ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2 กลิ่นอายของหิมะและเรื่องเล่าของน้ำตา [ตอน ลมหายที่ไร้ค่าและคนที่รอคอย]
แล้วลมหายใจก็พลันขาดห้วง.. ด้วยน้ำมือของบุรุษผู้ลงดาบ
หากแต่หาใช่ดาบสังหารไม่ แต่เป็นดาบสั้นที่ถูกขว้างมาสะกัดดาบใหญ่ให้ร่วงหลุด..
"เจ้า.. ขัดขวางเราด้วยเหตุใด?"
"เพื่อนร่วมป้อม" คำตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่พยายามซ่อนความรวดร้าวไว้ในดวงตาสีมรกตลึก หัวใจยังร่ำร้องค้าน ไม่ใช่ ไม่ใช่เพื่อนร่วมป้อง แต่เป็นสตรีเพียงผู้เดียวที่เขามอบใจไว้ให้ทั้งดวง "อีกอย่าง ผมไม่ได้คิดจะขัดขวางอะไร แค่อยากลองดาบ.. " ทอดสายตามองเป้าที่อยู่อีกฟากห้อง ดาบสั้นปักคาอย่างแม่นยำ "เป็นความผิดของท่านที่ลำพองในชัยชนะที่ใกล้เพียงเอื้อม"
"หมายความว่าอย่างไร?" ชายลึกลับเก็บดาบ สาวเท้าเข้ามาหยุดยืนประจันหน้า
"ผมหมายความตามที่พูด" น้ำเสียงยังใสระรื่น "และมันเป็นหน้าที่.. ของผู้คุมกฏ ของไนท์ออฟเอดินเบิร์กทุกคน ที่จะปกป้องคนของป้อมอัศวิน" น้ำเสียงทอดอ่อน ไม่ใช่.. ไม่ใช่ปกป้องคนของป้อมอัศวิน ดาบของเขาจะปกป้องเพียงเธอเท่านั้น
บุรุษผู้บุกรุกกระชับดาบในมือแน่น ตัวดาบสีขาวสะท้อนแสงให้วูบวาบ
"ดาบของข้าตีจากเหล็กไหลมังกรสองพันปี ลงอาคมโดยภูตแห่งสโนว์แลนด์ ตีโดยคนแคระแห่งเดมอส.." ก่อนที่จะได้โฆษณามากไปกว่านั้น ผู้บุกรุกก็ต้องขนลุกชัน เมื่อสัมผัสถึงรังสีดาบจากเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเบื้องหน้า
ร้ายกาจยิ่งกว่ามือดาบอันดับหนึ่งแห่งเอเดน ไม่แน่ว่าจะร้ายสักแค่ไหน
"ดาบดี" คำชมพร้อมรอยยิ้มที่ตอนนี้น่ากลัวเสียยิ่งกว่าหน้าตาอันเหี้ยมโหด
"แต่ถ้าผู้ใช้ไร้ฝีมือ ก็ไร้ประโยชน์" ขยับมือเล็กน้อย ดาบสั้นก็วิ่งกลับมาเข้ามือ ราวกับมีเวทย์มนตร์
"ถ้างั้นก็เชิญเจ้าพิสูจน์ฝีมือของข้าดู..ด้วยตาตนเอง" นัยน์ตาสีเขียวใสมองปราดก่อนขยับหลบ
ดาบมุ่งมั่น..โจมตีสิ้นในดาบเดียว ไม่เจ้าตายก็ข้าม้วย เพลงดาบของนักฆ่าที่ไม่มีวันย้อนกลับได้ แต่ถูกเด็กปีสามหลบได้อย่างง่ายดาย
"ย่าห์ ฝากไว้ก่ -- "
"บอกไว้ก่อน ผมไม่ใช่พระเอก.. คงไม่ยอมให้ท่านไปง่ายๆ แน่" และดาบสั้นในมือก็ปลิวหลุด ไปปักฉึกเข้าที่กลางหลัง อย่างไม่ต้องพิสูจน์ความแม่นใดๆ ร่างสูงใหญ่หล่นพรวด นอนจมกองเลือด
เลือดสีดำ ดาบก็อาบยาพิษ
แต่โรไม่สนใจจะแก้ไข ขยับคุกเข่าลงเคียงสตรีที่เป็นที่รักพลางโอบร่างไร้สตินั้นขึ้น ด้วยสายตาอันพร่าด้วยหยาดน้ำ
"ทำไม..ถึงไม่ปล่อยให้คนอย่างฉันตายไปล่ะ โร" ถ้อยคำอันเจ็บปวดกระแทกเข้ากลางใจคนฟังทันทีที่เจ้าของนามเฟริน เดอร์เบอร์โรว์ เงยหน้าขึ้น ตาสองคู่ประสานสบ ฉายให้เห็นแววที่เจ็บพอๆ กันในนัยน์ตาทั้งสอง
"ชีวิตฉันมันไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว.. ไม่มีหมอนั่น ฉันไม่เหลือใคร ฉันมันคนไร้ค่า" แล้วเจ้าหล่อนก็พลอยจะสะอื้นฮักออกมาง่ายๆ ทั้งที่คนร้องให้ควรจะเป็นเขา
"มีค่าเสมอ.." เขาสนองด้วยอารมณ์ลึก "ลมหายใจของนายมีค่าที่สุดในหัวใจของฉัน เสมอมา" ดวงหน้าเข้มลง ไม่บอกแววล้อเล่นใดๆ "แม้ว่าฉันจะไม่เคยมีค่าสำหรับนาย" ถ้อยวลีที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก
"โร.." ถ้อยคำนั้นแฝงแววตกใจยิ่ง
"นายมีค่าแน่นอน..คนที่ไม่มีค่าคือฉัน.. ฉันเป็นทาสของนาย ไม่ว่าจะในสายเลือด.. หรือในหัวใจดวงนี้ก็เป็นทาสของนายเสมอ" ถ้อยคำแผ่วเบา แต่หนักอึ้ง สะเทือนลึกเข้าไปในใจของคนทั้งสอง โดยเฉพาะคนตาสีน้ำตาล ที่จับอยู่ที่ดวงหน้าสงบเสงี่ยมเจียมใจอย่างน่าสงสารที่สุด
"โร.." กล่าวได้เพียงแค่นั้นเอง น้ำตาก็ไหลพรากจากอารมณ์ความรู้สึกที่สับสนที่สุด
"อย่าร้องให้.. ฉันจะไม่ทำให้เธอร้องให้ ฉันจะร้องเพลงให้เธอฟัง.. นะเฟริน"
"ดาวดวงหนึ่งที่สิ้นแสง.. ไม่มีซึ่งคนมองอีกต่อไป." ขณะที่ร้องไปเรื่อยๆ น้ำตาของคนที่ไม่เคยมีน้ำตาก็หลั่งรินเป็นสาย
"ขอโทษนะเฟริน... ฉันนี่มันอ่อนแอจริงๆ ร้องให้ซะได้" มือเรียวลูบเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่สยายยาว
"ฉัน..กำลังจะไปจากชีวิตของนายแล้วล่ะ.. ไปตลอดกาล" แล้วร่างโปร่งก็ขยับเดินออกไป แผ่นหลังนั้นห่างไกลออกไป ยังหวังจะได้ยินคำเรียกสักครั้ง แต่ไม่มีถ้อยวลีใดๆ หลุดรอดออกมาจากปากของเฟลิโอน่า เกรเดเวล ไม่มีแรงที่จะเปล่งออกมาเลย แม้แต่จะรั้งคนที่เธอเคยคิดว่าไม่สำคัญคนหนึ่ง ไม่ให้ออกไปจากเธอ
แต่คนคนนี้ ก็มีความสำคัญ ได้เพื่อนเท่านั้น..
...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น