ห้องเก็บของไรท์อิอิ

ลำดับตอนที่ #12 : ตัวละคร12

APPLICATION HUMAN FORM

"ปีศาจหรอ? คงเป็นอะไรที่สุดจะบรรยายมั้งนะเพราะผมเคยเจอตัวที่ยิ่งกว่านั้นไปแล้ว"

บทที่รับสมัคร :: นักเรียนและผู้ช่วยที่...ไม่น่าจะมีในนี้

ชื่อ - นามสกุล :: สันติภาพ เทวะสวรรค์ // Santi Tawasawun

ชื่อเล่น / ฉายา :: กวิน//Kawin / ลอร์ด ไวค์ดาร์ค

เพศ :: ชาย

ลักษณะภายนอก :: หน้าอ่อนวัยเหมือนเด็กม.ต้น(ทั้งที่อายุนั้นมันเกินไปแล้ว)ผิวขาว ผมสีน้ำตาลผสมดำ ตาสีน้ำตาลไหม้ รูปร่างสูงโปร่งไม่เป็นกระดูกสมบูรณ์ นี่มันคุณชายชัดๆเลยแหะ 187ซม./67กก.

อายุ :: 18

ระดับชั้น ::ม.ปลายปี2

อุปนิสัย :: ใจดีมากๆจะช่วยเหลือแม้เรื่องที่อธิบายไม่ได้ รักสงบ ไม่อวดอะไร เรื่อยเปื่อยไป ติดเจ้าเล่ห์นิดๆ พูดน้อย ไม่กลัวสิ่งใดยกเว้นหล่วงพ่อคนเดียว มักสังเกตุสิ่งต่างๆได้วินาทีนั้น(น่ากลัวไป) แต่ข้อเสียคือชอบเดินเข้าหาข้างหลังแบบไม่บอกทำให้คนเจอตกใจมากๆเลย ถ้าเห็นอะไรก็ไม่บอกจะเดินไปเลยทำให้คนอื่นๆต้องหันมองมาเจอเองเล่นเอาหลอน โกหกไม่เก่ง และที่สำคัญถ้าโดนเขาทักระวังๆตัวด้วยละอาจมีสิทธิ์เจ็บตัว แถมชอบสลับของด้วยละ

ประวัติ :: ในตอนเขายังประถมนั้นเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน พ่อและแม่โดนคนฆ่าคาบ้านโดยทิ้งลายมืออันแสนน่ากลัวไว้ว่า'เมื่อแกครบอายุ13 ฉันจะมาฆ่าแก เด็กน้อย'และเมื่อครบอายุ13 เขาก็ได้พบกับน้าเขาเองที่ถือขวานมาสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือสีตาของน้าไม่ใช่ของมนุษย์แล้วแต่เป็นอะไรไม่รู้ตอนนั้นเขากลัวมากได้แต่วิ่งหนีไป ซึ่งน้าตามหลังมาอย่างเร็วราวไม่ใช่มนุษย์เขาก็วิ่งมาถึงวัดๆหนึ่งจึงเขาไปแต่น้าเขาก็เข้าเขาวิ่งมายังกุฏินั่งตรงข้างๆหลับตานึกไว้ว่าฝันไปๆแต่พอลืมตาอีกทีนั้นเจอน้าเขากำลังเดินมาใกล้ๆพอพูดอะไรที่ฟังไม่รู้เรื่องเขาได้แต่ร้องขอความช่วยเหลือจนมีหล่วงพ่อเดินมาเจอได้พูดคาถาหรืออะไรจนน้ากรี๊ดร้องและสลบมีไอสีแดงลอยออกมาหลวงพ่อท่องคาถาทำให้วิญญาณหรือไอนั้นแตกกระจายหายไปตั้งแต่นั้นมาเขาจึงทำบุญ ช่วยหลวงพ่อทำอะไรต่างๆ แต่มีข้อแม้ต้องสอนวิชาอาคมให้ด้วยซึ่งหลวงพ่อเขาสอนโหดมากกกก(กอ.ไก่ล้านตัว)จึงเป็นเหตุที่เขากลัวหลวงพ่อนั่นเอง และนั่นทำให้เขาต้องมาเห็นบางสิ่งบางอย่างด้วยนั่นแหละ จนปัจจุบันถ้าถามว่าเคยเห็นยมทูตไหมจะตอบตรงๆว่าเคยสิแล้วยังเอาสัตว์เลี้ยงมาจับดูเขาด้วยฮือๆๆเศร้าใจจริงๆ

สิ่งที่ชอบ :: สวดมนต์ไหว้พระทำบุญด้วย จิตสงบ นิ่ง เหตุตามที่ประวัติบอกทำให้ต้องทำทุกวันจนเป็นสิ่งชอบไป, ซ่อนแอบจากอะไรต่างๆตอนหนีเพราะเขานั้นไม่มีคนหรือใครสนใจมากนัก แต่อย่างอื่นไม่แน่...เลยต้องซ่อนตัว, ส่องมองคนอื่นๆมักทำตาหรี่มองเหมือนตรวจสอบเหตุหรอ?ก็จะได้ทักไงละ, อาหารมีประโยชน์ กินเข้าไปอมยิ้มปัปด้วยเพราะเขารักสุขภาพมากเลยกินอย่างนี้, โจรกรรมขโมยสิ่งอัปมงคล? เวลาเห็นสิ่งไม่ดีหรือไม่ควรจะลักขโมยไปโดยสลับกับอีกอันที่เตรียมไว้เหตุมันจะทำให้ที่นั้นๆมันไม่ดีมีอะไรมาแกล้งทำร้ายได้, นกพิราบสีขาว เจอก็เรียกมันมาด้วยวิธีเบาใบไม้เหตุผลเพราะเขาต้องให้มันส่องมองพื้นที่เสมอ

สิ่งที่เกลียด / กลัว :: การมาของบางสิ่งที่ไม่เตือน ตกใจมากเหตุเขารู้ว่ามันมี3แบบคือรักสงบ แกล้งเรา และกะจะฆ่าซึ่ง2อันหลังเขาเกลียดผสมกังวลสุดๆไปเลยแหละ, แมวขาวผูกโบว์สีดำลายกระโหลกขาวมีชื่อเขียนไว้ด้วยว่า"เดธ" ไล่มันไปไกลๆเพราะไม่ใช่จะมากินนกเขาแต่เป็นสัญลักษณ์ของสัตว์เลี้ยงยมทูตซึ่งมักมาป้วนเปื้อนรอบๆเสมอ โดนเข้าใจผิดว่าเป็นแมวเขา ยังหาง่ายๆด้วยและมันช่างเป็นจุดอ่อนไปเสียแล้ว, คนตื้อ ทำหน้าไม่สบอารมณ์มากๆเหตุหน้าเขานั้นไม่ได้หล่ออะไรแต่ด้วยเป็นคนใจดีจึงมีคนตื้อขอให้ช่วยซึ่งมันไม่ยกเว้นอาจารย์หรือแม้แต่ประธานยังเอาเลย, ความสุขมักมีน้อยต้องใช้อันนี้ ทำตาหรี่เพราะเขาต้องไปช่วยต่อใครๆมากมายเวลาความสุขหามีเยอะไม่/ปีศาจประเภทขี้แกล้ง มันน่ากลัวนะเพราะว่าเวอร์ชั่นนี้นั้นมันเป็นอะไรที่เขากลัวมากๆเพราะชอบแกล้งเขาเหลือเกิน, หลวงพ่อ ด้วยตามเหตุตรงประวัติก็ต้องกลัวไปเป็นธรรมดา

สิ่งที่แพ้ :: กลิ่นดอกราตี จามมากๆจนจมูกแดงไปเลยทีเดียว

ลักษณะการพูด ::ภาษากันเองและสุภาพเวลาเจอคนอายุมากว่า

"อืม นายมาทำอะไรตรงนี้ละ"

"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

จุดแข็ง :: จิตแข็ง มีสติกับเนื้อกับตัวเกือบตลอด

จุดอ่อน :: แมวขาวที่ผูกโบว์ตามอันสิ่งที่เกลียด(ถ้าจับมาให้เขาก็วิ่งสุดชีวิตให้เลยเอ๊า!)

ความสามารถพิเศษ :: ท่องบทสวดมนต์ยาวๆได้ มีเซนต์มองวิญญาณที่คนปกติมองไม่เห็น วิ่งเร็วสับๆ หลบหลีกการไล่จับ(อิอิ เป็นสิ่งที่ฝึกมาหลายปีเลยละ) และผู้อยู่ปลายทางของอันนี้ด้วยแหละตัว(จะได้ไหมนั้นไรท์เป็นผู้ตัดสินนะครับ)

สิ่งที่พกติดตัว :: มีดพกที่มีลายอักษรเขียนไว้และเครื่องรางกั้นโชคร้าย(ซึ่งน่าจะเป็นเรียกโชคร้ายมากกว่านะ)

เพิ่มเติม :: ชื่อจริงเขานั้นพ่อตั้งเพราะคงอยากให้เขาอยู่อย่างสงบไม่มีเรื่องแต่...ไหงมันได้ไม่สงบเลยละ  และอยากให้แก้ไขอะไรบอกนะจะแก้ให้ แล้วก็ฉายาเพราะเขานั้นไม่ได้ดีหมดทุกอย่างจึงได้ฉายานี้ไปเลยเพราะคงมันเข้ากับเขามั้ง?

จำลองเหตุการณ์ (กลุ่มตัวเอกตอบเท่านั้น)

     ในขณะที่(ชื่อตลค.)กำลังเดินกลับบ้านอยู่นั้น..เสียงปริศนาก็เข้ามากระทบ ที่หู ทำให้ให้(ชื่อตลค.)ตกใจเล็กน้อยก่อนจะสังเกตว่ารอบข้างรอบกลายเป็นสีดำไปหมด จนไม่เหลือแต่นิดเดียว ทำให้(ชื่อตลค.)เริ่มกลัวและพยายามจะหาทางออกให้ได้

     "..นี่(ชื่อตลค.)..เจ้าได้ยินเราไหม?.."

     "(ตอบและบรรยายท่าทางด้วยจะดีมากค่ะ)"

     "..เจ้าอย่าพึ่งถามอะไรมากนักเลย..ถ้าหากเจ้าขัดขืนมีหวังหลุมดำรอบตัวเจ้าจะกลืนกินตัวของเจ้าไปจนหมด.."

     (ชื่อตลค.)ฟังแล้วก็ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าคุยต่อ แต่ทันใดนั้นก็ร่างสีขาวคล้ายผู้หญิงคนหนึ่งมาปรากฎตรงหน้าพร้อมแววตาที่ เศร้าสร้อย

     "..ท่าทางเจ้าจะเป็นเพื่อนของลูกเราสินะ..ดีใจจริงๆที่ลูกข้ามีเพื่อนแล้ว.."

     "(ตอบ)"

     "..แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถามอะไรให้มาก..ตอนนี้เราแค่อยากรู้ว่า..เจ้ามีความคิดยังไงกับเรื่องของปีศาจ?.."

     "(ตอบ)"

     (ชื่อตลค.)ฟังแล้วก็ได้แต่งง ตอนนี้(ชื่อตลค.)ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่บุคนตรงหน้าพูดเลยสักนิด..

     "..เจ้าคง..จะไม่รู้เรื่องอะไรที่เราพูดจริงๆสินะ.."

     "(ตอบ)"

     "..เอาเถอะ..ขออภัยที่ทำให้เจ้าเสียเวลา..แต่เราขอถามอะไรบางอย่างเป็ครั้งสุดท้ายจะได้ไหม?.."

     "(ตอบ)"

     (ชื่อตลค.)คิดอยู่นานกว่าจะตอบตกลง ที่จริงแล้ว(ชื่อตลค.)ไม่ควรไว้เธอผู้นี้ให้ถามคำถามเลยสักนิด..แต่ในเมื่อ เธอขอเป็นครั้งสุดท้าย(ชื่อตลค.)ก็ยินดี(ละมั้งนะ?)

     "จริงเหรอ?..เราขอบคุณเจ้ามากนะ..เอาละเข้าเรื่องกันดีกว่า.."

     "(ตอบ)"

     "..เราเองก็ไม่ได้อาศัยอยู่บนโลกนี้แล้ว..แต่อยากจะรู้ว่า..เจ้าจะสามารถ ช่วยปกป้องและอยู่เคียงข้างลูกสาวเราได้หรือไม่?..ลูกสาวเรามีนามว่าราตรี..ซึ่งเจ้าจะต้องรู้จักอย่างแน่นอน.."

     "(ตอบ)"

     (ชื่อตลค.)ฟังแล้วก็ฉงนใจเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าราตรีคือเพื่อนร่วมห้องของเธอเอง อันที่จริง(ชื่อตลค.)ก็ไม่ได้สนิทอะไรกับราตรีมาก..แต่ช่วงนี้พึ่งมีข่าวลือ แปลกกับราตรีมาเอง..(ชื่อตลค.)ก้มหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย อีกใจนึงก็อยากจะช่วยเพื่อนของเธอ แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากเสี่ยงอันตราย..แต่สิ่งที่ทุกคนในห้องรู้กันมากที่สุด คือ..ราตรีไม่มีพ่อแม่ อาศัยอยู่กับญาติๆ ซึ่งถ้าหญิงสาวปริศนาตรงหน้าเป็นแม่ของราตรีจริงๆละก็...

     "(ตอบ)"

     "งั้นรึ?..เราขอบคุณเจ้ามากนะที่ช่วยตอบคำถามเรา.."

     "(ตอบ)"

     สิ้นคำพูดของ(ชื่อตลค.) วงหลุมดำก็เริ่มแคบขึ้นเรื่อยๆจนมิดตัว(ชื่อตลค.)ไปในที่สุด...

     "..นี่..นี่(ชื่อตลค.)..นี่(ชื่อตลค.)ตื่นสิ!"

     (ชื่อตลค.)ค่อยๆปรือตาเสียงปริศนานี่เรียก (ชื่อตลค.)กุมขมับพร้อมขยี้ตาเล็กน้อยเพื่อปรับภาพตรงหน้า ไม่นานนัก(ชื่อตลค.)ก็เห็นชัดเจนว่าผู้หญิงตรงหน้าคือ "ราตรี" นั่นเอง

     "มานอนทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ?"

     "(ลองเล่าเรื่องให้ฟังดูสิ)"

     "หา?..เพ้อฝันน่า(ชื่อตลค.)! จะบอกว่าเห็นแม่ฉันเนี่ยนะ?"

     "(ตอบ)"

     "ช่างมันเถอะ! ให้ฉันไปส่งบ้านนะ(ชื่อตลค.)"

     ราตรีตบบ่าของ(ชื่อตลค.)เล็กน้อย ก่อนจะลาก(ชื่อตลค.)กลับบ้านไปทั้งที่ยังมึนงงอยู่เล็กน้อย..หรือว่าบาง ที..เรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องจริงกันแน่นะ?

TALK WITH WRITER

สวัสดีค่า~ไอกะเองนะ ผปค.ชื่ออะไรเอ่ย?//จ่อไมค์

-พั้นหรือป่าทึบก็ได้ครับ

ทำไมถึงมาสมัครคะ? ADD FAV รึยังเอ่ย?

-เพราะผมอยากสนับสนุนนิยายและแอดแล้วครับ

ถ้าลูกไม่ติดจะรู้สึกยังไงคะ?

-ก็คงเฉยแหละครับ

ล้อเล่นๆ อาจจะติดหมดถ้ามีคนมาสมัครไม่เยอะ..ถ้าลูกติดจะรู้สึกยังไงคะ?

-ก็ดีใจนิดหน่อยนะ

อยากให้ลูกมีคู่ไหมเอ่ย~? อยากได้แนวไหนบอกมาได้เลยนะ เผื่อจะหาให้!

-ก็อยากให้มี เป็นหนุ่มอย่างไหนก็ได้ขอแค่อย่าเป็นโหดร้ายมากไปก็แล้วกัน(ลูกชายเขารับไม่ได้แน่ๆ ต้องใช้วิ่งเร็วสับๆ)

ปรับเปลี่ยนหรือนิสัยอะไรอย่างนี้ได้ไหม?

-ได้เลยไม่ว่า

ถ้าเกิดการดอง-- จะยังติดตามอยู่ไหม?

-ยังตามต่อจนกว่าจะจบ

เกือบลืมบอกแน่ะ..ถ้าลูกติด แล้วไม่เม้นแสดงตัวนาน ไอกะเตะลูกออกนะ

- ว้าวโหดจริงครับ แต่ก็ได้ผมจะเม้นท์ทุกครั้งที่เข้ามา

ไม่มีอะไรจะถามแล้วแหละ..ขอบคุณที่มาสมัครน้า~