ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 โลกที่มืดมน [ตอน การมาเยือนของคิงบาโร วาเนบลี (100%)]
หนูเออีกแล้วเจ้าค่ะ หนูเคอู้อ่า > o < หวังว่ายังไม่เบื่อหน้ากันก่อนนะเจ้าคะ ข้าน้อย หนูเอ ขอบคุณผู้อ่านทุกคนเจ้าค่า
งะแงเคอัพนาเอแย่งอัพเดียวโดนแน่โมโหแล้วนา
.......
ยังมืดอยู่หรือ..
กี่โมงแล้ว..
พลันหัวใจก็ตกวูบเมื่อได้ยินเสียงแว่วขับขานบทเพลงจากเหล่าวิหคนอกหน้าต่าง..
เช้าแล้วหรือ
ความรู้สึกไร้สิ้นหนทางที่คุ้นเคย ความมืดมิดที่คุ้นเคย
สัมผัสได้ถึงไออุ่นของร่างบางๆ ในอ้อมแขน
อย่างน้อยเขาก็ยังมีเธอ
ไม่ได้อยู่คนเดียว.. ไม่โดดเดี่ยวเหมือนเช่นเคย
เขาเป็นอะไร
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
ท่านพ่อ.. ความคิดที่ทำให้หัวใจปวดแปลบก่อนที่จะประคองร่างบางขึ้นนั่งก่อนที่จะลุกตาม
ทำไม.. มันควรจะหายแล้ว
พลันสติก็ดับวูบ
.........
ท้องฟ้าแจ่มใส เขาพึ่งเคยรู้ว่าที่สวยที่สุดคือท้องฟ้าหลังจากที่นึกว่าจะไม่ได้มองเห็นมันอีกต่อไป
\" คาโล \" เสียงใสดังมาก่อนตัว ดูเหมือนเขาต้องกลับคำพูด สิ่งที่งดงามที่สุดในโลกก็คือเธอ
ในสายตาของใครๆ เธออาจจะเป็นแค่คนธรรมดา สวยก็เท่านั้น ยุ่งก็เท่านั้น เก่งก็ไม่เก่งแถมยังปากตำแยอย่างน่าจับมาสั่งสอนเสียให้เข็ด แต่ในสายตาของเขา เธอคือคนที่พิเศษที่สุดอย่างที่ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้ แต่คำพูดต่อมาของเจ้าหล่อนฉุดหัวใจให้ตกวูบ
\" ฉันเกลียดนาย เข้าใจไหม คาโล วาเนบลี เกลียดนาย เกลียดๆๆ เกลียดมากที่สุด \"
\" ... \" คำพูดที่ทำให้นิ่งอึ้งไป ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เจ้าหล่อนโกรธมาอีก
\" ฉันไม่เคยรักนาย เข้าใจไหม \"
.........
\" คาโล \" เสียงร้อนรนจากสาวน้อยที่ไม่ค่อยมีมาให้ได้ยินบ่อยนัก
\" แกเป็นอะไรวะ ตื่นๆ ลุกขึ้นมา ลืมตาเซ่ มองฉันสิ คาโล \"
\" หืม? \" ความรู้สึกปวดแปลบในหัวทำให้เจ้าชายแห่งคาโนวาลตื่นขึ้นจากความฝันอันกระสับกระส่าย สิ่งที่เห็นยังเป็นเพียงความมืดมิดที่ไร้กาลเวลา
\" เฟริน \" ถ้อยคำแผ่วเบาราวกับจะยื้อยุดคนตรงหน้าไว้ \" บอกสิว่านายพูดไม่จริง บอกมาสิ \" คำเบาหวิวอย่างที่เจ้าชายไม่เคยมาดหลุดขนาดนี้มาก่อน แต่ในขณะนี้ความอ่อนแอที่จะแสดงให้ใครเห็นไม่ได้ ความพ่ายแพ้ที่จะมีไม่ได้ มิตรภาพที่จะมีไม่ได้ ความรักที่จะมีไม่ได้บัดนี้กลับแสดงออกมาให้คนตรงหน้าเห็นจนหมดสิ้น
\"นายพูดว่าอะไรนะ\" คนตรงหน้าพูดอย่างงวยงงแล้วจ้องตาอย่างสงสัย (<------ ประโยคนี้ของเคค่ะ ที่เหลือของหนูเอ : A)
\" เปล่า \" ท่าทีอันแสนเย็นชาห่างเหินกลับมาเป็นเหมือนเดิมทำให้เฟรินถอนใจก่อนยื่นถ้วยยาส่งให้
\" เอ้า ยา กินให้หมดนะ วันนี้ก็ไม่ต้องไปเรียนเดี๋ยวให้ไอคิลมันจดเล็คเชอร์ให้ \" คำสั่งเสร็จสรรพทำให้แอบยิ้ม ถ้วยยาร้อนจัดยกขึ้นแตะริมฝีปาก.. จะมองเห็นหรือไม่ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป.. ขอเพียงมีเธออยู่เคียงข้าง.. แค่นั่นก็เพียงพอแล้ว
\" งั้นคาโล ถ้านายหายแล้วฉันไปทานข้าวก่อนนะ \" เฟรินพูดจบก็เดินออกไป คาโลรู้สึกว่า....ตอนนี้โดดเดี่ยวอีกครั้ง
........[พีจางออกโรงค่า + เอจังและเคจัง]
ปัง ร่างกำยำเข้ามาในห้อง เขามองไปรอบๆ เห็นพระโอรสของตนเองนอนอยู่.....
\" ตาเป็นอะไร \" ถ้อยคำนำเสียงที่คุ้นเคยทำให้หัวใจปั่นป่วน...หัวใจส่งเสียงร่ำร้องออกมาอย่างเจ็บปวด..ท่านพ่อ ท่านเคยมองลูกแบบที่พ่อคนหนึ่งมองลูกบ้างไหม....ท่านเคยรักข้าบ้างไหม
\" เป็นตั้งแต่แม่อไหร่ \" หางเสียงของจอมกษัตริย์นักรบแห่งคาโนวาลอ่อนลงนิด เหนื่อยเหลือเกิน..คาโล..ยังไงเจ้าก็ดป็นลูกข้าอยู่เสมอตอนนี้....และตลอกไป....
___________________________________
\" นายว่าไหมว่าวันนี้เฟรินมันกินน้อยผิดปรกติ \" คำถามจากครี้ด ธันเดอร์ ทำให้คิลส่ายหน้า
\" ไอ้คาโลมันไม่สบาย \" คำตอบจากนักฆ่าแห่งซาเรสทำให้เกรทวอริเออร์เจ้าของนาม ครี้ด ธันเดอร์ ดีดนิ้วเปาะ
\" เพราะงั้นนางเอกถึงต้องดูแล \"
\" นายอย่าพูดให้เฟรินฟังเชียวละเดียวขอขาดไม่รู้ตัว
____________________________________
ทางด้านเฟริน
นี่เราจะรีบกินข้าวทำไมน่ะ
ทำไมเราต้องรีบขึ้นไปหาหมอนั่นด้วย ความคิดที่เรียกสีก่ำขึ้นบนดวงหน้า แม้เวลาที่คิดเท้าก็พาเดินขึ้นไปหยุดยืนหน้าห้อง... (ดูจิตสำนึกมัน) มือเรียวเลื่อนไปแตะยังลูกบิดสีเงินต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงกร้าวเล็ดลอดมาจากในห้อง
\" เป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ \" คิงบาโร..ความคิดที่ทำให้หัวใจกระตุกวูบ มาตั้งแต่เมื่อไหร่
\" ลูกต้องไปรักษาตาที่คาโนวาล ถ้าไม่อยากตาบอดแบบนี้ตลอดไป \" คำพูดต่อมาทำให้ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้น
\" ไม่ \" คำปฏิเสธแจ่มชัดอันแสนคุ้นเคยนั้นทำให้ทั้งดีใจและเสียใจไปพร้อมๆ กัน ดีใจที่มันยังอยู่กับเธอ เสียใจที่มันต้องตาบอดตลอดการ
\" พ่อจะรอฟังคำตอบ พรุ่งนี้! \" ถ้อยคำเฉียบขาดพร้อมกับประตูที่เปิดออกทำให้เธอหลบแทบไม่ทันก่อนที่ประตูจะปิดดังปังและเสียงฝีเท้าฉับๆ จะไกลห่างออกไป
มันตาบอด
ตั้งแต่เมื่อไหร่
ทำไมไม่บอกเธอแต่แรก
จะทำยังไงดี
น้ำตาไหลลงมาตามแก้มอย่างที่เจ้าตัวไม่สนใจจะปาดเช็ด เธอผลักประตูก้าวเข้าไปในห้องด้วยขาสั่นระริก
\" คาโล.. \" ถ้อยคำเบาโหวงปนเสียงสะอื้นฉุดเจ้าชายแห่งคาโนวาลจมสู่ห้วงแห่งความมืดมิดอีกขั้น
\" คาโล.. \" เสียงนั้นทำให้หัวใจของเจ้าชายสั่นไหว เสียงฝีเท้าของเจ้าหญิงวิ่งตัวปลิวออกไปจากห้องพร้อมกับเสียงสะอื้นและหยดน้ำตา
เพราะเรา
เพราะเราอีกแล้วใช่ไหมที่ทำให้เธอเสียใจ
เราทำให้เธอเสียใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว
แต่ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย
เฟริน ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก
บัดนี้ และตลอดไป
.....................
เฟรินเดินลงบันไดช้าๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งพิงบันไดอย่างอ่อนแรง
เพราะเรา
เพราะเราอีกแล้วใช่ไหมที่ทำให้หมอนั่นต้องเจ็บตัว
กี่ครั้งแล้วที่หมอนั่นยอมเจ็บตัวเพื่อเรา
เราจะต้องรักษาหมอนั่นให้ได้
คำประกาศลั่นในใจพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตา ทำให้หัวใจของใครบางคนที่แอบยืนมองอยู่ต้องสั่นไหว
เฟริน..
ใครบางคนที่มีนัยน์ตาสีเขียวที่บัดนี้มีแต่แววเศร้าสร้อย.. ต้องทำเป็นไม่รัก ไม่ให้เธอรู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน ทำไมเธอไม่เคยหันมามองฉันบ้างเลย โปรดจงรู้ว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้.. เฟริน เมื่อไหร่ที่เธอเสียใจ โปรดจงรู้ว่าเธอยังมีฉันอยู่เสมอ..
...........
เช้าวันรุ่งขึ้น
\" หม่อมฉันจะไปปรักษาตาที่คาโนวาล \" น้ำเสียงเรียบเด็ดขาดของลูกชายทำให้บาโร วาเนบลีประหลาดใจแต่ก็พึงพอใจ
\" เก็บของ เราจะออกเดินทางตอนเที่ยงวันนี้ \"
...........
\" วันนี้ไอ้คาโลมันหายหัวไปไหนของมัน \" ถ้อยคำพร้อมคิ้วเรียวขมวดมุ่นขณะที่กำลังนั่งกินข้าวเที่ยงอย่างใจลอย
ตึงๆๆ
เพื่อนซี้ตาสีม่วงโผล่เข้ามาในห้อง
\" ไอเฟรินแกจะเห็นแก่กินมาไปแล้วนะ ไอคาโลมันจะไปแล้ว กะใจแกไม่คิดจะไปดูมันบ้างเรอะ \"
\" ไปแล้ว!! \" คำตะโกนพร้อมกับร่างที่เผ่นแผลวออกจากห้องทำให้คิลขมวดคิ้วงงๆ
\" ไม่มีใครบอกไอ้เฟรินมันเลยรึไง \"
...........
ใจร้ายนัก จะลาสักคำก็ไม่มี ถ้อยคำที่เคว้งคว้างอยู่ในหัวของเจ้าชายแห่งคาโนวาลที่นั่งอยู่บนรถม้า
เฟลิโอน่า เกรเดเวล
...........
คาโล วาเนบลี
ใจดำที่สุด จะไปก็ไม่มีบอกสักคำ จะทิ้งเธอไปเฉยแบบๆ นั้นได้ไง ไม่มีทางยอมเด็ดขาด
............
ไปแล้ว
หัวใจว่างโหวงเหวงเมื่อเห็นท้ายรถม้าลิบไกล
ไม่มีอีกแล้ว.. คนที่คอยปกป้อง
ไม่มีอีกแล้ว.. คนที่คอยห่วงใย
ไม่มีอีกแล้ว.. คนที่เธอรักแสนรักนักหนา
ไม่มีอีกแล้ว..
ไม่มีอีกแล้วหรือ..
มันจะจบลงแบบนี้น่ะเหรอ
ความรัก..ของเธอกะมัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น