ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 โลกที่มืดมน [ตอน งานเลี้ยงเต้นรำ(100%)]
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เฟรินรู้สึกดีที่ได้เป็นหัวหน้าป้อม ก็เลยไม่ต้องไปช่วยเหล่าผองเพื่อนปีสามจัดสถานที่จัดงานเลี้ยงเต้นรำ เจ้าเพื่อนสองตัวนั่นมันหายหัว (ก็หายไปทั้งตัวนั่นแหละ : A) เธอเลยเดินลงไปเหล่เหล่า เดอะ ไนท์ ออฟ เอดินเบิร์กทั้งหลายที่กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น ฝีเท้าสะดุดลงที่โร เซวาเรส ขอทานกิตติมศักดิ์ที่กำลังโบกคทาซ่อมรูโหว่บนเพดาน
\" ว่าไงท่านเจ้าหญิงแห่งเดมอส \" คำทักยิ้มๆ จากเจ้าห้องสมุดเคลื่อนที่ฟังแล้วคลื่นไส้
\" ตัดออกไปเหอะไอเจ้าหญิงแห่งบารามอสน่ะ ชวนขย้อนของเก่า \"
\" ถ้าเป็นคำพูดของขอทานมันก็ชวนขย้อนของเก่า แต่ถ้าเป็นคำพูดของเจ้าชายก็คงจะเป็นคำหมั้นสัญญารัก \" คำจากโร เซวาเรสทำเอาหนาวๆ ร้อนๆ ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้ามันไปสู่รู้อะไรมาอีก ถึงแม้คำพูดมันจะคุ้นๆ เหมือนไอหมอนี่เคยยกขึ้นมากล่าวให้ฟังแล้ว
\" เออๆ \" คำตัดบทห้วนสั้น ก่อนเปลี่ยนเรื่อง \" โร นายรู้มั๊ยว่าไอคิงหน้าบากนั่นมาทำไม? \" คำถามที่ฟังดูแล้วค่อยตรงประเด็นหน่อย
\" ถ้าตามเอกสารที่แจ้งเอดินเบิร์กมา.. \" เจ้าตัวเว้นวรรคก่อนยกน้ำชาจิบ(เอามาจากไหนล่ะเพ่ : A) \" เค้าบอกว่าจะมาเยี่ยมลูกชายแล้วก็มาคุยกับไฮคิง \" ว่าแล้วก็วางถ้วยน้ำชาว่างเปล่าในมือ \" แต่ข่าววงในเค้าบอกว่าจะมาดูตัวว่าที่สะใภ้ \"
\" ฮะ \"
\" ล้อเล่นๆ \" โรยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ (ไม่ตลกเลยนะ - - \" : เฟริน/ หนู A ) \" เค้าบอกว่าจะมาตามหาพระราชนัดดา.. \"
\" พระราชนัดดา \" คำกล่าวที่ทำให้เฟรินเลิกคิ้ว พระราชนัดดา หลาน.. หลาน มาจาก ลูกของลูก..
\" ไอคิงหน้าบากนั่นมีลูกกี่คน \"
\" คนเดียว \"
\" หมายความว่าไง \" คำกล่าวโง่ๆ ที่หลุดออกจากปากทำให้เจ้าตัวตะครุบปากแทบไม่ทันเมื่อรู้ว่าตกหลุมยั่วของเจ้าขอทานผู้แสนจะรอบรู้ยิ่งกว่าภูติผีปีศาจเข้าเต็มๆ
\" พระราชนัดดา.. ลูกของญาติฝั่งแม่... \" (ทำไมไม่ค่อยบอกพรุ่งนี้ล่ะ = O = : A) คำขยายที่อยากจะหาอะไรขว้างหัวมันนัก
\" ที่บอกว่ามาตามหาก็คงเพราะว่าหายไปสินะ? \" คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อพยายามจะตีความถ้อยคำ
\" ใช่ นายลองคิดดูสิว่าลูกหลานจากทางคาโนวาลหายไปทั้งคน ปิดกันให้แซ่ดไปหมด \"
\" เหรอ.. เดี๋ยวฉันไปหาไอ้เจ้าชายน้ำแข็งบ้านั่นหน่อย มันหายไปตั้งแต่เช้าเลย \" พอจบคำร่างบางก็วิ่งหายไปแล้ว ทิ้งเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวยืนอยู่เพียงลำพังและมองไปทางที่ร่างบางพึ่งจะหายลับไป ด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย
\" ..เฟริน เธอรักหมอนั่นจริงเหรอ \" น้ำเสียงฟังดูเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน
\" แต่ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้อยู่กับหมอนั่นหรอก ฉันต้องแย่งเธอมาให้ได้!!! \" คำประกาศลั่นในใจของขอทานแห่งทริสทอร์อย่างไม่ยอมแพ้
----------------
\" เฟริน นายอยู่นิ่งๆ หน่อยได้มะ \" แองเจลีน่าสาวน้อยแห่งป้อมอัศวินส่งเสียงตวาดออย่างหงุดหงิดเมื่อชุดของเธอขาดไปเป็นรอบที่สาม
\" ก็ไอ้ชุดบ้านี่... \"
\" ถ้ามันบ้านักก็ไม่ต้องใส่ \" ว่าแล้วก็ตั้งท่าจะกระชากชุดคืนมาจริงๆ
\" ไม่เอาๆ นิ่งแล้ว นะ นะ นะ แองจี้สุดสวย \" เฟรินส่งเสียงอ้อน
\" ฮึ ถ้านายทำชุดฉันขาดอีกทีล่ะก็ \" แองจี้ทำท่าปาดคอด้วยนัยน์ตาวาวน่ากลัวเป็นนัยว่าตายแน่
..ผ่านไปอีก 5 นาที..
\" คุณเฟรินสวยจังเลยนะคะ \" คำพูดสุภาพพร้อมรอยยิ้มหวานอันเป็นโลโก้ประจำตัวของอีกหนึ่งสาวแห่งป้อมอัศวิน เรนอน
\" เปลี่ยนเป็นหล่อแทนได้มั๊ย \"
\" ไม่ได้หรอกค่ะ คุณเฟรินเป็นผู้หญิงนะคะ \"
\" ขอวันเถอะ ช่วยทำตัวดีๆ ซักวันได้มั๊ย เพื่อหน้าตาแห่งป้อมอัศวิน \"
\" ไม่ได้ \"
\" ถ้างั้นเพื่อคาโลล่ะ \" คำพูดของแองจี้เรียกสีเข้มขึ้นบนหน้าของคนฟังก่อนจะเงียบไปอย่างไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย
........
ร่างโปร่งนั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่เก้าอี้นวมข้างฟลอร์ ชุดก็พร้อมแล้ว เพลงก็มาแล้ว แต่เจ้าคนนัดกลับไม่ยอมมาซะที จิตใจร้องว่าหงุดหงิดนัก ไม่ตกปากรับคำมันมาก็ดีหรอก คู่เต้นรำเริ่มทยอยขึ้นมาบนฟลอร์เรื่อยๆ หนึ่งคู่ก็แล้ว สองคู่ก็แล้ว จน 3 คู่ 4 คู่ 5 คู่ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งน่าหงุดหงิดนั่นก็ยังไม่โผล่หัวมาซักที ไอ้คิลก็พลอยหายไปด้วย (เอ๊ะ ทำไมคู่นี้ชอบหายไปด้วยกันบ่อยๆ ฟระ : A)
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ เสียงฝีเท้าของสาวน้อยร่างบางวิ่งขึ้นชั้นบนอย่างหงุดหงิดไม่คิดจะอยู่รอดูหน้าคิงหน้าบากอีกต่อไป
ปัง!~
เสียงโครมครามดังเมื่อสาวน้อยคนงามถีบประตูปังอย่างไม่ห่วงมาดห่วงชุดเพื่อใครบางคนที่ผิดนัดอีกต่อไป
\" คิล ไอ้คาโลมันเป็นอะไร! \" ภาพที่เห็นทำให้หัวใจตกวูบเมื่อเจ้าชายน้ำแข็งนอนซมอยู่บนเตียง...
...........
ร่างบางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ เตียงที่มีร่างของเจ้าคนที่ชอบทำตัวอวดเก่งนอนตัวสั่นกึกๆ แม้แต่มันเป็นโรคอะไรก็ไม่รู้ หนังสือเล่มยักษ์เกี่ยวกับโรคต่างๆ ถูกนักฆ่าแห่งซาเรสพลิกรัวเพื่อมองหาคำตอบขณะที่เจ้าตัวยุ่งทอดสายตามองเจ้าคนไม่เคยป่วยแต่เวลากับนอนสิ้นฤทธิ์ไม่เหลือเค้าจอมพ่อมดปิศาจแห่งคาโนวาลเลยสักนิด..
หนังสือเล่มหนาที่มีฝุ่นเกาะบ่งบอกถึงการใช้งาน(น้อยมาก) เป็นอย่างดี ถูกดึงขึ้นมาอยู่ในมือของสาวน้อยที่ไม่เคยพิสวาสหนังสือก่อนจะเริ่มพลิกรัวด้วยหน้าเคร่งไม่ต่างจากเพื่อนซี้ตาสีม่วงที่บัดนี้ในตาที่เคยมีแววสนุกสนานกลับเต็มไปด้วยความเครียด...
ภาพที่เห็นแล้วบอกว่า อาการของเจ้าชายน้ำแข็งแห่งป้อมอัศวินคงจะหนักกว่าที่เห็นไม่น้อยทีเดียว
..........
\" ฉันจะลองไปถามมิสแรมเซิล \" คำประกาศยอมแพ้ของเพื่อนซี้ดังแว่วมาพร้อมกับเสียงปิดหนังสือดังฉับ เฟรินเบือนสายตาจากหนังสือตรงหน้าก่อนบอกตัวเองว่าไม่เคยคร่ำเคร่งกับหนังสือขนาดนี้มาก่อนเลย ดวงหน้าที่ไม่ค่อยมีแววจริงจังแบบนี้ให้เห็นมากนักเบือนมาสบ
\" ไปสิ \" การสงบปากสงบคำแบบที่เจ้าตัวยุ่งไม่เคยเป็นยิ่งทำให้คิลเลิกคิ้วแต่ก็ไม่มีเวลาให้สงสัย.. เพราะเวลามันเหลือน้อยเต็มที่จึงได้แต่พยักหน้ารับคำวิ่งออกจากห้องไป เด็กสาวผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอ่านหนังสือแล้วเดินมายืนมองเหนือเจ้าคนที่กำลังป่วย..
นายจะเป็นอะไรไม่ได้นะ...
ถ้อยคำที่ติดอยู่แค่ลำคอ
..นายเป็นหนี้ฉัน อย่างที่มีแต่ฉันเท่านั้นที่จะเอาชีวิตนายได้ เข้าใจมั๊ย..
ร่างบางทรุดตัวลงนั่งอีกครั้งอย่างอ่อนล้า.. มันเป็นอะไรไป ทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมาพูดกับเธอ ทำไมไม่ส่งตาดุๆ มาให้เธอ ไอบ้า..
พลัน มือของคนป่วยก็ยื่นออกมารวบเอวของคนเฝ้าไปในอ้อมกอดก่อนที่จะกอดไว้แน่น ราวกับว่าจะไม่ยอมให้ไปไหนอีก
\" นายจะทำอะไรน่ะ คาโล \" เฟรินดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของคาโลก่อนที่คาโลจะพึมพัมอะไรออกมา..
\" เฟริน.. ฉันรักเธอนะ \"
\" ฮะ! \" เลือดฉีดขึ้นหน้าจนร้อนฉ่าไปหมดก่อนที่จะเอ่ยยอม
\" ก็ได้ ฉันจะยอมเป็นหมอนข้างให้นาย คืนนี้คืนเดียวนะ \"
...............
และคิลที่ไปถามมิสแรมเซิลมาก็กลับมาเจอเจ้าคนป่วยนอนหลับสนิทกอดเจ้าคนที่ควรจะนั่งเฝ้าก่อนที่จะถอนใจอย่างปลงๆ นี่เราบ้าไปคนเดียวสินะเนี่ย
...............
จากใจหนู A
ดีค่ะ ... ข้าน้อยก้อเอามาลงแล้วนะเจ้าคะ > - <~ ผู้อ่านที่น่ารักทุกๆ คน ^ ^ ยังไงก็ขอให้ช่วยกันติดตามต่อไปหน่อยนะคะ เอจังจะรอค่ะ ใครอ่านแล้วไม่เม้นต์ข้าน้อยโกรธด้วยนะเจ้าคะ บทหน้าเอจังก็ไม่ได้เจอท่านผู้อ่านแล้วค่ะ T T บทหน้าเป็นของเคจังนี่นา ใครก้อตามที่กำลังเขียนเรื่องของตัวเองอยู่ก็สู้ๆ นะเจ้าคะ เจอกันบทที่ 4 นะเจ้าค้า~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น