอบของซาสึเกะก็หันไปหาลูก
น้องทันที "ส่งคนครึ่งหนึ่งของเราไปส่งซาสึเกะให้ถึงญีปุ่่น แล้วพาไปส่งให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย แจ้งข่าว
เรื่องฉันและเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ให้พวกเพื่อนฉันทราบแล้วบอกให้ระวังตัวทุกคน ถ้าเป็นไปได้ก็บอกให้คนที่
บ้านใหญ่คอยดูแลพวกเขาด้วย"
"แต่คุณหนูครับ ตอนนี้คนของเรายิ่งไม่พอนะครับ"
"ความปลอดภัยของซาสึเกะต้องมาก่อน -_-" ฉันพูดอย่างชัดเจน ก่อนจะไล่ให้พวกนั้นไปจัดการเรื่องตั๋ว
เครื่องบินให้เรียบร้อย แล้วให้คนเฝ้าหน้าห้องเอาไว้
"ซากูระ" ฉันหันไปตามเสียงเรียก ซาสึเกะที่ทำหน้าไม่เข้าใจเต็มที่กำลังยืนมองมาที่ฉัน เฮ้อ วันนี้ทำไมฉันเจอ
เรื่องดราม่าเยอะจัง ฉันเดินเข้าไปหาหมอนั้นก่อนจะเริ่มพูดว่า..
"ตอนนี้ที่นี้ไม่ปลอดภัย ฉันไม่สามรถให้พ่อรู้ได้ว่าฉันอยู่ที่ไหนทำอะไร และตอนนี้คนของฉันไม่พอที่จะ
ปกป้องเราทีเดียวถึงสองคน นายจะต้องปลอดภัย ความปลอดภัยของนายต้องมาก่อนสิ่งอื่นใด ฉันไม่ได้จะ
ทิ้งนายไปไหน ฉันขอเวลา ขอให้ฉันได้จัดการเรื่องที่นี้ให้จบก่อน ขอให้ฉันแน่ใจว่าที่นี้ปลอดภัยและนายก็
ปลอดภัยแล้วฉันจะกลับไปหา ฉันสัญญา"
"......"
"......" ซาสึเกะเงียบนิ่งจนฉันใจหาย หมอนี้จะทนกับเรื่องที่ต้องเจอไหวหรือเปล่า จะทิ้งฉันไปมั้ย ฉันกลัวคำ
ตอบตอนนี้ชะมัด
"สามวัน"
"หื้ม?"
"ฉันให้เวลาสามวันเธอต้องเคลียทุกอย่างให้เสร็จ แล้วรีบกลับมาหาฉัน เธอต้องบอกฉันคนแรกว่าเธอกลับ
มาแล้ว มาหาฉันหรือยังไงก็ได้ให้ฉันสามารถรับรู้ได้ว่าเธอกลับมาแล้ว เข้าใจมั้ย"
"แต่ว่า..."
"ไม่งั้นฉันจะอยู่ที่นี้กับเธอ" ซาสึเกะยกแขนขึ้นกอดอกแล้วหันหน้าหนีฉันทันที ฉันไม่เคยเห็นใครดื้อเท่านี้มา
ก่อนเลย เฮ้อ
"โอเค สามวันก็สามวัน"
"สัญญาว่าจะกลับมาหาฉัน"
"ฉันสัญญา" ฉันสวมกอดซาสึเกะแน่นเพื่อให้เขาเชื่อมั่นในคำสัญญาของฉัน ฉันจะรับสัญญาของเราเสมอ
"ฉันจะรอ แต่ถ้าเธอไม่กลับมา ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน ฉันจะตามหาเธอให้เธอเจอ"
ฉันยืนมองซาสึเกะเดินเข้าเกตไปพร้อมกับลูกน้องฉันอย่างปลอดภัย แล้วค่อยดึงฮู้ดขึ้นมาใส่สวมหัวเอา
ไว้เพื่อปิดบังใบหน้า จากสายของฉันที่บอกมาตอนนี้เบงเคกำลังขึ้นเครื่องมาเรียบร้อย แสดงว่ามันต้องสวน
ทางกับซาสึเกะแน่นอน ตอนนี้เรื่องที่ฉันควรทำต่อไปคือ การไปเตือนพ่อ ฉันส่งคนไปสงสารเตือนพ่อแล้ว
และบอกให้หมอนั้นอยู่กับพ่อไปเลยไม่ต้องกลับมา ถ้าพ่อเลือกที่จะปิดบังฉันเรื่องแม่และพี่ชายขนาดนั้นฉัน
ก็ไม่ควรจะไปเปิดเผยความลับนั้นกับศัตรูเช่นกัน ฉันหันไปบอกให้ลูกน้องของฉันเดินนำไปที่รถทันทีหลัง
จากจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย แน่นอนตอนนี้ที่นี้จะต้องมีสายของเบงเคอยู่แน่ และการที่ฉันอยู่ที่นี้นานๆ
คงไม่ใช่เรื่องดี ต้องรีบไปจากที่นี้
ฉันตัดสินใจที่จะไม่กลับไปที่บ้านพักตากอากาศและเลือกที่จะหาที่ผักที่อยู่ใกล้บริษัทของแม่เพื่อจะได้ดู
ความเคลื่อนไหวของทางพ่อฉันและเบงเค ไม่แน่ถ้ามันรู้ที่อยุ่ของฉัน มันต้องรู้ที่อยู่ของพ่อแน่ การจะทำให้
พ่อกลับไปที่ญี่ปุ่นให้เร็วที่สุดนั้นคือทางออกที่ดีที่สุดแล้ว ฉันยืนมองออกไปทางหน้าต่างของบ้านเช่าที่อยู่ฝั่ง
ตรงข้ามกับบริษัทพอดี ตอนนี้ฉันจัดการเรื่องที่คนที่นี้รู้เรื่องที่ฉันมาเรียบร้อย ปิดบังความจริงว่าฉันมาที่นี้
ทำไมและเปลี่ยนเป็นฉันไปเที่ยวที่ไหนแทน ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่นิวยอร์ก ฉันกำลังเดินทางไปเที่ยวที่รัฐอื่น
ลูกน้องฉันจัดการเรื่องคนปลอมตัวเป็นฉันเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ได้ส่งคนตามดูว่ามีใครตามตัวปลอมของ
ฉันไปมั้ย ถ้ามีนั้นแหละสายของเบงเค
"คุณหนูครับ ตอนนี้คุณท่านทราบเรื่องุทกอย่างแล้ว และตอนนี้ผมว่าท่านคงจะไม่กลับญี่ปุ่นแน่หากไม่ได้ตัว
ท่านกลับไปด้วย" ลูกน้องคนสนิทของฉันเดินเข้ามาบอก
"งั้น.. ฉันคงต้องไปให้พ่อเห็นหน้าสักหน่อยแล้ว เตรียมชุดและช่างแต่งหน้าไว้รึยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับคุณหนู"
"ดี -_-" เอาละ แผนของฉันคงต้องเริ่มตั้งแต่ตอนนี้แล้วละ ก่อนที่ซาสึเกะจะออกตามหาฉันจริงๆ - -"
การจะเข้าไปหาพ่อฉันคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆแน่ถ้าเข้าไปโดยที่ฉันยังเป็นฉันอยู่และถ้าหากฉันกลับญี่ปุ่น
ตอนนี้โดยที่ไม่ทำอะไรเลยมันคงจะคาราคาสังอย่างนี้ไปเรื่อยๆ มันหน้าเบื่อนะถ้ามีคนมาทำหน้าจะร้องไห้
ใกล้ๆ -_- น่ารำคาญสิ้นดี และถ้าหากจะมีเรื่องกับเบงเคจริงๆ ฉันก็ควรจะลากมันกลับไปด้วย ถ้าหากฉัน
กลับไปก่อนมันคงต้องสิบหาเรื่องที่ฉันมาแน่ๆ เพราะถ้าคงปกติธรรมดาที่ไหนเขาจะพกลูกน้องเป็นสิบๆเดิน
ทางข้ามประเทศกันละ จริงมะ - - ตอนนี้ฉันกำลังทำสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิต คือการให้คนมาละเลง
ใบหน้าและผมของฉัน พระเจ้า ฉันก็ไม่อยากเรื่องแบบนี้หรอกถ้าหากมันจะไม่โดนจับได้นะ ตอนนี้ฉันถูก
แปลงโฉมโดยช่างมืออาชีพ ผมของฉันถูกย้อมเป็นสีดำสนิท (ช่างบอกว่า อาทิตย์เดียวก็หลุดแล้ว ฉันควร
เชื่อดีมะ - -) โดนจับใส่คอนแท็กสีฟ้าน้ำทะเล ตอนนี้ฉันกำลังโดนอะไรสักอย่างละเลงที่ตา O_O ตาฉันกำลัง
จะเป็นหมีแพนด้า อี๋! ยัยช่างสารเลวอย่ามาแตะต้องปากฉันนะ!
และในที่สุดฉันที่ไม่ใช่ฉันก็เสร็จออกมาโดยสมบูรณ์ ผมสีดำ ตาสีฟ้าน้ำทะเล อะไรนะ สโมกกี้อาย? อะไร
สักอย่างนั้นแหละ มันทำให้ฉันกลายเป็นหมีแพนด้า ปากของฉันถูกทาด้วยลิปสีนู้ดจนตอนนี้ไม่รู้มันจะซีดยัง
ไงอยู่ละ ส่วนเสื้อผ้า ก็เป็นเสื้อแขนยาวมีฮู้ดสีดำกับกางเกงยีนส์ขาดขาเดฟสีซีด ร้องเท้าผ้าใบสีดำ มันก็ไม่
ต่างกับปกติของฉันเท่าไรหรอก - - ช่างบอกอยากแต่งให้ฉันแบบสวยงามแต่ก็กลัวจะโดนจับได้เลยแต่งให้
ดูเป็นสาวจิตๆ พังค์ร็อคไปเลย นี้ฉันต้องเดินออกไปสภาพนี้เหรอ แถมยังถูกบังคับให้เคี้ยวหมากฝรั่งตลอด
เวลาแล้วทำหน้าเหนื่อยๆ นี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ - - ฉันยืนทำใจอยู่สักพักแล้วค่อยเดินออกจาบ้านเพื่อตรงไป
ที่บริษัทของแม่ แต่ฉันต้องไปคนเดียว หน้าแปลกที่คนที่นี้ไม่ได้สนใจฉันเท่าไรทั้งๆที่ฉันคิดว่าแต่งหน้าแบบนี้
มันดิบมากแท้ๆ - -
เอาละ ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ที่หน้าบริษัทแสนใหญ่ของแม่เป็นที่เรียบร้อย พนักงานเดินเข้าเดินออกกันเป็น
ว่าเล่นแถมหลายคนเลยละที่เดินอยู่ข้างหน้าบริษัทต่างก็เริ่มหันมามองฉัน ว่าทำไมคนแต่งตัวแบบฉันถึงมา
ยืนหน้าบริษัทใหญ่แบบนี้ ฉันเป็นลูกเจ้าของบริษัทย่ะ -_- (ใครเขารู้กับเธอ ห่ะ!) ฉันไม่สนใจสายตารอบข้าง
แล้วเดินเข้าไปทันที เท่านั้นแหละยามเริ่มขยับตัวกันทำงานฉันเลยรีบเดินไปที่เคาเตอร์ก่อนที่ยามจะมาลาก
ฉันออกไป
"เอ่อ.. ไม่ทราบว่ามาติดต่อใครค่ะ ^^" " พนักงานต้อนรับที่พยายามยิ้มฝืนส่งมาให้ฉัน ถามขึ้นหลังจากที่เงย
หน้ามาเจอหน้าฉัน
"มีกระดาษมั้ยคะ -_- "
"มะ มีคะ" แล้วยัยพนักงานก็รีบยื้นกระดาษให้ฉันทันที ฉันเลยรับมาแล้วใช้ปากกาที่เสียบอยู่ที่เคาเตอร์เขียน
ข้อความลงไปทันที
"ช่วยโทรบอกประธานบริษัทว่าคนชื่อในนี้มาขอพบด้วยค่ะ" ฉันยืนกระดาษที่เขียนชื่อตัวเองเอาไว้กลับไปที่
พนักงาน ยัยพนักงานทำตาโตทันทีที่อ่านฉันชื่อฉัน ก่อนจะรีบโทรศัพท์ทันที ฉันมองไปรอบข้างเผื่อจะมีพวก
สายสืบของเบงเคอยู่ ปรากฏว่าสายตาตอนนี้กำลังพุ่งมาที่ฉันและด้านหลังพวกยามที่ยืนอยู่หน้าบริษัทก็เริ่ม
กระซิบคุยกันแล้วมองมาที่ฉัน นี้อย่าบอกนะว่าจะเข้ามาจับตัวฉันออกไปนะ
"เอ่อ เชิญทางนี้ค่ะ" หลังจากคุยสายเสร็จยัยพนักงานก็รีบเดินมาหาแล้วแทบจะเชิญฉันให้เดินตามไปทันที
ยามที่ยืนคุยกันอยู่ต่างกันมองมาที่ฉันกันอย่างสงสัย นี้หน้าตาฉันน่ากลัวมากรึไง -_-
และในที่สุดฉันก็ได้กลับมายืนอยู่ที่หน้าห้องประธานบริษัทที่เพิ่งมาเยี่ยมเยียนไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
"ชะ..เชิญค่ะ คุณหนู" ยัยพนักงานเปิดประตูให้ก่อนจะเชิญฉันเข้าไป
"ซากูระ!!" พอฉันเดินเข้ามาในห้องเท่านั้นแหละ คนที่อยู่ในห้องนั้นต่างตะโกนเรียกชื่อฉันเป็นเสียงเดียวกัน
ทันที ฉันมองไปอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่ไม่มีใครนั่งแล้วย่อนตูดลงนั่งอย่างแรกพร้อม
กับยาขาขึ้นมานั่งไขว้ห้างอย่างราชินี -_- อยู่กันครบเลยแหะ พ่อ แม่ พี่
"เข้าเรื่องกันเลยนะพ่อ ตอนนี้พ่อคงรู้แล้วว่าพวกเบงเคกำลังมาที่นี้ หนูต้องการให้พ่อกลับญี่ปุ่นไปซะ -_-"
ฉันหันไปคุยกับพ่อที่ยืนอยู่ข้างแม่
"ไม่! พ่อไม่กลับถ้าลูกไม่กลับไปกับพ่อ"
"ไม่! หนูไม่กลับถ้าพ่อไม่กลับไปก่อน" เหอะ ฉันรู้ซึ้งเลยว่าตัวฉันนิสัยเหมือนใคร สิ่งที่ได้จากแม่คงมีแต่รูป
ลักษณ์ภายนอกสินะ
"หนูสัญญาหนูกลับไปแน่นอน แต่ขอเคลียเรื่องที่นี้ก่อนแล้วจะรีบกลับไป" ฉันยืนประจันหน้ากับพ่อที่
แสดงออกทางสีหน้าว่าคงไม่ยอมเข้าใจกับคำพูดของฉันง่ายๆ
"การที่หนูมาที่นี้ทำให้พวกเบงเคตามมา และถ้าพ่อยังอยู่ความลับที่พ่อปิดบังมาโดยตลอดตั้งแต่หนูเกิดก็จะ
ถูกเปิดออก พ่อจะยอมรับมั้ยละ หนูปกป้องใครแทนพ่อไม่ได้หรอกนะ ขนาดหนูยังเอาตัวเองไม่รอดเลย -_-"
ฉันพูดออกไปตามความจริง และพยายามให้พ่อกลับไปให้เร็วที่สุด
"เฮ้อ ได้ พ่อตกลง แต่ลูกต้องสัญญาว่าจะกลับไปแน่นอนนะ"
"รู้แล้วน่า" เมื่พ่อยอมเข้าใจแล้วฉันจะอยู่ต่อทำไม ก็กลับสิคะ ฉันหมุนตัวหันหลังกลับไปที่ประตูทันที
"ซากูระ ลูก..." ฉันหยุดชะงักไปเพราะเสียงเรียกจากทางด้านหลัง ฉันรอว่าแม่จะพูดอะไรออกมั้ย
"....." แต่ก็ไม่ งั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะหยุดยืนต่อไป โชคดีนะคะแม่...
ซาสึเกะ Say:
หลังจากที่โดนซากูระขอร้องให้กลับมาญี่ปุ่นนี้มันก็ผ่านไปสองวันแล้วนะ ยังไม่มีการติดต่อมาจากยัย
เปี๊ยกนั้นเลย! พอผมจะก้าวออกจากบ้านที คนของซากูระที่ซากูระสั่งให้ตามผมกลับมาด้วยตามติดผมเป็น
ปลิงเลย จะมีก็แต่ตอนอยู่ที่บ้านเท่านั้นแหละที่เป็นอิสระ ผมเลยเลือกที่จะไม่ออกไปไหนดีกว่า - -" แล้วนี้ก็
เป็นอีกวันที่ผมยังนั่งรออย่างไร้ความหาย ไม่รู้จะติดต่อทางไหน ถามลูกน้องของเธอก็ตอบไม่ทราบๆ นี้จ้าง
มาคุมกันหรือจ้างมาตอบว่าไม่ทราบครับ - - เซ็งสุดขีด
โครม!!!!
!! เสียงอะไรนะ!!
ตอนนี้ทั้งบ้านผมมีแค่ผมคนเดียวกับพวกคนงานแล้วพวกลูกน้องซากูระ เกิดอะไรขึ้นข้างนอกนะ! ผมลุก
ขึ้นจากโซฟาแล้วค่อยเดินไปที่ประตูทางเชื่อมออกไปหน้าบ้าน แต่..เอ๊ะ! ควันอะไรวะ ผมหยุดยืนมองอย่าง
ตกใจเมื่อควันอะไรไม่รู้เข้ามาภายในบ้านผมเต็มไปหมด ไม่มีกลิ่นควันไฟ แต่มีควันเต็มไปหมด ฮะ..เฮ้ ทำไม
ผมมองอะไรไม่เห็น ไม่นะ.....
ซ่า!!
"แค่กๆ" ผมรู้สคกได้ถึงของเหลวบางอย่างเข้าปะทะหน้าผมอย่างแรกจนผมสำลักออกไป ผมค่อยๆลืมตาขึ้น
มาหลังจากที่เกิดเรื่องที่บ้าน... !!!
"ซาสึเกะเป็นไงบ้าง!!" นั้นมันพวกเนจิ! ผมมองไปที่พวกนั้นที่ตอนนี้โดนจับมัดมือมัดแขนนั่งอยู่ที่พื้น ผมที่
กำลังจะลุกไปหาพวกนั้นก็ถูกอะไรบางอย่างรั้งเอาไว้ โซ่.. ใครวะ! มาเอาโซ่ล่ามผมไว้กับเสาเวรเอ้ย!
"นี้นะเหรอ แฟนของยัยคุณหนูนั้น" ผมเงยหน้าไปมองตามเสียง ความตกใจที่เห็นพวกเนจิถูกมัดอยู่ทำให้ผม
ไม่ได้สังเกตว่ามีใครยือยู่ในห้องมืดนี้ด้วย โผกผ้าสีแดงไว่ที่หัว หน้าตาแบบนี้คุ้นเหมือนเคยเจอที่ไหน.. แต่
ที่ไหนกันวะ?!
"หึ ไงไอหนู รู้ไหมว่าทำไมถึงโดนจับตัวมา" ผู้ชายที่โผกผ้าสีแดงนั่งย่องๆลงข้างหน้าผม ดูจากควาสูงแล้ว
หน้าตาที่มีรอยตีนกาเล็กน้อยไม่มากนัก ทำให้ผมคิดว่าน่าจะอายุไม่ห่างจากพวกผมเท่าไร
"ถ้าแกจะโทษใครกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ละก็ แกควรโทษแฟนสาวแกนะ นังตัวดีนั้นเผลอไม่ได้ไวอย่างกับ
ลิง เหอะ อย่านึกว่าจะหนีคนอย่างฉันได้นะ ไม่มีทาง แต่ก็ดีที่ยัยเด็กมีพวกแกอยู่ฉันเลยพอมีเครื่องต่อรอง
ได้" !! ซากูระเหรอ!!
"แก๊!!" ผมขบฟันแน่นเมื่อมันพูดถึงซากูระ ไอบ้านี้ใช่มั้ยที่ไปตามล่าซากูระถึงอเมริกา!
"อะไรๆ เป็นอะไรหนู ฮ่าๆ โกรธเหรอ? เอาน่าเรื่องแค่นี้เอง ถ้ายัยนั้นมาช่วยแกก็ดีไป แต่ถ้าไม่แกก็คงต้อง
ตายอยู่ที่นี้เรื่องมันง่ายแค่นี้เอง" มันมองมาที่ผมพร้อมกับหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นผมโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ
"เหอะ ฉันลงทุนตามถึงอเมริกา แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า ดี ยัยเด็กนั้นจะหนีไปได้สักกี่น้ำ รู้ไว้ซธ
ไอหนู แฟนแกทำกับฉันแสบไว้มาก วันใดวันหนึ่ง ไม่ฉันก็ยัยนั้นที่ต้องตาย เอ๋ แต่แกคงอยากให้ฉันตาย
มากกว่าสินะ ฮ่าๆ แต่เสียใจด้วยฉันมันหนังหนา ยัยหนูนั้นไม่รอดมือฉันหรอก ฮ่าๆ"
"แก๊! ไอตายซะ ไอสารเลว!!! อย่าหวังว่าแกจะทำอะไรแฟนฉันได้ ไม่มีวัน ไม่มีวันโว้ย!!!!" ผมตะโกนออกไป
อย่างอดไม่ไหว มันจะไม่มีทางแตะต้องซากูระได้ ขอให้เธอไม่มา เธออย่ามานะซากูระ อย่ามา
"พูดไปเถอะ แล้วเรามาคอยดูกัน ฮ่าๆ" แล้วมันก็เดินหัวเราะสะใจออกไป ส่วนผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่ง
อยู่ที่เดิม ไอโซ่บ้านี้ เวรเอ้ย!!
"ซาสึเกะคุง" ผมที่ก้มหน้าเงียบไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเรียก
"ไม่ต้องห่วงนะ ซากูระไม่ทางปล่อยให้เราเป็นอะไรแน่"
"ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้ซากูระเป็นอะไรเหมือนกัน ขอโทษนะขอฉันอยู่เงียบๆสักพักเถอะ" ผมพูดเสร็จก็หัน
หน้าเข้ากำแพงไม่หันไปมองพวกนั้นอีก ชีวิตผมจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอแค่ซากูระปลอดภัย แค่เธอ แค่เธอคน
เดียว.....
หลังจากพวกมันทิ้งให้พวกผมอยู่ในห้องนั้นหลายชั่วโมง มันก็ให้คนเข้ามาลากตัวพวกผมออกไปที่ห้อง
โถงขนาดใหญ่ที่อยู่ในโกดัง พวกมันโยนพวกผมทิ้งไว้กลางห้องแล้วเดินไปรวมตัวกันรอบๆห้องพร้อมกับถือ
ปืนเตรียมพร้อมอะไรสักอย่าง ส้วนตัวหัวหน้ามันหายไปไหนก็ไม่รู้
"แกคิดว่าพวกมันพาพวกเราออกมาทำอะไรวะ" เนจิที่นั่งอยู่ข้างผมหันมากระซิบที่หูผม
"ไม่รู้สิ แต่คงไม่ให้เรื่องดี ดูจากที่พวกมันถือปืนเตรียมพร้อมกันขนาดนี้แล้ว" ผมตอบกลับไปพร้อมกับมองไป
รอบๆห้องที่มีพวกมันยืนอยู่เต็มไปหมด
ปัง!
"โธ่เว้ย! ยัยสารเลวนั้นหายไปไหนกัน พวกแกมันไม่ได้เรื่อง เรื่องแค่นี้ก็ปล่อยให้มันหนีไปได้" หัวหน้าของมัน
ที่เปิดประตูเข้ามาเสียงพร้อมกับตะคอกใส่ลูกน้องไม่ยั้ง ก่อนที่พวกมันจะหันมาหาพวกเรา
"ถ้าเพื่อนแกยังไม่มาช่วยพวกแกอีกภายในหนึ่งชั่วโมง พวกแกก็เตรียมไปอยู่บ้านใหม่ในนรกได้เลย" มันเดิน
มาพูดแค่นั้นแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาที่ห่างจากพวกผมไปไม่มาก ชิ! ผมต้องหาทางออกไปจากที่นี้
ปัง!!
"แย่แล้วครับ! หัวหน้าใหญ่ของพวกมันบุกมาที่นี้แล้วครับ" ลูกน้องของมันวิ่งเข้ามาตะโกนพร้อมกับทำหน้า
เลิกลัก
"ว่าไงนะ!! บ้าเอ้ย! จะเอาตัวลูกแต่พ่อมันดันมาแทนงั้นเหรอ รีบพาพวกนี้ออกไป เร็ว!"
"ไม่ทันแล้วครับ พวกมัน..." ยังไม่ทันที่ลูกน้องมันจะได้พูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้งซะก่อน
ปัง!!
"ทำแบบนี้มันไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยนะพ่อหนุ่ม" นั้นมัน.. พ่อซากูระ!!
พ่อของซากูระเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายสามคนที่หน้าคุ้นๆ แต่ผมดันนึกไม่ออก ตามมาด้วยลูกน้องเป็น
ขบวน อยู่ดีๆในอกของผมก็โล่งขึ้นมา ซากูระไม่ต้องเสี่ยงอันตรายแล้ว
"เหอะ คุณลุงน่าจะทราบดี ว่าลูกสาวคุณทำผมไว้แสบขนาดไหน" ถึงแม้จะหน้าเสียแต่ก็ลุกขึ้นมาประชัน
หน้าต่อ หมอนี้กล้าดีจริงๆ
"แต่มันก็พอๆกันกับที่เธอทำกับซากูระเลยไม่ใช่เหรอไง พ่อหนุ่ม เอาเป็นว่า เรามาจบเรื่องคราวนี้กันเถอะ
ปล่อยพวกเพื่อนของซากูระไป แล้วเรามาเคลียกันแบบลูกผู้ชายกันดีกว่านะ"
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลุง ผมต้องการแค่ยัยแสบนั้นคนเดียว"
"เฮ้อ แต่ยัยแสบที่เธอว่าก็ลูกสาวฉันนะน่ะ ฉันคงปล่อยให้สิ่งที่เธอคิดเกิดขึ้นไม่ได้หรอก"
"งั้นเรามาดูกัน คนแก่ๆอย่างลุงรึจะสู้อะไรฉันได้" หมอนี้จ้องไปที่พ่อของซากูระอย่างกวนพระสหบาทายิ่ง
หนัก เฮ้ ก่อนจะู้กันเอาพวกผมออกไปจากตรงกันก่อนได้มั้ยครับ
"เฮ้ย พวกแก เอาพวกนั้นออกไปจากตรงนี้ซะ มันเกะกะ" ว่าแล้วมันก็สั่งลูกน้องให้มาลากพวกผมออกไป
จากตรงกลางที่มันโยนพวกผมทิ้งไว้แล้วเอามาไว้ข้างๆแทน นี้พวกผมเป็นอะไรเนี่ย
"ลุย!!!" แล้วพวกนั้นก็วิ่งเข้าหากันไม่ยั้ง
ปังๆๆๆๆ ผัวะๆๆๆ
ตอนแรกก็อึ้งๆอยู่แหละ แต่ตอนนี้ผมต้องเอาช่วยตัวเองก่อน พวกผมรีบหันมาช่วยกันแกะเชือกที่ผูกอยู่ที่
มือออกก่อนที่ลูกหลงจะพุ่งมาที่พวกผมทั้งหลาย
"ก็ว่า ทำไมที่โรงเรียนไม่มีใคร นี้จะปล่อยให้ฉันไปเรียนคนเดียวเหรอ"
เสียงนี้มัน... O_O
หลังจากให้ซาสึเกะเข้าไปหลบในห้องน้ำได้ไม่นาน ฉันก็รีบเดินกลับมาที่ประตูทันที ใครกันที่เคาะประตู
แล้วไม่เผยตัวแบบนี้? บางทีอาจจะเป็นลูกน้องของฉันหรือถ้าโชคร้ายอาจจะเป็นคนอื่น... ไม่ได้การ ยิ่งตอน
นี้มีซาสึเกะอยู่ด้วยความปลอดภัยของหมอนั้นต้องมาก่อน ฉันจะให้เขาเข้ามยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้
ฉันหันไปมองรอบข้าวเพื่อหาอะไรมาทำเป็นอาวุธได้ ก่อนจะเจอเข้ากับแจกันขวดแก้วแบบใสที่จัด
ดอกไม้ไว้อย่างสวยงาม ฉันรีบเดินเข้าไปหยิบดอกไม้ออกทันทีแล้วเดินไปที่ห้องเพื่อจะเปิดประตูสาดน้ำทิ้ง
เอ๊ะ ล็อค ลืม -_- ซาสึเกะอยู่ในนั้น งั้นช่างมันละกัน ฉันสาดน้ำทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจแล้วรีบเดินไปที่ประตูแล้ว
ยืนหลบอยู่ทางด้านที่หลังลูกบิด
ก็อกๆ
มาแล้ว!
"ใครค่ะ" ฉันตะโกนถามออกไป แล้วเตรียมง้างแจกันขึ้นเพื่อเตรียมประทุษร้ายร่างกายผู้ที่จะผ่านประตูนี้เข้า
มา -_-
"พนักงานของโรงแรมครับ"
"แล้วมาทำอะไรค่ะ" หมอนี้ต้องรู้สิถ้าเป็นพนักงานจริง
"มาตรวจสอบเรื่องที่มีคนมาเคาะประตูห้องเล่นนะครับ"
"อ๋อ ค่ะ แล้วไม่ทราบว่ามีใครอยู่ด้านนอกมั้ยค่ะ"
"ไม่มีครับ" โอเค ฉันตรวจสอบอีกทีโดยส่องตาแม่วดู ก็เห็นผู้ชายที่ใส่ชุดพนักงานของโรงแรมยืนอยู่จริงๆ
แอ๊ด..
"ขอบคุณมากค่ะ เอ่อ รอสักครู่นะค่ะ" ฉันเปิดประตูออกไปก่อนจะตรวจสอบข้างนอกห้องอย่างเรียบร้อย
เมื่อเห็นว่ามีแต่พนักงานยืนอยู่คนเดียว ก็หันไปบอกพนักงานให้ยืนรอก่อน ฉันควรจะให้ทิปเขาสินะ - - เอ่อ..
กระเป๋าตังซาสึเกะอยู่ไหนหว่า อ่ะ นั้นไง
"นี้ค่ะ ขอบคุณมากที่..." ฉันที่กำลังหยิบเงินออกจากกระเป๋าเพื่อให้พนักงานก็ต้องชะงักลงเมื่อเห็นว่าไม่ได้มี
ขาของพนักงานอยู่แค่คนเดียว ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นก็เจอเข้ากับ!
"คุณหนู!!!" ผู้ชายชุดดำจำนวนหลายคนที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตากับยืนเอาปืนจ่อหลังพนักงานเพื่อให้พนักงาน
เงียบปาก
"ปล่อยเขาซะแล้วรีบเก็บปืนนั้นแล้วเข้ามาในห้องเดี๋ยวนี้ -_-" ฉันรีบพูดแล้วไล่ให้ลูกน้องของตัวเองเข้ามาใน
ห้องแล้วรีบยัดเงินพนักงานแล้วไล่ไปทันที
"หาตัวฉันเจอได้ยังไง? แล้วเป็นพวกนายเองเหรอที่มาเคาะห้องฉันนะ -_-?" ฉันรีบหันไปถามลูกน้องของตัว
เองทันที เล่นบ้าอะไรเนี่ย คนตกอกตกใจหมด
"อะไรนะครับ?! เคาะห้อง? พวกผมเพิ่งมาถึงหลังจากที่คุณหนูหายตัวไปหกชั่วโมงนะครับ" หื้ม? ว่าไงนะ?!
"แล้วใครกัน..."
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนนะครับคุณหนู แต่ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เรื่องที่คุณหนูอยู่อเมริกาโดยที่ไม่มีบอดี้การ์ด
ส่วนตัวคอยดูแลรู้ไปถึงหูของพวกเบงเคแล้วครับ!!!"
"ว่าไงนะ!!!" ซวยละสิ ชิบเอ้ย!!
"ซากูระ!!!" โอ๊ะ ฉันลืมหมอนี้ไปได้ไง
ฉันรีบเดินไปที่ห้องน้ำที่ซาสึเกะอยู่ทันที แล้วดันพอดีกับที่ซาสึเกะกระชากประตูเปิดออกมาประจันหน้า
ของฉันพอดี
"เอ่อ.. โทษทีฉันลืมไปนะ ลูกน้องของฉันเอง" ฉันเดินลากซาสึเกะกลับไปที่เตียง เพื่อจะได้คุยธุระต่อ
"แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหน"
"สายของเราบอกมาว่ามันกำลังจะเดินทางมาที่นี้ครับ แล้วตอนนี้คุณท่านก็ได้เดินทางมาที่นี้และตรงหานาย
หญิงแล้วครับ" พ่อนะเหรอ ตั้งแต่มานี้ฉันไม่ได้ติดต่อพ่อไปเลย
"ไม่ได้การ.." ฉันทรุดตัวนั่งลงที่เตียงก่อนจะใช้หัวคิด พ่อมาแล้วถึงแล้วด้วยกำลังไปหาแม่ ส่วนเบงเคกำลัง
มา ฉันให้พวกนั้นรู้ไม่ได้ว่าฉันมาอยู่ที่นี้ทำไม แถมซาสึเกะก็ยังอยู่ อืม..
"ตอนนี้คนของเรมีอยู่เท่าไร" ฉันเงยหน้าถามลูกน้องตัวเองที่ตอนนี้กำลังทำหน้าร้อนใจยิ่งกว่าฉันซะอีก
"ตอนนี้คนของเรามีทั้งหมด สิบคนครับ" สิบคนเองงั้นเหรอ.. ฉันหันไปมองซาสึเกะที่กำลังมองมาที่ฉัน
สายตาหมอนี้บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าทั้งอยากรู้ เป็นห่วง
"นายต้องกลับญี่ปุ่น" ฉันบอกซาสึเกะ และคำตอบของซาสึเกะก็ตอบกลับมาทันทีเลยด้วย - -"
"ไม่! เธอจะบ้าเหรอ ฉันเพิ่งมาถึงและฉันเพิ่งได้ตัวเธอคืนเองนะ!!" ฉันแทบจะยกมือปิดหูตัวเอง เดี๋ยวหมอนี้
ชอบเสียงดังชะมัด ไม่สงสารหูฉันบ้างเลยหรือไงกัน - -
"นายอยู่ที่นี้ไม่ได้ ความปลอดภัยของนายต้องมาก่อน" ฉันพูดจบโดยไม่รอคำตอบของซาสึเกะก็หันไปหาลูก
น้องทันที "ส่งคนครึ่งหนึ่งของเราไปส่งซาสึเกะให้ถึงญีปุ่่น แล้วพาไปส่งให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย แจ้งข่าว
เรื่องฉันและเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ให้พวกเพื่อนฉันทราบแล้วบอกให้ระวังตัวทุกคน ถ้าเป็นไปได้ก็บอกให้คนที่
บ้านใหญ่คอยดูแลพวกเขาด้วย"
"แต่คุณหนูครับ ตอนนี้คนของเรายิ่งไม่พอนะครับ"
"ความปลอดภัยของซาสึเกะต้องมาก่อน -_-" ฉันพูดอย่างชัดเจน ก่อนจะไล่ให้พวกนั้นไปจัดการเรื่องตั๋ว
เครื่องบินให้เรียบร้อย แล้วให้คนเฝ้าหน้าห้องเอาไว้
"ซากูระ" ฉันหันไปตามเสียงเรียก ซาสึเกะที่ทำหน้าไม่เข้าใจเต็มที่กำลังยืนมองมาที่ฉัน เฮ้อ วันนี้ทำไมฉันเจอ
เรื่องดราม่าเยอะจัง ฉันเดินเข้าไปหาหมอนั้นก่อนจะเริ่มพูดว่า..
"ตอนนี้ที่นี้ไม่ปลอดภัย ฉันไม่สามรถให้พ่อรู้ได้ว่าฉันอยู่ที่ไหนทำอะไร และตอนนี้คนของฉันไม่พอที่จะ
ปกป้องเราทีเดียวถึงสองคน นายจะต้องปลอดภัย ความปลอดภัยของนายต้องมาก่อนสิ่งอื่นใด ฉันไม่ได้จะ
ทิ้งนายไปไหน ฉันขอเวลา ขอให้ฉันได้จัดการเรื่องที่นี้ให้จบก่อน ขอให้ฉันแน่ใจว่าที่นี้ปลอดภัยและนายก็
ปลอดภัยแล้วฉันจะกลับไปหา ฉันสัญญา"
"......"
"......" ซาสึเกะเงียบนิ่งจนฉันใจหาย หมอนี้จะทนกับเรื่องที่ต้องเจอไหวหรือเปล่า จะทิ้งฉันไปมั้ย ฉันกลัวคำ
ตอบตอนนี้ชะมัด
"สามวัน"
"หื้ม?"
"ฉันให้เวลาสามวันเธอต้องเคลียทุกอย่างให้เสร็จ แล้วรีบกลับมาหาฉัน เธอต้องบอกฉันคนแรกว่าเธอกลับ
มาแล้ว มาหาฉันหรือยังไงก็ได้ให้ฉันสามารถรับรู้ได้ว่าเธอกลับมาแล้ว เข้าใจมั้ย"
"แต่ว่า..."
"ไม่งั้นฉันจะอยู่ที่นี้กับเธอ" ซาสึเกะยกแขนขึ้นกอดอกแล้วหันหน้าหนีฉันทันที ฉันไม่เคยเห็นใครดื้อเท่านี้มา
ก่อนเลย เฮ้อ
"โอเค สามวันก็สามวัน"
"สัญญาว่าจะกลับมาหาฉัน"
"ฉันสัญญา" ฉันสวมกอดซาสึเกะแน่นเพื่อให้เขาเชื่อมั่นในคำสัญญาของฉัน ฉันจะรับสัญญาของเราเสมอ
"ฉันจะรอ แต่ถ้าเธอไม่กลับมา ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน ฉันจะตามหาเธอให้เธอเจอ"
ฉันยืนมองซาสึเกะเดินเข้าเกตไปพร้อมกับลูกน้องฉันอย่างปลอดภัย แล้วค่อยดึงฮู้ดขึ้นมาใส่สวมหัวเอา
ไว้เพื่อปิดบังใบหน้า จากสายของฉันที่บอกมาตอนนี้เบงเคกำลังขึ้นเครื่องมาเรียบร้อย แสดงว่ามันต้องสวน
ทางกับซาสึเกะแน่นอน ตอนนี้เรื่องที่ฉันควรทำต่อไปคือ การไปเตือนพ่อ ฉันส่งคนไปสงสารเตือนพ่อแล้ว
และบอกให้หมอนั้นอยู่กับพ่อไปเลยไม่ต้องกลับมา ถ้าพ่อเลือกที่จะปิดบังฉันเรื่องแม่และพี่ชายขนาดนั้นฉัน
ก็ไม่ควรจะไปเปิดเผยความลับนั้นกับศัตรูเช่นกัน ฉันหันไปบอกให้ลูกน้องของฉันเดินนำไปที่รถทันทีหลัง
จากจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย แน่นอนตอนนี้ที่นี้จะต้องมีสายของเบงเคอยู่แน่ และการที่ฉันอยู่ที่นี้นานๆ
คงไม่ใช่เรื่องดี ต้องรีบไปจากที่นี้
ฉันตัดสินใจที่จะไม่กลับไปที่บ้านพักตากอากาศและเลือกที่จะหาที่ผักที่อยู่ใกล้บริษัทของแม่เพื่อจะได้ดู
ความเคลื่อนไหวของทางพ่อฉันและเบงเค ไม่แน่ถ้ามันรู้ที่อยุ่ของฉัน มันต้องรู้ที่อยู่ของพ่อแน่ การจะทำให้
พ่อกลับไปที่ญี่ปุ่นให้เร็วที่สุดนั้นคือทางออกที่ดีที่สุดแล้ว ฉันยืนมองออกไปทางหน้าต่างของบ้านเช่าที่อยู่ฝั่ง
ตรงข้ามกับบริษัทพอดี ตอนนี้ฉันจัดการเรื่องที่คนที่นี้รู้เรื่องที่ฉันมาเรียบร้อย ปิดบังความจริงว่าฉันมาที่นี้
ทำไมและเปลี่ยนเป็นฉันไปเที่ยวที่ไหนแทน ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่นิวยอร์ก ฉันกำลังเดินทางไปเที่ยวที่รัฐอื่น
ลูกน้องฉันจัดการเรื่องคนปลอมตัวเป็นฉันเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ได้ส่งคนตามดูว่ามีใครตามตัวปลอมของ
ฉันไปมั้ย ถ้ามีนั้นแหละสายของเบงเค
"คุณหนูครับ ตอนนี้คุณท่านทราบเรื่องุทกอย่างแล้ว และตอนนี้ผมว่าท่านคงจะไม่กลับญี่ปุ่นแน่หากไม่ได้ตัว
ท่านกลับไปด้วย" ลูกน้องคนสนิทของฉันเดินเข้ามาบอก
"งั้น.. ฉันคงต้องไปให้พ่อเห็นหน้าสักหน่อยแล้ว เตรียมชุดและช่างแต่งหน้าไว้รึยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับคุณหนู"
"ดี -_-" เอาละ แผนของฉันคงต้องเริ่มตั้งแต่ตอนนี้แล้วละ ก่อนที่ซาสึเกะจะออกตามหาฉันจริงๆ - -"
การจะเข้าไปหาพ่อฉันคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆแน่ถ้าเข้าไปโดยที่ฉันยังเป็นฉันอยู่และถ้าหากฉันกลับญี่ปุ่น
ตอนนี้โดยที่ไม่ทำอะไรเลยมันคงจะคาราคาสังอย่างนี้ไปเรื่อยๆ มันหน้าเบื่อนะถ้ามีคนมาทำหน้าจะร้องไห้
ใกล้ๆ -_- น่ารำคาญสิ้นดี และถ้าหากจะมีเรื่องกับเบงเคจริงๆ ฉันก็ควรจะลากมันกลับไปด้วย ถ้าหากฉัน
กลับไปก่อนมันคงต้องสิบหาเรื่องที่ฉันมาแน่ๆ เพราะถ้าคงปกติธรรมดาที่ไหนเขาจะพกลูกน้องเป็นสิบๆเดิน
ทางข้ามประเทศกันละ จริงมะ - - ตอนนี้ฉันกำลังทำสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิต คือการให้คนมาละเลง
ใบหน้าและผมของฉัน พระเจ้า ฉันก็ไม่อยากเรื่องแบบนี้หรอกถ้าหากมันจะไม่โดนจับได้นะ ตอนนี้ฉันถูก
แปลงโฉมโดยช่างมืออาชีพ ผมของฉันถูกย้อมเป็นสีดำสนิท (ช่างบอกว่า อาทิตย์เดียวก็หลุดแล้ว ฉันควร
เชื่อดีมะ - -) โดนจับใส่คอนแท็กสีฟ้าน้ำทะเล ตอนนี้ฉันกำลังโดนอะไรสักอย่างละเลงที่ตา O_O ตาฉันกำลัง
จะเป็นหมีแพนด้า อี๋! ยัยช่างสารเลวอย่ามาแตะต้องปากฉันนะ!
และในที่สุดฉันที่ไม่ใช่ฉันก็เสร็จออกมาโดยสมบูรณ์ ผมสีดำ ตาสีฟ้าน้ำทะเล อะไรนะ สโมกกี้อาย? อะไร
สักอย่างนั้นแหละ มันทำให้ฉันกลายเป็นหมีแพนด้า ปากของฉันถูกทาด้วยลิปสีนู้ดจนตอนนี้ไม่รู้มันจะซีดยัง
ไงอยู่ละ ส่วนเสื้อผ้า ก็เป็นเสื้อแขนยาวมีฮู้ดสีดำกับกางเกงยีนส์ขาดขาเดฟสีซีด ร้องเท้าผ้าใบสีดำ มันก็ไม่
ต่างกับปกติของฉันเท่าไรหรอก - - ช่างบอกอยากแต่งให้ฉันแบบสวยงามแต่ก็กลัวจะโดนจับได้เลยแต่งให้
ดูเป็นสาวจิตๆ พังค์ร็อคไปเลย นี้ฉันต้องเดินออกไปสภาพนี้เหรอ แถมยังถูกบังคับให้เคี้ยวหมากฝรั่งตลอด
เวลาแล้วทำหน้าเหนื่อยๆ นี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ - - ฉันยืนทำใจอยู่สักพักแล้วค่อยเดินออกจาบ้านเพื่อตรงไป
ที่บริษัทของแม่ แต่ฉันต้องไปคนเดียว หน้าแปลกที่คนที่นี้ไม่ได้สนใจฉันเท่าไรทั้งๆที่ฉันคิดว่าแต่งหน้าแบบนี้
มันดิบมากแท้ๆ - -
เอาละ ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ที่หน้าบริษัทแสนใหญ่ของแม่เป็นที่เรียบร้อย พนักงานเดินเข้าเดินออกกันเป็น
ว่าเล่นแถมหลายคนเลยละที่เดินอยู่ข้างหน้าบริษัทต่างก็เริ่มหันมามองฉัน ว่าทำไมคนแต่งตัวแบบฉันถึงมา
ยืนหน้าบริษัทใหญ่แบบนี้ ฉันเป็นลูกเจ้าของบริษัทย่ะ -_- (ใครเขารู้กับเธอ ห่ะ!) ฉันไม่สนใจสายตารอบข้าง
แล้วเดินเข้าไปทันที เท่านั้นแหละยามเริ่มขยับตัวกันทำงานฉันเลยรีบเดินไปที่เคาเตอร์ก่อนที่ยามจะมาลาก
ฉันออกไป
"เอ่อ.. ไม่ทราบว่ามาติดต่อใครค่ะ ^^" " พนักงานต้อนรับที่พยายามยิ้มฝืนส่งมาให้ฉัน ถามขึ้นหลังจากที่เงย
หน้ามาเจอหน้าฉัน
"มีกระดาษมั้ยคะ -_- "
"มะ มีคะ" แล้วยัยพนักงานก็รีบยื้นกระดาษให้ฉันทันที ฉันเลยรับมาแล้วใช้ปากกาที่เสียบอยู่ที่เคาเตอร์เขียน
ข้อความลงไปทันที
"ช่วยโทรบอกประธานบริษัทว่าคนชื่อในนี้มาขอพบด้วยค่ะ" ฉันยืนกระดาษที่เขียนชื่อตัวเองเอาไว้กลับไปที่
พนักงาน ยัยพนักงานทำตาโตทันทีที่อ่านฉันชื่อฉัน ก่อนจะรีบโทรศัพท์ทันที ฉันมองไปรอบข้างเผื่อจะมีพวก
สายสืบของเบงเคอยู่ ปรากฏว่าสายตาตอนนี้กำลังพุ่งมาที่ฉันและด้านหลังพวกยามที่ยืนอยู่หน้าบริษัทก็เริ่ม
กระซิบคุยกันแล้วมองมาที่ฉัน นี้อย่าบอกนะว่าจะเข้ามาจับตัวฉันออกไปนะ
"เอ่อ เชิญทางนี้ค่ะ" หลังจากคุยสายเสร็จยัยพนักงานก็รีบเดินมาหาแล้วแทบจะเชิญฉันให้เดินตามไปทันที
ยามที่ยืนคุยกันอยู่ต่างกันมองมาที่ฉันกันอย่างสงสัย นี้หน้าตาฉันน่ากลัวมากรึไง -_-
และในที่สุดฉันก็ได้กลับมายืนอยู่ที่หน้าห้องประธานบริษัทที่เพิ่งมาเยี่ยมเยียนไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
"ชะ..เชิญค่ะ คุณหนู" ยัยพนักงานเปิดประตูให้ก่อนจะเชิญฉันเข้าไป
"ซากูระ!!" พอฉันเดินเข้ามาในห้องเท่านั้นแหละ คนที่อยู่ในห้องนั้นต่างตะโกนเรียกชื่อฉันเป็นเสียงเดียวกัน
ทันที ฉันมองไปอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่ไม่มีใครนั่งแล้วย่อนตูดลงนั่งอย่างแรกพร้อม
กับยาขาขึ้นมานั่งไขว้ห้างอย่างราชินี -_- อยู่กันครบเลยแหะ พ่อ แม่ พี่
"เข้าเรื่องกันเลยนะพ่อ ตอนนี้พ่อคงรู้แล้วว่าพวกเบงเคกำลังมาที่นี้ หนูต้องการให้พ่อกลับญี่ปุ่นไปซะ -_-"
ฉันหันไปคุยกับพ่อที่ยืนอยู่ข้างแม่
"ไม่! พ่อไม่กลับถ้าลูกไม่กลับไปกับพ่อ"
"ไม่! หนูไม่กลับถ้าพ่อไม่กลับไปก่อน" เหอะ ฉันรู้ซึ้งเลยว่าตัวฉันนิสัยเหมือนใคร สิ่งที่ได้จากแม่คงมีแต่รูป
ลักษณ์ภายนอกสินะ
"หนูสัญญาหนูกลับไปแน่นอน แต่ขอเคลียเรื่องที่นี้ก่อนแล้วจะรีบกลับไป" ฉันยืนประจันหน้ากับพ่อที่
แสดงออกทางสีหน้าว่าคงไม่ยอมเข้าใจกับคำพูดของฉันง่ายๆ
"การที่หนูมาที่นี้ทำให้พวกเบงเคตามมา และถ้าพ่อยังอยู่ความลับที่พ่อปิดบังมาโดยตลอดตั้งแต่หนูเกิดก็จะ
ถูกเปิดออก พ่อจะยอมรับมั้ยละ หนูปกป้องใครแทนพ่อไม่ได้หรอกนะ ขนาดหนูยังเอาตัวเองไม่รอดเลย -_-"
ฉันพูดออกไปตามความจริง และพยายามให้พ่อกลับไปให้เร็วที่สุด
"เฮ้อ ได้ พ่อตกลง แต่ลูกต้องสัญญาว่าจะกลับไปแน่นอนนะ"
"รู้แล้วน่า" เมื่พ่อยอมเข้าใจแล้วฉันจะอยู่ต่อทำไม ก็กลับสิคะ ฉันหมุนตัวหันหลังกลับไปที่ประตูทันที
"ซากูระ ลูก..." ฉันหยุดชะงักไปเพราะเสียงเรียกจากทางด้านหลัง ฉันรอว่าแม่จะพูดอะไรออกมั้ย
"....." แต่ก็ไม่ งั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะหยุดยืนต่อไป โชคดีนะคะแม่...
ซาสึเกะ Say:
หลังจากที่โดนซากูระขอร้องให้กลับมาญี่ปุ่นนี้มันก็ผ่านไปสองวันแล้วนะ ยังไม่มีการติดต่อมาจากยัย
เปี๊ยกนั้นเลย! พอผมจะก้าวออกจากบ้านที คนของซากูระที่ซากูระสั่งให้ตามผมกลับมาด้วยตามติดผมเป็น
ปลิงเลย จะมีก็แต่ตอนอยู่ที่บ้านเท่านั้นแหละที่เป็นอิสระ ผมเลยเลือกที่จะไม่ออกไปไหนดีกว่า - -" แล้วนี้ก็
เป็นอีกวันที่ผมยังนั่งรออย่างไร้ความหาย ไม่รู้จะติดต่อทางไหน ถามลูกน้องของเธอก็ตอบไม่ทราบๆ นี้จ้าง
มาคุมกันหรือจ้างมาตอบว่าไม่ทราบครับ - - เซ็งสุดขีด
โครม!!!!
!! เสียงอะไรนะ!!
ตอนนี้ทั้งบ้านผมมีแค่ผมคนเดียวกับพวกคนงานแล้วพวกลูกน้องซากูระ เกิดอะไรขึ้นข้างนอกนะ! ผมลุก
ขึ้นจากโซฟาแล้วค่อยเดินไปที่ประตูทางเชื่อมออกไปหน้าบ้าน แต่..เอ๊ะ! ควันอะไรวะ ผมหยุดยืนมองอย่าง
ตกใจเมื่อควันอะไรไม่รู้เข้ามาภายในบ้านผมเต็มไปหมด ไม่มีกลิ่นควันไฟ แต่มีควันเต็มไปหมด ฮะ..เฮ้ ทำไม
ผมมองอะไรไม่เห็น ไม่นะ.....
ซ่า!!
"แค่กๆ" ผมรู้สคกได้ถึงของเหลวบางอย่างเข้าปะทะหน้าผมอย่างแรกจนผมสำลักออกไป ผมค่อยๆลืมตาขึ้น
มาหลังจากที่เกิดเรื่องที่บ้าน... !!!
"ซาสึเกะเป็นไงบ้าง!!" นั้นมันพวกเนจิ! ผมมองไปที่พวกนั้นที่ตอนนี้โดนจับมัดมือมัดแขนนั่งอยู่ที่พื้น ผมที่
กำลังจะลุกไปหาพวกนั้นก็ถูกอะไรบางอย่างรั้งเอาไว้ โซ่.. ใครวะ! มาเอาโซ่ล่ามผมไว้กับเสาเวรเอ้ย!
"นี้นะเหรอ แฟนของยัยคุณหนูนั้น" ผมเงยหน้าไปมองตามเสียง ความตกใจที่เห็นพวกเนจิถูกมัดอยู่ทำให้ผม
ไม่ได้สังเกตว่ามีใครยือยู่ในห้องมืดนี้ด้วย โผกผ้าสีแดงไว่ที่หัว หน้าตาแบบนี้คุ้นเหมือนเคยเจอที่ไหน.. แต่
ที่ไหนกันวะ?!
"หึ ไงไอหนู รู้ไหมว่าทำไมถึงโดนจับตัวมา" ผู้ชายที่โผกผ้าสีแดงนั่งย่องๆลงข้างหน้าผม ดูจากควาสูงแล้ว
หน้าตาที่มีรอยตีนกาเล็กน้อยไม่มากนัก ทำให้ผมคิดว่าน่าจะอายุไม่ห่างจากพวกผมเท่าไร
"ถ้าแกจะโทษใครกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ละก็ แกควรโทษแฟนสาวแกนะ นังตัวดีนั้นเผลอไม่ได้ไวอย่างกับ
ลิง เหอะ อย่านึกว่าจะหนีคนอย่างฉันได้นะ ไม่มีทาง แต่ก็ดีที่ยัยเด็กมีพวกแกอยู่ฉันเลยพอมีเครื่องต่อรอง
ได้" !! ซากูระเหรอ!!
"แก๊!!" ผมขบฟันแน่นเมื่อมันพูดถึงซากูระ ไอบ้านี้ใช่มั้ยที่ไปตามล่าซากูระถึงอเมริกา!
"อะไรๆ เป็นอะไรหนู ฮ่าๆ โกรธเหรอ? เอาน่าเรื่องแค่นี้เอง ถ้ายัยนั้นมาช่วยแกก็ดีไป แต่ถ้าไม่แกก็คงต้อง
ตายอยู่ที่นี้เรื่องมันง่ายแค่นี้เอง" มันมองมาที่ผมพร้อมกับหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นผมโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ
"เหอะ ฉันลงทุนตามถึงอเมริกา แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า ดี ยัยเด็กนั้นจะหนีไปได้สักกี่น้ำ รู้ไว้ซธ
ไอหนู แฟนแกทำกับฉันแสบไว้มาก วันใดวันหนึ่ง ไม่ฉันก็ยัยนั้นที่ต้องตาย เอ๋ แต่แกคงอยากให้ฉันตาย
มากกว่าสินะ ฮ่าๆ แต่เสียใจด้วยฉันมันหนังหนา ยัยหนูนั้นไม่รอดมือฉันหรอก ฮ่าๆ"
"แก๊! ไอตายซะ ไอสารเลว!!! อย่าหวังว่าแกจะทำอะไรแฟนฉันได้ ไม่มีวัน ไม่มีวันโว้ย!!!!" ผมตะโกนออกไป
อย่างอดไม่ไหว มันจะไม่มีทางแตะต้องซากูระได้ ขอให้เธอไม่มา เธออย่ามานะซากูระ อย่ามา
"พูดไปเถอะ แล้วเรามาคอยดูกัน ฮ่าๆ" แล้วมันก็เดินหัวเราะสะใจออกไป ส่วนผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่ง
อยู่ที่เดิม ไอโซ่บ้านี้ เวรเอ้ย!!
"ซาสึเกะคุง" ผมที่ก้มหน้าเงียบไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเรียก
"ไม่ต้องห่วงนะ ซากูระไม่ทางปล่อยให้เราเป็นอะไรแน่"
"ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้ซากูระเป็นอะไรเหมือนกัน ขอโทษนะขอฉันอยู่เงียบๆสักพักเถอะ" ผมพูดเสร็จก็หัน
หน้าเข้ากำแพงไม่หันไปมองพวกนั้นอีก ชีวิตผมจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอแค่ซากูระปลอดภัย แค่เธอ แค่เธอคน
เดียว.....
หลังจากพวกมันทิ้งให้พวกผมอยู่ในห้องนั้นหลายชั่วโมง มันก็ให้คนเข้ามาลากตัวพวกผมออกไปที่ห้อง
โถงขนาดใหญ่ที่อยู่ในโกดัง พวกมันโยนพวกผมทิ้งไว้กลางห้องแล้วเดินไปรวมตัวกันรอบๆห้องพร้อมกับถือ
ปืนเตรียมพร้อมอะไรสักอย่าง ส้วนตัวหัวหน้ามันหายไปไหนก็ไม่รู้
"แกคิดว่าพวกมันพาพวกเราออกมาทำอะไรวะ" เนจิที่นั่งอยู่ข้างผมหันมากระซิบที่หูผม
"ไม่รู้สิ แต่คงไม่ให้เรื่องดี ดูจากที่พวกมันถือปืนเตรียมพร้อมกันขนาดนี้แล้ว" ผมตอบกลับไปพร้อมกับมองไป
รอบๆห้องที่มีพวกมันยืนอยู่เต็มไปหมด
ปัง!
"โธ่เว้ย! ยัยสารเลวนั้นหายไปไหนกัน พวกแกมันไม่ได้เรื่อง เรื่องแค่นี้ก็ปล่อยให้มันหนีไปได้" หัวหน้าของมัน
ที่เปิดประตูเข้ามาเสียงพร้อมกับตะคอกใส่ลูกน้องไม่ยั้ง ก่อนที่พวกมันจะหันมาหาพวกเรา
"ถ้าเพื่อนแกยังไม่มาช่วยพวกแกอีกภายในหนึ่งชั่วโมง พวกแกก็เตรียมไปอยู่บ้านใหม่ในนรกได้เลย" มันเดิน
มาพูดแค่นั้นแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาที่ห่างจากพวกผมไปไม่มาก ชิ! ผมต้องหาทางออกไปจากที่นี้
ปัง!!
"แย่แล้วครับ! หัวหน้าใหญ่ของพวกมันบุกมาที่นี้แล้วครับ" ลูกน้องของมันวิ่งเข้ามาตะโกนพร้อมกับทำหน้า
เลิกลัก
"ว่าไงนะ!! บ้าเอ้ย! จะเอาตัวลูกแต่พ่อมันดันมาแทนงั้นเหรอ รีบพาพวกนี้ออกไป เร็ว!"
"ไม่ทันแล้วครับ พวกมัน..." ยังไม่ทันที่ลูกน้องมันจะได้พูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้งซะก่อน
ปัง!!
"ทำแบบนี้มันไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยนะพ่อหนุ่ม" นั้นมัน.. พ่อซากูระ!!
พ่อของซากูระเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายสามคนที่หน้าคุ้นๆ แต่ผมดันนึกไม่ออก ตามมาด้วยลูกน้องเป็น
ขบวน อยู่ดีๆในอกของผมก็โล่งขึ้นมา ซากูระไม่ต้องเสี่ยงอันตรายแล้ว
"เหอะ คุณลุงน่าจะทราบดี ว่าลูกสาวคุณทำผมไว้แสบขนาดไหน" ถึงแม้จะหน้าเสียแต่ก็ลุกขึ้นมาประชัน
หน้าต่อ หมอนี้กล้าดีจริงๆ
"แต่มันก็พอๆกันกับที่เธอทำกับซากูระเลยไม่ใช่เหรอไง พ่อหนุ่ม เอาเป็นว่า เรามาจบเรื่องคราวนี้กันเถอะ
ปล่อยพวกเพื่อนของซากูระไป แล้วเรามาเคลียกันแบบลูกผู้ชายกันดีกว่านะ"
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลุง ผมต้องการแค่ยัยแสบนั้นคนเดียว"
"เฮ้อ แต่ยัยแสบที่เธอว่าก็ลูกสาวฉันนะน่ะ ฉันคงปล่อยให้สิ่งที่เธอคิดเกิดขึ้นไม่ได้หรอก"
"งั้นเรามาดูกัน คนแก่ๆอย่างลุงรึจะสู้อะไรฉันได้" หมอนี้จ้องไปที่พ่อของซากูระอย่างกวนพระสหบาทายิ่ง
หนัก เฮ้ ก่อนจะู้กันเอาพวกผมออกไปจากตรงกันก่อนได้มั้ยครับ
"เฮ้ย พวกแก เอาพวกนั้นออกไปจากตรงนี้ซะ มันเกะกะ" ว่าแล้วมันก็สั่งลูกน้องให้มาลากพวกผมออกไป
จากตรงกลางที่มันโยนพวกผมทิ้งไว้แล้วเอามาไว้ข้างๆแทน นี้พวกผมเป็นอะไรเนี่ย
"ลุย!!!" แล้วพวกนั้นก็วิ่งเข้าหากันไม่ยั้ง
ปังๆๆๆๆ ผัวะๆๆๆ
ตอนแรกก็อึ้งๆอยู่แหละ แต่ตอนนี้ผมต้องเอาช่วยตัวเองก่อน พวกผมรีบหันมาช่วยกันแกะเชือกที่ผูกอยู่ที่
มือออกก่อนที่ลูกหลงจะพุ่งมาที่พวกผมทั้งหลาย
"ก็ว่า ทำไมที่โรงเรียนไม่มีใคร นี้จะปล่อยให้ฉันไปเรียนคนเดียวเหรอ"
เสียงนี้มัน... O_O
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น