[ficบารามอส] รักนาย..เจ้าชายน้ำแข็ง

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1 โลกที่มืดมน [หิมะสุดท้าย ของเจ้าชายน้ำแข็ง]

เจ็บ..


เจ็บเจียนตาย..



เจ็บจนชา..



บอกทีว่าไม่จริง



หัวใจกำลังร่ำร้อง



แม้ภาพตรงหน้าจะบอกชัด



มือเรียวขยับห่มผ้าให้ร่างไร้วิญญานบนเตียง มือเรียวขยับกุมมือใหญ่ที่บัดนี้เย็นเฉียบ



บอกทีว่ามันแค่แกล้งเธอ.. แม้ใจจะปฏิเสธ แต่สมองกลับตอกย้ำ



..หัวใจหยุดเต้น ร่างกายหยุดทำงาน..



ตาย..



นาย..ต้องไม่ตายสิ



น้ำตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็น นอกจากคนตรงหน้าพร่างพราวและรินไหลเป็นสาย



นายเป็นหนี้ฉัน..อย่างที่มีแต่ฉันเท่านั้นที่เอาชีวิตนายได้..



แล้ว..ทำไมนายถึงผิดสัญญาล่ะ



..กลับมาเถอะ..



ฉันจะยอม...ทำทุกอย่าง..



แลกด้วยชีวิตของฉัน



นายบอกว่าจะปกป้องฉันใช่ไหม..?



แล้วนายไปไหน



...ทำไมปล่อยให้ฉันเจ็บอยู่คนเดียว



นายบอกว่าจะไม่ทำให้ฉันเสียใจ..



แล้วทำไม..



ทำไม..



ทำไมกัน..



"หากโอรสของพระองค์ไม่ได้เกิดแต่เจ้าหญิงแห่งบารามอส..พระองค์จะทรงโปรดเข้าบ้างไหม.."



"เคยมีตำนานเล่าถึง...อาทิตย์ที่ไม่เคยดับในดินแดนแห่งน้ำแข็ง ท่ามกลางอากาศหนาวจัด ก็ยังมีดอกเกล็ดหิมะที่ขึ้นงามได้.."


"จะขอหลั่งเลือด พลีชีพ ไม่มีคำว่าถอย จะขอสู้จนกว่าจะได้ชัย สู้ แม้เป็นเพียงคนสุดท้ายหรือคนเดียวที่จะสู้ จะขอสู้ให้ประวัติศาสตร์ต้องจารึกว่า ครั้งหนึ่ง ที่นี่ วันนี้ ข้า มีชัยเหนือเดมอส(โอ้ว เท่มาก แอบซึ้ง  แอบรักคาโล)"


"เมื่อรู้ว่าฉันไม่รู้จักง้อ..ก็อย่างอนให้ง้อจะได้ไหม"


"รัก"
"รักมาก.."
"รักมากที่สุด.."




แต่ละฉาก ละตอน ที่เธอได้ใช้เวลาร่วมกับคนๆ นี้ผุดพรายขึ้น ให้หัวใจไหวสั่นสะท้าน



อารมณ์ภายในกำลังพากันหลั่งทะลักราวสายน้ำเชียวกราก ต่อแต่นี้ไปคงไม่มีอีกแล้ว.. บุรุษผู้ที่เธอสัญญาไว้ว่าจะไม่ทำให้เสียใจ


คำสัญญาที่เธอไม่เคยจะรักษา


หยาดน้ำตาไหลรินอย่างมิอาจควบคุม กำแพงใจที่เพียรก่อให้สูงกลับลล้มครืนอย่างไม่เป็นท่า แม้จะเสียใจ แต่ไม่อาจแก้ตัวอีกแล้ว


มันสาย.. สายเกินไป


พลันสายน้ำตาก็พร่างพรู ความเจ็บเอ่อท้นออกมาเป็นหยาดน้ำใสที่พร่าพรายเต็มดวงเนตรสวยเข้มที่บัดนี้ว่างเปล่าและสิ้นหวัง หัวใจกำลังร่ำร้องขอความตาย



มือเรียวคว้วผ่าปฐพีเงื้อผ่าไปเบื้องหน้าราวคลุ้มคลั่ง ราวจะไขว่คว้าความหวังให้กลับมา..



แต่ดาบใหญ่..กลับตัดได้เพียงสายลมบางเบา



นอกหน้าต่างหิมะกำลังโปรยปราย



หิมะแรกของหนาวนี้


สายหิมะหอบกลิ่นไอของความอ้างว้าง หิมะโปรยปรายทั่วผืนนภาบางเบาก่อนทวีความรุนแรงราวน้ำตาที่หลั่งไหลด้วยอาดูร


..หิมะ..


หิมะสุดท้ายของเจ้าชายน้ำแข็ง



...



แอบร้องให้นิดหน่อย = _ =


เรื่องนี้มีคาโลเป็นพระเอกค่ะ ใจเย็นๆ เดี๋ยวหนูเอจะเก็บไปคิดดูว่าจะให้คาโลตายไปเลยดีมั๊ย..(ได้ไงเล่า) ยังไงไอพีกะไอเคก็ไม่ยอมหรอก = _ =^^ ถ้ามันโผล่หัวมาดูนะ


เอก็ไม่ยอมเหมือนกันค่ะ พอเปิดดูบทตอนที่คาโลจะตายเพื่อลอกลง ก็แอบตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมให้ตายหรอก