กับดักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดรั้วมหาลัย

ตอนที่ 1

[พบเพื่อน]

“ฮัลโหล ไอ้เพิร์ธอยู่ไหนวะ”
 

.”บ้าน !! ฟร๊ากก ไหนมึงบอกว่าจะมามอก่อนกูไง” หงุดหงิด ฮึมม ม ไอ้เพิร์ธเพื่อนไม่รักดี (ขนาดนั้นเชียว)

อย่าไปสนใจมัน กล่าวถึงตัวฉันดีกว่าอซินเซีย เพื่อนชอบเรียกว่าซิน อารมณ์เหมือนซินเดอเรลล่าเลย                                 นางคิดไปเองคนเดียว -_-“) อะหุหุ วันนี้เป็นวันแรกที่ได้เข้ามอ ถ้าไม่นับวันที่เข้ามาสัมภาษณ์อะนะ ส่วนไอ้เพิร์ธนั่นมันเป็นเพื่อนสมัยเด็กหนะ เราได้เรียนที่เดียวกันแต่ปรากฏว่ามันยังไม่มามอ ‘ ไอ้ บ้า’   

“ซิน หิวข้าวรึยัง เรากับเพื่อนว่าจะไปทานที่โรงอาหารอะ ไปด้วยปะ ?” ข้าวเจ้า เพื่อนผู้หญิงที่ฉันไปตีสนิทตอนนั่งปฐมนิเทศด้วยถามขึ้น

“ไปดิ หิวพอดีเลอะ” เมื่อเช้าตื่นสายไป ยังไม่ได้กินไรเลย T^T

         
พวกเรา ก็มีฉัน ข้าวฟ่าง เพื่อนข้าวฟ่างคนนึง ซึ่งฉันลืมชื่อไปแล้ว ขอโต๊ดเก๋าสมองปลาทอง ฮรึก ก TT” แล้วก็เปียโน เพื่อนอีกคนที่ฉันพึ่งตีสนิทตอนปฐมนิเทศวันนี้ (อีกแล้ว) 5 55 ค่ะทุกคนเข้าใจตรงกันแล้ว ฉันมันคนไร้เพื่อนจึงต้องออกมาหาเพื่อนเอาดาบหน้า กรี๊ด เรื่องมันเศร้าหนะ ในที่สุดเราก็มานั่งกินข้าวกันที่โรงอาหารใกล้คณะ หลังจากเดินงง ๆมาสักพัก
"พรุ่งนี้ ตื่นเต้นเนอะไม่รู้ว่าจะโชคดีเได้อยู่กลุ่มเดียวกับคนหล่อรึเปล่า" ข้าวพูดขึ้น 
"ฉัน ไม่ภาวนาให้เจอคนหล่อละกัน ถ้าหมายถึงแค่คณะเราเจอผชยังยาก T^T " ฉันพูดขึ้นบ้าง ก็ฉันเรียนอักษรศาสตร์นี่นา 
หลังจากกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายหอใครหอมันเตรียมรับน้องรวม พรุ่งนี้ตื่นเต้นฉิบหาย เย้ !!!!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~

หลังจากกลับมามอนอนแผ่หลาที่หอได้สักพักก็มีคนมาเคาะห้องฉัน ขัดอารมณ์สุรทรีย์ในการนอนจริงโว้ย

“อ้าวมีน ไม่ได้เอากุญแจไปหรอกหรอ” ยัยมีนเมทฉันนั่นเอง ยัยนั่นจบมาจากโรงเรียนเดียวกันกับฉันหนะเลยชวนกันมาเป็นเมท อยู่หอนอกมหาลัยด้วยกัน แย่ตรงที่ยัยนั่นเรียนวิศวะทำให้ฉันต้องไปหาเพื่อนเอาดาบหน้า

“แฮะๆ ลืมอะ โชคดีซินอยู่ห้อง” คุยกันสักพักก็ชวนยัยมีนไปกินข้าวเย็น พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปที่คณะ รุ่นพี่นัดเช้าไปปะ T^T เหนื่อยอ่า