[ficบารามอส] รักนาย..เจ้าชายน้ำแข็ง

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 โลกที่มืดมน [ตอน การเดินทางที่ไร้ที่สิ้นสุดและจุดหมาย]

       TalK TalK



       ความจริงแล้วบทนี้ของพีจังอ่ะนะ แต่เอจังเขียนบทของเคจังไม่จบตามพล็อตเลยมาต่อนิดหน่อยนะเจ้าคะ อย่าลืมไปอ่านเรื่องอื่นๆ ในนามปากกานะเจ้าคะ ความจริงแล้วหนูเอจับเรื่องนี้จริงจังนะ ไม่เหมือนเคกะพี



       ข้าพเจ้าขอมาคัดค้านไอ้คนที่ไปแก้คำพูด (ก็ไอ้K นั่นแหละ ) ทำได้ดีมากกกกเลย (ประชด) ข้าพเจ้าแค่ไร้ซึ่งเวลาเท่านั้นเอง



              .....



       ไปไม่ได้



       ตัดใจไม่ลง



       ต่อให้ต้องตาบอดตลอดชีวิตก็คุ้ม



       คุ้มที่จะได้อยู่กับเธออีกครั้ง..



       \" กลับ \" ถ้อยคำประกาศเฉียบขาดจากเจ้าชายแห่งคาโนวาล



              .....



       น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง..



       เหนื่อยเหลือเกิน



       จะได้พบอีกไหม



       หรือว่าจะไม่มีอีกแล้ว



       .......\"  ไม่มีอีกแล้วเหรอ \"   คำพูดที่ทำให้น้ำตาไหลออกมาอีกระลอก



       ใช่ ไม่มีอีกแล้ว



       \" ไม่มีอีกแล้ว\"  ถ้อยคำย้ำซ้ำไปซ้ำมาราวกับจะบอกตัวเองว่ามันไม่จริง



        \" ไม่มีอะไร \" ถ้อยคำเปรยเสียงเย็นที่แสนคุ้นเคยทำให้สาวน้อยตวัดสายตาขึ้นไปมอง



        \"  คาโล!! นี่นายจริงๆ ใช่มั๊ย \" รอยยิ้มพร้อมน้ำตาพร้อมกับที่ร่างบางโผเข้ากอด วินาทีที่เจ้าชายแห่งคาโนวาลบอกตัวเองว่าที่ตัดสินใจกลับมานี่ไม่ผิดเลยจริงๆ



                .....

        (ตั้งแต่ตรงนี้เป็นของนู๋พี)



        \"  .....สุดท้ายก็กลับมา.. ซึ่ง  โรแมนติก .. โอ้ ช่างเป็นความรักที่งดงามจริงๆ \"  ถ้อยคำจากโร เซวาเรส ขอทานไม่เจียมกะลาหัว หลังจากที่ได้ฟังเรื่องจากปากของเฟริน ทำใหเฟรินนึกคันเท้าอยากเตะเจ้าคนไม่รู้กาละเทศสะนัก



        \"  ไอ้บ้า แล้วจะทำยังไงเรื่องตาของคาโล \"  เฟรินถามขอทานซึ่งไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับเรื่องการตาบอดของคาโล (ไอ้โร ถ้านายไม่ปรับปรุงนิสัย นาย...จะหลุดออกจากสามอัรดับที่ข้าพเจ้าชอบแน่ : P)



       \"  ง่ายๆ นายก็เรียกหมอโอเดลมาจากคทาพิพากษาสิ \"  คำตอบสั้นๆง่ายๆจากปากของขอทานแห่งซาเรส



       \"  อ๋อ ลุงหมอน่ะเหรอ อืม...จริงของนาย \"  เฟรินทำท่าคิด \"  แล้วใครจะเป็นคนเรียกออกมาล่ะ ฉันว่าหมอนั่นคงไม่ยอมหรอก แล้วฉันก็ไม่รู้วิธีเรียกด้วย \"  



       \"  โร นายฉลาดเป็นภูติผี นายต้องเรียกได้แหง เรียกให้หน่อยสิวะ \"  เฟรินยื่นข้อเสนอ (จะไปเป็นเซลล์ขายของเหรอ ๐_0  : P )



       \"  ใครเป็นภูติผีบ้านนายน่ะ  ฉันเรียกไม่ได้หรอก ไปขอคิลสิ \"  โรปฏิเสธเสียงแข็ง



       \"  ก็ได้วะ \"  พูดจบเจ้าตัวยุ่งก็เดินจากไป



       \"  ขอโทษด้วยนะเฟริน \"  โรรำพึง หลังจากเฟรินเดินจากไป



       ...........................



       \"  น้า คิลนายช่วยหน่อยสิ \"  เสียงเจ้าตัวยุ่งขอร้องเพื่อนซี้ของเขา



       \"  อ่า...จะเรียกให้ก็ได้  เห็นแก่หมาตัวนึงนะเนี่ย \"  เฟรินรู้สึกอยากกระโดดบีบคอคนพูดมาก (หมาบ้าเลือดไง : P )



       \"  นายว่าไงนะ \"  เฟรินถามย้ำ คิลรีบส่ายหัวป้องกันตัว



       \"  ไม่นี่นา ไม่ได้พูดว่าอะไร ตกลงจะให้เรียกให้ไหมล่ะ \"  นักฆ่าแห่งตระกูลฟีลมัสรีบเปลี่ยนเรื่อง เพื่อป้องกันตัวเอง



       \"  ให้สิ \"  เฟรินยืนยัน  แล้วทั้งสองคนก็เดินย่องเข้าไปในห้อง



       แอดดดดดดด   เฟรินเปิดประตู และพยายามให้เสียงเบาที่สุด กันคนข้างในตื่น



       \"  ยังไม่ตื่นใช่ไหม \"  คิลถามเฟริน เจ้าของแผนการ \'ย่องเข้าไปในห้องแล้วหยิบเลย\' (ใครคิดชื่อ : P )  (ตัวเองคิดเองนยนี่หว่า จะด่าใครได้เนี่ย : P )



       \"  ยังเว้ย ยังไม่ตื่นเลย \"  เฟรินกระซิบตอบกลับไป ด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบา  \"  ใครจะเข้าไป \" เฟรินถาม



       \" นาย เพราะถ้ามันโกรธนาย มันคงไม่ทำอะไรหรอก \" เมื่อเฟรินฟังคำอ้างของนักฆ่าตระกูลฟีลมัส เขารู้สึกคันส้นมาทันที



       \" ก็ได้เว้ย \" เฟรินตอบอย่างไว้ตัว แล้วเดิน(ย่อง)เข้าไปในห้อง  แล้วตรงไปยังตู้เสื้อผ้าของคาโล ซึ่งเจ้าตัวเอาไว้เก็บไม้คทา



       \" อะไรกันนายหญิง เล่นซนอีกแล้วนะคะ \" ผีสาวคู่กัดออกมาทั้งที่ไม่ได้รับเชิญ



       \" เอาเหอะ เป็นผลดีกับนายเธอ แล้วจะไปด่าอะไร ไปข้างนอกได้ไหม เดี๋ยวไอ้คาโลมันตื่น \" เฟรินกระซิบกระซาบ ผีสาวได้แต่มองอย่างตำหนิ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา



       แล้วเฟรินก็เดินออกมาจากห้อง พร้อมกับผีสาวที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ (ช่ายสิ มีนายเป็นอย่างนั้นจะให้ทำไง : P)



       \" ได้มาไหม \" คิลถามหลังจากเฟรินเดินออกมาจากห้อง แล้วทำหน้ายุ่งยากใจ



       \" ได้สิ แต่ว่าแถมมาอีกตัวนึงด้วย \" เฟรินพูดพร้อมชี้ไปทางผีสาว



       \" เอ...นายก็เรียกได้แล้วนี่ ทำไมต้องให้ฉันเรียกด้วย \" นักฆ่าที่อยากตายก่อนวัยอันควรถาม เฟรินส่ายหัวก่อนตอบว่า



       \" ไม่ได้เรียก แต่มาเอง \"



       \" แล้วนายหญิงจะเอาคทาของนายท่านมาทำไมคะ \" ผีสาวถาม (ทำไมไม่เอาทำซากเลยล่ะ : P)



       \" จะเอามาเพื่อหาทางรักษาตาของหมอนั่น \" นักฆ่าแห่งตระกูลฟีลมัสตอบ



       \" แล้ว...คทานี่จะรักษาได้อย่างไรล่ะคะ \" ผีสาวยังคงเจ้าปัญหา



       \" อ้าว ก็ลุงหมอที่อยู่กับเธอไง \" เฟรินตอบ ด้วยเสียงรำคาญเล็กน้อย



       (ตั้งแต่นี้ไป ถ้าใครอยากเจอหนูพีก็ไปดูที่เรื่องยำมั่วนะคะ มันไม่แต่งเรื่องนี้แล้วอ่ะ ไอเลว) (มันหรอกด่านู๋ : P)



       \" ท่านโอเดลน่ะหรือคะ \" ผีสาวลดเสียงลงเล็กน้อย



       \" วิญญาณของท่านโอเดลไปเกิดใหม่ตั้งนานแล้ว นายหญิงไม่รู้หรือเจ้าคะ \"



       \" เกิดใหม่ \" คิลทวนคำสีหน้าเครียด \" หมายความว่าไง \" เด็กหนุ่มปรือนัยน์ตาลง



       \" ฮิฮิฮิ ล้อเล่นเจ้าค่ะ \"



       \" ต่อให้เธอตายไปแล้ว ก็ไม่ได้หมายความฉันจะทำให้เธอไปเกิดใหม่อีกรอบไม่ได้นะ \" เสียงเครียดจริงจังของสองคนที่กำลังรุมหนึ่งผีทำให้ผีสาวยกมือยอมแพ้ก่อนขยายความเพิ่ม



       \" ท่านหมอกำลังคุยกับนายท่านอยู่เจ้าค่ะ \"



       \" ลุงหมอกำลังคุยกับหมอนั่น?? \"



       \" เจ้าคะ ว่าแต่ว่านายท่านตาบอดจริงๆ เหรอเจ้าคะ \"



       \" ใช่..ฉันถึงพยายามช่วยให้มันหายอยู่นี่ไง สงสารมันว่ะ ถึงมันจะเย็นชาได้ขนาดนั้น มาดก็ยังไม่หลุด แต่ว่าในใจมันลึกๆ ก็คงจะเจ็บปวดมากเหมือนกัน \" เฟรินพูดออกมาเบาๆ .. ขณะที่คิลกับผีสาวทำตาโตเป็นไข่นกกระจอกเทศ และนัยน์ตาสีเขียวของคนที่แอบฟังอยู่ก็ฉายแววอาดูรพร่างพรายขึ้นก่อนจะเดินลับตาไป



        \" นายว่าไงนะ พูดอีกทีซิ \" คิลถามเสียงสูง



        \" ฉันบอกว่าสงสารมัน... อุ๊บ! \" ดูเหมือนว่ามันพึ่งจะรู้ตัวว่าเมื่อกี๊พูดอะไรออกไปจนหน้าขึ้นสีแดงก่ำไปหมดทำให้คิลแอบหัวเราะในใจ ถ้าไอคาโลมันได้เห็นก็คงดี.......



        ถ้ามันได้เห็น



        มันจะได้เห็นอีกรึเปล่า



        มันจะหายได้อย่างไร



        ถ้ามันมองไม่เห็นตลอดไปจะทำอย่างไร



        \" แล้วจะทำไง ลุงหมอกำลังคุยกับหมอนั่น.. แล้ว.. \" เฟรินเปลี่ยนเรื่อง



        ไม่ทันขาดคำ ลุงหมอก็ลอยออกมาจากห้อง



        \" ลุงหมอ \" ร่างบางถลาเข้าไปส่งเสียงเรียกก่อน ก่อนจะตามด้วยเพื่อนซี้ทายาทนักฆ่าจากซาเรส



        \" อาการ.. ของ แฮ่ก หมอนั่น จะ.. แฮ่ก รักษายังไง \" คำถามที่ส่งมาจากหัวขโมยยอดยุ่งแห่งบารามอสฟังดูไม่เหมือนเป็นเจ้าหัวขโมยคนเก่า ที่เป็นห่วง \'เพื่อน\' มากจนเกินเหตุ นัยน์ตาของหมอเทวดาโอเดลเบือนมาสบฉายแววอาดูรอย่างปิดไม่มิดทำให้เสียวหัวใจวูบ



        \" ไม่.. ไม่มีทางรักษา อีกไม่เกิน 6 เดือนก็...ต้องตาย ไม่มีทางเลือก \" คำตอบที่ทำให้เจ็บปวดเข้าไปถึงหัวใจยิ่งกว่ามีเข็มพันเล่มตอกเข้าไป น้ำตาไหลซึมจากเจ้าคนที่เข้มแข็งมาตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่มีทางรักษา.. ไม่มีทางรักษา.. คำพูดนั้นยิ่งตอกย้ำจนต้องเค้นเสียงพร่าออกมา



        \" แล้วลุงบอกหมอนั่นว่าไง.. เป็นเพราะฉันใช่ไหมที่ฉุดรั้งมันเอาไว้ไม่ให้มันไปรักษาที่คาโนวาล.. เป็นเพราะฉันอีกแล้วใช่ไหมที่ทำให้มันต้องเจ็บ เพราะฉัน.... \" หางเสียงสั่นสะท้านอย่างเจ็บปวด



        \" ก็บอกเหมือนที่บอกกับพวกเธอ.. เพราะว่าข้าเคยรักษาตาของเขามาครั้งหนึ่งแล้ว ไม่อาจรักษาซ้ำได้อีก.. ไม่เกี่ยวกับนายหญิงหรอก ต่อให้เทวดามาเองก็คงรักษาไม่ได้ \"



        \" แกหมายความว่าไง แกต้องรู้สิ มันต้องมีทางสิ \" คำจากนักฆ่าแห่งซาเรสฟังดูเหมือนจะปลุกให้ตื่นจากฝันร้าย ถ้าเพียงแต่มันเป็นเพียงความฝันตื่นหนึ่งคงจะดีไม่น้อย.. แต่ว่าขณะเดียวกัน คำพูดนั้นก็ยิ่งตอกย้ำว่ามันจบลงแล้ว ทุกสิ่งที่เคยวาดฝันเอาไว้.. จบแล้วจริงๆ ไม่เหลือแม้แต่ซากปรักหักพัง



        ..จบแล้วหรือ จบสิ้นแล้วใช่ไหม..



        .............มันจบลงแล้วหรือ



        .........



        คุยกันก่อน ยังไม่จบๆ



        เป็นไงทรมานใจดีเนอะ ฮ่าๆๆๆ หนูเอนี่ซาดิสม์จริงๆ ชอบทำร้ายจิตใจคนอ่าน อาโหะ ^ - ^ อ่านกันต่อไปด้วยนะ แต่ถ้ามีโพสต์เยอะๆ หนูเอได้มีกำลังใจเขียนต่อไปไง ถ้าไม่มีโพสต์หนูเอไม่มาอัพให้จบอย่างนี้จริงๆ ด้วยนะ ว้าววววว ทรมานใจดีจังเลยยยย



        ..........



        น้ำตา.. น้ำตาอีกแล้วหรือ



        น้ำตาที่คอยย้ำเตือนความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นในใจเฟริน เดอเบอร์โรว์



        หวาดกลัว สับสน งุนงงราวกับหลงอยู่ในความฝันที่ไม่มีวันตื่น เป็นเฉกเช่นเมื่อตอนที่เธอสวมเจ้าแหวนระยำนั่น



        ถ้ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน



        ความหวาดกลัวที่ไม่เคยรู้สึก



        เพราะหากคราใดที่เธอหวาดกลัว



        ยังมีใครบางคนคอยช่วยปกป้อง



        หากคราใดที่เธอสับสน



        ยังมีใครบางคนช่วยประคอง



        หากคราใดที่เธอเจ็บปวด



        ยังมีใครบางคนที่คอยปลอบโยน



        แต่ว่าบัดนี้ ใครคนนั้น แม้แต่ตัวเองมันยังช่วยไม่ได้ แล้วใครมันจะมาช่วยเธอได้



        คาโล.. ฉันเชื่อ



        ฉันเชื่อมั่นในตัวนายนะ



        เชื่อ...ว่านายต้องกลับมา คาโล



        นายต้องไม่ตาย



        นายจะตายไม่ได้



        นายจำไม่ได้รึไงว่านายเป็นหนี้ฉัน อย่างที่มีแต่ฉันเท่านั้นที่เอาชีวิตนายได้ คาโล วาเนบลี



        นายห้ามตายนะ (คิดเหมือนคนอ่านเลย -- _--^ ทำไมถึงมีแต่คนเป็นห่วงแกฮะ คาโล : A)



        กลับมาหาฉันเถอะ



        พลัน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนก็พลันหรุบลงซ่อนความอ่อนล้า สับสน และเจ็บปวดเอาไว้ทำให้ร่างบางสั่นสะท้าน



                คาโล!



                ..........



        ไม่จริง



        ไอนั่นจะตายไม่ได้



        มันจะตายมาร้อยครั้งพันหนมันก็ยังรอด หลายครั้งที่เขาคิดว่ามันต้องตายแน่แล้ว



        แต่มันก็ยังไม่ตาย



        แต่ครั้งนี้มันเหมือนกัน ความคิดที่ทำให้เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงหัวใจปวดร้าว



        แล้วเขาก็ต้องนั่งเฉยๆ ดูมันตายช้าๆ อย่างทรมานงั้นเหรอ



        ไม่ ไม่มีทาง



        ฉันจะต้องช่วยนายให้ได้



                คาโล!



                .........



        แกทำให้เฟรินเจ็บปวดมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว บ้าเอ๊ยยย นัยน์ตาสีเขียวของขอทานทอแสงวูบก่อนจะอ่อนลง



        ทำไมเฟรินต้องรักนายด้วย



        นายมันมีดีตรงไหน คาโล วาเนบลี



        แต่ถ้ามันจะทำให้เฟรินเสียใจมากกว่านี้



        นายก็ตายไม่ได้ ตายไม่ได้ เข้าใจไหม คาโล คาโล วาเนบลี เดอะ ปรินซ์ ออฟ คาโนวาล



                คาโล!



        [ป.ล. จากหนูเอ ดีค่ะ > < วันนี้มาอัพต่ออ่ะค่ะ แต่ว่ามีภาพๆ นึงที่อยากให้กทุกคนดู แบบว่า โดนใจหนูเอมากมายยยยเลยค่ะ เป็นภาพตอนที่เฟรินตาย เอาล่ะค่ะ บัดนี้ หนูเอเปลี่ยนใจแล้ว ให้คาโล รอดชีวิต แต่ต้องเอาชีวิตเฟรินมาแทน กร๊าก ล้อเล่นค่ะ แต่ไม่งั้นคาโลก้อม่ะมีทางหายนะ เลือกเอา ว่าจะให้คาโลจมอยู่กับความทรงจำในอดีตตลอดชีวิตดี คาโลตายดี หรือว่าตายทั้งคู่ดี ^ ^ ทรมานคนอ่านอีกละเน้ออออออ อ่ะ เดี๋ยวหนูเอไปอัพละ เอายูอาร์แอลมาลงก่อง ขอให้ทุกๆ คนไปดูด้วยนะคะ



http://g1.buildboard.com/viewtopic.php?id=327&topic=7965&fx=2&forum=2084&9 ภาพที่เฟรินตายค่ะ T ^ T ดูแล้วสะเทือนใจมากๆ เลยค่ะ ทุกคนไปดูนะค้า~~~ > o <]



                .........



        แสงแดดจะส่องลอดมาในห้องหรือไม่นั้น



        เขาไม่รับรู้



        หิมะจะตกหรือไม่นั้น เขาก็ไม่รับรู้เช่นกัน        



        รับรู้เพียงว่า..



        เขาอาจจะไม่ได้เห็นสิ่งเหล่านั้นอีก



        แต่ไม่สำคัญเท่ากับว่า..



        เขาอาจจะไม่ได้เห็นเธอคนนั้นอีก



        หรือเขากำลังทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน



        นัยน์ตาสีฟ้าหรุบลงอย่างเจ็บปวด..ตั้งแต่เราพบเธอคนนั้น เรา..ก็เปลี่ยนแปลงไปมากขนาดไหนกันนะ



        เสียงพูดคุยดังใกล้เข้ามาก่อนเสียงประตูเปิด เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยที่เงียบลง



        ราวกับรับรู้ถึงบรรยากาศที่ชวนอึดอัดในห้อง



        เฟรินกำลังร้องให้



        อย่างเงียบๆ.. เสียงหอบหายใจหนักๆ เท่านั้นที่บ่งว่าเธอกำลังยืนอยู่ในห้อง



        \" ฉัน.. ฉันจะ ฮึก ไม่ ไม่ปล่อยให้...นาย.....ตายแน่ คาโล \" ถ้อยคำที่เค้นออกมาจากลำคำที่แห้งผากใต้ม่านน้ำตาของสาวน้อยที่บัดนี้เริ่มทำตัวเหมือนสาวน้อยมากขึ้นทุกทีๆ



        \" เราจะไปด้วยกันนะคาโล เข้าใจมั๊ย ฉัน..... ฉันน่ะนะ.... \"



        \" ฉันจะไม่ปล่อยให้นายตายแน่ \"



        \" เราจะขึ้นเหนือ เราจะไปด้วยกัน ฉันจะไม่ปล่อยให้นายตาย เข้าใจไหมคาโล วาเนบลี \" คำสุดท้ายที่ฟังดูแสนมุ่งมั่นทว่าไม่อาจเรียกอะไรมาได้นอกจากความสมเพช สงสารของเจ้าชายน้ำแข็งที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง สมเพชตัวเองที่ปลอบโยนเธอไม่ได้แม้แต่คำเดียว สงสารเธอที่ต้องมาลำบากกับเขาด้วย



                ..ทำไม..



                ..ถ้ามีเพียงเราที่ต้องเจ็บปวด..



                ..ถ้ามีเพียงเราที่ต้องลำบาก..



        ทักทาย: หนูพีโผล่มาค่ะ (มาทำซากอะไร -*- ) คิดว่าเอ่อ...ที่โรงเรียนเถียงกันไปแล้วยกนึงว่าจะเป็นไงต่อ ==\" หนูเอท่านก็บอกจะให้คาโลตาย( T^T) แล้วให้โรเปงพระเอกแทน...หนูเคกับข้าพเจ้าคัดค้านทันที ตอนนี้เป็นตอนที่ยืด....ยาว.....ข้าพเจ้าเลยอยากเปลี่ยนชื่อตอนเป็น \'ตอนที่ไร้ที่สิ้นสุดและจุดหมาย \' อ่า....เพราะมันไม่จบซักที เรื่องที่ข้าพเจ้ารับผิดชอบก็อัพเอาอัพเอา (ในต้นฉบับ) ไปก่อนนะท่าน



       ป.ล. ..... ขอให้คาโลจงคุ้มครองท่าน โชคดีทุกคน ^^



        โต้เถียง : หนูพีใส่ร้ายหนูเออ่ะ หนูเอพูดเล่น คาโลยังต้องอยู่ทรมานทรกรรมอีกนานเจ้าคะ โร นายเป็นพระรองไปก่อนนะ (หัวเราะ) เดี๋ยวโรก็จะไปแล้วค่ะ น่าจะบทหน้านี่แหละ หนูเอมาเปลี่ยนรูปแบบบทอยู่  บทนี้ชื่อ โลกที่มืดมน บทหน้าชื่อเพราะมากๆๆ หนูเอได้ความคิดมะเช้านี้เอง ชื่อบทต่อไปจะชื่อ บทที่ 2 กลิ่นอายของหิมะและเรื่องเล่าของน้ำตา เหอๆ โปรโมตเรื่องสุดๆ อย่าพึ่งทิ้งไปกลางคันนะ ติดตามต่อไปน่ออ