คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2(85%)
เอาล่ะ... กลับมาที่… โรงเรียนพระราชาดีกว่า
วันที่อีกสองโรงเรียนจะมา…
ฝ่ายต้อนรับ คาโลคุงคุม
"พร้อมแล้วใช่ไหม…" คาโลถามเสียงเข้ม กวาดสายตาดุๆไปทั่ว พวกสาวๆเจอก็กรี๊ด = = แต่พอพวกรุ่นน้องเจอเป็นหงอเลย สาธุ
"ฮะพี่คาโล…." รุ่นน้องที่เป็นหัวหน้าชั้นปีปีสองบอก
"ดีแล้ว…." แล้วคาโลก็เดินจากไป
ฝ่ายการแสดง… หลังเวที
"เรนอน ฉันขอถามครั้งสุดท้ายว่าทำไมต้องเป็นเรื่องนี้ด้วย" เฟรินคราง เมื่อถูกจับให้แต่งตัวเป็นเจ้าหญิง ทั้งๆที่อยากแสดงบทขโมยด้วยซ้ำ อีกอย่างที่ไม่อยากเป็นเจ้าหญิงคือ…. คนที่เป็นเจ้าชายคือแขกรับเชิญกิตติมศักดิ์ เจ้าชายคาโล วาเนบลีนั่นเอง
"ก็มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วนี่คะ ทุกคนก็เห็นด้วยแล้ว บทก็ไม่ต้องเขียนมาก เพราะมันเป็นเรื่องจริง ตัวแสดงก็ครบหมดแล้ว…" เรนอนมีเหตุผลจริงๆ เจ้าหญิงคนงามหันมาแต่งตัวให้เฟรินต่อ เรนอนไม่ต้องแสดงอะไรเลย แค่… พากย์เสียงเฟรินเท่านั้น
ตอนนี้…. ทุกฝ่ายกำลังเตรียมการ ทั้งสองโรงเรียนมาถึงอย่างไม่เป็นทางการตั้งนานแล้ว ตอนนี้กำลังเตรียมตัวเพื่อการแสดงเปิดตัว
"เอ่อ… มีกิ๊บสีดำไหมจ๊ะ" เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่เครื่องแบบนักเรียนต่างจากโรงเรียนพระราชาเอดินเบอร์กเดินเข้ามาถาม พลางมองรอบๆไปด้วย
"เอ่อ…. มีค่ะ นี่ค่ะ" เรนอนยื่นกิ๊บให้
"ขอบคุณมากนะ เธอชื่ออะไรน่ะ ฉันชื่อมอรีล มารีลนะจ๊ะ เรียนอยู่ที่โรงเรียนเซวีน่าเธอล่ะ"
"ชื่อเรนอนค่ะ เรนอน ธีน็อท เดอะ พรินเซส ออฟ คาโนวาลค่ะ ส่วนคนนี้ชื่อเฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ พรินเซส ออฟ เดมอสแอนด์บารามอสค่ะ" เรนอนตอบด้วยรอยยิ้ม
"เรียกเฟรินนะ" เฟรินขัดขึ้นมา มอรีลมองสองสาวตรงหน้ายิ้มๆ คนผมสีน้ำตาลที่ชื่อเฟรินนั่นดูนิสัยคล้ายๆเฟมีลเลย ส่วนเรนอนนี่ท่าทางเรียบร้อย แต่ว่าไงนะ ทั้งสองคนเป็นเจ้าหญิงงั้นเหรอ… ดูท่าจะไม่ธรรมดาซะแล้วสิที่นี่
ผ่านไปซัก 10 นาที เฟรินซึ่งแต่งตัวเสร็จแล้วดูกระจก ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหา เหมือนเดิม…
"เธอมี… ยางรัดผมไหมเนี่ย" ยัยแอมเบอร์นั่นเองที่เข้ามา และเธอกำลังอารมณ์เสียสุดๆ เพราะไม่ได้รับเลือกให้เป็นนางเอกคู่กับเจมิไน แต่เอลไลย่าได้ไปแทน
"มีไหมเหรอ…" เฟรินทวน "เดี๋ยวนะ อ๋อๆ เจอแล้วล่ะ" เฟรินค้นของให้แอมเบอร์ เพราะตอนนี้เรนอนไปถามฝ่ายพิธีการว่าจะให้แสดงตอนไหน ยังไง
"สวยดีนี่ ชื่ออะไรน่ะเธอ" แอมเบอร์เอ่ยชมอย่างอิจฉานิดๆ
"เฟริน เดเบอโรว์ เดอะ ทีฟ ออฟ บารามอส เธอล่ะ"
"แอมเบอร์ เดอะทีฟเหรอ… ทำไมเธอดูไม่เหมือนขโมยเลยล่ะ"
"อีกฉายาของฉันคือ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ พรินเซส ออฟ เดมอสแอนด์บารามอสน่ะ"
"เจ้าหญิง!!!!! โห ไปก่อนนะ ขอบใจมาก" แล้วแอมเบอร์ก็คิดว่าต้องตีสนิทกับเจ้าตัวยุ่งให้ได้ คิดผิดซะแล้ว… แอมเบอร์เอ๋ย
"คุณเฟรินคะ สรุปว่าเซวีน่าแสดงก่อน แล้วก็ S.O.S ต่อมาก็เราค่ะ"
"อืม… จะเริ่มแล้วใช่ไหม ออกไปดูกันเถอะเรนอน" เฟรินชวนเสียงใส แต่เจ้าหญิงผู้เรียบร้อยน่ารักกลับเอ่ยเสียงเข้ม
"คุณเฟรินห้ามใครเห็นตัวค่ะ เดี๋ยวต้องไปหลังเวทีแล้วนี่คะ ยังไงก็ได้เจออยู่ดี"เจ้าตัวดีเริ่มหน้ามุ่ยเพราะไม่ได้อย่างใจ แต่ความที่อยากเจอเพื่อนใหม่ก็เลยไม่เป็นไร สองสาวเดินไปทางห้องของนักแสดงชาย ซึ่งคาโลกำลังแต่งตัวอยู่
ก๊อกๆๆๆ เรนอนเคาะประตูห้องผู้ชาย เฟรินใจเต้นแปลกๆ เมื่อนึกได้ว่า…. ละครที่ต้องเล่นนี่คือชีวิตจริงของเธอ และคาโล
"เสร็จแล้วๆ เฟรินมาด้วยหรือเปล่าเรนอน" คิลซึ่งมาเป็นผู้ช่วยชั่วคราวเอ่ยถาม เมื่อเห็นเรนอนที่หน้าห้อง เรนอนขยับเพื่อให้คิลเห็นเฟรินที่กำลังทำหน้าเบื่อๆ
"โอเค งั้นไปกันเลยละกัน ต้องไปรอที่หลังเวทีใช่ไหม" คิลชวน เฟรินเหลือบมองเจ้าชายแห่งคาโนวาลที่ต้องออกแสดงตั้งแต่ฉากต้นๆ เลยไม่ใส่ชุดเจ้าชายอย่างเขินๆ
หลังเวทีใหญ่ของโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก เต็มไปด้วยผู้คนจากหลากหลายโรงเรียน มากที่สุดก็คงจะเป็นโรงเรียนพระราชา ที่มีปราสาทขุนนางคอยดูแลความเรียบร้อย และปราการปราชญ์ซ้อมบทพูด เฟริน คาโลและเหล่าป้อมอัศวินซึ่งมีหลากหลายชั้นปีเดินเข้ามาในหลังเวที เมื่อประตูปิดลงทุกคนในห้องก็หันมามองผู้ที่เข้ามาใหม่
หญิงสาวในชุดยาวกรอมเท้าสีขาวบริสุทธิ์ ดวงหน้าหวานซึ้งซึ่งนัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่ฉายแววตื่นเต้น ริมฝีปากเต็มได้รูปถูกล้อมกรอบด้วยเส้นผมยาวถึงเอวสีน้ำตาลเป็นมัน ทำให้เธอสมกับเป็นเจ้าหญิงแห่งเดมอสมากขึ้นไปอีก <ถ้าไม่เปิดปากพูดนะ> ข้างกายเธอนั้น…
ชายหนุ่มผมสีเงินสว่างระต้นคอในชุดลำลอง แต่ก็สะท้อนเลือดขัตติยะอย่างชัดเจน ช่วยเสริมสง่าราศีที่มีเยอะอยู่แล้วให้เพิ่มขึ้นอีก นัยน์ตาสีฟ้าสวยที่ปกติเย็นชา หากแต่ช่วงเวลานี้มันกลับเหลือบมองเจ้าหญิงคนข้างๆอย่างเป็นห่วง คนที่จำชื่อทั้งคู่ได้คนแรกคือ… แอมเบอร์
"เอลไลย่า เมอลินด้า จูปิไตดูสิ เจ้าหญิงที่ฉันเล่าให้ฟังไง สวยมากเลยเนอะ" เพื่อนๆของเธอหยักหน้าอย่างเบื่อหน่าย แต่เสียงของแอมเบอร์ก็ทำให้มอรีลจำเฟรินได้ แล้วเดินเข้ามาหา
"เฟรินจ๊ะ นี่เฟมีลล่า ไดเอนแพนไทร์ ส่วนนี่ก็…รีเนลล่า แล้วก็เซเลน่า ไฮน์จ๊ะ" มอรีลแนะนำ ก่อนจะหันไปหาเพื่อน "นี่ไงเฟรินที่ฉันเล่าให้ฟังน่ะ" นักเรียนจากเซวีน่ามองเพื่อนใหม่อย่างตะลึึงเล็กน้อย
"แหะๆ ไม่ต้องจ้องก็ได้มั้ง ขอให้พวกเธอได้อยู่ป้อมอัศวินนะ…" แอมเบอร์ไม่อยากน้อยหน้า เดินมาแนะนำตัวมั่ง
"เฟลิโอน่าจ๋า~~~!!! นี่เพื่อนของฉันนะ ชื่อเอลไลย่า เอิร์ธทิเนส เมอลินดา้ แล้วก็ไอ้ตุ๊กแกเคเค เอ้ย เคอัส เฟลมไมล์ เจมิไน แอชเชอร์ จูปิไต แล้วก็นาธานนะ ส่วนนู่นน่ะ นู่น" เจ๊เค้าก็ชี้ไปที่อาจารย์ประจำกลุ่ม "นั่นครูฮานน์ แล้วก็เจไน แอชเชอร์พี่ชายของเจมิไนน่ะ"
พวกเฟมีลมองแอมเบอร์แบบมองเมล่า เพราะลักษณะมันเหมือนจริงๆ กำลังสงสัยสิว่าเมล่าไปไหน ก็จะไปไหนได้ ไปหาคาโลสิ
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเมล่าค่ะ ส่วนนี่เพื่อนฉันชื่อโรเรีย ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรเหรอคะ" คาโลมองแบบว่า 'อีนี่โผล่หน้ามาเสือกอะไร'
"คาโล วาเนบลี เดอะ พรินซ์ ออฟ คาโนวาล" คาโลตอบอย่างไร้เยื่อใย ทำให้ยัยเมล่าหน้าเสียไปทันที
"เซวีน่าเริ่มได้แล้วนะ มาได้แล้วจ๊ะ" หัวหน้าชั้นปีปีสามของปราการปราชญ์ประกาศ เฟมีลหันไปทันที
"ไปนะเฟริน คอยดูด้วยล่ะ" แล้วคนของเซวีน่าทั้งหมดก็ออกไป เหลือก็เพียง…ไคน์ เซอร์รัส
ละครที่ประสบความสำเร็จมาแล้วหลายครั้งก็ประสบความสำเร็จอีกครั้งอยู่ดี ตอนจบมีการแนะนำตัวต่อสาธารณะชนปีอื่นที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการแสดง พวกข้างหลังก็ออกมาข้างหน้าทั้งหมด และจะมีการประกาศที่พักด้วย!
"เฟมีลล่า ไดเอนแพนไทร์ค่ะ เรียกเฟมีลดีกว่านะคะ" ละลายใจผู้ชาย
"มอรีล มารีลค่ะ"
"รีเนลล่า เฟรนคอฟค่ะ"
"เซเลน่า ไฮน์ค่ะ" ละลายใจผู้ชายอีกครั้ง
"ลอรีน มาเจสก้าค่ะ"
"ลีโอ ฟรานเชสก้าครับ" ละลายใจผู้หญิงมั่ง
"ไมล์เอล เดอ คูลนิ่งฮะ"
"ชาลีครับ"
"โทนี่ครับ"
"เซอร์รัส เอนเซลครับ" ละลายใจผู้หญิงอีกครั้ง
"ไคน์ฮะ"
"อัคคา สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ประจำตัวเฟมีลครับ" ตัวนี้… ทางเซวีน่าได้ให้มาในร่างคนเพราะว่ามาในฐานะอาจารย์ประจำกลุ่ม
"เมล่าค่ะ" ละลายใจผู้ชาย
"โรเลียค่ะ"
"เฟรล่า ไดเอนแพนไทร์ค่ะ ^ ^" จบด้วยป้าเฟที่ไม่น่าจะมาอีกคน
"เอาล่ะ… เฟมีลล่า ไดเอนแพนไทร์ ป้อมอัศวิน มอรีล มารีล ปราการปราชญ์ รีเนลล่า ป้อมอัศวิน เซเลน่า ไฮน์ ป้อมอัศวิน ลอริน มาเจสก้า ปราการปราชญ์ ลีโอ ฟรานเชสก้า ป้อมอัศวิน ไมล์เอล เดอ คูลนิ่ง ป้อมอัศวิน ชาลี ป้อมอัศวิน โทนี่ ป้อมอัศวิน เซอร์รัส เอนเซล ป้อมอัศวิน ไคน์ ป้อมอัศวิน วิหคไฟอัคคา สัตว์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเตโชปักษี ป้อมอัศวิน เมล่า ปราสาทขุนนาง โรเลีย ปราสาทขุนนาง เฟรล่า ไดเอนแพนไทร์ ปราการปราชญ์" สิ้นคำพูดของมหาปราชญ์ทั้งเสียงเฮและการกระโดดกอดกันของเฟมีลและมอรีลที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
"ยินดีต้อนรับนะ" โรเวนทำหน้าที่ได้ดีมาก ยิ้มอบอุ่นชวนเชิญให้ผู้มาใหม่เข้าไปในนั่งในส่วนของป้อมอัศวินได้อย่างดี ทางด้านปราการปราชญ์กับปราสาทขุนนางก็เหมือนกัน แต่ป้อมอัศวินมี…
"ลอ…รี่ดูสิ เด็กใหม่น่ารักจังเลยเนอะ ^ ^"คำชม รอยยิ้มละไม และคมมีดปรากฏตัวต้อนรับเด็กเซวีน่าทันที
"ต่อไปขอเชิญโรงเรียน S.O.S"
หลังเวที…
"ไปกันได้แล้ว~~!!"
"เปลี่ยนบทได้ไหมเมอลินด้า TT^TT" เอลไลย่ากำลังจะตายเอา เพราะพวกเธอได้เล่นละครเรื่อง…. ซินเดอเรลล่า และเธอเป็นนางเอกคู่กับเจมิไน
"ไม่ได้แล้วเอลไลย่าจ๊ะ ออกไปได้แล้ว" แล้วเอลไลย่าก็เผชิญกับชะตากรรมไป บทมีดังนี้…
นางซิน – เอลไลย่า = =
เจ้าชาย – เจมิไน
แม่เลี้ยงใจร้าย – แอมเบอร์
พี่สาวใจร้าย – เมอลินด้า ไม่เข้าเล้ย
คนขับรถ – นาธาน
ทหาร – เคอัส จูปิไต
การแสดงเป็นไปด้วยดี จนจบทั้งหมดออกมาแนะนำตัว
"เอลไลย่า เอิร์ธทิเนสจ้า~~~" ผู้ชายละลาย
"เมอลินด้าค่ะ"
"แอมเบอร์ค่ะ"
"เคอัส เฟลมไมล์ฮะ"
"เจมิไน แอชเชอร์ครับ" ผู้หญิงละลายเป็นแถว
"เจไน แอชเชอร์ครับ" หล่อทั้งพี่ทั้งน้อง = =
"จูปิไตฮะ"
"นาธานฮะ"
"ฮานน์ครับ" มาถึงการประกาศที่พักและที่เรียน
"เอลไลย่า เอิร์ธทิเนส ป้อมอัศวิน เมอลินด้า ปราการปราชญ์ แอมเบอร์ ปราสาทขุนนาง เจ้าชายเคอัส เฟลมไมล์ ป้อมอัศวิน เจมิไน แอชเชอร์ ป้อมอัศวิน ไจแอชเชอร์ ป้อมอัศวิน จูปิไต ปราการปราชญ์ นาธาร ป้อมอัศวิน ฮานน์ ป้อมอัศวิน เชิญเข้าเลย"
"เหลือโรงเรียนสุดท้าย….. โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก"
เรื่องเจ้าหญิงจอมซนกับเจ้าชายหิมะ ไม่บอกก็รู้ว่าเรื่องของใคร บทก็มี
เฟรินหัวขโมย – เรนิส <เปลี่ยนสีผม>
คาโล – คาโล
มาดัส – รุ่นน้องปีสองคนนึง
คิล – คิล
เรนอน – เรนอน
มาทิลด้า – มาทิลด้า
ขี้เกียจแล้วอ่ะ เอาเป็นว่าไ้ด้บทของตัวเองกันถ้วนหน้าละกัน ถึงคราวมหาปราชญ์ออกมากล่าวอะไรเล็กน้อย
"เอาล่ะ… ตอนนี้ทุกคนก็ได้ที่พัก และเพื่อนใหม่กันแล้ว ครึ่งปีหลังจะไปสองโรงเรียนที่เหลือแทน ครึ่งของครึ่งแรกไปเซวีน่า ส่วนครึ่งของครึ่งหลังไป S.O.Sนะ ใครอยากอยู่ที่ไหนย้ายได้เลย ไม่มีใครว่าอยู่แล้ว…. ตอนนี้ทุกคนกลับที่พักกันได้แล้ว"
พูดจบหัวหน้าป้อมของแต่ละที่ก็พากลับที่ของตัวเอง ภายในห้องประชุมป้อมอัศวิน โรเวนออกมาแนะนำตัว
"โรเวน ฮาเวิร์ด เดอะ พรินซ์ ออฟ เจมิไน เอาล่ะ มิสแรมเซิลอาจารย์ประจำป้อมน่ะ บอกว่าให้จัดห้องใหม่ให้หมด ของถูกขนเข้าเรียบร้อยแล้ว… ห้องแรก เฟมีลล่า เอลไลย่า เฟริน มาทิลด้า ห้องที่สอง รีเนล เซเลน่า เรนอน แองเจลีน่า ห้องที่สาม ลีโอ เจมิไน คาโล ห้องที่สี่ไมล์ เคอัส คิล ห้องที่ห้าชาลี ครี้ด เดท ห้องที่หก โทนี่ ซอร์โรว์ กัส ห้องที่เจ็ด เซอร์รัส โร เจค ห้องที่เจ็ด ไคน์ เจไน
ห้องสุดท้าย อัคคาและครูฮานน์ ไคน์และเจไนจะเรียนกับปีหกคือปีของฉัน ส่วนอัคคาจะช่วยสอนวิชาเวทมนตร์ศาสตร์ของแม่มดวิงกี้ ครูฮานน์จะช่วยสอนวิชาของอาจารย์
ทุกคนต่างแยกย้ายไปนอน หรือไม่ก็ทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ของตัวเอง เฟมีลและเอลไลย่าเดินตามเฟริน มาทิลด้าเข้าห้องไป ห้องของสี่สาวกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย เตียงเล็กๆสี่เตียงเบียดๆกันอยู่ๆ ที่หน้าต่างติดผ้าม่านสีขาวดูเย็นสบาย โต๊ะเขียนหนังสือนั้นก็มีกันคนละโต๊ะ
"ใครจะนอนที่ไหนล่ะเนี่ย" เฟมีลถามขึ้นมา ขณะที่ทั้งสี่ยังคงเงียบแล้วจ้องหน้ากัน
"ฉันขอนอนริมติดห้องน้ำละกันนะ" เอลไลย่าเสนอตัวขึ้นมา ทั้งหมดก็พยักหน้าพร้อมๆกัน เอลลี่ก็เลยเอากระเป๋าที่ตั้งอยู่ในห้องตั้งนานแล้วไปจัดใส่
"งั้นฉัน…. นอนถัดจากเอลไลย่านะ" เฟรินพูดต่อ แล้วไปจัดของบ้าง เธอสังเกตว่าเอลไลย่าใช้อะไรสักอย่างที่เหมือนเวทมนตร์ทำให้ของลอยจากพื้นเข้าตู้ได้
"ฉันถัดจากเฟ…. เฟ อะไรนะ อ๋อ เฟรินนะ แล้วเธอก็นอนริมอีกริมนึงใช่ไหมเอ่อ…. ชื่ออะไรอ่ะ" เฟมีลเลือกเตียงก่อนจะถามชื่อเจ้าหญิงนักรบของเรา ที่ยืนดูการเลือกเตียงมาตั้งนานแล้ว
"ฉันชื่อมาทิลด้า ซิลเวอร์ เดอะ พรินเซส ออฟ อเมซอน" มาทิลด้าแนะนำตัว แล้วก็ไปจัดของจากกระเป๋า เฟมีลนั้นใช้เวทมนตร์ทำให้ของในกระเป๋าเข้าตู้ แต่ก็ทำได้ไม่ค่อยดี เฟมีลเลยนึกอยากให้เซอร์รัสมาอยู่แถวนี้แล้วล่ะ = =
ห้องของรีเนล นักข่าวสาว เซเลน่าคุณหนูร้านผ้า เรนอนเจ้าหญิงผู้เรียบร้อย และแองเจลีน่าแม่มดแห่งวิทช์
"สงสารคุณมอรีลจังเลยนะคะ ไม่ได้อยู่กับพวกคุณรีเนล แล้วก็คุณเซเลน่า" เรนอนพูดขึ้นมา ขณะจัดของลงตู้กัน โดยที่มีแองจี้พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนั้น
"ทำไมเธอต้องพูดเรียบร้อยขนาดนี้ด้วยน่ะเรนอน มอรีลหรือ…. ฉันว่านะ เพื่อนของเราน่ะ สายลมคงจะไปหาแล้วล่ะ สายลมน่ะ เมื่อต้นแสงจันทร์ไปไหน เขาก็จะตามทุกครั้งนะ" พูดจบรีเนลก็หัวเราะหึหึ ทำให้แองเจลีน่าแทรกขึ้นมา
"ใครสายลม??? ต้นแสงจันทร์??? ให้ฉันเดาต้นแสงจันทร์นี่คือมอรีลใช่ไหม แล้วสายลมคือใครน่ะ"
"สายลมเหรอ…." เซเลน่าแกล้งลากเสียงแล้วหัวเราะกับเพื่อนสนิท "เธอจำคนผู้ชายผมเงินๆ ยาวๆนั่นได้ไหม หล่อๆอ่ะ" แองเจลีน่าพยักหน้าพร้อมเรนอน
"คนนั้นน่ะชื่อว่าเซอร์รัส เป็นว่าที่ผู้ครองรัฐวิลด์โคลโลว์ แต่ว่าชอบมอรีล ทำเอาผู้หญิงเกือบทิ้งโรงเรียนอกหักเลยแหละ ไม่นับยัยเมล่าที่อกหักเพราะเฟมีลกับลีโอนะ พวกห้องฉันก็อกหักเยอะนะ เพราะเพื่อนฉันคนนี้แหละที่ไปหักอกเขา ทำให้ผู้ชายหล่อๆอย่างโทนี่มาชอบ ฮ่าๆๆ" เซเลน่าเล่าพร้อมขายเพื่อน ไม่ว่าจะอยู่ไกล หรือระยะเผาขน
"ไม่ต้องมาพูดดีเลย พี่ไคน์ของเธอน่ะ ทำเอาเด็กชั้นโตกว่าเราอกหักกันหมดแล้ว"
"เดี๋ยวๆ พวกเธอหยุดคุยกันเองก่อนได้ไหมเนี่ย…. ฉันขี้เกียจนั่งฟังนะ" แองเจลิน่าแทรกขึ้นมา
"เอ้อ… ขอโทษจ้า แหมๆ แล้วพวกเธอมีคนชอบกันยังจ๊ะ" รีเนลพูดขึ้นมา
"ยังหรอกน่า… ว่าแต่ไอ้เรื่องเจ้าหญิงออโรร่าเนี่ย เรื่องจริงหรือเปล่าอ่ะ ฉันอยากรู้ เฟมีลสวยมากๆเลยนะ โดยเฉพาะเล่นปียาโน่เก่งมากๆเลย" แองจี้ชมเหยียดยาว
"เรนอนเห็นด้วยค่ะ"
"เรื่องจริงๆสิ ^ ^ โรแมนติกมากเลยเนอะ แต่ว่าเธอ…. ไอ้เรื่องเจ้าหญิงที่เธอแสดงเนี่ยเป็นเรื่องจริงใช่ไหม"
"จริงอยู่แล้ว เธอเล่าเรื่องเกี่ยวกับเมืองของเธอให้ฟังหน่อยสิ ฉันอยากรู้"
"เมืองของพวกเราเรียกว่า มหานครเซวีน่า… มีอัญมณีศักดิ์สิทธิ์ที่ร้อยเป็นวลีค้ำจุนคือ รอยยิ้มศิลา น้ำตาวารี ภาคีวาโย เตโชปักษา ดวงตาพฤกษก กระจกตะวัน กังหันรัตติกาล รอยยิ้มศิลาของ…. ของอะไรนะเซ" รีเนลหันไปถามเพื่อนสาว
"จะรู้ไหมเนี่ย รู้แต่ว่าน้ำตาวารีของวารีเน่ ภาคีวาโยของวินด์โคโล เตโชปักษาของบาซิลล่า ดวงตาพฤกษกของฟอริโซ่ กระจกตะวันของโพลาโต้ กังหันรัตติกาลของดาเรก้า มั้ง!?"
"ว้าว น่าสนุกจังเลยนะคะคุณเซเลน่า"
"เรนอน ทำไมต้องพูดงี้ด้วยล่ะ --*--"
"ช่างเถอะ นอนดีกว่านะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก"….
--------------------ห้องของสามหนุ่มผู้รักความเงียบ-----------------
"….." >>> คาโล เดินขึ้นเตียงไม่สนใครทั้งสิ้น
"….." >>> ลีโอ เดินขึ้นเตียงไม่สนใครทั้งสิ้น
"……." >>> เจมิไน เดินขึ้นเตียงไม่สนใครทั้งสิ้น
ฉันจะบรรยายทำอะไรเนี่ย ช่างห้องนี้เถอะ
ห้องของคิล เคอัส และไมล์... สามหนุ่มรักสนุก
"หวัดดีทุกคน..." เคอัสทัก
"หวัดดี นายชื่อเคอัสใช่มะ..." คิลทักบ้าง
"นายแสดงเก่งดีนี่คิล ทำไมเป็นธรรมชาติจังเลย..." ไมล์ทักทายด้วยรอยยิ้ม ห้องนี้น่ารักอ่ะ
....
ขอโทษค่า ไม่ว่างเลยอ่ะ ถาว่างๆแล้วจะมาอัพให้จบตอนนี้นะคะ รอบรับความสนุกเจ้าค่า >_<
ความคิดเห็น