รักหมดใจ...ให้นายคนเดียว

ลำดับตอนที่ #2 : นางฟ้าน้อย

     
       รัตติกาลครอบงำทั่วทุกอาณาบริเวณ ท้องฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยประกายดาวดารดาษระยิบระยับ หากแต่ไม่มีดวงจันทร์... ลูอิสเดินกลับหอ เวลาก็ล่วงเลยมามากแล้ว นี่เธอมัวไปเสียเวลากับนายคิวมากขนาดนั้นเลยหรือ 

      ".....จะว่าไป....ห้องเราก็มีคนชื่อคิวนี่นา" ลูอิสพึมพำเบา ๆสมแล้วที่ถูกว่าว่าไร้เดียงสา ขนาดชื่อเพื่อนในห้องเธอก็ยังไม่รู้เลย หรือว่าไม่สำคัญให้ใส่ใจจำกันแน่..

     "อ้าวมีคนอยู่นี่" ลูอิสชำเลืองมองไปสุดทางเดินที่มืดมิดมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ๆเริ่มเห็นเค้าโครงชัดเจน เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล ตัวสูงรูปร่างโปร่งบาง แววตาสีเดียวกับผมดูเฉยชาและไม่มีความรู้สึก 

    "เอธาน"

     เอธานมองลูอิสอย่างเฉยชา

     "รอฉันเหรอ?" ลูอิสเดินเข้ามาใกล้พลางถามอย่างสงสัย

     "แล้วเธอเห็นฉันรอใครคนอื่นอยู่ตรงนี้ไหมละ" คำตอบที่เธอแทบอยากจะเอาฝ่าเท้างามๆประทับหน้าเขาเสียจริงๆ

      "....กลับกันได้แล้ว" ที่จริงแล้ว เอธานกับลูอิสนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน ทั้งสองจึงกลับบ้านด้วยกันเป็นประจำ แต่เนื่องจากกาลเวลาที่ผ่านพ้นไปนานทั้งสองก็เริ่มมีเพื่อนและไม่ได้กลับบ้านด้วยกันเว้นแต่วันไหนกลับดึกเท่านั้นฝ่ายใดฝ่านหนึ่งจะเดินมาหากันด้วยความเคยชิน...

      "ไปไหนมาน่ะ ถึงได้มาช้า"

      "เอ่อ...เจอใครนิดหน่อยน่ะไม่มีอะไรหรอก" ลูอิสเดินมายืนอยู่ข้างเอธานหลังจากที่เดินตามหลังเขามานาน

      "นายตัวสูงขึ้นนะ"

      "....แต่เธอไม่เลยซักนิด"

      "นายพูดน้อยลงนะ"

      "....แต่เธอพูดมากขึ้น"

      "นี่เราไม่ได้เดินกลับบ้านด้วยกันนานแล้วนะถ้าไม่ใช่ว่ามันดึกขนาดนี้" เธอพยายามชวนคุยแต่ก็แทบจะไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกันเลย

     "..เหรอ" ตอนนี้ลูอิสกลับตามหลังเอธานเช่นเคยเนื่องจากระยะห่างของขาที่ต่างกัน

     "นี่เอธาน รอฉันด้วยสิ" เอธานหยุดนิ่ง เขาหันหลังกลับมา และได้เผยรอยยิ้มอ่อนโยนที่นานๆครั้งที่(ผู้มีบุญเท่านั้น)จะได้เห็น

     "เธอนี่....พูดเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะ หรืออาจจะมากขึ้น"

      รอยยิ้มที่ตั้งแต่เด็กจนโตยังไม่เคยเห็นมาก่อน ทำเอาลูอิสใจเต้นโดยไม่รู้สาเหตุเลยทีเดียว หน้าแดงทั้งๆที่เมื่อตอนเด็กก็เดินกลับบ้านด้วยกันออกบ่อยแต่การเดินกลับบ้านในวันนี้ทำไม....มันถึงไม่เหมือนครั้งไหนๆ...